هر روز که از زمان وقوع کودتای آمریکا در ونزوئلا می گذرد پیروزی رئیس جمهور قانونی در کشور و شکست «خوان گوایدو» رهبر کودتا که سازمان اطلاعات آمریکا وی را به عنوان ابزاری برای تغییر نظام حاکم در کاراکاس به کار گرفته را مورد تأکید قرار می دهد.
به گزارش جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در تحلیلی در روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت: جشن و سرمستی «ایوان دوکی» رئیس جمهور کلمبیا به دلیل فرار 60 نظامی ارتش ونزوئلا و پیوستن آنها به مخالفان مورد حمایت آمریکا و اروپا ما را به به یاد جشن ها و سرمستی های مشابه می اندازد که با جدایی برخی از ژنرال ها و سفرا و حتی نخست وزیران سوری در ابتدای بحران سوریه در سایه هیاهوی تبلیغاتی و رسانه ای بی سابقه می اندازد. اما رئیس جمهور کلمبیا یادش رفته است که این جدا شده ها نقطه ای از اقیانوس ارتش ونزوئلا به شمار می روند که تعداد نیروهایش از نیم میلیون افسر و سرباز بیشتر است و وفاداری شدیدی را به رئیس جمهور مشروع شان نشان دادند.
جالب این جاست که «مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا روز گذشته –یکشنبه- برای ما تأکید کرد که روزهای «نیکولاس مادورو» اندک است و همان جمله ای را یادآوری کرد که «باراک اوباما» رئیس جمهور سابق آمریکا به زبان آورد و گله ای از رهبران و وزرای خارجه عرب آن را درباره سرنوشت رئیس جمهور سوریه در آن زمان تکرار کردند و برخیاطلاعات در آن زمان به رسانه درز داده شد که مدعی شدند «بشار اسد» به همراه خانواده اش به مسکو رسید و درخواست پناهندگی سیاسی کرده است.
هر روز که از زمان وقوع کودتای آمریکا در ونزوئلا می گذرد پیروزی رئیس جمهور قانونی در کشور و شکست «خوان گوایدو» رهبر کودتا که سازمان اطلاعات آمریکا وی را به عنوان ابزاری برای تغییر نظام حاکم در کاراکاس به کار گرفته را مورد تأکید قرار می دهد. و شاید فرار گوایدو به کلمبیا برای رهبری «کونترا»ی جدید ونزوئلا آغاز پایان وی و طرح آمریکا باشد که پشت وی است.
«دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا سه روز پیش تهدید کرد که جلوگیری از ورود کمک ها به ونزوئلا از طریق مرزهای کلمبیا و برزیل عواقب وخیمی خواهد داشت و به احتمال دخالت نظامی برای وارد کردن این کمک ها به زور به ونزوئلا اشاره کرد. اما کامیون های پر از کیسه های برنج و شیر خشک به همان جایی برگشتند که از آن آمده بودند و برخی از آنها نیز توسط انسان های شریف ونزوئلایی در اعتراض به دروغ و نفاق و دورویی آمریکایی ها و نیز در اعتراض به توطئه آمریکا برای نابودی کشورشان به آتش کشیده شد.
ملت ونزوئلا که بزرگترین ذخایر نفت در جهان را در اختیار دارد نیازی به شیرخشک و چند کیسه برنج ندارد بلکه نیاز به پایان محاصره خفه کننده اش توسط آمریکا و آزادی ملیاردها دلار از دارایی هایش در بانک های آمریکایی از بیش از ده سال پیش تا کنون دارد.
آمریکا ملت ها را گرسنه نگه می دارد و آنها را به آستانه مرگ می برد سپس مدعی می شود که از آنها حمایت می کند و اشک تمساح برای اوضاع انسانی تأسف بارشان می ریزد و خودش و همپیمانانش فورا برای ارسال کاروان های کمک های غذایی و طبی اقدام می کند.
همین منظره را با تمام جزئیاتش در عراق مشاهده کردیم همچنین آن را در نوار غزه و یمن مشاهده می کنیم. محاصره های خفه کننده گرسنگی و فقر به بار می آورد و جان کودکان و مادرهای شان را درو می کند و هر آن که از گرسنگی شهید نشود از بیماری شهید می شود و هر کسی نجات پیدا کند با موشک ها و بمب های هواپیماهای« اف16» ساخت آمریکا نزد خدا می رود.
ملت ونزوئلا که با این توطئه آمریکا برای سرنگونی نظام کشورش و تغییر آن با کمک یک مشت مزدور مخالفت کرد دروغ ها را باور نکرد و شبکه های گمراه کننده که از واشنگتن، برزیل و کلمبیا دروغ های خود را پخش می کنند نتوانستند ونزوئلایی هارا منحرف کنند و بیشتر آنها تصمیم گرفتند که از رهبران خود حمایت کرده و در اردوگاه آنها بایستند. همین کار را نیز ارتش ملی که از همان روز نخست بحران از مادورو رئیس جمهور منتخب حمایت کرد، انجام داد.
آمریکایی ها و اروپایی ها می گویند که می خواهند دموکراسی را به ونزوئلا بازگردانند.حالا ما از آنها می پرسیم که دموکراسی چه زمانی ونزوئلا را ترک کرد که آنها می خواهند آن را به این کشور بازگردانند؟ اگر در عمل وجود نداشت چگونه گوایدو که رهبر مخالفان است به عنوان نماینده سپس رئیس پارلمان انتخاب شد؟ چرا مادورو بلافاصله پس از فاش شدن توطئه گوایدو و دیدارهای مخفیانه اش از آمریکا، برزیل و کلمبیا برای تهیه مقدمات کودتا وی را دستگیر نکرد؟
جدایی صدها بلکه هزاران سرباز ارتش سوریه به فروپاشی آن و عدم ایستادگی به مدت هشت سال و بازپس گیری بیش از هشتاد درصد از اراضی سوریه به حاکمیت دولت، آن هم با کمک همپیمانان روس، ایرانی و مبارزان حزب الله، منجر نشد.
ژنرال های شریف در ارتش ونزوئلا سلامت کشور و ثبات خود را حفظ می کنند و با مهاجمان به منظور حمایت از کشوشان و با حمایت روس ها و چینی ها برای ناکامی کودتای آمریکا خواهند جنگید. هواپیماهای جنگی آمریکایی و موشک ها و بمب های خوشه ای آنها را نمی ترساند حتی اگر به دلیل اختلاف زیاد در موازنه های قدرت مراحل نخست جنگ را ببازند اما تبدیل به گردان های مقاومت می شوند همانطور که ویتنامی ها، لبنانی ها(حزب الله) ،و فلسطینی ها ، طالبانی ها (افغانستان) ، عراقی ها ، سوری ها و یمنی ها تبدیل شدند.فهرست کشورهایی که در برابر آمریکا مقاومت کردند طولانی است.
مردم ونزوئلا زن و مردشان از اشغالگران آمریکایی و مزدوران آنها با گل و رقص در خیابان ها برای نشان دادن خوشحالی شان استقبال نخواهند کرد بلکه به شکل سرسختانه در برابر اشغالگران مقاومت خواهند کرد یا این چنین امیدواریم و خداوند همیشه با مظلومان علیه مستکبران است.
