طی سال های اخیر واشنگتن تنش های جدی با ترکیه به عنوان متحد قدیمی خود داشته است، که ادامه روابط دو کشور را تحت تاثیر جدی قرار داده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، مجله نشنال اینترست آمریکا در گزارشی نوشت: یکی از اساسی ترین ویژگی هایی که آمریکا از متحد خود انتظار دارد، این است که یک رفتار با ثبات و قابل اعتماد در راستای منافع و اهداف این کشور داشته باشد. به طور ایده ال از آنجایی که آمریکا خود را قهرمان آزادی و دموکراسی در دنیا می داند، متحد وی نیز باید متضمن این ارزش ها باشد، اما واشنگتن هیچ گاه به این استاندارد مقید نبوده است. در واقع، آمریکا سابقه بدی از همکاری با رژیم های غیردموکراتیک و ظالم دارد زیرا رهبران آمریکا معتقدند که حفظ ارتباط در جهت اهداف امنیتی و اقتصادی آمریکا بسیار مهم است. اظهار دوستی دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا نسبت به عربستان سعودی نشانه واضحی است که این نگرش بدبینانه همچنان در کاخ سفید پابرجا است.
با وجودی که «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهور ترکیه به طور سیستماتیک نهادهای دموکراتیک و سکولار کشورش را برچیده است، و با توجه به سوابق واشنگتن، جای تعجب ندارد که دولت ترامپ و اوباما روابط نزدیک خود را با ترکیه حفظ کرده اند. پذیرش این موضوع برای آمریکا باید شرم آور باشد که یکی از اعضای ناتو و یک متحد کشورهای دموکراتیک عملا یک دیکتاتوری است که به طور معمول مخالفان سیاسی و روزنامه نگاران مستقل را در کشور خود تحت فشار قرار می دهد. خشونت های داخلی اردوغان با این حال چندان برای سیاست گذاران آمریکایی ناشناخته نیست. تا زمانی که سیاست خارجی ترکیه اهداف واشنگتن را تضعیف نکند، رهبران آمریکایی تمایل دارند که با شیوه دیگری با این اقدامات نامناسب اردوغان برخورد کنند. اما به نظر می آید رفتار کنونی ترکیه در سطح بین المللی، پایه های اساسی برای در نظر گرفتن ترکیه به عنوان متحد آمریکا را از بین برده است.
یکی از موارد قابل توجهی که در آن اهداف واشنگتن و آنکارا در تعارض شدید با هم قرار می گیرند، موضوع کردها در سوریه است. اختلاف های میان آنکارا و واشنگتن سبب بروز پیامدهای ناخوشایندی در این باره شد. مقامات آمریکایی کردها را به عنوان یک متحد سودمند در جنگ علیه داعش یا دیگر گروه های افراطی می دانند. هر چند گروه داعش طی سال گذشته با شکست ها و عقب نشینی های سنگینی در سوریه مواجه شده است، واشنگتن همچنان معتقد است که این گروه می تواند مشکلات بسیار جدی در سوریه و خاورمیانه ایجاد کند. به همین دلیل «جیمز متیس» وزیر دفاع آمریکا بر ادامه حضور نیروهای آمریکایی در سوریه و عراق بدون توجه به خواسته دو کشور پافشاری کرده است. اگر آمریکا به ترکیه اجازه تضعیف نیروهای کرد را بدهد، خطر چنین گروه هایی بیشتر می شود.
نیروهای ترکیه طی سال های اخیر حملات پی در پی به مواضع نیروهای کرد در سوریه و عراق داشته اند. همچنین اخیرا، آنکارا واشنگتن را برای توقف تجهیز نظامی نیروهای کرد در سوریه تحت فشار بیشتری قرار داده است. ترامپ با اکراه این درخواست را پذیرفته است.
با این حال به نظر می رسد واشنگتن توان کافی برای متقاعد کردن اردوغان ندارد. در اوسط ژانویه 2018 اردوغان اعلام کرد که قصد آغاز حملات تمام عیاری به مواضع کردها در سوریه را ظرف هفته های آتی دارد. او به صراحت اظهار داشت که ترکیه دیگر نمی تواند با سیاست آمریکا کنار بیاید. به نظر می رسد اردوغان و وابستگانش بیشتر تمایل به جنگ با کردها دارند تا افراط گراها.
اختلاف ها بر سر مسئله سوریه تنها نشانه جدایی میان این دو متحد عضو ناتو نیست. بیش از یک سال است که اردوغان تلاش مستمر و جدی خود را بر دستیابی به روابط نزدیک با روسیه معطوف کرده است. مصالحه میان مسکو و آنکارا به عقد یک قرارداد 2.5 میلیارد دلاری خرید موشک های زمین به هوای اس- 400 از روسیه منجر شد. آمریکا و دیگر اعضای ناتو از بهبود روابط میان روسیه و ترکیه ناراضی هستند؛ زیرا توافق میان این دو کشور نشانه گسترش همکاری های نظامی میان مسکو و آنکارا است.
همچنین شواهدی از وجود یک همکاری دو جانبه گسترده بر سر دیگر مسائل به چشم می خورد. دو دولت روسیه و ترکیه در اوت 2017 یک توافق حفاری نفت و گاز را امضا کردند. این توافق در تعارض جدی با استراتژی آمریکا برای اعمال تحریم های یک جانبه و چندجانبه بر روسیه برای الحاق کریمه و حمایت از نیروهای جدایی طلب در شرق اوکرین است. آنکارا با تمام تحریم های آمریکا و اتحادیه اروپا علیه مسکو مخالف بوده است.
مسئله ای که وجود دارد این است که سیاست غرب در رابطه با روسیه بی ثمر و تحریک آمیز است و رویکرد صلح آمیز آنکارا در این باره بسیار بهتر عمل کرده است. آنچه ترکیه در سیاست های خود دنبال می کند در واقع در راستای انتظارهای آمریکا از یک متحد خود نیست. ترکیه اکنون همانند یک قدرت کاملا مستقل عمل می کند.
شیوه بی رحمانه خارجی به همراه سرکوب داخلی در دولت اردوغان، تقریبا حفظ امنیت روابط آمریکا با آنکارا را چه به طور دو جانبه و چه در چارچوب ناتو، غیرممکن می سازد. به عنوان اولین گام در جهت پذیرش یک موضع جدید و واقع گرایانه، آمریکا باید بر به تعلیق درآمدن عضویت ترکیه در ناتو پافشاری کند. تحت سیاست های اردوغان، ترکیه دیگر نمی تواند به عنوان عضو مشروع یک اتحاد دموکراتیک و یا یک شریک امنیتی قابل اعتماد برای آمریکا به شمار رود.
