مرکل شمشیر دشمنی را علیه اردوغان از رو بست/ برندگان و بازندگان بحران اروپا و ترکیه چه کسانی هستند؟

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه رأی الیوم در سرمقاله خود نوشت: پیوستن ترکیه به اتحادیه اروپا طی پنجاه سال گذشته احتمالی بسیار دشوار ماند( به عنوان بازار اروپایی مشترک آغاز به کار کرد) و در آینده نزدیک نیز در سایه تنش در روابط دو طرف اروپایی و ترکیه در بستر اختلاف ها درباره مساله پناهندگان و وخامت اوضاع حقوق بشر در ترکیه از دیدگاه مسئولان اتحادیه اروپا در بروکسل، تقریبا غیرممکن شده است.

رویایی که بلندپروازی های ترک ها یا بیشتر آنها را برای اروپایی شدن قلقلک داد، واقعی نبود نه به دلیل آنکه بخش اروپایی ترکیه مساحتش بیش از 3 درصد از مجموع مساحت اراضی ترکیه نیست بلکه به دلیل آن که اروپایی ها می خواهند که باشگاه آنها باشگاهی مسیحی و بسته باقی بماند.اروپایی های از قبل ترکیه اسلامی که تعداد جمعیت آن 75 میلیون نفر است را به عنوان منبع خطر برای خود می دانستند و همچنان این دیدگاه را دارند. از همین خاستگاه هر گونه سخن گفتن درباره وخامت میانگین های نقض حقوق بشر در ترکیه پس از کودتای نافرجام تابستان سال گذشته به رغم وجاهت آن، همچنان بهانه و پوششی برای پنهان کردن دلیل واقعی باقی می ماند.

«آنگلا مرکل» که روابط کشورش با ترکیه و «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهوری این کشور به شکل سریعی رو به وخامت رفته است روز گذشته در مناظره با «مارتن شولتر» رقیبش که می خواهد پست صدراعظمی را در انتخابات 24 سپتامبر کنونی از مرکل بگیرد، گفت:« ترکیه نباید عضو اتحادیه اروپا شود» و وی کاری می کند که رایزنی ها درباره درخواست پیوستن ترکیه متوقف شود.

اختلاف ترکیه و آلمان قدیمی است ولی پس از کودتای نظامی اخیر در تابستان سال 2016 در ترکیه و پناهنده شدن عناصر وابسته به سازمان«خدمت» به رهبری «فتح الله گولن» روحانی ترک، به آلمان و مخالفت دولت آلمان با تحویل آنها به آنکارا  این اختلاف وارد مرحله ای از تنش روز افزون شد. دولت آلمان همچنین درخواست های ترکیه برای تنگ کردن حلقه محاصره فعالان حزب کارگران کردستان ترکیه و قرار دادن این حزب در فهرست تروریسم مخالفت کرد.

لگدپرانی های دیپلماتیک میان دو طرف متوقف نشده و طی ماه های گذشته شدیدتر شد به طوری که مرکل نیروهای خود را در اعتراض به جلوگیری از دیدار هیأت پارلمانی آلمانی با نظامیان آلمانی، از پایگاه هوایی نظامی«انجرلیک» خارج کرد و به اردن منتقل کرد، اردوغان نیز پاسخ داد« خیلی خوش آمدید».

به رسمیت شناختن ارتکاب کشتار ارمنی ها در سال 1915 به دست دولت عثمانی، توسط دولت آلمان، از پشت خنجر زدن به اردوغان و دولتش و نیز حزب «عدالت و توسعه» به رهبری اردوغان و همچنین از پشت خنجر زدن به ملت ترکیه، به شمار می رود. اردوغان به این خنجر زدن از پشت و دیگر خنجرهایی که آلمانی ها از پشت به ترکیه زدند با تحریک شهروندان آلمانی ترک تبار (برخی تعداد آنها را نزدیک به 3 میلیون نفر تخمین زده اند) به رای ندادن به حزب خانم مرکل پاسخ داد.

حجم تبادیل تجاری کنونی میان ترکیه و آلمان بیش از 36 میلیارد دلار در سال است و این رقم کلان ممکن است در صورت ادامه این تنش در روابط، در سال های آینده به نصف اگر نگوییم بیشتر کاهش پیدا می کند.

ترکیه کشوری اروپایی نیست و چه بسا محال است که اروپایی شود. ترکیه کشوری اسلامی و خاورمیانه ای است و نیروهای عثمانی به وین رسیدند و این در نظر اروپایی ها« اشغال» به شمار می رود که هرگز قابل بخشش نیست و این کشور و ملتش باید به این واقعیت باور داشته باشند و با روی آوردن به شرق، به بستر تاریخی و طبیعی ترکیه، با این واقعیت کنار بیایند لیکن برای انجام این کار ترکیه باید گفتمان داخلی اش را تغییر دهد و سیاست های باز جدیدی با کشورهای همجوار اسلامی و عربی مانند ایران، سوریه، عراق، مصر و کشورهای حاشیه خلیج فارس در پیش بگیرد.

دخالت سیاسی و نظامی ترکیه در پرونده سوریه به باور ما در این روزنامه یعنی«رأی الیوم» اشتباه بزرگ و اقدامی بود که با دقت همه زوایای آن بررسی نشد لیکن اشتباهی است که اگر نیت ها صادقانه باشد می توان تصحیح اش کرد زیرا خطرات«وجودی» که ترکیه را به دلیل حمایت آمریکا از کردها تحت عنوان جنگ با تروریسم تهدید می کند، قوی و واقعی در تمام مقیاس هاست.

ترکیه نیازمند روابطی به دور از تشنج حداقل با اروپا و عمق اقتصادی اش و نیز روابط قوی ائتلافی با عمق اسلامی خاورمیانه ای اش دارد و پرسش اینجاست که آیا رهبرانش این معادله را می پذیرند و بر اساس مقتضیات آن عمل می کنند؟

ما بر این باوریم که در این زمینه فرصتی وجود دارد.