اخبار رسیده از مراکش حکایت از آن دارد که شهرهای بزرگ مانند «دارالبیضاء»و «طنجه» و «اغادیر» نیز شاهد برگزاری تظاهرات در همبستگی با تظاهرات همتای خود در «الحسیمه» و منطقه الریف شد و برخی هشدار می دهند که «آتش به هیزم دارد نزدیک می شود» و پس از بازداشت «ناصر الزفزافی» که رهبر این جنبش توصیف می شود و نیز بازداشت مجموعه ای از همقطارانش، گستره آن رو به فزونی است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه رأی الیوم در سرمقاله خود به گسترش اعتراض ها در مراکش پرداخت و نوشت: دیدگاه ها درباره دلایل جنبش جوان و مردمی که از شهر«الحسیمه» مراکش در بستر «له شدن» ماهی فروشی که به دنبال یک لقمه نان برای کودکانش بود متعدد است. برخی دلایل به راه افتادن این جنبش را اقتصادی و ناشی از بیکاری و گسترش فساد و غارت دارایی های عمومی می دانند و برخی نیز این مساله را مطرح می کنند که به حاشیه راندن بخش های فقیر و روستایی در مراکش و اقشار له شده به طور کلی به لحاظ سیاسی و اجتماعی است که باعث شعله ور شدن آتش زیر خاکستر می شود. دیدگاه سومی نیز وجود دارد که نباید آن را فراموش کنیم و آن دخالت های خارجی جماعت هایی است که دارای ویژگی نژادی و منطقه ای است که از این جنبش برای تجزیه مراکش و غرق کردن آن در دریای خون مانند سوریه، عراق، یمن و لیبی بهره برداری می کنند. با وجود این فرقی نمی کند این دیدگاه و تلاش ها چه باشد مساله این است که اینها همه مردم مراکش هستند.
تظاهراتی که در منطقه الریف به راه افتاد همیشه تأکید کرد که دارای ویژگی محلی صرف است و به دنبال وحدت اراضی مراکش است و در چارچوب قانون اساسی عمل می کند و با جدایی بر اساس خاستگاه های نژادی مخالف است و پرچم مراکش متحد را برافراشت و نیز همه خواسته های مردمی اش مشروع است و حول و حوش عدالت اجتماعی، ایجاد برابری در توسعه و توزیع ثروت است.
حکومت مراکش عادلانه بودن این خواسته ها را احساس کرد و به سرعت اعلام کرد که یک میلیارد دلار برای تامین مالی پروژه های توسعه ای در منطقه اختصاص داده است و این اذعان حکومت به ضرورت پاسخ مثبت دادن به خواسته های جنبش و تلاش برای گرفتن زهر بحران و جلوگیری از کشیده شدن اعتراض ها به مناطق دیگر است. این اقدام نیز اولین اقدام خوب و قابل تقدیر است لیکن محدود می ماند و کم است اگر با جنبش اصلاحی سریع همسو نشود.
اخبار رسیده از مراکش حکایت از آن دارد که شهرهای بزرگ مانند «دارالبیضاء»و «طنجه» و «اغادیر» نیز شاهد برگزاری تظاهرات در همبستگی با تظاهرات همتای خود در «الحسیمه» و منطقه الریف شد و برخی هشدار می دهند که «آتش به هیزم دارد نزدیک می شود» و پس از بازداشت «ناصر الزفزافی» که رهبر این جنبش توصیف می شود و نیز بازداشت مجموعه ای از همقطارانش، گستره آن رو به فزونی است.
دولت مراکش با حکمتی زیادی با اعتراض های مشابه در 9 مارس سال 2011 که همزمان با همتاهای خود در شماری از کشورهای عربی در چارچوب آن چه بهار عربی نامیده می شد، به راه افتاد، کنار آمد و «محمد ششم» پادشاه مراکش تصمیم به انحلال پارلمان و دعوت به برگزاری انتخابات عمومی و چشم پوشی از اختیارات قانونی اش گرفت و این اقدامات در گرفتن زهر بحران و آرامش افکار عمومی موفق بود به ویژه پس از آن که اجازه داد حزب «عدالت و توسعه»ی اسلامگرا برنده بزرگ با تعداد کرسی ها در انتخابات، دولت را تشکیل دهد.
حالتی از نارضایتی از شیوه رسیدگی به پرونده الریف و استفاده نیروهای امنیتی از مشت آهنین در تعامل با جنبش و شرکت کنندگان در آن و متهم کردن رهبران جنبش به مزدوری طرف های خارجی توسط رسانه های نزدیک به حکومت، وجود دارد که بسیاری از فعالان مراکشی در شبکه های اجتماعی آن را نشان دادند و باید این نارضایتی را جدی گرفت و فکری برای آن کرد و دلایل آن به شکل جدی توسط مسئولان در رأس حکومت رسیدگی شود و از هر نوع تحریک و عجله در اتهام پراکنی بدون تحقیق درباره آنها اجتناب کرد.
گلوله آتش در مراکش روز به روز بزرگتر می شود و دشمنان مراکش و تجربه دموکراتیک پیشرفته اش و جوهر آن در همزیستی می خواهند که به هیزم این آتش بریزند تا شعله ور تر شود و به حالتی برسد که کنترل آن و خاموش کردن لهیب اش دشوار شود.
ما در این روزنامه «رأی الیوم» هرگز بحثی در این نداریم که عناصر خرابکار در میان جنبش هستند که ثبات و امنیت و رفاه برای مراکش نمی خواهند لیکن اینها گروه اندکی هستند و در مقایسه با اکثریت بزرگ اقلیت به شمار می روند؛اکثریتی که دارای احساس و مسئولیت بالا درباره وحدت ملی و تقویت امنیت و ثبات در کشور و دور کردن آن از خطراتی که عواقبش وخیم است،هستند.
ما خواستار جدایی میان این اقلیت که برای مراکش و مردم این کشور بنابر دلایل زیاد چه بسا از جمله سبکسری،تندخویی و محرومیت خیر نمی خواهد و میان اکثریت مسئول که هرگز در عادلانه بودن خواسته های شان تردید نداریم،هستیم و گفت و گو و نه دور کردن را بهترین راه و موفق ترین راه حل برای بحران و کاهش آثار آن می بینیم. همه اینها چه میانه رو باشند چه تندرو در همه احوال از مردم مراکش هستند.
چه بسا این زبان«اعتدال گرا» که گفتمان این روزنامه است توسط برخی مسخره به نظر برسد لیکن ما این رویکرد را پس از آن در پیش گرفتیم که از آتش تجربه های دیگر دوری گزیدیم که چه بسا به شیوه مشابه در سوریه، عراق، لیبی و یمن آغاز شد و ما بر این باور نیستیم که آزادگان و انسان های شریف و عاقلان در مراکش و حتی رهبران جنبش کنونی از این مسائل غافل باشند.
با سیاست های داخلی و خارجی حکومت مراکش اختلاف زیادی داشته و داریم و لیکن هرگز در بیان مخالفت مان با هر گونه تحرکی که بخواهد همزیستی در مراکش یا هر گونه کشور عربی و مسلمان دیگر حتی در حد اندکش، هدف قرار داده و از بین ببرد، مخالف هستیم .
نقطه عطفی که مراکش از آن عبور می کند خطرناک است؛ امری که نیازمند این است که علاقه مندان به این کشور به ویژه کشورهای عربی نفت خیز که صدها میلیارد دلار برای قراردادهای تسلیحاتی یا حمایت از زیرساخت ها و پروژه ها در آمریکا حمایت می کنند، در کنارش قرار گیرند. این را نیز یادآوری می کنیم که مراکش همیشه در کنار این کشورهای عربی ایستاد و ملت مراکش نیز نیک و صبور است و از آمریکایی ها و اروپایی برای دستیابی به میلیاردها دلار اولی تر هستند.
ما را ببخشید هر چند مسافت ها بین ما فاصله انداخته است خودمان را «اهل مکه» می دانیم، هر چند در عین حال مدعی نیستیم که ما با درایت تر از آنها هستیم.
