در روزی که قرار بود به مناسبت هفته هوای پاک، تهران‌گردی را به بازدید از فضاهای سبز شهر اختصاص دهیم، موج غم و اندوهی که از حادثه دلخراش و اسفناکِ پلاسکو در میان مردم بود، ما را به سمت بخش‌های کمتردیده‌شده این فاجعه برد.
به گزارش جماران ، اگرچه از صبح پنجشنبه، چشم‌های نگران متوجه چهارراه استامبول و ساختمان قدیمی پلاسکو بود، صبح جمعه به ایستگاه مرکزی انتقال خون تهران رفتیم و از دیدن جمعیتی که در صفوف منظم منتظر اهدای خون بودند متعجب شدیم. یکی از اعضای این مرکز به من و آقای رحمت‌الله حافظی - که از صبح همراه من بودند- گفت که در این ٣٠ سال کار و فعالیت- جز در روزهای جنگ تحمیلی- به یاد ندارم روزی مثل امروز، اهدای خون با چنین استقبالی مواجه شده باشد. جمعیتی که برای اهدای خون به این مرکز آمده بودند به حدی بود که سازمان انتقال خون مجبور به اعزام برخی از نیروهای خود از شهرستان‌ها و مناطق اطراف تهران به این مرکز شده بود. پس از دیدن چنین صحنه‌های افتخارآفرینی از حضور مردم، راهی ایستگاه مرکزی آتش‌نشانی تهران در میدان حسن‌آباد شدیم. در بیرون و کنارِ تندیس آتش‌نشانان، با دسته‌های گل و جملاتی مواجه شدیم که مردم برای قدردانی از ایثار و فداکاری آتش‌نشانان در حادثه پلاسکو نوشته بودند. دو گل سرخ و تکه‌ای کاغذ نظرم را جلب کرد. روی کاغذ نوشته شده بود: «آتش‌نشانم! تو خیلی مَردی». حرکتی فراگیر از عصر پنجشنبه برای ادای احترام به تلاش شبانه‌روزی آتش‌نشانان شروع شده که در جای‌جای شهر آن را می‌بینید. در داخل ایستگاه آتش‌نشانی مرکز هم با خیل جمعیت تلاشگران این عرصه مواجه شدیم. جالب اینجا بود که اعضای کانون بازنشستگان آتش‌نشانی هم در ایستگاه حاضر شده بودند تا تجربیات خود را در سال‌های کار و فعالیت، در اختیار نسل جوان قرار دهند. به خدمت شهروندان عزیز عرض کنم که اطلاعاتی که از میزان خسارت‌های جانی و مالی این حادثه در ایستگاه آتش‌نشانی به بنده اعلام شد، با بسیاری از اطلاعاتی که به صورت شایعه شنیده و ردوبدل می‌شود تفاوت فاحشی داشت.
به سه بیمارستان تهران هم سر زدیم تا از آتش‌نشانان مصدوم حادثه پلاسکو دیدار کنیم. آنها را در بیمارستان‌های کسری، پارس و فیروزگر یافتیم. درحالی‌که ما از زنده‌ماندنشان شاد بودیم، آنها اندوهگین از غم یارانی بودند که نتوانستند از میان شعله‌های آتش خود را نجات دهند، چراکه تا آخرین لحظه به فکر نجات دیگران بودند. گوهر چنین روحیه ایثارگرانه‌ای چنان کمیاب شده که هرگز نباید آنان را فراموش کرد و با چشم‌های اشک‌بار قدردانشان بود و برای جبران اندکی از این ایثار خانواده‌ها فرزندانشان را هرگز از یاد نبریم.
منبع:شرق
