رائول کاسترو می توانست که تا زمان مرگش در قدرت بماند یا آن که قدرت را به یکی از پسرانش به ارث بگذارد و قانون اساسی را تغییر دهد تا بستر قانونی برای این اقدامات مهیا شود لیکن این کار را نکرد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم در سرمقاله خود نوشت: هشت میلیون کوبایی روز یکشنبه برای انتخاب مجمع ملی(پارلمان)که تعداد آنها 605 نماینده است و نیمی از آنها به طور تمام و کمال زن هستند،به پای صندوق های رأی می روند.
برای نخستین بار از شصت سال پیش تا کنون پست ریاست جمهوری را شخصی خارج از خانواده «کاسترو» که در انقلاب 1959 نجنگید به عهده می گیرد و نامش روز 19 آوریل آینده اعلام می شود؛روزی که با پنجاه و هفتمین سالروز پیروزی کوبا در بحران خلیج خوک ها مصادف است؛که هاوانا اولین شکست امپریالیسم آمریکایی در آمریکای لاتین می داند.
«رائول کاسترو» که پس از مرگ برادرش قدرت را به دست گرفت وعده داد که ده سال در قدرت می ماند و طی این مدت اوضاع داخلی را سازماندهی می کند سپس قدرت را به «میگوئل کانیل»58 ساله معاون خود قدرت را واگذار می کند و به حرفش عمل کرد و در زهد در پست و مقام ضرب المثل شد.
رائول کاسترو می توانست که تا زمان مرگش در قدرت بماند یا آن که قدرت را به یکی از پسرانش به ارث بگذارد و قانون اساسی را تغییر دهد تا بستر قانونی برای این اقدامات مهیا شود لیکن این کار را نکرد و انتقال به صندلی های پشتی را برای چند سال انتخاب کرد. عمر چندانی برای وی که به 86 سالگی نزدیک می شود باقی نمانده است. وی به مانند برادرش زندگی ساده ای پیشه کرد و به دور از هر گونه رفاه و بریز بپاش بود.
چه بسا برخی این مساله را مطرح می کنند که انتخابات در کشوری که احزاب سیاسی و انتخابات آزاد ندارد، غیر دموکراتیک است، و این درست است ولی کوبا هرگز نمی گوید که کشوری سرمایه داری است که به شیوه غربی اداره می شود بلکه در مدت شصت سال در اردوگاه ضد آمریکایی و ضد امپریالیست غربی ایستاد.
هر کشوری سنت ها و عادت ها و شیوه حاکمیت خود را دارد به طور مثال چین دارد یکی از سه کشور بزرگ جهان است و چند سال دیگر نیز قوی ترین اقتصاد در جهان می شود و بر آمریکا برتری و تفوق پیدا می کند بدون آن که دموکراسی غربی را در پیش گیرد. چین شروع به توجه رفاه مردمش و کاهش قید و بندهای ریاضت اقتصادی و لغو قوانین ریاضت اقتصادی کرده است. از جمله قید و بندهایی که لغو شده است محدودیت نسل به یک کودک است.
کوبا بیش از 60 سال در برابر محاصره ظالمانه آمریکا ایستاد و هرگز زانو نزد و رهبرانش پایبند به ارزش ها و اصول ماندند و از آن چه خودش کاشت خورد و تولید خودش را پوشید و از دانشگاه هایش ماهرترین و بهترین پزشکان در جهان در همه تخصص ها فارغ التحصیل شدند و از فقرا و مظلومان و صاحبان مسائل عادلانه طرفداری و جانبداری می کند.
رائول کاسترو به واشنگتن نرفت تا درهای کاخ سفید را بزند و برعکس اتفاق افتاد و «باراک اوباما» رئیس جمهور سابق آمریکا خودش بود که به هاوانا برای عذرخواهی و درخواست صفحه جدیدی در روابط میان دو کشور، رفت.
اینها همان کشورهای دارنده اصول و ارزش ها کرامت ملی و ایستادگی مانند کوبا و کره شمالی الگوی پرافتخاری برای کشورهای جهان سوم ارائه می دهند به ویژه زمانی که سلطه گری استعماری آمریکایی را به چالش می کشند و بر توان خود تکیه دارند و گدایی در همه اشکالش را رد می کنند.
کوبا از میراث سوسیالیستی اش کمک می گیرد و ابزارهای حاکمیتی را در چارچوب آن تغییر می دهد و وارد کردن الگوهای غربی را نمی پذیرد و کره شمالی نیز از موضع قدرت با ترامپ رئیس جمهور آمریکا و بر اساس قاعده برابر مذاکره می کند آن هم پس از آن که به توان موشکی و هسته ای دست یافت.
این تأسف بار است که سوسیالیسم و دموکراسی سرمایه داری غربی عربها با هم شکست بخورد و از میراث عربی و اسلامی شان چشم بپوشند و ثروت های شان را نیز هدر دهند و وطن های خود را به غرب و شرق به گرو دهند و پس از همه اینها اکنون به مانند کلاغی شده اند که خواست راه رفتن کبک را یاد بگیرد اما راه رفتن خودش هم یادش رفت.
