نخست وزیر پاکستان که پیش از این مخالفت صریح خود را با واگذاری پایگاه نظامی به آمریکا اعلام کرده بود، در مقاله ای تاکید کرد هرگونه همکاری نظامی با آمریکا برای کنترل عملیات ها در افغانستان می تواند گروه های تروریستی را بر علیه پاکستان بشوراند.
به گزارش جماران، «عمران خان» نخست وزیر پاکستان که پیش از این مخالفت صریح خود را با واگذاری پایگاه نظامی به آمریکا اعلام کرده بود در مقاله ای در روزنامه واشنگتن پست نوشت: پاکستان آماده است تا شریک صلح در افغانستان با آمریکا باشد - اما با عقب نشینی نیروهای آمریکایی، ما از خطر درگیری بیشتر جلوگیری خواهیم کرد.
کشورهای ما همان هدف را در آن کشور رنج کشیده دارند: حل و فصل سیاسی، ثبات، توسعه اقتصادی و از بین بردن هرگونه پناهگاه برای تروریست ها. ما با هرگونه تسخیر نظامی افغانستان که تنها به دهه ها جنگ داخلی منجر می شود، مخالفیم، زیرا طالبان نمی توانند کل کشور را به دست آورند و برای موفقیت باید در دولت گنجانده شوند.
در گذشته، پاکستان با انتخاب بین احزاب متخاصم افغانستان اشتباه کرد، اما ما از این تجربه آموخته ایم. ما هیچ علاقه ای نداریم و با هر دولتی که از اعتماد مردم افغانستان برخوردار باشد همکاری خواهیم کرد. تاریخ ثابت می کند که افغانستان هرگز از خارج از کشور قابل کنترل نیست.
کشور ما از جنگ های افغانستان این همه آسیب دیده است. بیش از 70،000 پاکستانی کشته شده اند. در حالی که آمریکا فقط 20 میلیارد دلار کمک ارائه کرده است، ضررهای اقتصاد پاکستان از مرز 150 میلیارد دلار گذشته است. گردشگری و سرمایه گذاری نابود شد. پس از پیوستن به تلاش های آمریکا، پاکستان به عنوان یک همکار هدف قرار گرفت و منجر به تروریسم علیه کشورمان توسط تحریک طالبان پاکستان و سایر گروه ها شد. حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا که من در مورد آنها هشدار داده بودم، در جنگ پیروز نشد، اما باعث ایجاد نفرت برای آمریکایی ها شد و صفوف گروه های تروریستی را علیه هر دو کشور ما افزایش داد.
در حالی که سال ها استدلال می کردم که هیچ راه حل نظامی در افغانستان وجود ندارد، آمریکا برای اولین بار پاکستان را تحت فشار قرار داد تا نیروهای ما را به مناطق قبیله ای نیمه مستقل هم مرز با افغانستان بفرستد؛ با این انتظار غلط که این شورش پایان یابد. این کار انجام نشد، اما نیمی از جمعیت مناطق قبیله ای، 1 میلیون نفر را فقط در وزیرستان شمالی، را آواره کرد و میلیاردها دلار خسارت وارد کرد و کل روستاها ویران شد. خسارت های همزمان به غیرنظامیان در آن حمله منجر به حملات انتحاری علیه ارتش پاکستان و کشته شدن تعداد بیشتری از سربازان شد. فقط در استان خیبرپختونخوا 500 پلیس پاکستانی به قتل رسیدند.
در کشور ما بیش از 3 میلیون پناهنده افغان وجود دارد - اگر جنگ داخلی تشدید شود، به جای حل و فصل سیاسی، تعداد بیشتری پناهنده وجود خواهد داشت که باعث بی ثبات شدن و فقیر شدن بیشتر مناطق مرزی ما می شود. بیشتر طالبان از گروه قومی پشتون هستند - و بیش از نیمی از پشتون ها در مرز ما زندگی می کنند. ما حتی اکنون تقریباً به طور کامل این مرز تاریخی باز را حصارکشی می کنیم.
اگر قرار باشد پاکستان با میزبانی پایگاه های آمریکا، که از آنجا افغانستان بمباران می شود، موافقت کند و جنگ داخلی افغانستان آغاز شود، پاکستان دوباره برای انتقام جویی توسط تروریست ها هدف قرار خواهد گرفت. ما به راحتی نمی توانیم از پس این هزینه برآییم. ما قبلاً هزینه بسیار سنگینی پرداخت کرده ایم. در همین حال، اگر آمریکا با قدرتمندترین ماشین نظامی تاریخ، نتوانست پس از 20 سال در جنگ از داخل افغانستان پیروز شود، چگونه آمریکا این کار را از پایگاه های کشور ما انجام خواهد داد؟
منافع پاکستان و آمریکا در افغانستان یکسان است. ما خواهان صلح با مذاکره هستیم، نه جنگ داخلی. ما به ثبات و پایان تروریسم در هر دو کشور نیاز داریم. ما از توافقی حمایت می کنیم که دستاوردهای توسعه در دو دهه گذشته در افغانستان را حفظ می کند. و ما خواهان توسعه اقتصادی و افزایش تجارت و ارتباطات در آسیای میانه هستیم تا اقتصاد خود را بپیشرفت دهیم. اگر جنگ داخلی بیشتر شود همه ما در منجلاب فرو خواهیم رفت.
به همین دلیل است که ما برای کشاندن طالبان پای میز مذاکره، ابتدا با آمریکایی ها و سپس با دولت افغانستان، بسیاری از کارهای سخت دیپلماتیک را انجام داده ایم. ما می دانیم که اگر طالبان تلاش کند یک پیروزی نظامی اعلام کند، منجر به خونریزی بی پایان خواهد شد. ما امیدواریم که دولت افغانستان نیز در مذاکرات انعطاف پذیری بیشتری نشان دهد و سرزنش پاکستان را متوقف کند، زیرا ما هر کاری از دستمان برمی آید در زمینه اقدامات نظامی انجام می دهیم.
به همین دلیل است که ما بخشی از بیانیه های مشترک اخیر «سه گانه» همراه با روسیه، چین و آمریکا بودیم، و بدون ابهام اعلام کردیم که هر گونه تلاش برای تحمیل یک دولت با زور در کابل با مخالفت همه ما روبرو خواهد شد، و همچنین دسترسی افغانستان به کمک های خارجی مورد نیاز را سلب خواهد کرد.
اولین باری است که چهار همسایه و شریک افغانستان با یک صدا درمورد شکل گیری یک توافق سیاسی صحبت می کنند. این امر همچنین می تواند به یک قرارداد جدید منطقه ای برای صلح و توسعه در منطقه منجر شود، که می تواند شامل الزام به اشتراک اطلاعات و همکاری با دولت افغانستان برای مقابله با تهدیدهای تروریستی باشد. همسایگان افغانستان متعهد می شوند که اجازه ندهند خاک آنها علیه افغانستان یا هر کشور دیگری مورد استفاده قرار گیرد و افغانستان نیز همین امر را متعهد می شود. این قرارداد می تواند به تعهد کمک به افغان ها برای بازسازی کشورشان منجر شود.
من معتقدم که ارتقای ارتباط اقتصادی و تجارت منطقه ای کلید صلح و امنیت پایدار در افغانستان است. اقدامات نظامی بیشتر بی فایده است. اگر ما این مسئولیت را داشته باشیم، افغانستان، زمانی که مترادف با "«بازی بزرگ» و رقابت های منطقه ای بود، می تواند مجددا به عنوان الگوی همکاری منطقه ای ظاهر شود.
