یک مدرس حوزه علمیه: مدرک دانشگاهی آش دهان‌سوزی نیست

به گزارش جماران، هم میهن نوشت: ورود روحانیون به حوزه مشاوره، سابقه‌دار است. سال 1395 بود که مجتبی ملکی، مشاور وزیر‌وقت آموزش‌و‌پرورش و دبیر ستاد همکاری حوزه‌‌های علمیه و آموزش‌وپرورش گفت که سه‌هزار روحانی در مدارس کشور مستقر می‌‌شوند تا در زمینه فعالیت‌‌های مشاوره‌‌ای و مناسبت‌‌های مذهبی فعالیت کنند. این مشاوران روحانی از آن به بعد، کم‌کم در مدارس مستقر شدند و انتقادها در این باره، راه به جایی نبرد. کار به جایی رسید که اردیبهشت‌ماه امسال مدیرکل آموزش‌وپرورش استان قم گفت: «در سال تحصیلی آینده در هر مدرسه یک روحانی خواهیم داشت تا امور اعتقادی دانش‌آموزان سامان پیدا کند.»

حالا کسانی که این سال‌ها با حضور مشاوران روحانی در مدارس موافق بودند، از طرح جدید مجلس هم دفاع می‌‌کنند. علی رجبی، مدرس حوزه علمیه مروی و استاد دانشگاه تهران و امیرکبیر یکی از آنهاست؛ او 16سال در مراکز آموزش‌وپرورش مشاور بوده. او به هم‌میهن می‌‌گوید اینکه هر کار و مهارتی را موکول به دانشگاه کنیم مبنای علمی ندارد و با این طرح مجلس موافق است: «من خودم جراحی می‌‌شناسم که اصلا دانشگاه ندیده و جراحان بزرگی شاگرد او هستند یا استادی را در دانشگاه تهران می‌‌شناسم که دیپلم داشت و استاد رسمی رشته روانشناسی بود. من در آموزش‌وپرورش قم مشاور بودم، به‌خاطر اینکه جامعه‌شناسی خوانده بودم و رشته‌ام مرتبط با مشاوره نبود، گفتند که باید به تهران بروی و مصاحبه شوی. من در آن مصاحبه بالاترین نمره را آوردم. چه‌کسی گفته برای نجار شدن باید حتما شخص برود در جای خاصی نجاری یاد بگیرد؟ آیا من می‌خواهم نجار باشم یا جای خاصی نجاری یاد بگیرم؟ البته معتقد به رهاسازی نیستم که هرکسی به‌عنوان پزشک و روانشناس به مردم مشاوره دهد، اما کسانی که تحصیلات دینی دارند مثل دکتر گرجی که در سن 25سالگی مجتهد شد، استاد دانشگاه تهران بود، ملبس نبود و ریش هم می‌‌تراشید، می‌توانند مشاور باشند، اما کسی در اعلمیت و اجتهاد ایشان شک نمی‌‌کند. از کسی که ادعا می‌‌کند آرایشگر است، نباید پرسید در کجا دوره دیدی، باید از او آزمون گرفت.» او ادامه می‌‌دهد: «اگر طلبه‌‌ای مشاوره می‌‌کند، در اموری که دوره‌اش را دیده این‌کار را انجام می‌‌دهد. این همه آیات و روایات درباره مشاوره‌دادن وجود دارد. در آیات قرآن‌کریم فراوان کلمه مشاوره با صیغه‌‌های مختلف به‌کار رفته است. اگر کسی باشد که این‌‌ها را بلد باشد و مشاوره کند، اشکالی دارد؟ اگر کسی مثلا به یک روحانی مراجعه کند و درباره اختلافات خانوادگی‌اش سوال بپرسد، آن روحانی باید بگوید که من در دانشگاه روانشناسی نخوانده‌ام و به تو مشاوره نمی‌‌دهم؟!»

رجبی می‌‌گوید 16سال در مراکز آموزش‌وپرورش مشاوره کرده و شاهد خیلی چیزها در این سال‌‌ها بوده: «من زمانی مشاور مرکز رشد تهران بودم، مشاوری داشتیم که به یک خانواده مشاوره بسیار غلطی داده بود. ما سراغ خانواده رفتیم و از آنها معذرت‌خواهی و دلجویی کردیم. بعد به آن مشاور گفتیم این چه دستورالعملی است به این خانواده که دخترش مشکل دارد، داده‌ای؟ او رفت کلی کتاب برایم آورد که در این کتاب‌‌ها این چیزها نوشته شده؛ من به او گفتم این حرف‌هایی که در این کتاب‌ها نوشته شده، باید بومی‌سازی شود. من از این موارد فراوان دیده‌ام، بنابراین حتما درس خواندن در یک مرکز دانشگاهی چندان هم آش دهان‌سوزی نیست. بنابراین اگر کسی عالم دینی است و می‌‌خواهد مشاوره بدهد، ایرادی ندارد. کسی که به خودش اجازه می‌‌دهد دستورالعمل‌‌های روانکاوانه به کسی بدهد، باید هم در این کار تجربه داشته باشد.»

این روحانی و استاد دانشگاه می‌‌گوید به‌جای اینکه سر بی‌‌صاحب بتراشیم، باید برای کسانی که ادعای بلد بودن روانشناسی دارند، مرکزی قرار دهیم تا علمشان سنجیده شود: «مشاوره‌‌های مختلفی در حوزه روانشناسی وجود دارد؛ کسی می‌‌گوید من در حوزه علوم دینی مشاورم، پس باید برود در مراکزی که تعیین‌شده امتحان بدهد. اینکه کسانی از بیخ‌و‌بن با این طرح مخالفت می‌‌کنند، ماجرای لحاف ملانصرالدین است و مردم این را می‌‌فهمند. بعضی‌‌ها فکر می‌‌کنند با این طرح جدید مجلس، جیبشان به‌خطر می‌‌افتد. همانطور که الان کمبود پزشک داریم، برای حوزه‌‌های دیگر هم این موضوع به‌وجود خواهد آمد، اما عده‌‌ای طرفدار انحصار هستند مثل صنعت خودروسازی‌مان؛ اگر اجازه دهند تویوتا وارد شود، کسی پراید سوار می‌‌شود؟»