گلوله آتش غوطه بزرگ و بزرگتر می شود و شراره های آن در چند جهت پرتاب می شود و بعید نیست که یکی از این شراره ها رویارویی های محاسبه نشده ای را شعله ور کند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در تحلیلی نوشت:«سرگئی لاوروف» وزیر خارجه روسیه بر ادامه حمایت کشورش از دولت سوریه « در تلاش ها و اقدامات کنونی اش برای تأمین امنیت خروج غیرنظامیان و رسیدن کمک های انسانی و تخلیه زخمی ها و بیماران»تأکید کرد. لاوروف این سخنان را در کنفرانس مطبوعاتی زد که پس از دیدار سه جانبه با وزرای خارجه ایران و ترکیه برگزار کرد. لاوروف همچنین کشورهای غربی را متهم کرد که تلاش می کنند از تروریست هادر غوطه شرقی حمایت کنند.
دیداری که در شهر آستانه برگزار شد می خواست تأکید کند که سه کشور شرکت کننده در آن «توافق کامل بر سر قطعی بودن خروج تروریست ها از غوطه» دارند لیکن نکته قابل توجه این است که ایالات متحده آمریکا همچنان سکوت اختیار کرده است و واکنش های احتمالی خود را اعلام نمی کند و به نظر می رسد که این کار را به «امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه واگذار کرده است که روز گذشته-جمعه- تأکید کرد که کشورش در صورت اثبات استفاده نیروهای سوریه از سلاح شیمیایی حملات انتقامجویانه به سوریه انجام دهد.
نیروهای سوریه به شکل سریعی در غوطه در حال پیشروی هستند و پس از تقسیم آن به سه منطقه و محاصره افراد مسلح در آنها نزدیک به 80 درصد از آن تا زمان نوشتن این سطرها بازپس گرفتند.این در گزارش دیده بان حقوق بشر سوریه(وابسته به مخالفان سوری) آمده است.
سخنانی که «استفان دی میستورا»فرستاده ویژه سازمان ملل در امور سوریه زد و در آن گفت که برخی گزارش ها مبنی بر استفاده از سلاح های ممنوعه از جمله گاز اعصاب در غوطه وجود دارد، به نظر می رسد مقدمه ای برای حملات آمریکا یا فرانسه به اهدافی در سوریه و چه بسا به قلب دمشق باشد.احتمالا فرستاده ویژه سازمان ملل اطلاعات قطعی در این زمینه دارد(!).
سلاح شیمیایی تبدیل به عناوین اصلی روزنامه ها و بخش های خبری شبکه های تلویزیونی اروپایی و آمریکایی را از آن خود کرده است نه به دلیل استفاده از آن به غوطه بلکه به دلیل استفاده از آن در تلاش برای ترور جاسوس روسی و دخترش در منطقه «سالزبوری» در انگلیس و متهم کردن روسیه به دست داشتن در آن است.
آزادی غوطه توسط نیروهای ارتش سوریه با حمایت نیروهای وابسته به حزب الله و ایران و پوشش هوایی روسیه نقطه پایان نخواهد بود بلکه مقدمه ای برای خیز ارتش سوریه به سمت اردوگاه «الیرموک» با حمایت گردان های فلسطینی هم پیمان به منظور تأمین امنیت پایتخت سوریه به طور کامل و حمایت از آن در برابر هر گونه حمله توپخانه ای و خمپاره ای است.
اخبار موثقی وجود دارد که حکایت از آن دارد که ارتش سوریه به سمت جنوب سوریه یعنی به سمت «درعا» برای بازپس گیری آن و پایان سیطره افراد مسلح بر آن دارد؛ امری که دولت اردن و دولت اشغالگر اسرائیلی را بنابر دلایلی که دارند، نگران می کند. اردن نگران هرج و مرج در مرزهای شمالی اش و ورود ده ها هزار پناهنده سوری به مرزهایش است اما اسرائیل نمی خواهد که نیروهای حزب الله به مرزهای شرقی فلسطین اشغالی به همراه «مستشاران» نظامی ایران برسند.
منطقه درعا به دو قسمت تقسیم شده است یک قسمت در کنترل ارتش سوریه و قسمت دیگر در اشغال گروه های مسلح وابسته به گروه موسوم به ارتش آزاد و نیز جبهه النصره و داعش است.به نظر می رسد که رهبران سوریه تصمیم خود را برای بازگشایی گذرگاه مرزی «نصیب» با اردن با استفاده از زور قطعی کرده اند آن هم پس از آن مذاکرات دولت اردن با گروه های مسلح برای گشودن این گذرگاه از طریق مسالمت آمیز شکست خورد زیرا این گروه ها اصرار دارند که گذرگاه همچنان در کنترل آنها باشد به دلیل آن که کنترل آن به معنای درآمد مالی است.
تعیین سرنوشت نبرد غوطه یعنی موفقیت و دستاورد بزرگ برای دولت سوریه همپیمانانش روس اش است که اهمیت آن دست کمی از تعیین سرنوشت نبرد «حلب شرقی» ندارد؛ اگر نگوییم مهم تر از آن است زیرا مساله مربوط به امنیت دمشق پایتخت سوریه و سلامت و جایگاه آن به شکل کلی دارد به همین دلیل آتش بس ها یکی پس از دیگری از هم می پاشند و نیروهای سوریه در حال کوبیدن دروازه های شهر«دوما» بزرگترین شهر غوطه هستند و بازپس گیری آن طی دو روز آینده اتفاق می افتد.
واکنش قوی آمریکا با موشک های کروز را بعید نمی دانیم آن هم در سایه تنش روزافزون آمریکا و همپیماناش با روسیه به ویژه پس از ترور جاسوس روسی با مواد شیمیایی که واشنگتن آن را نقض حاکمیت انگلیس می داند که نباید بدون مجازات بماند.
پرسشی که مطرح می شود درباره چگونگی پاسخ روسیه به واکنش آمریکا است و پیامدهای آن است به ویژه اگر در میان قربانیان مشاوران روس باشند.
گلوله آتش غوطه بزرگ و بزرگتر می شود و شراره های آن در چند جهت پرتاب می شود و بعید نیست که یکی از این شراره ها رویارویی های محاسبه نشده ای را شعله ور کند...به ویژه آن که ما دو روز دیگر در 15 سالروز حمله به عراق و اشغال آن به بهانه سلاح کشتار جمعی به سر خواهیم برد.
کریم پورزبید
