کدام به تعهداتش عمل نکرده است؟ وزارت راه یا ذوب آهن؟
در روزهای ابتدایی آغاز به کار دولت یازدهم با حضور وزرای راه و صنعت در اصفهان، قراردادی امضا شد که می‌توانست یکی از اصلی‌ترین بخش‌های اقتصادی ایران را فعال کرده و به مرحله خوداتکایی برساند. موضوعی که با گذشت حدود پنج سال هنوز سرنوشت نامعلومی دارد.
به گزارش جماران، سرعت گرفتن روند ساخت خطوط ریلی جدید در ایران که با هدف توسعه شبکه راه‌آهن انجام می‌شد، نیاز به برخی مقدمات جدی داشت که یکی از اصلی‌ترین گزینه‌های آن تامین ریل مورد نیاز برای این پروسه بود.
هر چند با اجرایی شدن برجام و باز شدن دوباره بازارهای جهانی به روی ایران امکان خرید ریل خارجی با استفاده از فاینانس بین‌المللی به وجود آمد اما یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های ایران در ساخت تولید ریل ملی موضوع دیگری بود که به طور همزمان به آن پرداخته شد.
در چنین شرایطی شرکت ذوب‌آهن اصفهان اعلام کرد که با انجام حمایت‌های لازم می‌تواند شرایط را برای تولید ریل ملی فراهم کنند و در چنین فضایی وزارت راه و شهرسازی نیز تصمیم به حمایت از این طرح ملی گرفت.
با وجود آنکه در ماه‌های ابتدایی امید زیادی به نهایی شدن این طرح و ورود ریل ملی به شبکه داخلی ایران به وجود آمد، اما در عمل شرایط طور دیگری بود؛ تا جایی که چند بار وعده ابتدایی ذوب‌آهن برای تحویل ریل ملی به تعویق افتاد تا وزارت راه مجبور شود قراردادهای جدید برای وارد کردن ریل نهایی کند.
در این فضا دو طرف ادعای خاص خود را داشتند. از یک سو ذوب‌آهن معتقد است که نقدینگی لازم برای پیشبرد اهداف در نظر گرفته شده در این مسیر به دست آنها نرسیده و با توجه به اینکه شرکت‌های خارجی از امکانات فاینانس و تامین مالی استفاده می‌کنند، نمی‌توان انتظار داشت که ذوب‌آهن توان رقابت با طرف‌های خارجی را داشته باشد. از سوی دیگر وزارت راه اعلام کرده که حاضر است ریل ملی را حتی بالاتر از نرخ‌های بین‌المللی خریداری کند و در این زمینه آورده مالی ثبت شده در قرارداد با ذوب‌آهن را پیش از اجرایی شدن این طرح به آنها تحویل داده است.
هر چند به نظر می‌رسد تولید ۴۰ هزار تن ریل ملی در قالب قراردادهای ابتدایی میان دو طرف به مراحل پایانی کار خود نزدیک شده و احتمالا این محصول ظرف ماه‌های آینده به وزارت راه تحویل داده می‌شود، اما هنوز مشخص نیست که دلیل اصلی طولانی شدن تولید این محصول عدم حمایت از ذوب‌آهن بوده یا مشکلات زیرساختی که در تولید این محصول در داخل ایران وجود داشته است. موضوعی که شاید جز با شفاف شدن ابعاد این قرارداد مشترک میسر نباشد.
