پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، در عکسی که «فان تی کیم فو» را تبدیل به یک نماد زنده جنگ ویتنام کرد، سوختگی های بدن وی قابل رویت نسیتند. تنها او از وجود درد در حالی که دستانش را گشوده است به سوی دوربین می دود. وی در عکس کاملا برهنه است زیرا لباس های در حال سوختن خود را از تن خارج کرده است.
بیش از ۴۰ سال است که کیم زخم های خود را در زیر آستین های بلند پنهان کرده.
او درد ناشی از حمله «ناپالم» را از سال ۱۹۷۲ تحمل کرد، بدون آنکه قطره ای اشک از چشمانش فرو ریزد.
حال او شانس جدیدی برای درمانش بدست آورده است. درمانی که فکر می کرد تنها در زندگی پس از مرگش امکان پذیر است.
فو به محض ورود به میامی برای ملاقات متخصص پوستی که تخصص در درمان لیزری بیماران سوخته دارد گفت: سالیان بسیاری بود که فکر می کردم زمانی که در بهشت باشم دیگر زخمی ندارم، دیگر دردی را احساس نمی کنم. اما اکنون بهشت برای من روی زمین قرار گرفته است.
اواخر ماه گذشته فو ۵۲ ساله یک سری درمان توسط اشعه لیزر را با «جیل وایبل» پزشک معالجش که وابسته به مرکز پوست و لیزر میامی است آغاز کرد.
پزشک معالج کیم فو اظهار کرد که بافت های ضخیم و تیره رنگ روی بازوها و پشت وی صاف تر و روشن تر خواهد شد.
دکتر وایبل گفت: مهمتر برای فو آن است که این درمان موجب کاهش دردی که وی تا به امروز از آن رنج می برده می شود.
«بوی هوی توآن» همسر کیم و «نیک اوت» عکاس خبرگزاری آسوشیتد پرس که نقشی اساسی در زندگی وی از ۹ سالگی اش داشته است او را همراهی می کنند.
فو در مورد مرد عکاس که او را عمو اوت خطاب می کند، گفت: او دارنده آغاز و پایان این سفر است. او عکس من را گرفت و اکنون نیز همراه من در این سفر جدید و فصل جدید است.
اوت اکنون ۶۵ سال دارد. وی عکس سوختن فو را در تاریخ ۸ ژوئن ۱۹۷۲ پس از آنکه ارتش ویتنام جنوبی روستای فو واقع در خارج از سایگون را با بمب ها ناپالم بمباران کردند، ثبت کرد.
وی به یاد دارد که دختر بچه می دوید و به زبان ویتنامی فریاد میزد: «بسیار داغ است! بسیار داغ است!».
اوت او را در پشت ون متعلق به خبرگزاری آسوشیتد پرس قرار داد. پوست دختر از بدنش جدا می شد و مدام فریاد می زد: دارم می میرم. خیلی داغ است.
عکاس خبرگزاری آسوشیتد پرس دختر را به بیمارستانی برد و پس از آن به دفتر خبرگزاری در سایگون بازگشت تا عکاس ها از جمله عکس فو که برنده جایزه عکس پولیتزر شد را منتشر کند.
فو از سوختگی های جدی که یک سوم بدنش را فرا گرفته بود، به شدت رنج می برد.
جیل وایبل معتقد است که در آن زمان کسانی که دچار این گونه جراحات می شدند بیش از ۱۰ درصد شان جان می باختند.
وایبل اظهار کرد: آتش برای مدت طولانی با وی تماس داشته است، به همین دلیل بافت کولاژنی پوست وی از بین رفته است و به صورت زخمهایی که چهار برابر ضخامت پوست معمولی است، باقی مانده اند.
انجام برخی کارها از جمله حمل کردن کیف بر روی دست چپ برای فو بسیار دشوار است.
فو گفت: به عنوان یک کودک دوست داشتم از درخت بالا بروم. پس از سوختگی دیگر این کار را نکردم حتی هیچ وقت بعضی از بازی هایی را که دوستانم انجام می دادند را نتوانستم انجام بدهم. واقعا سخت است. واقعا از کار افتاده بودم.
فو و همسرش فصل جدیدی را در اوایل دهه نود میلادی در زندگیشان در خارج از تورنتو کانادا آغاز کردند. اکنون آنها صاحب دو پسر به سن های ۲۱ و ۱۸ سال هستند.
فیو گفت: اعتقاداتش در اوج دردها، ناامیدی ها، تلخی ها و انزجارها آرامشی را برایش به ارمغان آورد.
وی افزود: هیچ دارو، هیج جراحی و هیج دکتری نمی تواند قلب من را شفا بخشد. تنها چیزی که شفای قلب من است معجزه او آن هم این است که خدا من را دوست دارد.
فو همانند فرزند برای اوت است. وی زمانی که در تماسی تلفنی از درد فو آگاه شد به شدت نگران و به ویتنام سفر کرد تا بیمارستان ها را برای درمان وی بررسی کند.
اوت اظهار کرد: ۴۳ سال بعد چگونه لیزر می تواند این کار را انجام دهد؟ زمانی که او ۱۸ ،۲۰ سال داشت امیدوار بودم دکتر به وی کمک کند اما اکنون او بیش از ۵۰ سال دارد.
وایبل از لیزر برای درمان این گونه جراحت ها از جمله جراحت های ناشی از ناپالم استفاده می کند.
هر سری درمان ۲ هزار تا ۲ هزار و پانصد دلار هزینه دارد اما وایبل حق خود را به صورت رایگان در اختیار فو گذاشته است.
پدر شهر وایبل سالیان پیش درباره فو در کلیسا شنیده بود و پس از آن تلاش کرده بود برای شنیدن درد فو به وی نزدیک شود.
فو به وایبل درباره دردش گفته بود که بسیار سخت است.
لیزری که برای فو استفاده می شود چروک هایی را در اطراف چشم وی به وجود می آورد. وایبل از عینک برای محافظت از چشمها در برابر اشعه قرمز رنگ لیزر استفاده می کند.
وایبل معتقد است که درمان فو ۷ جلسه به مدت ۸ و یا ۹ ماه به طول می انجامد.
فو پس از اولین جلسه درمان گفت: بسیار آرام و آسان بود. شاید یک سال به طول انجامد اما من بسیار هیجان زده و شکرگذار هستم.
عکس: آسوشیتد پرس
مترجم: گلناز سادات غفاری
