در ابتدا او دست و پای دختر را با طناب ضخیمی بسته بود اما دختر موفق شده بود آن را باز کند. سپس کوساسیح، دختر را در اتاقی محبوس کرد و روزی دو مرتبه از طریق حفره ای که در دیوار بود برای او غذا می فرستاد.
عکس: این مرد برای 9 سال در یک اتاق در خانه اش در کیانجار در غرب جاوا اندونزی، غل و زنجیر بود. دیده بان حقوق بشر گفت، زمانی که او آزاد شد، به دلیل تحلیل قوای جسمی از پاهای خود نمی توانست استفاده کند.
پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «انگکس کوساسیح»، دختر ۵۰ ساله خود را در اتاقی از خانه اش تنها به خاطر اینکه فکر می کرد او را طلسم کرده اند محبوس کرده بود. پنجره های اتاق نیز با تیر و تخته بسته شده تا مبادا دختر بتواند فرار کند.
این دختر به مدت ۱۵ سال در تاریکی و انزوا به سر برد.
کوساسیح گفت: کاملا تبدیل به آدمی مخرب شده بود، اجساد را مدفون می کرد، دانه خام گیاهان را می خورد. من از کارهایشان خجل شده بودم هم چنین بسیار می ترسیدم.
در ابتدا او دست و پای دختر را با طناب ضخیمی بسته بود اما دختر موفق شده بود آن را باز کند. سپس کوساسیح، دختر را در اتاقی محبوس کرد و روزی دو مرتبه از طریق حفره ای که در دیوار بود برای او غذا می فرستاد.
هیچ کس برای نظافت اتاق وارد آنجا نمی شد. دختر با استفاده از سنگ موفق به حفر زمین سیمانی شده بود تا بتواند از آنجا فرار کند.
پاسونگ (Pasung) اصطلاحی است که قبلاً در اندونزی برای محدودیت بکار می‌رفته و در سال ۱۹۷۷ ممنوع شده ولی در حال حاضر بصورت گسترده برای بیماریِ روانی که در این کشور یک تابو است، استفاده می‌شود.
بنا به گزارش دیده بان حقوق بشر، بیش از ۵۷ هزار تن که دارای معلولیت های روانی هستند، در اندونزی حداقل یک بار در طول زندگی خود زنجیر و در فضاهایی محبوس می شوند.
به گزارش این سازمان که روز دو شنبه منتشر شد، حدود ۱۸۸۰۰ تن امروزه در پاسونگ به سر می برند.
سخنگوی وزارت بهداشت اندونزی هنوز برای پاسخدهی به این موضوع ابراز نظری نکرده است.
«کریتی شارما» محققی که با دیده بان حقوق بشر همکاری می کند و این گزارش را نوشته است، دختر کوساسیح را در بخش روستایی «سیانجور» در جاوه غربی پیدا کرده بود.
شارما اظهار کرد که بسیاری از اندونزی ها معتقدد که افرادی که دارای معلولیت روحی روانی هستند، شیطان و یا ارواح شیطانی آنها را تسخیر کرده اند.
وی گفت: این خرافه آنقدر شایع است که باید اول گامی در راستای شفای این باور پیدا کرد.
دو ماه پس از دیدار دیده بان حقوق بشر با خانواده کوساسیح، دختر توسط خانواده اش آزاد شد.
دولت برای مدت طولانی برای ریشه کن کردن پاسونگ تلاش کرده است اما با این حال خرافات و باورهای غلط در برابر بیمارهای روانی و عدم آگاهی از درک آنان سبب شده تا هنوز بسیاری از این بیماران حتی پس از آنکه از آنجا نجات می یابند در غل و زنجیر باشند.
در «جاوخ» مرکزی، «ساریکا» ۲۹ ساله ۴ سال است که در طویله بزها محبوس شده است.
وی مجبور است در آنجا که حتی از بوی مدفوع گوسفندان نمی شود لحظه ای ایستاد غذا بخورد و بخوابد.
ساریکا ۵ سال پیش مرخص شده بود اما خانواده او پولی برای درمان وی نداشتند، به همین منظور اوضاع او وخیم تر شد.
چند روز پیش ساریکا دوباره به همان طویله بازگشت.
شرما بیان کرد: این یک چرخه بیهوده است. داروها به اتمام رسیدند و او اوضاعش بدتر شد. البته برای خانواده هم هزینه درمان وی بسیار زیاد است.
بنا به گزارش سازمان بهداشت جهانی، تنها ۴۸ بیمارستان روانی در اندونزی که جمعیت آن بیش از ۲۵۰ میلیون نفر است وجود دارد. بیش از نیمی از این بیمارستان ها تنها در چهار استان از ۳۴ استان این کشور قرار گرفته اند.
حتی اگر استانی دارای بیمارستان روانی باشد، خانواده ها قادر به پرداخت هزینه های آنجا نیستند.
با وجود آنکه برخی از خدمات اولیه پزشکی در مراکز بهداشتی روستاها ارائه می شوند اما تخصص در مورد بهداشت روانی در خارج از شهرهای بزرگ بسیار اندک است.
حدود ۸۰۰ روانپزشک در اندونزی وجود دارند که به عبارتی می شود گفت یک روانپزشک برای ۳۰۰ هزار نفر.
بنا به گزارش دیده بان حقوق بشر بیماران این قبیل بیمارستان ها اغلب مورد سوء استفاده قرار می گیرند و برای درمان آنها از شوک الکتریکی استفاده می شود. در بسیاری از بیمارستان ها به جای اینکه ماساژ و درمان گیاهی صورت گیرد آثار خشونت و کبودی بر روی بیماران دیده می شود.
این سازمان اظهار کرد: اغلب، حقوق افرادی که دارای معلولیت روانی هستند رعایت نمی شود و تا حدی زیادی این افراد مورد سوء استفاده قرار می گیرند.
نگهداری آنان در این بیمارستان ها تنها می تواند اندکی بهتر از وضعیت آنانی که در خانه محبوس می شوند، باشد.
شرما گفت: اغلب این افراد مجبورند در یک جا بخوابند، غذا بخورند و به توالت بروند.
در سال ۲۰۱۴ پارلمان اندونزی قانونی را در ارتباط با عملکرد بهداشت روان که منظور بهبود خدمات بهداشت روان در این کشور بود را رد کرد.
ماه آینده انتظار می رود که «جوکو ویدودو» رئیس جمهور این کشور طرح حمایت از افراد با معلولیت را که به منظور محافظت از حقوق معلولین در نظر گرفته شده است را امضا کند.
این در حالی است که دیده بان حقوق بشر از دولت اندونزی برای ترویج سلامت روان و پایان بخشیدن به حبس خانگی حمایت می کند.
همچنین این سازمان هشدار دارد که این قبیل سیاست ها باید از کل زمین برداشته شوند.
این بدان معنی است که حقوق اولیه و مساوی افراد با معلولیت های روانی و ذهنی باید رعایت شود.
عکس: سی ان ان
مترجم: گلناز سادات غفاری
