ایازی گفت: وقتی مردم به کارهای اجرایی مراجعه می کنند مثلاً به شهرداری و دارایی می روند و مشکلاتی را می بینند و ناراحت می شوند همه را به حساب دین می گذارند و کاسه دین با کاسه سیاست یکی می شود. این همان چیزی است که مشکلاتی را ایجاد کرده و به روحانیت هم ارجاع داده می شود.
به گزارش جماران؛ استاد حوزه و دانشگاه و قرآن پژوه معاصر ضمن تأکید بر اینکه مشکلات کشور اعم از اقتصادی، سیاسی و فرهنگی را باید ریشه ای حل کرد و حوزه علمیه و نهاد روحانیت باید علت اصلی مشکلات را مورد توجه قرار دهند، گفت: روحانیت باید از ورود به اموری که در مظان اتهام هست پرهیز کند؛ یکی از آن مواضع تهمت همین مسایل اقتصادی است که شبهه رانت خواری و ویژه خواری در آن مطرح می شود. به هر حال روحانیت موقعیتی دارد و وقتی وارد مسایل اقتصادی می شوند، مردم فکر می کنند که حتماً در این مسیر از موقعیت ویژه خود استفاده کرده است بنابراین روحانیت نباید وارد حوزه های رقابت های مالی، اقتصادی و تجاری شود، اگر کسی هم می خواهد وارد شود باید لباس خود را در بیاورد و خود را از موقعیت روحانی خارج کند و مانند هر شهروند دیگری وارد کار اقتصادی شود.
حجت الاسلام والمسلمین سیدمحمد علی ایازی در مورد تفاوت واکنش نهاد روحانیت به مسایلی مانند کنسرت با مسایل اقتصادی، اظهار کرد: فعالیت هایی مانند امور تبلیغ، ترویج و تحقیق در مسایل دین و تبیین کردن دین جزو وظایف اولیه روحانیت است، در این باره یک مساله ای که وجود دارد این است که آیا روحانیت در این وظیفه حق خود را ایفا کرده یا ایفا نکرده است؟ همچنین چگونه بیان کردن نیز یکی از مسایل مهم است حتی در موضوعاتی مانند کنسرت و موسیقی اگر کسی حتی تشخیص دهد، اما اینکه چگونه بیان و عرضه کند مساله مهمی است. یکسری از مردم در مورد این دسته از مسایل انتقادهایی به روحانیت دارند که به نظر من تا حدودی حق با مردم است به این دلیل که روحانیت وقتی مساله ای را بیان می کند به گونه ای که جذاب باشد و مردم را قانع کند، بیان نمی شود.
او ادامه داد: حتی اگر کسانی معتقدند که کنسرت جایز نیست، اما شیوه بیان کردن یا نوع اعمال کردن و دخالت کردن در قوه اجرایی بین این دسته از مسایل با مسایلی که امروز در کشور وجود دارد و مردم به حق توقع دارند که روحانیت نسبت به آنها بی تفاوت نباشد، اشکال اساسی است. بنابراین اولین نکته اموری هستند که در حوزه قلمرو مسئولیت روحانیت است. اما یک دسته از مسایلی هستند که الزاماً در قلمرو حوزه روحانیت نیستند؛ مرحوم امام خمینی(ره) از ابتدای انقلاب اعتقادشان این بود که روحانیت نباید وارد کارهای اجرایی شوند، ایشان شخصاً در پاریس به این مساله اشاره کردند و وقتی به ایران بازگشتند، بعد از مدتی به قم آمدند چرا که می خواستند در قم بمانند تا روحانیت در کار اجرایی وارد نشود. تا زمان ریاست جمهوری سوم هم حتی ایشان حاضر نبودند که رییس جمهور یا مسئولین اولیه از میان روحانیت باشد دلیل آن هم بسیار روشن است، وقتی نارسایی و ضعفی در کار اجرایی پیش می آید همگی به حساب دین گذاشته می شود. به هر حال این اتفاق افتاد و روحانیت وارد مسایل اجرایی شد.
ایازی گفت: وقتی مردم به کارهای اجرایی مراجعه می کنند مثلاً به شهرداری و دارایی می روند و مشکلاتی را می بینند و ناراحت می شوند همه را به حساب دین می گذارند و کاسه دین با کاسه سیاست یکی می شود. این همان چیزی است که مشکلاتی را ایجاد کرده و به روحانیت هم ارجاع داده می شود.
او به اهم و مهم بودن مسایل اشاره و خاطرنشان کرد: در حوزه طرح مسایل بدون شک مسایل ما اهم و مهم دارد. من مثال ساده می زنم مثلاً قرآن کریم در مسایل فضایل اخلاقی یا در رابطه با حقوق جامعه از آیات مکی صحبت می کند اما اولین باری که در مورد حجاب صحبت شده در سوره احزاب هست که سال پنجم یا ششم هجری است یعنی سال ۱۸ یا ۱۹ بعثت پیامبر(ص) است. پس از آن آیه دومی است که در سوره نور سال ۲۱ بعثت پیامبر(ص) آمده که نشان می دهد در مسایل اهم و مهم داریم؛ مسلماً وقتی بحث فساد اداری و ریشه های مشکلات می شود مسلماً روحانیت در این زمینه باید اهم و مهم را در نظر بگیرند.
استاد حوزه و دانشگاه در مورد ضرورت پرهیز روحانیون و نزدیکان آنها به فعالیت های اقتصادی گفت: یکی از مسایلی که در دستورات دینی داریم این است که در اموری که در مظان اتهام هست باید پرهیز کرد. یکی از آن مواضع تهمت همین مسایل اقتصادی است که شبهه رانت خواری و ویژه خواری در آن مطرح می شود. به هر حال روحانیت موقعیتی دارد و وقتی وارد مسایل اقتصادی می شوند، مردم نگاه دیگری به آنها پیدا می کنند و فکر می کنند که حتماً این روحانیتی که در حوزه اقتصادی وارد شده است از موقعیت ویژه خود استفاده کرده به همین دلیل است که جای مواضع تهمت باز می شود.
او افزود: من اعتقادم این است که روحانیت نباید وارد حوزه های رقابت های مالی، اقتصادی و تجاری شود، اگر کسی هم می خواهد وارد شود باید لباس خود را در بیاورد و خود را از موقعیت روحانی خارج کند و مانند هر شهروند دیگری وارد کار اقتصادی شود. البته من مواردی که روحانی وارد فعالیت های اقتصادی شده باشد را بسیار نادر می بینم ولی در هر حال این موضوعی است که روحانیت اگر می خواهد نقش روحانیت را داشته باشد باید از فعالیت های اقتصادی و تجاری خود را پرهیز دهد و کاری نکند که در نگاه مردم ویژه خوار و رانت خوار تصور شود. مسئولین نیز به طریق اولی باید از این مسایل پرهیز کنند.
ایازی در پاسخ به اینکه روحانیت چگونه می توانند همان نقشی را که در شکل گیری انقلاب داشتند را در مبارزه با فساد ایفا کنند؟ گفت: اولین نکته ای که در هزار سال تاریخ روحانیت شیعه بوده استقلال او از قدرت ها و ریشه های قدرت ها بوده است، روحانیت باید این استقلال را به تمام معنا داشته باشد، اما متأسفانه گاهی از دولت انتقاد می کند ولی از ریشه اصلی انتقاد نمی کند به عبارت دیگر معلول را در نظر می گیرد، اما علت مشکلات را فراموش می کند. روحانیت اگر می خواهد انتقاد کند باید به استقلال خود توجه و اشکالاتی که می بیند را مطرح کند. موفقیت روحانیت در قبل از انقلاب استقلالش بوده و اینکه در مقابل اشکالات، چنین نقشی را داشته باید این نقش را امروز هم ایفا کند تا بتواند در کنار مردم باشد.
ایازی در پاسخ به اینکه در شرایط امروز که با مشکلات و مفاسد اقتصادی رو به رو هستیم وظیفه حوزه های علمیه و مراجع عظام تقلید چیست؟ گفت: به نظرم می آید که انتظار اولیه این است که اولاً روحانیت به مسایلی که در حوزه امور کارشناسی و تخصصی است، وارد نشود مگر اینکه صاحب تخصص باشد یا مشاورین متخصص صحبت کنند به عنوان نمونه روحانیت اگر امروز بگوید که وضعیت اقتصادی چگونه است و باید مفسدان اقتصادی را اعدام کنیم، واقعاً امری کارشناسی است؟ شما چهل سال است که با قاچاقچیان مبارزه و برخی از آنها را اعدام می کنید مگر موفق بودید!؟ با اعدام چهار نفر مشکل حل می شود یا باید ریشه و بنیان ها را اصلاح کنید؟ روحانیت اگر هم می خواهد در این حوزه ها به صورت مشخص حرف بزند و نظر دهد باید نظر کارشناسی دهد و بهتر این است که اظهار نظر نکند تا کارشناسان بگویند یا اینکه ابتدا به حرف کارشناسان توجه کنند و سپس صحبت نمایند.
