از زمانی که فیلم "خداحافظی دو دختر اصفهانی پیش از خودکشی" منتشر شده است، این فیلم کوتاه بازتاب زیادی در فضای مجازی، سایت‌های خبری و روزنامه‌ها داشته است.
به گزارش جماران، حالا خیلی‌ها خواسته یا ناخواسته این فیلم را دیده اند، وصیت تصویری این دو دختر نوجوان، سه روز است که کانال‌های تلگرامی، اینستاگرام و دنیای مجازی را قرق کرده؛ فیلمی کوتاه که نقش اولش هر دو دختری هستند که چند روز پیش بین زندگی و مرگ، مرگ را انتخاب کردند. نوجوان هایی که در این فیلم با آب و تاب، با لبی خندان و چشم هایی پر از شیطنت، به همه آنهایی که بعد از مرگشان قرار است این فیلم را ببیند، سلام میکنند.
تماشای این فیلم شوکه کننده است، خیلی‌ها با ناباوری لحظات خداحافظی دو دختر دهه هشتادی را از دنیا تماشا کرده اند؛ لحظاتی که آنها نزدیکان شان را خطاب قرار می‌دهند و خودشان را آرام و آهسته می‌رسانند به بلندترین ارتفاعی که برای خودکشی به ذهنشان آمده یعنی پل شهید چمران اصفهان و در این مسیر هیچ عاملی، هیچ دلیلی نیست که دست دلشان را بگیرد و پشیمان شان کند برای رفتن. اینکه قدم هایشان آهسته‌تر شود و پاهایشان سنگین‌تر و تردید کنند حتی چند لحظه برای استقبال از مرگ.
مردم متاثر از خودکشی مرگبار
خودکشی مرگبار دو دختر اصفهانی با پرتاب خود از روی پل ، دل بسیاری از مردم را به درد اورد و جامعه را تکان داد. فیلمی از لحظاتی قبل از خودکشی دو دختر نوجوان اصفهانی در فضای مجازی دست به دست میچرخد . این دو دختر نوجوان در حالیکه شاد و خندان به سوی پل میروند آخرین حرفهای خود را در کلیپی برای خانواده و آشنایانشان ضبط میکنند .
این فیلم می‌تواند گویای یک بحران در نسل جدید یعنی دهه هشتادی‌ها باشد، نسلی که قبلا هم حرکات دیگری برای خودنمایی از خود بروز داده بودند از جمله جمع شدن مجازی در یک پاساژ تهران که خیلی هم سرو صدا کرد.
انتشار فیلمی از لحظه قبل از خودکشی دو دختر اصفهانی از خنده های این دو دختر دارد. اما دلیل این خنده ها چیست؟چرا دختران اصفهانی قبل از خودکشی میخندیدند؟
تقریباً اکثر ما فیلم قبل از اقدام به خودکشی دو دختر اصفهانی را دیده ایم. برای بسیاری از شاهدان این فیلم، خنده ها و نوع رفتارهای این دو نفر سوال برانگیز بود
مگر می شود آدمی در چنین وضعیت پرنشاطی باشد و در عین حال درصدد خاتمه دادن به زندگی خود باشد. چه واقعیت تلخ و هشداردهنده ای در پشت این خنده های تلخ وجود دارد؟
نیلوفر قصد خودکشی نداشت
«ه-ح» دختر 15 ساله‌ای است که به گفته خودش تا کلاس هشتم با نیلوفر همکلاس بوده و از طرف دیگر با او نسبت فامیلی نیز دارد در یک گفتگوی رسانه ای می‌گوید: «نیلوفر قصد خودکشی نداشت. من از اقوام شنیدم که با اینکه کامل به هوش نیامده، گفته نمی‌خواسته خودش را از پل پایین بیندازد و رفته دست دوستش را بگیرد که خودش را نیندازد پایین که پایش سر خورده و او هم پایین افتاده. می‌گویند پاهایش خرد شده و دو مهره گردنش هم شکسته است. توی فامیل می گویند احتمال می‌دهند فراموشی کامل بگیرد».
او ادامه می‌دهد: «نیلوفرتک فرزند است و تا پارسال که باهم همکلاس بودیم، خبر داشتم که رابطه خوبی با پدرش نداشت؛ یعنی رابطه‌شان دوستانه نبود. ولی می‌گویند به خاطر بازی نهنگ آبی دست به خودکشی زده نه به خاطر رفتارهای پدرش. تا پارسال که باهم همکلاس بودیم، ندیده بوم چنین بازی را انجام بدهد. مرداد هم که خانه‌شان رفته بودم، چیزی دراین‌باره نگفت. مادرش هم از این موضوع بی‌خبر است». از خانواده «عسل» - دختر جانباخته- هیچ اطلاعی ندارم. شنیدم مادرش فوت‌شده و او هم تک فرزند است. الکی خودشان را انداخته‌اند پایین.در فیلمی که به‌تازگی از آنها منتشر شده است، آنها با هم شوخی می کنند و انگار نه انگار قرار است خود را از بلندی به پایین پرت کنند. شاید در لحظات ابتدایی این فیلم هیچ بیننده‌ای تصور نکند قصد خودکشی دارند ولی آنها این کار را انجام می دهند.
در کنار تمام تحلیل ها و نظرات کارشناسی مختلفی که این روزها برای پاسخ به چرایی وقوع این موضوع مطرح می شود. لازم است به دنبال پاسخ این پرسش باشیم که چه اقداماتی می توانستیم برای پیشگیری از این وقوع این اتفاق تلخ انجام دهیم که نسبت به آنها بی توجه بودیم و چگونه می توان از بروز حوادث مشابه دیگر پیشگیری کرد؟
بی توجهی اطرافیان به تهدیدها
دکتر سیدکاظم ملکوتی، رئیس جمعیت پیشگیری از خودکشی ایران، روانپزشک، عضو دانشگاه علوم پزشکی ایران در پاسخ به این پرسش ها در گفتگوهای رسانه ای می گوید:”شجاعت ” و "نترسی” که این دو سعی می کنند به رخ بکشند، حکایت از اوج استیصال، ترس، ناامیدی و تنهایی آنان است که با خنده از حال درون خود حرف می زنند. این جملات که ” دیدی انجام دادم … ” ، واقعیت تلخی را آشکار می کند؛ آنان قبلاً چنین تهدیدی را برای دوستان یا والدین و غیره مطرح کرده اند اما انگار کسی گفته بود؛ "جرأتش را نداری یا جگرش را نداری.”
وی ادامه می دهد:اتفاقاً بی توجهی اطرافیان به این تهدیدها، نخستین خطای شایعی است که معمولاً در رابطه با خودکشی دیده می شود. در بسیاری از موارد اطرافیان این تهدیدها را شوخی، بازی برای ترساندن، تهدید و غیره تلقی می کنند. آنان با خود می گویند؛ «اگر این حرفها جدی بود تا حالا اقدام کرده بود. این برای چندمین بار است که تهدید می کند.»
عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران تأکید می کند:خانواده و اولیای مدرسه باید همواره به این تأکید متخصصان توجه داشته باشند که بیان فکر خودکشی و تهدید به خودکشی همیشه باید جدی گرفته شود. به ویژه اگر بارها تکرار شود. سابقه اقدام به خودکشی احتمال بروز اقدام را 20 تا 25 برابر افزایش می دهد. هر اقدام بعدی می تواند شدیدتر و مهلک تر از دفعه قبل باشد.
ذره بینی بر عملکرد خانواده و مدرسه
وقتی نوجوانی تحت فشار روانی قرار دارد، نشانه های آن حتماً در رفتار و کیفیت تحصیلش در مدرسه و خانواده خودنمایی می کند. نشانه هایی که اگر مشاوران و اولیای مدرسه و اعضای خانواده به آن توجه می کردند، می توانستند صدای زنگ خطر را بشنوند و ببینند.
دکتر ملکوتی در ادامه تأکید می کند:افسردگی در نوجوانان می تواند به شکل پرخاشگری و بروز رفتارهای خشن نمایان شود.در واقع اقدام به خودکشی در این دختران، وسیله ای برای ابراز خشم آنان بوده است تا به اطرافیان خود ثابت کنند که حرف آنان پوچ نیست بلکه جدی است. خانواده ها می توانستند به محض مشاهده رفتارهای فرزندشان، مشکل را با مشاور مدرسه یا مرکز مشاوره آموزش و پرورش مطرح کنند و چتر حمایتی روانی مناسبی برای فرزندان خود فراهم کنند.
مهمترین اقدامات پیشگیری کننده
بسیاری از دوستان این دو نوجوان در شک و بهت روانی به سر می برند و این خود مسأله بسیار مهم دیگری است که حتماً باید مورد توجه خانواده ها، اولیای مدرسه و مسئولان قرار گیرد. رئیس جمعیت پیشگیری از خودکشی ایران معتقد است که مشاوران مدرسه باید نسبت به این موضوع اقدامات موثری همچون ارائه آموزش های لازم و مشاوره های کوتاه مدت به همکلاسی ها، سایر دانش آموزان مدرسه و حتی اولیای مدرسه انجام دهند.
دکتر ملکوتی تأکید می کند:آموزش علایم افسردگی و شرایط بحران روانی به اولیا مدرسه، والدین و دانش آموزان می تواند در شناسایی افراد و دانش آموزان در معرض خطر کمک کند و موجب پیشگیری از تکرار حادثه ای مشابه شود. چنین اقدامی می تواند از سوی مرکز مشاروه سازمان آموزش و پرورش و یا کارشناسان بهداشت روان شبکه بهداشت انجام شود. رئیس جمعیت پیشگیری از خودکشی ایران در پایان تأکید می کند:با توجه به این که خودکشی یک پدیده اجتماعی است و آثار روانی و اجتماعی زیادی بر جامعه تحمیل می کند، کتمان این حادثه دهشتناک نه تنها به پیشگیری از بروز وقایع مشابه کمک نمی کند بلکه خطر بروز آن را نیز می تواند افزایش یاید
بنابراین بررسی روانشناسانه و درک آسیب های موجود در فرد متوفی و اقدام کننده به خودکشی می تواند از بروز موارد مشابه پیشگیری کند. البته به شرط آن که این اقدامات به آموزش های مناسب در خانواده و مدرسه منتهی شود. آنچه از این داستان به جای ماند این است که الان یکی از دخترها بیش از یک هفته است مهمان خاک شده و داغ عظیمی بر دل مادربزرگ و برادرش و حتی جامعه گذاشته است و نیلوفر هم‌روی تخت بیمارستان خوابیده و معلوم نیست بعد از سپری کردن دوران نقاهت می‌تواند به‌عنوان یک انسان سالم که دست به خودکشی زده و دراین‌بین دوست صمیمی‌اش را ازدست‌داده زندگی کند یا خیر ؟
کپی شد
