خیلی از دانشجوها اشتغال را مهم‌ترین مطالبه خود از ریاست جمهوری عنوان می‌کنند. آنها می‌گویند نه تنها در حال حاضر شغلی ندارند بلکه بعد از پایان دوران تحصیل‌شان هم معلوم نیست شغلی داشته باشند.
به گزارش جماران؛ دانشجویان تغییرات محسوسی که از زمان دولت تدبیر و امید به دانشگاه‌ها راه یافته را می‌شناسند. اینجا دانشگاه «علامه طباطبایی» است. جایی که تا همین چند روز پیش در آن کرسی‌های آزاد اندیشی انتخاباتی برگزار می شد. کرسی‌هایی که دانشجویان قدیمی از درد‌ها و رنج‌های ریاست پیشین دانشگاه و دولت دهم می‌گفتند تا همه، تغییرات، را حس کنند. تا آنهایی که بعد از بهبود شرایط به دانشگاه آمده‌اند بدانند که خیلی از تغییرات، حاصل روی کار آمدن دولت «تدبیر و امید» است. دانشجویان با اینکه از وضعیت سابق دانشگاه تا حد زیادی باخبرند اما مطالبات فراوانی از آقای «روحانی» و «دولت دوازدهم» دارند. اینجا در یکی از برترین دانشگاه‌های علوم انسانی کشور خیلی از دانشجوها از دردِ نداری و نداشتن شهریه‌های گزاف دانشگاهی حرف می‌زنند. از درد نبودِ استادِ با سواد و از دردِ نبودِ کار و چیز‌های ابتدایی دیگر تا این حرف‌ها برسد به گوش آقای رئیس جمهوری و ایشان برسانند به دست وزیر علومِ کابینه دوازدهم. البته این‌ها تنها مطالبات دانشجویان این دانشگاه نیست بلکه حرف دل دانشجویان دانشگاه‌های دیگر هم هست.
شیرین یکی از دانشجوهای رنج کشیده است و آهش از دردِ نداشتن شهریه‌هایی که هر سال به آن افزوده می‌شود، بلند است: «هر ترم مجبورم 700 تا 800 هزار تومان بپردازم. از آقای روحانی می‌خواهم سر و سامانی به وضعیت شهریه‌های دانشگاه‌های دولتی بدهد. ما با این همه تلاش برای رسیدن به دانشگاه مستحق پرداخت این هزینه‌ها نیستیم.»
شیرین می‌گوید؛ خانواده‌اش هم قدرت پرداخت شهریه دانشگاه را ندارند و به خاطر تأمین این هزینه‌ها مجبور شده به صورت نیمه وقت کار کند: «رتبه‌ام در کنکور خیلی خوب شد ولی شبانه قبول شدم. پدرم یک ترم اول شهریه را داد و دیگر پول نداد. اصلاً نداشت که بدهد.»وضعیت خیلی از دانشجویان شبانه مانند «شیرین» است. شبیه «افسانه» دانشجوی دانشگاه شهید بهشتی که به خاطر نداشتن شهریه دانشگاه مجبور شده یک ترم مرخصی بگیرد: «پدرم بیکار است. نمی‌تواند شهریه را بپردازد. یک ماه مرخصی گرفتم و منشی یک شرکت شدم تا هزینه دانشگاه را بپردازم. سؤال من از رئیس جمهوری این است که چرا قیمت‌های شهریه شبانه دانشگاه‌های دولتی هر سال بالا و بالاتر می‌رود؟ از ایشان تقاضا می‌کنم فکری به حال ما کنند. چرا دانشگاه از ما به بهانه‌های مختلف پول می‌گیرد و وزیر علوم در این خصوص سکوت می‌کند. می‌خواهیم وزیر علوم کابینه دوازدهم در برابر اشتباهات دانشگاه‌ها پاسخگو باشد.»
در آینده نزدیک شغلی برای ما هست؟
خیلی از دانشجوها اشتغال را مهم‌ترین مطالبه خود از ریاست جمهوری عنوان می‌کنند. آنها می‌گویند نه تنها در حال حاضر شغلی ندارند بلکه بعد از پایان دوران تحصیل‌شان هم معلوم نیست شغلی داشته باشند. البته تعدادی از دانشجوها کار نیمه وقت انجام می‌دهند. کارهایی با حقوق کمتر از عرف، بدون بیمه و اضافه کاری. «مژگان» دانشجوی سال سوم روانشناسی دانشگاه آزاد می‌گوید چند وقت است به دنبال کار نیمه وقت و مناسبی می‌گردد ولی هنوز موفق به یافتن آن نشده. او از آقای روحانی می‌خواهد تا شرایط اقتصادی و تولیدی کشور را برای نیروهای کار جدید احیا کند تا بعد از فارغ‌التحصیلی به جای برگشتن به خانه هایشان یعنی نقطه اول به محیط کار بروند.«سمیه» دانشجویی که از شهر اصفهان برای تحصیل به تهران آمده می‌گوید امید چندانی برای پیدا کردن کار مناسب ندارد: «شهریه دانشگاه‌ها واقعاً بالاست. برای شش واحد دانشگاه آزاد باید بیشتر از یک میلیون تومان هزینه کرد. هزینه زندگی در تهران هم خیلی زیاد است. مدتی برای تأمین این هزینه‌ها به عنوان تایپیست مشغول کار شدم ولی آنقدر شرایط کار نامناسب بود و اذیت می شدم که کار را رها کردم. الان پدرم خرج دانشگاه و هزینه‌ها را با قرض و وام برایم هر ماه می‌ریزد. از رئیس جمهوری محترم به عنوان یک دانشجو تقاضا دارم هزینه‌های دانشگاه‌ها را کاهش دهد و اقتصاد را از حالت رکود خارج کند.»
«فهیمه» دانشجوی روابط عمومی می‌گوید خیلی از کارفرمایان از دانشجوها سوء استفاده می‌کنند. او که مدتی در یکی از مؤسسات آموزشی صاحبنام کنکور کار می‌کرده می‌گوید صاحب کارش از او چک سفید امضا گرفته و مدت زیادی او را تهدید کرده است: «سر و سامان دادن به شغل‌های دانشجویی یکی از مطالبات من است. ما جزو طبقه متوسط جامعه هستیم و نیاز به کار دانشجویی داریم. باید مراکزی ایجاد شوند تا به ما بدون سوء استفاده کار بدهند.»مسئولان دانشگاه‌های دولتی می‌گویند، اگر دانشجوهای شبانه نمی‌توانند هزینه‌های شهریه را پرداخت کنند می‌توانند وام بگیرند. هرچند دانشجوها اعتقاد دارند برای گرفتن دویست هزار تومان وام از دانشگاه از هفت خوان رستم باید گذشت. «علی» دانشجوی سال سوم می‌گوید وقتی برای گرفتن وام درخواست کرده گفتند باید ضامنی داشته باشی که کار دولتی و رسمی داشته باشد وگرنه از وام خبری نیست: «برای گرفتن چند هزار تومان که می‌خواهیم آن را به خودشان برای شهریه بدهیم هزار شرط جلو پایمان می‌گذارند. از آقای رئیس جمهوری می‌خواهم جلوی رانت و وام‌های بی‌سر و سامانی که در بانک‌ها می‌دهند را بگیرد و به درد دانشجوها برسد. می‌خواهم جلوی این قوانین دست و پا گیر که باعث دلگیری دانشجوها می‌شود را بگیرند. جلو فساد را بگیرد و دست فاسدان را کوتاه کند.»
یکی دیگر از دانشجوها هم از آقای رئیس جمهوری می‌خواهد مبلغ وام‌های ازدواج دانشجویی را افزایش دهد تا آنها با دست پر به استقبال ازدواج بروند. مریم می‌گوید بردن زوج‌های دانشجویی به مشهد که تسهیلات قابل توجهی نیست باید به آنها وام‌های قابل توجهی داده شود.
رعایت حقوق شهروندی
برخی دانشجوها معتقدند توجه به حقوق شهروندی در برخی از دانشگاه‌ها کمرنگ است. «مریم» می‌گوید مسئولان حراست دانشگاه به خاطر عکس‌های صفحه اینستاگرامش به او تذکر دادند. یکی دیگر هم عنوان می‌کند به خاطر اینکه مانتو‌اش بلند‌تر از زانو نبوده و روی زانوهایش بوده اسمش در دفتر حراست ثبت شده است. مریم می‌گوید چند مأمور زن روزانه علاوه بر اینکه کنار در ورودی پوشش آنها را چک می‌کنند در طول روز هم مشغول گشتزنی در دانشگاه هستند. این حرف‌ها درد دل خیلی هاست. دردِ دل کسانی که هر روز قدم به دانشگاه می گذارند و از رئیس جمهوری می‌خواهند به مشکل‌شان رسیدگی کند.مریم تأکید می‌کند به خاطر نپوشیدن مانتوی پایینِ زانو بار‌ها اخطار دریافت کرده و حتی مسئولان او را به اخراج شدن تهدید کردند: «از آقای روحانی می‌خواهم فعالیت گشت ارشاد و حراست‌های دانشگاه‌ها را ساماندهی کنند. هیچ کدام از این اقدامات برای ارشاد مردم کارساز نیست. حتی تحقیقات هم این موضوع را تأیید می‌کند اما نمی‌دانم چرا هنوز خیلی از مسئولان برخورد‌های تند را ترجیح می‌دهند.»یکی از دانشجوهای قدیمی که سال 92 مقطع کارشناسی‌اش را به پایان رسانده، می‌گوید محیط دانشگاه‌ها تغییرات محسوسی نسبت به سال‌های قبل از 92 داشته است: «به جرأت می‌گویم در زمان ریاست قبلی دانشگاه علامه کسی جرأت نداشت در حیاط دانشگاه بستنی بخورد. حالا اوضاع بسیار متفاوت شده ولی هنوز هم مشکلات حل نشده زیادی وجود دارد که یکی از آنها بیکاری و وضعیت اقتصادی است.»
نبود تفریحات سالم برای جوانان
دانشجوها می‌گویند تقریباً هیچ تفریحی در دانشگاه‌ها و جامعه برایشان وجود ندارد. آنها از رئیس جمهور می‌خواهند به موضوع اردوهای دانشجویی رسیدگی کند. «شادی» دانشجوی سال سوم دانشگاه می‌گوید باشگاه سفر دانشگاه‌شان به دلایل نامعلومی تعطیل شده است: «ما به صورت تفکیک جنسیتی و جدا اردو می‌رفتیم ولی نمی‌دانم چرا جلوی آن را هم گرفتند. از آقای رئیس جمهور می‌خواهم به شادی و نشاط جوانان بیشتر توجه کنند. سؤال من از ایشان این است که چرا وزارت ورزش و جوانان هیچ کاری برای ایجاد نشاط و شادی بین جوانان انجام نمی‌دهد؟»
«محمد رضا» دانشجوی فوق لیسانس دانشگاه آزاد می‌گوید که کیفیت مطالب آموزشی مفید در دانشگاه‌ها پایین است: «کارگاه‌های مفید آموزشی ای باید در دانشگاها برگزار شود تا دانشجوها مهارت‌های لازم را یاد بگیرند. هزینه یادگیری این مهارت‌ها در بیرون از دانشگاه خیلی زیاد است. اگر کلاس‌های دانشگاه مفید و ارزان باشد همه استقبال می‌کنند.اگر اینطور شود ما به دنبال کار نمی‌رویم بلکه کار به دنبال ما می‌آید. از رئیس جمهور می‌خواهم به مطالبات اقتصادی و بیکاری جوانان توجه کنند چراکه منشأ بسیاری از معضلات اجتماعی همین موضوعات هستند.»
ایجاد هیأت‌های نظارتی قوی
دانشجویان زیادی از عملکرد مدیریت آموزش دانشگاه هایشان ناراضی هستند.«نازنین» می‌گوید برای نشان دادن اعتراض هایشان نامه‌ای به ریاست دانشگاه نوشته‌اند اما چیزی نصیب‌شان نشده است: «همیشه با تندی با ما برخورد می‌کنند. و خیال‌شان از همه چیز راحت است. سؤال که می‌پرسیم فقط از این اتاق به آن اتاق ما را پاس می‌دهند. عصبانی هم می‌شویم می‌گویند اصلاً کارت را انجام نمی‌دهیم. خیلی از بچه‌ها می‌آیند اینجا گریه می‌کنند برای گرفتن واحد. از رئیس جمهوری می‌خواهم قوانینی ایجاد کنند تا با استفاده از دستگاه‌های نظارتی قوی هر کس هر کاری خواست نکند و هر فردی نتواند به دانشجو زور بگوید.»
شایسته‌سالای در کشور
ترتیب اثر به فرم‌های نظر سنجی اساتید یکی دیگر از مطالبات دانشجوها از رئیس جمهور است. دانشجوهای زیادی معتقدند هر بار که در فرم نظر سنجی به اساتید نمره منفی دادند یا نسبت به استادها اعتراض کردند صدایشان را هیچکس نشنیده است: «جلوی بی‌اخلاقی در کشور را باید گرفت. مسئولان آموزشی خودشان را گول می‌زنند یا ما دانشجوها را. از آقای رئیس جمهور می‌خواهیم جلوی این کارها را در دانشگاه‌ها بگیرد.
چرا ما هر ترم باید برخی استادان بی‌سواد را تحمل کنیم چون مثلاً با رئیس دانشگاه رابطه خوبی دارد یا رسمی است. جامعه باید بر اساس شایسته سالاری اداره شود تا دانشجوها امیدشان را برای تلاش بیشتر از دست ندهند.از آقای روحانی می‌خواهیم از جوانان موفق در کابینه خود بیشتر استفاده کنند چون آنها فقط درد ما را می‌فهمند.»
