زنی که برای چهارمین بار نخست وزیر بنگلادش شده، گذشته جالب توجه و پرباری دارد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «شیخ حسینه واجد» برای چهارمین بار پیاپی نخست وزیر بنگلادش شد، ولی احزاب مخالف سلامت انتخابات را به شدت زیر سوال برده اند.
احزاب مخالف معتقدند دولت بنگلادش مخالفان خود را به شدت سرکوب کرده است و همین باعث شده تا آنها نتوانند در انتخابات با قدرت ظاهر شوند.
47 کاندیدای انتخاباتی در این کشور پیش از پایان رای گیری به دلیل وقوع تقلب از ادامه مبارزه انصراف دادند.
احزاب اپوزیسیون معتقدند تعرفه هایی که به حوزه های رای گیری تحویل داده شده از قبل پر شده بوده و پیروزی حزب حاکم یک نقشه از پیش طراحی شده است.
از سوی دیگر سازمان ملل و آمریکا نیز سلامت انتخابات را زیر سوال برده و اعلام کرده اند که نمی توانند سلامت این انتخابات را تایید کنند.
با این حال این حرف و حدیث ها در نتیجه انتخابات تغییری ایجاد نکرد و بر پایه نتایج انتخابات پارلمانی بنگلادش، حزب حاکم و حامی خانم حسینه با کسب 288 کرسی از 350 کرسی پارلمان بنگلادش به بزرگ ترین پیروزی خود دست یافت.
این زن قدرتمند زندگی نامه جالب توجهی دارد که آن را مرور می کنیم:
زندگی نامه
«شیخ حسینه واجد» در تاریخ 28 سپتامبر سال 1947 در منطقه «تونگیپارا» در شرق پاکستان متولد شد. او بزرگترین فرزند شیخ «مُجیب الرَحمن» بنیان گذار کشور بنگلادش و نخستین رئیس جمهور این کشور است.
همانطور که او در بسیاری از مصاحبه هایش گفته، با توجه به فعالیت های سیاسی پدرش، با ترس بزرگ شد. در اوج خشونت ها در دوره انتخابات های 1970 در پاکستان، همزمان با بازداشت پدرش، او با پدربزرگش در کمپ پناهجویان زندگی می کرد.
او می گوید: «اجازه نداشتم به مدرسه بروم زیرا باید از طریق یک پل چوبی از یک کانال عبور می کردم و از این می ترسیدم که داخل رودخانه بیافتم.»
او در سیاست دانشجویی «کالج دختران عدن» در داکا فعال بود.
حسینه در زمان ترور پدرش در 15 اوت 1975 در بنگلادش نبود. او اجازه نیافت به بنگلادش بازگردد تا زمانی که در 16 فوریه 1981 به رهبری حزب «عوامی لیگ» برگزیده شد و در تاریخ 17 مه 1981 وارد این کشور شد. او خاله «تولیپ رضوان صادق» نماینده مجلس انگلیس است.
فعالیت های سیاسی ابتدایی
در حالی که او پس از ترور پدر و خانواده اش (فقط او و خواهرش که در غرب آلمان بودند زنده ماندند) در تبعید خودخواسته در هند به سر می برد، در سال 1981 به عنوان رهبر حزب عوامی لیگ انتخاب شد. عوامی لیگ به عنوان یک حزب «چپ میانه» محسوب می شود.
حسینه در دهه 1980 زمانی در حبس و زمانی آزاد بود. در فوریه و نوامبر سال 1984 حسینه تحت بازداشت خانگی قرار گرفت. در مارس 1985 هم به مدت سه ماه در حبس خانگی به سر می برد.
حزب او، همراستا با حزب ملی گرای بنگلادش به رهبری «خالده ضیا» بیوه «ضیاء الرحمن»، به فعالیت برای انتخاب یک دولت دموکراتیک ادامه می داد و آنها با برگزاری انتخاباتی دموکراتیک در سال 1991 که به پیروزی حزب ملی گرای بنگلادش منتهی شد به این هدف دست یافتند.
رهبر اپوزیسیون، 87-1986
حسینه و حزب عوامی لیگ در انتخابات های پارلمانی 1986 که تحت ریاست جمهوری ارشاد برگزار شد، شرکت کردند. تصمیم حسینه برای شرکت در انتخابات توسط مخالفان او مورد انتقاد قرار گرفت زیرا دیگر گروه مخالف به رهبری خالده ضیا این رای گیری را تحریم کرده بود. با این حال حامیان او تاکید داشتند که او از این موقعیت برای به چالش کشیدن حکومت ارشاد بهره می برد. ارشاد در دسامبر 1987 پارلمان را ملغی اعلام کرد. او این کار را زمانی انجام داد که حسینه و حزبش در تلاش برای برگزاری یک انتخابات آزاد تحت دولت بی طرف، از پارلمان استعفا داده بودند.
انتخابات 1991
پس از چند سال حکومت خودکامه، اعتراضات و اعتصابات گسترده تا حدی بی ثباتی ایجاد کرد که اقتصاد کشورفلج شد. اعتراضات گسترده در دسامبر 1990، ژنرال ارشاد را که به نفع شهاب الدین معاونش استعفا داده بود، مجبور به کناره گیری از قدرت کرد. دولت موقت، به ریاست شهاب الدین احمد انتخابات سراسری پارلمانی را برگزار کرد. حزب ملی گرای بنگلادش به رهبری خالده ضیا، اکثریت را به دست آورد و لیگ عوامی به رهبری حسینه به بزرگترین حزب مخالف تبدیل شد.
او در سه حوزه انتخاباتی مبارزه کرد، که در دو حوزه شکست خورد و در یکی به پیروزی رسید. حسینه شکستش را پذیرفت و از ریاست حزب استعفا داد اما به درخواست رهبران باقی ماند.
1991-1994
سیاست در بنگلادش در سال 1994 و پس از انتخابات میان دوره ای دگرگونی چشمگیری را شاهد بود. این انتخابات پس از مرگ یکی از نمایندگان مجلس که یکی از اعضای حزب حسینه بود، برگزار شد.انتظار می رفت عوامی لیگ مجددا کرسی را در اختیار بگیرد اما حزب ملی گرا با تقلب این کرسی را در دست گرفت.
انتخابات 1996
لیگ عوامی به همراه سایر احزاب اپوزیسیون خواستار برگزاری انتخابات سراسری بعدی تحت سرپرستی یک دولت بی طرف و گنجانده شدن این درخواست در قانون اساسی شد. حزب حاکم این خواست ها را رد کرد.
احزاب اپوزیسیون یک مبارزه بی سابقه ای را آغاز کردند و خواستار اعتصاب برای چند هفته شدند. دولت آنها را متهم کرد که اقتصاد را از بین می برد، در حالی که مخالفان تاکید داشتند حزب حاکم می تواند این مشکل را با برآورده کردن تقاضای آنها حل کند. در اواخر 1995، نمایندگان عوامی لیگ و سایر احزاب از پارلمان استعفا دادند. پارلمان دوره خود را به پایان رساند و انتخابات سراسری در 15 فوریه سال 1996 برگزار شد. انتخابات توسط تمام احزاب اصلی به جز حز حاکم ملی گرا تحریم شد. پارلمان جدید، که عمدتا از اعضای حزب حاکم تشکیل شده بود، قانون اساسی را اصلاح کرد تا مفادی را در مورد دولت سرپرست بر انتخابات به آن بیافزاید. انتخابات پارلمانی بعدی در تاریخ 30 ژوئن سال 1996 تحت سرپرستی یک حکومت بی طرف برگزار شد.
دوره اول نخست وزیری، 2001-1996:
شیخ حسینه از 1996 تا 2001 به عنوان نخست وزیر بنگلادش خدمت می کرد.او اولین نخست وزیر بنگلادشی بود که از زمان استقلال این کشور دوره نخست وزیری اش را کامل بر سر کار بود.
او معاهده شراکت آب رود گنگ را با هند امضا کرد.
دولت او صنعت مخابرات را به بخش خصوصی واگذار کرد. در سال 1999 دولت بنگلادش «سیاست صنعت جدید» را آغاز کرد که هدف آن تقویت بخش خصوصی و تقویت رشد بود.
این سیاست به شرکت های خارجی اجازه می داد شرکت های با مالکیت 100 درصد را تاسیس کنند.
انتخابات 2001
در انتخابات 2001 حزب حسینه تنها 62 کرسی پارلمانی را به دست آورد. در حالی که ائتلاف چهار حزبی به رهبری حزب ملی گرای بنگلادش 234 کرسی را به دست آورد.
حسینه و حزبش نتیجه را نپذیرفتند و مدعی تقلب شدند. اما جامعه بین الملل از نتیجه انتخابات راضی بود و ائتلاف چهار حزبی دولتش را تشکیل داد.
دوره مخالفت، 2008-2001:
در این دوره اعضای حزب عوامی لیگ به طور منظم در جلسات پارلمانی شرکت نمی کردند. در اواخر 2003 این حزب نخستین جنبش بزرگ ضد دولتی خود را راه اندازی کرد و بیانیه داد که دولت پیش از 30 آوریل 2004 سرنگون خواهد شد. این اتفاق نیافتاد و ضربه جدی ای به حسینه و حزب اش خورده شد.
سوء قصدها در سال 2004
در سال 2004 یکی از اعضای مجلس کشته شد. سپس در 21 اوت به یکی از گردهمایی های عوامی لیگ با نارنجک حمله شد و به مرگ 24 تن از هواداران حزب از جمله سخنگوی زنان در حزب منتهی شد.
دخالت ارتش، اکتبر 2006 تا 2008
در پی پایان دولت خالده ضیا در اواخر اکتبر 2006 اعتراضات و اعتصاب هایی صورت گرفت که طی آن 40 نفر در ماه بعد کشته شدند. مشخص نبود چه کسی سرپرست دولت خواهد شد. دولت موقت در آوردن تمامی احزاب پای میز مذاکرات دچار مشکل شد. حزب عوامی لیگ و متحدانش اعتراض کردند و دولت موقت را اجیر ملی گراها خواندند.
مشاور رئیس جمهور با همه احزاب گفت و گو کردند تا در انتخابات 22 ژانویه 2007 حضور یابند. «فخرالدین احمد» با حمایت ارتش بنگلادش رئیس دولت شد.
بازداشت ژوئیه 2007:
در 16 ژوئیه 2007 حسینه توسط پلیس محلی در خانه اش بازداشت شد و به دادگاه محلی داکا برده شد. او به اخاذی متهم شد و از وثیقه محروم شد و در یک ساختمان زندانی شد. حزب عوامی این اقدامی را با انگیزه سیاسی دانست.
در ژوئیه 2007 دیوان عالی داکا فرمان آزادی حسینه با وثیقه را داد. در 2 سپتامبر اتهام دیگری علیه حسینه توسط کمیسیون ضد فساد مطرح شد که رشوه گیری بود.
در11 ژوئن 2008 به دلایل پزشکی آزاد شد. روز بعد او برای درمان مشکلات شنوایی، بینایی و فشار خون بالا که در دوره حبس به وجود آمده بود، به آمریکا رفت.
در انتخابات شهرداری ها حزب حسینه در 12 شهرداری از 13 شهرداری پیروز شدند. دوره آزادی درمانی حسینه که دو ماه بود، یک ماه دیگر تمدید شد.
انتخابات 2008 و بازگشت به قدرت:
در نوامبر 2008 حسینه برای شرکت در نهمین انتخابات پارلمانی در 29 دسامبر به کشورش بازگشت و تصمیم گرفت تحت عنوان «ائتلاف بزرگ» با حزب جاتیا (ملی) به رهبری حسین محمد ارشاد به عنوان شریک اصلی اش در انتخابات شرکت کند.
حزب عوامی و ائتلاف بزرگ او (متشکل از 14 حزب) در انتخاب پیروز شدند و دو سوم کرسی های پارلمان را به دست آوردند.
دومین دوره نخست وزیری، 2014-2009:
در نهایت حسینه در 6 ژانویه 2009 برای دومین دور به عنوان نخست وزیر سوگند یاد کرد.
در سال 2012 کودتای افسران ارتش علیه او توسط آژانس اطلاعاتی هند لو رفت و ناکام ماند.
دولت او در این دوره موفق به تحقیق در مورد مظنونان جنایات صورت گرفته توسط ارتش پاکستان و مزدوران داخلی آن شد.
انتخابات 2014
انتخابات سراسری در ژانویه 2014 برگزار شد که توسط احزاب اصلی ائتلاف اپوزیسیون از جمله ملی گراها تحریم شده بود. عوامی لیگ 234 کرسی را در دست گرفت.
حسینه دولت را با حزب جاتیا که 34 کرسی به دست آورده بود، دولت را تشکیل داد.
سومین دور نخست وزیری، 2014 تاکنون:
حسینه پس از پیروزی در انتخابات ژانویه 2014 که توسط اپوزیسیون تحریم شده بود، برای سومین دور نخست وزیر شد.
در مارس 2017 دو زیر دریایی نخست بنگلادش آغاز به کار کرد. در سپتامبر دولت او سرپناه های موقت و کمک به مهاجران روهینگیایی داد و از دولت میانمار خواست خشونت علیه مسلمانان روهینگیا را پایان دهد.
حسینه از حامیان مالی دانشگاه آسیایی زنان است.
دوره چهارم نخست وزیری:
حزب عوامی وابسته به شیخ حسینه، برای چهارمین بار پیاپی در انتخابات پارلمانی این کشور در تاریخ 30 دسامبر 2018 به پیروزی قاطعی رسید و 288 کرسی از 300 کرسی را به دست آورد.
طبق معمول اتهام تقلب از سوی مخالفان مطرح شد. اما غافل از اینکه حسینه به دلیل تلاش برای پیشرفت صنعتی بنگلادش محبوبیت خوبی در این کشور دارد.
در 6 حوزه از دستگاه های رای گیری الکتریکی استفاده شد.
زندگی شخصی
حسینه در سال 1968 با «ام ای وازد میاه» دانشمند هسته ای ازدواج کرد.
شوهرش در 9 مه 2009 درگذشت. او یک دختر و یک پسر دارد که دخترش در کانادا و پسرش در آمریکا زندگی می کند.
تنها خواهر حسینه به نام «شیخ ریحانه» در انگلیس زندگی می کند.
