در جامعه ما متاسفانه نه در نظام جمهوری اسلامی و نه در نظام پیشین، با تحولات تاریخی و فرهنگی و اجتماعی حرکت نشده است. یعنی نه قانون گذاران و نه دولت‌های ما، با شرایط مدرن منطبق نشدند و قوانینی وضع نکرده‌ایم که از طریق آنها شرایطی به وجود بیاید که با حوزه فرهنگی ما هماهنگی داشته باشند.
بر طبق آخرین سرشماری در کشور، تعداد افرادی که از سن متعارف ازدواج عبور کرده اند، اما هنوز به سن تجرد قطعی نرسیدند یک میلیون و ۸۱۰ هزار نفر است. به افرادی که از سن تجرد قطعی عبور کرده باشند، مجردان قطعی می گویند و تعداد آنها در کل کشور ۲۲۰ هزار نفر است. ۱۱ میلیون و ۸۰۰ هزار نفر مجرد هرگز ازدواج نکرده در کشور داریم و در مجموع جمعیت مجردان ایران به رقم ۱۳ میلیون و ۸۳۰ هزار نفر می رسد! این آمار نشان می دهد که شرایط اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، خانوادگی و… در کشور چنان است که ازدواج از نظر جوان ایرانی پیش از اینکه مسیری همواره و سرشار از عطر معطر زندگی باشد، مسیری پر پیچ و خم و مملو از مشکلات و سختی هاست؛ براساس آمار تاکنون بیش از ۱۳ میلیون از جمعیت کشور که بیشتر آن جوانان هستند، ترجیح دادن مسیر زندگی را به تنهایی طی کنند و این زنگ خطری است که از سال ها پیش به صدا درآمده است!
به گزارش جماران، در میزگردی با حضور دکتر سیدحسن حسینی، جامعه شناس و عضو هیأت علمی دانشگاه تهران وحمیده زرآبادی، سخنگوی فراکسیون زنان مجلس شورای اسلامی و عضو هیئت رییسه فراکسیون جوانان مجلس دلایل و آسیب ها و تبعات عدم تمایل جوانان امروزی به ازدواج را مورد بررسی قرار داد.
دکتر سیدحسن حسینی معتقد است: تجرد گرایی در ایران به دلیل تکرر روابط است؛ اگر ازدواج را فقط به خاطر رفع نیاز جنسی بخواهیم چون راه های رفع این نیاز روز به روز متنوع تر و بیشتر می شود پس ازدواج از معنا می افتد و تشکیل خانواده بی اهمیت می شود؛ باید برای خانواده معنا بخشی و منزلت بخشی بیشتری داشته باشیم. اگر زندگی مجردانه رفته رفته به ارزش تبدیل شود و افراد ارتقای اجتماعی خود را در این جهت ببینند و نمونه های اجتماعی مجرد موفق تری را شاهد باشند، همین مساله موجب تشویق مجردها در تجرد دائمی خواهد بود.
حمیده زرآبادی به نقش و تأثیرگذاری فقه پویا در افزایش ازدواج در میان جوانان اشاره می کند و می گوید: به نظر می رسد در تقسیم بندی وظایف زن و مرد نگاهی که امروز داریم، با نگاه ۴۰ یا ۵۰ سال پیش تفاوتی ندارد. باید دید امروز نگاه به وظایف زن و مرد نسبت به ۵۰ سال پیش چقدر تغییر کرده چون آزادی ها کاملا تغییر کرده است. شواهد نشان می دهد که ما توازن را در خانواده به هم ریخته ایم یعنی یک طرف(مردان) را بسیار بالا آورده و برای طرف دیگر(زنان) هیچ کاری نکرده ایم.
متن میزگرد شفقنا در مورد «جوان ایرانی و تجرگردایی» را می خوانید:
* در بحث تجردگرایی جوانان، مسائل مالی و موضوعات اقتصادی دخیل هستند که در ادامه در مورد این مساله صحبت خواهیم کرد؛ اما نکته حائز اهمیت این است که با وجود اینکه شرایط مالی برای برخی از جوانان فراهم است، باز هم ترجیح می دهند مجرد باقی بمانند. اشکال کار در کجاست؟ چه اتفاقی در جامعه ما رخ داده که دختران و پسران چنین تصمیمی می گیرند؟
سیدحسن حسینی: زندگی مجردانه مختص زمان ما نیست و در طول تاریخ برای زنان و مردان وجود داشته است؛ اما آنچه آمار و ارقام نشان می‌دهد این است که زندگی مجردانه در دوران صنعتی و دوران مدرن افزایش بیشتری پیدا کرده که بخشی از این افزایش به ساختارهای کل جامعه باز می گردد. به این مفهوم که در ساختار قدیمی و حاکمیت ساختار کشاورزی و دامداری، فرد از طرف گروه اجتماعی در فشار است تا هر چه سریعتر ازدواج کند و تشکیل خانواده بدهد و این مرحله خود یک منزلت است، اما در دوران صنعتی به دنبال دور شدن از این ساخت‌های اجتماعی، در موقعیت‌هایی قرار گرفته‌ایم که منزلت‌ها متفاوت شده است. یکی از منزلت‌های مهم در دوران صنعتی و پساصنعتی منزلت شغلی و درآمدی است که از این شغل ایجاد می شود تا زندگی سلیقه ای فرد بر اساس این درآمدها بچرخد. لذا در انتخاب همسر چه برای زنان و چه برای مردان این وضعیت کمی ابهام ایجاد می‌کند. یعنی زن در زمان ازدواج باید شرایط بارداری و فرزند پروری را بپذیرد و بپذیرد که بیشتر در خانه خواهد ماند. به همین دلیل در میان زنان بعضاً گفته می شود از زمانی که طلاق گرفته ام یا چون ازدواج نکرده ام به موفقیت‌هایی رسیده ام. پس تقسیم کار اجتماعی در دوران صنعتی و به دست آوردن موقعیت‌های شغلیِ متفاوت و کسب تخصص با توجه به افزایش بیش از پیش مشاغل و تخصصی شدن آنها، هم سن ازدواج را بالا می برد و هم محاسبه گری میان داده‌ها و ستانده‌ها را در زمان ازدواج ایجاد می‌کند.
به دست آوردن موقعیت‌های شغلیِ متفاوت هم سن ازدواج را بالا می برد و هم محاسبه گری میان داده‌ها و ستانده‌ها را در زمان ازدواج ایجاد می‌کند
در جامعه ما متاسفانه نه در نظام جمهوری اسلامی و نه در نظام پیشین، با تحولات تاریخی و فرهنگی و اجتماعی حرکت نشده است. یعنی نه قانون گذاران و نه دولت‌های ما، با شرایط مدرن منطبق نشدند و قوانینی وضع نکرده‌ایم که از طریق آنها شرایطی به وجود بیاید که با حوزه فرهنگی ما هماهنگی داشته باشند.
وقتی از تجرد صحبت می کنیم یعنی کسانی که به هیچ وجه ازدواج نکردند که هم زنان و هم مردان را شامل می شود. معمولاً تجرد قطعی برای زنان ۳۵ سال به بالا و برای مردان ۴۰ سال به بالا در نظر گرفته می شود. ما در مورد زنانی که مجرد ۳۵ سال به بالا هستند مطالعه ای داشتیم که مطالعه ما کیفی بود و با آنها مصاحبه هایی انجام دادیم. در این مجموعه حدود ۷۰ درصد از زنان کسانی بودند که ناخودخواسته مجرد باقی مانده بودند. یعنی این خانمها مثلاً والدین خود را از دست داده بودند و بنابراین سرپرست و نان آور خانه شده بودند و تا خواهران و برادران خود را سروسامان دهد از ازدواج عقب افتاده بودند. در جامعه‌ی کشاورزی و دامداری وقتی کسی والدین خود را از دست می‌داد دیگر اعضای فامیل جانشین می‌شدند. بنابراین این افراد از نبود قوانین و سازمان‌های مجری این قوانین دچار این عارضه شده اند. اگر ما نیز همچون کشورهای صنعتی صندوق کمک معاش خانواده داشتیم از تضعیف افراد خانواده و فروپاشی خانواده جلوگیری می شد.
۷۰ درصد ناخواسته و ۳۰ درصد خودخواسته مجرد باقی می مانند
در مورد ۳۰ درصد هم که به اختیار خود مجرد باقی مانده بودند دیده می‌شد که داشتن شغل و تحصیلات و حفظ کردن این موقعیت ها و یک سری باز اندیشی های فرهنگی مطرح بود. به عبارت دیگر در جامعه مردسالار، زنان به تدریج با این الگوها آشنا شدند که یک انسان هستند و از حقوق برابر انسانی برخوردارند و میل دارند در موقعیت زناشویی و شغلی از آن حقوق برخوردار باشند. این امر باعث شده است این طیف ترجیح دهند که به جای کدبانوگری موقعیت شغلی خود را حفظ کنند چراکه در قوانین مدنی و قانون اساسی و حتی در متمم قانون اساسی در دوران مشروطه به وضوح آمده است که مرد در خانواده به عنوان شوهر و پدر، رییس خانواده و نان آور خانواده است. حتی در این چهل سال نمایندگان محترم ما به این فکر نکرده اند که ما چگونه با حفظ این دو بند از مواد قانون مدنی که از شرع گرفته شده است، ساز و کارهایی را فراهم کنیم که ریاست مرد به چه صورتی تداوم داشته باشد و بخصوص اگر مرد قرار است نان آور خانواده باشد پس شغل و درآمد می خواهد لذا دلیل وجود برخی از مجردینی که در طبقات پایین درآمدی قرار دارند را باید اینگونه ببینیم که وقتی قرار است نان آور خانه باشند پس شغل و درآمد می‌خواهند؛ ولی در طبقات بالا گویا به نظر می‌رسد می خواهند نوعی عیاشی گری را پیشه کنند. به عبارت دیگر وقتی شما امکانات دارید و در فرهنگ و جامعه ای زندگی می‌کنید که به عنوان یک مرد ریاست و نان آوری با شماست در حقیقت خانواده چندان وبال گردن شما نیست چراکه می‌توانید چند نفر را استخدام کنید و خودتان هم در محل کارتان به مدیریتی که دارید بپردازید. تجرد مرد و زن در جامعه ایرانی با تجرد مرد و زن در جامعه صنعتی متفاوت است. تجرد مرد و زن در جامعه صنعتی به هم مشابه است و بیشتر به منزلت شغلی بر می‌گردد ولی تجرد مردان در جامعه ایرانی تا حدودی به این باز می گردد که می‌خواهند از یکسری آزادی هایی برخوردار باشند.
دلیل تجرد مردان در جامعه ایرانی تا حدودی به خواست آنان برای برخورداری از یکسری آزادی ها برمی گردد
* دکتر حسینی اشاره به دوران صنعتی و پسا صنعتی داشتند که یکی از منزلت‌ها در این دوران منزلت شغل و درآمد است و انتقاداتی داشتند مبنی بر اینکه قانون گذاران و دولت‌ها با شرایط مدرن منطبق نشدند و قوانینی وضع نکرده‌اند که از طریق آنها شرایطی به وجود بیاید که با حوزه فرهنگی ما هماهنگی داشته باشند. چرا قانونگذاران نتوانستند قوانین متناسب با این موضوع را تصویب کنند؟
مردان را بسیار بالا بردیم و برای زنان هیچ کاری نکردیم
باید نگاه خود را به وظایف زنان و مردان تغییر دهیم، در این زمینه فقه پویا بسیار نقش کلیدی دارد
حمیده زرآبادی: به نظر من در قانونگذاری مشکلاتی داریم مبنی بر اینکه قوانینی که مصوب شده است و تغییراتی که داشتیم تناقضاتی دارد که شاید در بسیاری از مواقع این تناقضات باعث شده چنین اتفاقاتی رخ بدهد. در حوزه زنان در دهه های گذشته بحث تحصیلات زنان به صورت جدی پیگیری شده است. آمارها نشان می دهد در تحصیلات تکمیلی و در حوزه های علمی این سیاست وجود داشته و آمار بسیار خوبی به ما می دهد. ما این کار را انجام داده ایم ولی کماکان یک سری از مسوولیت ها را مختص خانمها می دانیم و به هیچ عنوان در زمینه فرهنگی کار نکرده ایم. تربیت فرزند و مسائل اینچنینی مختص خانمها است و از طرفی قوانین دیگری داریم از جمله اینکه شما به عنوان یک خانم مجرد اگر بخواهید برخی کارها را انجام بدهید هیچ ممانعتی نیست و نیاز به اجازه ندارید. در حقیقت یکی از ویژگی هایی که تحصیلات از نظر درآمد دارد این است که دیگر وابسته نیستید. امروز زنی که مجرد است وقتی می‌خواهد یک جراحی زیبایی انجام بدهد نیاز به اجازه ندارد و یا در سفر به خارج از کشور نسبت به زن متاهل بسیار راحت‌تر می‌تواند اقدام کند ولی خانم‌های متاهل تمام این موانع را دارند. اگر این را در دو کفه ترازو بگذاریم و سطح فرهنگ و دانش جامعه را ارتقا بدهیم و چون زنان نیمی از جامعه را تشکیل می دهند قاعدتا باید در امور مربوط به زنان و تحصیل و هر آنچه که مربوط به حوزه ارتقاء دانش زنان است اقداماتی انجام بدهیم و ما این کارها را انجام داده ایم ولی از نظر فرهنگ کاری نکرده ایم. وقتی بخواهیم این قوانین را تغییر بدهیم به مشکل فقهی بر می خوریم و به نظر من نقش فقه پویا می تواند در حوزه مسائل زنان بسیار تاثیر گذار باشد. در مورد مردان نیز همین قضیه وجود دارد مردان در گذشته کل مسوولیت زندگی را بر عهده داشتند. کل مخارج زندگی و هر چه بود تمام و کمال بر عهده مردان بود؛ ولی در حال حاضر نه تنها در کشور ما بلکه در سایر کشور‌ها نیز یک فرد نمی تواند هزینه های سه الی چهار نفر را به طور کامل پوشش بدهد و به نظر من این موضوع هم حل نشده است. امروز دو بخش زن و مرد می توانند فعال باشند ولی باز از نظر فرهنگی روی این موضوع کار نکرده ایم و در ازدواج نیز خانمی که خود شاغل است انتظار دارد همه هزینه ها با مرد باشد همچنان که از نظر فرهنگی تمام مسؤولیت های خانه و تربیت فرزندان بر دوش زن است. در گذشته روابط بسیار محدودتر بود و آزادی ها چه در مورد زن و چه در مورد مرد محدود بود حال سطح این آزادی ها افزایش پیدا کرده است ولی نسبت به این موضوع کاری صورت نگرفته است و ما این تعریف را نکردیم که هر دو نفر این وظایف را بر عهده دارند. من فکر می کنم نگاهی که ما امروز داریم با نگاه ۴۰ یا ۵۰ سال پیش تفاوتی نداشته باشد. باید دید امروز نگاه به وظایف زن و مرد نسبت به ۵۰ سال پیش چقدر تغییر کرده است چون آزادی ها کاملا تغییر کرده است. ما توازن را در خانواده بهم ریخته ایم یعنی یک طرف را بسیار بالا آورده و برای طرف دیگر هیچ کاری نکرده ایم.
* نمونه ای از این تلاش ها وجود دارد؟ این دسته از مسایل مساله با فقها مطرح و مورد بحث قرار گرفته است؟
حمیده زرآبادی: من برای بحث ازدواج بدون اذن پدر طرحی نوشتم؛ دلایل من این بود قانونی که امروز داریم می گوید ازدواج دختر باید با اذن پدر و در نبود پدر باید با اجازه جد پدری باشد؛ درحالی که این قانون کلا اشکال دارد چون به فرض اگر دختری بدون اذن پدر ازدواج کند، پدر شکایت می کند و در نهایت طلاق او را می گیرند ولی این دختر دیگر شرایط قبل را ندارد و می تواند بدون اجازه پدر با همان فرد ازدواج کند. در حقیقت وقتی قانون اجرا می شود خود را نقض می کند. وقتی این موضوع مطرح شد به من گفتند که از نظر فقهی اشکال دارد. ولی این طرح از نظر فقهی اشکال نداشت چون من بسیاری از فتواها را خواندم که گفته شده بود اگر دختر رشیده و عاقله و بالغه باشد دیگر نیازی به اجازه نیست.
سیدجسن حسینی: نکته جالب این است که دختر رشیده، بالغه‌ی عاقله بدون اجازه پدر می تواند خود را به ازدواج موقت دیگری دربیاورد یعنی ازدواج بدون اذن پدر در ازدواج موقت مجاز دانسته شده است ولی در ازدواج دائم مجاز دانسته نمی شود. من قوانینی که از سال ۶۱ تا سال ۹۰ در جمهوری اسلامی اجرا شده است را مورد مطالعه قرار دادم؛ در سال ۷۰ اصلاح موادی از قانون مدنی را داشتیم که شرط بکارت برای اذن ولی را مشخص تر می کند. به عبارتی شرط اذن ولی، فقط موکول به بکارت است و دختران کم سن و سال یعنی ۱۰ یا ۱۱ ساله و غیر حتی اگر یک روز بعد از ازدواج طلاق بگیرند همان دختر می تواند بدون اذن پدر ازدواج کند یا هر کاری خواست انجام بدهد. یعنی یک دختر به صرف یک رابطه جنسی و تفاوت طبیعی که در شرایط جسمی او به وجود آمده است می‌تواند بدون اذن پدر ازدواج کند در حالی که هیچ تغییری در نگرش او رخ نداده است.
ازدواج را به صورت یک معامله درآوردیم
حمیده زرآبادی: من در نوشتن این طرح به موارد متعددی توجه کردم. ازدواج بدون اذن پدر را باید دادگاه تشخیص دهد که این تشخیص فرایند طولانی دارد. دختر خود تصمیم گرفته با کسی ازدواج کند اما پدر خانواده مخالفت می‌کند لذا این دختر باید شکایت کند و اولا تحکیم خانواده زیر سوال می رود و همچنین این مساله فرایندی طولانی دارد و لذا بعضا دختران به دلیل این فرایند طولانی شکایت، موقعیت ازدواج خود را از دست می دهند. طبق آمار بیشتر ازدواج‌ها بین ۱۵ تا ۲۹ سال است و بعد از این سن، حرکت به سمتی است که دیگر ازدواج صورت نگیرد و بهتر است از این سن به بعد خود دختر در ازدواجش تصمیم بگیرد. در خانواده سالم تصمیمات در داخل خانواده گرفته می‌شود اما اتفاقاتی که من می خواهم از آن جلوگیری کنم در خانواده هایی ایجاد می‌شود که مشکلاتی دارند. به طور مثال پدر و مادر طلاق گرفته اند و دختر با مادر خود زندگی می کند و پدر بر سر لجبازی با مادر اجازه ازدواج دختر را نمی‌دهد و دختری که خود فرزند طلاق است و مشکلی دارد باید به دادگاه برود و اجازه بگیرد؛ لذا پسری که با چنین دختری می‌خواهد ازدواج می کند چقدر تمایل نشان می دهد و این رابطه چقدر می تواند مستحکم باشد و ادامه پیدا کند؛ یا پدرانی که اعتیاد دارند و یا در زندان هستند و دختران در چنین شرایط مایل نیستند خانواده همسر اطلاعی از شرایط او داشته باشند ولی در چنین حالتی می‌فهمند. بنابراین قوانین ما در این مرحله خود مشکل ساز است. حتی در مورد مردان باید گفت فرهنگ به گونه ای شده است که بعضا مردان بعد از ازدواج زیر بار مسوولیت پذیری نمی روند. متاسفانه ما ازدواج را به صورت یک معامله درآوردیم، شما چیزی می دهید و چیزی می گیرید و رفتاری که با ازدواج می شود مثل خرید ملک است. فرهنگ ما و صحبت‌هایی که در این چهارچوب صورت می‌گیرد مانند معامله کردن است نه اینکه دو نفر باید از نظر فرهنگی، فکری و عاطفی در کنار هم قرار بگیرند و باعث شوند واحد های کوچک جامعه شکل بگیرد و در این واحدها افرادی متولد شوند که نسل های بعدی را شکل بدهند. امروز هم دختر و پسری که می خواهند ازدواج کنند همه اینها را حساب می کنند. تجرد در سنین بالاتر اتفاق می‌افتد زیرا کسانی که در سنین پایین‌تر هستند این موارد کمتر است؛ چون عاطفه و احساس چیره می شود اما با بالا رفتن سن، افراد سختگیرتر می شوند. یعنی دیگر با مساله ازدواج احساسی برخورد نمی‌کنند و حسابگر می‌شوند. چون ما دو کفه ترازو را با هم یکسان پیش نبرده ایم این اتفاقات رخ داده است و همین حسابگری باعث می شود در سنی به بعد پسر و دختر فکر کنند که آزادی هایی دارند پس چرا باید ازدواج کنند.
سیدحسن حسینی: من شخصا با این فرمایش شما موافق هستم که ما در ایران با جامعه ای روبرو شده ایم که در این جامعه الگو های فرهنگی و فکری با تغییراتی که ابزاری پیش آمده است متناسب نیست. مثال ساده این است که بعد از ۹۰ سال از ورود خودرو به کشور، هنوز حریم پل عابر پیاده و خیابانمان مشخص نیست. درحالیکه این مساله حداقل ۵۰ سال پیش در کشورهای صنعتی حل شده است. این موضوع یعنی پس ماندگی فرهنگی را می‌توانیم به موضوعات دیگر هم تعمیم بدهیم. یعنی جامعه به لحاظ ساختار مادی و تکنولوژیکی عوض شده است اما به لحاظ ساختار های فکری درجا می زند. ما در محیط خانوادگی، زناشویی و روابط میان والدین و فرزندان و … این پس ماندگی را می بینیم. پس ماندگی ما موجب شده است پدر و مادرهای نسل جدید دایه و نوکر فرزند شوند درحالیکه در زمان قدیم پدر و مادرها اگر کاری انجام می دادند در قبال آن خدماتی از فرزندان خود می گرفتند مثلا دخترانقبل از رفتن به مدرسه خانه را تمیز می کردند و یا پسر مایحتاج خانه را تهیه می‌کرد. این اتفاق تا حدود زیادی به رسانه های ما باز می‌گردد و به اینکه ما جامعه‌ی آزاد رسانه ای به مفهوم واقعی نداریم. ما جامعه ای جهت تعاطی اندیشه نداریم درحالی که این مباحث باید صحبت شود. سیستم پیام رسان و سیستم فرهنگی ما این است که یک الگوهای ایده آلی را درست کردیم و مرتبا این الگوهای ایده‌آل را شعار می دهیم. درحالی که دنیای بشریت با هم مرتبط است و جمعیت ۸۰ میلیونی همه در معرض این امواج فرهنگی هستند و وقتی که یک تفکر سنتی داریم و امواج فرهنگی هم از فرهنگ های دیگر وارد می‌شود مردم مثل کسانی که در سیل گرفتار می‌شوند سرگیجه می‌گیرند که چه کسی را انتخاب کنند و کدام بهتر است؟!. بخشی از مشکلاتی که ما در جامعه داریم به نامفهوم بودن موقعیت خودمان باز می گردد. شما می‌گویید ازدواج یک مبادله بود و دقیقا درست می گویید ولی امروز هم ازدواج یک مبادله است اما ما این مبادله را به درستی به جامعه نشان نداده ایم. ازدواج مبادله ای میان ۲ شبکه خویشاوندی و قبیله ای بود که سرمایه‌های اجتماعی و فرهنگی نزدیکی داشتند و فرزندانشان را می‌توانستند به ازدواج هم دربیاوردند اما این جمعیت گسترده‌ی پراکنده شده امروز هم مبادله می کند ولی این مبادله تبدیل شده است به میان دو نفر؛ یک دختر و دیگری پسر. به عبارت دیگر ازدواج و تشکیل خانواده قطعا یک مبادله است؛ مبادله ای در سطح سرمایه اقتصادی، فرهنگی، سرمایه اجتماعی و در سطح سرمایه عاطفی و عاشقانه. عشق قبلا نبود و فقط در سطح خسرو شیرین و در کاری بود که شکسپیر انجام داد یعنی چیزی دست نیافتنی بود. اما امروز وقتی از عشق صحبت می کنیم گفته می شود هیچ رابطه زن و مردی در تشکیل خانواده بدون عشق و تداوم آن معنی ندارد. یعنی این رابطه، رابطه‌ی فردی میان دو نفر شده است و ما دیگر عشق را میان عروس و مادرشوهر و یا داماد و مادرزن نیاز نداریم. عشق باید در میان این دو باشد و ما این مساله را تشریح نکرده ایم ولی جامعه کار خود را انجام می‌دهد.
ما چند پایان نامه در مورد کسانی که ازدواج سفید انجام داده اند داشتیم. یکی از ویژگی های ازدواج های سفید این است که این دو به هم علاقه دارند اما این عشق و علاقه نتوانسته است شبکه های خویشاوندی آنها را اغنا کند تا آنها را در این شرایط بپذیرند. آدم‌هایی که این نوع از زندگی مشترک را تشکیل داده‌اند و امروز آنها را انگشت نما می‌کنیم ولی مثل سایر جوامع روزی موظف می‌شویم برای آنها قانون وضع کنیم و به زندگی آنها سامان بدهیم چون این افراد در نهایت صاحب فرزند می شوند که تبعاتی برای جامعه دارد، ولی مساله اینجاست که حکومت ما هنوز نپذیرفته است که ازدواج میان یک دختر و پسر بیشتر به خودشان مربوط است تا به خانواده‌ها و پدر و مادر آنها. اشاره خوبی کردید که جامعه ایرانی و جمهوری اسلامی برابری طلب بود و در بسیاری از زمینه ها این برابری را برای زن و مرد فراهم کرده است که یکی از این موارد امر تحصیلات است. وقتی در تحصیلات دانشگاهی درصد زنان از مردان بیشتر است یک امتیاز است ولی باید در نظر داشت که برای زن ها مقام و منزلت شغلی بهتر و مقام و منزلت بهتری هم در زندگی خانوادگی در نظر بگیریم. وقتی آنها باردار می شوند قوانینی مناسبی برای این دوران داشته باشیم تا این دوران موجب افت موقعیت شغلی آنها نشود. اما قوانین و مقرراتی که وضع شده است ظاهرا بسیار طرفدار زنان است اما این قوانین برای رفع تبعیضاتی بوده که در گذشته وجود داشته. این جامعه چهل سال متحول شده است و جمعیت شهرنشین آن نسبت به ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی دو برابر شده است و اقتضائات دیگری داشته که ما نسبت به آن بی توجه بودیم. یکی از اقتضائات این است که آدمها نیاز به زندگی دارند و یا باید قانون مدنی را عوض کنیم و ریاست و نان آوری را نیز از مرد بگیریم و اگر این کار را کردیم مثل تمام جوامعی که برابری اقتصادی ایجاد کرده اند رفتار می‌کنیم. در فرانسه چه یک زن و شوهر ازدواج خود را در شهرداری ثبت کرده باشند و چه توافقی زندگی کنند، بدهی و زندگی آنها تقسیم می‌شود و دعوایی هم در کار نیست. دو انگیزه مهم ازدواج های سفید در ایران این است که اولا از دخالت بیش از حد خانواده ها اعم از اینکه چه عروسی داشته باشند یا چه خانه و زندگی کنار کشیده‌اند و اتفاقا زندگی های اکثر آنها ساده است. از سوی دیگر عقیده دارند چون با یکدیگر توافق کردند به تساوی بیشتری در زندگی رسیده اند. به عبارت دیگر یک تساوی طلبی در زندگی آنها وجود دارد.
چون قوانین ما باید منطبق با شرع مقدس باشد پس باید اقتضای زمان نیز دیده شود و این تغییر و تحولات فرهنگی باید دیده شود و نباید مانند ۲۰۰ سال پیش نظر بدهیم. می‌توان از احادیث و روایت‌ها هم استفاده کرد و روشی اعمال کرد هرچند که من عقیده دارم در ۱۰ سال آینده قانون‌گذار ما مجبور است به بچه هایی که به این روش با هم زندگی را شروع کردند مشروعیت ببخشد. آنها در خفا هستند ولی وقتی آنها را پیدا می کنیم متوجه می شویم چند سال است در این شرایط با هم زندگی کرده اند.
انعطاف فقهای سنتی غیر سیاسی بیشتر است!
* همانطور که عنوان کردید از لحاظ فرهنگی و قانونی موانع بر سر این مساله بسیار است و اگر قانونی در مجلس پذیرفته شود از فیلتر شورای نگهبان رد نمی شود. چه نهاد و نیرویی باید برای این مساله پیش قدم شود تا هم قانون اصلاح شود و هم فقه آن را رد نکند؟
سیدحسن حسینی: من به عنوان یک جامعه شناس معتقدم، فقه ما در جمهوری اسلامی محافظه کارتر از فقهایی است که از سیاست کنار رفته اند.
حمیده زرآبادی: خانواده من روحانی بودند هر دو پدر بزرگ و پدر من روحانی بودند. و افراد خانواده من در دولت کار نمی کنند و من ناخلف آنها بودم آنچه که من در یک خانواده روحانی جدا از سیاست از اسلام دریافت کرده ام بسیار متفاوت تر از چیزی است که از بیرون گفته می شود.
سیدحسن حسینی: انعطاف فقهای سنتی ما که سیاسی نیستند بسیار بیشتر است.
حمیده زرآبادی: ما شنیده ایم که اسلام دین محبت و مهربانی و خوبی ها است ولی آنچه از ما منتشر می شود این را نشان نمی دهد. ولی من در خانواده خودم این را حس می کردم. در دیدار با علمای قم تنها کسی که صحبتهای او با دیگران متفاوت بود آقای صانعی بودند و حرفهای ایشان به دل من نشست. ایشان به نکاتی اشاره می کردند که با خود می گفتید اسلام چقدر خوب است درحالی که همه از اسلام حرف می زنند؛ در مورد سوال شما باید گفت من نمی دانم چه باید کرد؟!
* در میان ۷۰ درصدی که ناخواسته ازدواج نمی کنند و شرایط آنها را مجبور به تجرد می کند، یکی از مسایل و موانع مهم بر سر ازدواج مساله اقتصاد یا به عبارتی شرایط مادی است که به نظر می رسد این مانع بیشتر بر سر راه ازدواج پسران قرار گرفته، مسایل اقتصادی و مادی چه نوع موانعی ایجاد کرده و برای انتخاب تجردگرایی توسط جوانان دلیل درست و معقولی است؟
سید حسن حسینی: بحث اقتصاد موضوعی است که نمایندگان محترم و مسئولین ورود بیشتری بر آن دارند. ما چهل سال در بحران زندگی کرده ایم در جامعه ای بحران زده اقتصاد ما بی معنا می شود. چون در شرایطی قرار داریم که در اقتصاد جهانی بخشی منابع و بخشی تولید ماست و با توجه به این مبنا باید جایگاه خود را مشخص کنیم. در سطح ملی نسبت به امکانات ملی و اقلیمی و جمعیتی و … باید محاسبه شود و سپس در ارتباط با اقتصاد جهانی مورد بررسی قرار بگیرد. ما نه تنها این کار را انجام نداده ایم بلکه دائما در بحران هایی قرار گرفته ایم که حداقل های ایجاد شغل را از بین می برد. نسبت به انفجار جمعیتی در دهه شصت نتوانسته ایم جوابگو باشیم. بخشی از بحران های ما در ازدواج و در بی کاری به انفجار جمعیتی دهه شصت بر می گردد و همچنین عدم پیش بینی مناسب و ایجاد اشتغال مناسب که ویژگی جامعه شهری است. در یک جامعه شهری واحد های صنعتی و خدماتی و تجاری مناسب وجود دارد تا افراد متقاضی شغل به فعالیت اقتصادی مشغول شوند.
اگر می خواهیم خانواده تشکیل شود، به جای وام ازدواج، برای شغل و درآمد جوانان برنامه ریزی کنید
شغل دو وجه مهم دارد یکی منزلت و دیگری درآمد. متاسفانه بدتر از این نیز رخ داده است. سیاست خارجی ما موجب شده است ما با تحریم روبه رو شویم. تحریم اقتصاد ما را تخریب می کند تخریب اقتصاد و منابع تولید و مراکز تولید ما موجب می شود حتی عده ای از شاغلین ما بیکار شوند. حال شاغلین ما به لحاظ داشتن شغل و درامد زندگی تشکیل داده بودند. بخشی از نظام گسیختگی خانواده در ایران به بحران های اقتصادی در طح کلان جامعه بر می گردد. این بحران های اقتصادی و این محدود شدن امکانات اشتغال به دلیل تعطیلی مشاغل مختلف باعث شده است دیگر نتوانیم جوانان را به کار بگماریم وقتی نتوانیم برای آنها شغل و درآمد ایجاد کنیم چطور باید انها را به ازدواج ترغیب کنیم. یکی از دلایل بالا رفتن سن ازدواج در ایران همین است. بنابراین اگر می خواهیم خانواده تشکیل شود و اگر می خواهیم خانواده دوام و قوام داشته باشد بیش از هر چیزی، بیش از وام ازدواج و… باید به این فکر کنیم که یک فرد بیش از هر چیزی به شغل و درآمد نیاز دارد. قانون گذاران و مسئولین ما نباید به دوره های چهارساله خود فکر کنند باید به سی سال بعد بیندیشند و جمعیتی که روی دوش هم سوار خواهد شد.
مجلس باید بستر اشتغال و ازدواج جوانان را فراهم کند، وام ازدواج جوابگو نیست
* خانم زرآبادی به نظر می رسد نمایندگان مجلس برای فراهم کردن زمینه های ازدواج جوانان فقط بر روی وام ازدواج کار کرده اند درحالیکه رقم این وام با تورم جوابگو نیست. قانون تسهیل ازدواج جوانان ۱۳ ماده دارد که وقتی مورد مطالعه قرار می گیرد متوجه می شویم اکثر آن موارد انجام نشده اند.
حمیده زرآبادی: من فکر می کنم چون ما زیر ساخت لازم نداریم این قانون اجرا نشده است یعنی قانونی خوب مصوب می شود ولی اجرای آن به بستری نیاز دارد. من با بحث وام موافق نیستم ولی در بحث اشتغال با انجام کار زیرساختی موافق هستم. به طور مثال در بحث مسکن برای کسانی که ازدواج می کنند قانون خوبی نوشته شده است ولی بستر اجرایی ندارد. مجلس باید بستر را فراهم کند و در این راه گام بردارد.
سیدحسن حسینی: قانونی برای تسهیل و ایجاد اشتغال جوانان به صورت خیلی صریح نداریم. ما طرح هایی اجرایی داریم. یعنی وقتی مجلس قانونی وضع می کند مجریان موظف هستند آن را اجرا کنند در غیر این صورت سازمان هایی وجود دارند که آنها را مورد مواخذه قرار می دهند. ما در قوانین و مقررات و سیاست های کلی جمهوری اسلامی تا سال ۹۰ که ۵۸ مورد مرتبط با ازدواج و طلاق و خانواده را استخراج کرده ایم تقریبا چنین چیزی نداریم. وام ازدواج چیزی بسیار پیش پا افتاده است که با این تورم هیچ چیزی نیست از طرفی ما در زندگی زناشویی نیاز داریم جامعه را بر سر عقل آورد تا خانواده ها چشم و هم چشمی نکنند من جامعه شناس در این مورد مانده ام همیشه سر کلاس های درس خود می گویم یکی از بیچارگی های فرهنگ ایرانی این است که بر خلاف غربی ها که دنیای تولیدات صنعتی به دنبال مشتری است و ما مشتری آنها شده ایم. در یک جامعه صنعتی با تولید انبوه امکان ندارد تمام اسباب زندگی دختر و پسری که زندگی خود را آغاز کرده اند در همان ابتدای زندگی فراهم باشد.
حمیده زرآبادی: اتفاقاً اگر خودشان شروع کنند تحکیم خانواده آنها بیشتر خواهد بود. شما معمولاً قدر چیزی را که به شما بدهند نمی دانید ولی اگر خودتان چیزی را به دست بیاورید بیشتر قدر آن را خواهید دانست. ولی در بحث قانون به عقیده من نمی توان قانونی برای اشتغال نوشت. به نظر من در بحث اشتغال دو مشکل وجود دارد که به بحث ازدواج ارتباط پیدا می کند. اول اینکه ما مسئولیت و هزینه های زندگی را بر دوش مرد می گذاریم. ولی قوانین کشور ما طوری است که در شرایط برابر مردها دو سال از زن ها عقب تر هستند. چون باید به سربازی بروند. کسی را مسئول تامین مخارج زندگی معرفی می کنیم که نسبت به شریک خود دو سال عقبتر است. تغییر دیگر تغییر در سیستم آموزشی ما است. در دانشگاه های ما نیروی کار تربیت نمی شود. ما امروز در هر رشته ای مازاد داریم. فردی که وارد دانشگاه می شود بعد از لیسانس و فوق لیسانس هیچ چیزی نمی شود و حتی بعد از دکتری نیز فقط توقع آنها بالا می رود و در طی این سال ها هیچ منبع درآمدی ندارند. تحصیلات دکتری در هر کشوری یک شغل است و شاغلین با این منبع درآمد خود و خانواده خود را تامین می کنند. به نظر من باید روی این ساختار فکر کرد باید عده ای در مقطع لیسانس جذب بازار کار بشوند و به دنبال مدرک نباشند و به عنوان نیروی کار حساب شوند باید برای استخدام این نیروها برنامه ریزی شود نکته بعدی نیروهایی است که نمی خواهند به دانشگاه بروند. بررسی مدل دهه ۶۰ با ۷۰ نشان می دهد که دهه ۶۰ دوست داشتند درس بخوانند ولی دهه ۷۰ اصلن نمی خواهد درس بخواند و تا دیپلم برای آنها کافی است. مدل ما تغییر کرد و سیستم آموزشی ما فقط تماشاچی بود. عدم نظارت و هماهنگی بین ساختار های مختلف جامعه باعث شده است این اتفاقات رخ بدهد فقط عدم وجود قانون مسبب نیست. قانون اساسی ما با صراحت نوشته است که باید برای هر فرد شغل ایجاد کند بالاتر از این نیست. ولی ساختار و بستر اهمیت دارد. در دهه ۷۰ به دلیل اینکه بچه های دهه ۶۰ عاشق تحصیل بودند دانشگاههای غیر انتفاعی و علمی کاربردی و کار و دانش را گسترش دادند. فلسفه علمی کاربردی و کار و دانش یک طرح کپی بود ولی حتی کپی آن نیز خوب اجرا نشد. درحالیکه حرفه آموزی باید بر اساس آمار و نیاز بازار باشد.
برای تحقق برخی از طرح های نمایندگان مجلس، زیرساخت های لازم وجود ندارد
سیدحسن حسینی: این به دلیل ایجاد یک شرایط غیر انتفاعی برای خودشان بود. من آن زمان در وزارت علوم بودم همه اساتید یک دانشگاه به اسم خودشان داشتند. به جز وزیر تمام مدیران کل و تمام معاونین یک مرکز فنی حرفه ای یا علمی کاربردی راه انداخته بودند.
حمیده زرآبادی: حتی اگر به من وام بدهند چون من در دانشگاه کارآفرینی را یاد نگرفته ام و در مدرسه ورود به بازار کار و ایجاد درآمد را یاد نگرفته ام این وام به درد من نمی خورد و به تجهیزات خانه تبدیل می شود. مدرسه و سیستم آموزش و پرورش و آموزش عالی به ما تفکر می آموزد. امروز کل تمرکز بر این است که مدرک داشته باشیم. جایگاه دانش به این ترتیب تضعیف می شود.
خانم زرآبادی بنابراین می پذیرید که متأسفانه نمایندگان مجلس بدون توجه به زیرساخت ها یا بدون اینکه مورد بررسی قرار دهند که چرا زیرساخت ها برای ازدواج جوانان در زمینه های مختلف تا به امروز فراهم نشده، تنها طرح هایی می دهند که بیشتر حالت تبلیغاتی دارد و دردی از جوانان را دوا نمی کند؟
حمیده زرآبادی: بله، متأسفانه درست است…! برای تحقق برخی از طرح های نمایندگان مجلس، زیرساخت های لازم وجود ندارد.
بیش از گذشته و بیش از پیش پای خود را از حوزه های خصوصی زندگی مردم کنار بکشید
* جوانان مجرد با چالش ها و مشکلات بسیاری روبه رو هستند، یکی از این مسایل مهم، نیازهای جنسی است؛ جوانان مجرد تا چه میزان قادر به کنترل این نیاز هستند؟ برطرف نشدن این نیاز چه آسیب ها و تبعات اجتماعی به دنبال دارد؟
سیدحسن حسینی: سوالی بسیار ظریف و سختی است و پاسخ دادن به این سوال نیز سخت هست. اگر بخواهیم به آمار و ارقام و اطلاعاتی که وجود دارد مراجعه کنیم متوجه می شویم که هر چه جلوتر می آییم و تشکیل خانواده و ازدواج جوانان با تاخیر روبرو شده است. این به این مفهوم نیست که هیچ اتفاقی نمی افتد در حقیقت شرایط اجتماعی و زندگی شهرنشینی مقدار زیادی از ارتباطات را ایجاد کرده است. و سن ازدواج به دلایل اشتغال و تحصیل و… باعث شده است که با رقم بیشتری از ارتباطات آزاد بین دختر و پسر روبرو شویم. این اتفاق در جوامع دیگر نیز رخ داده است. ولی من به عنوان یک جامعه شناس بر اختلافی بین جامعه ما و جوامع صنعتی دیگر دقت کرده ام. تکرر میان رابطه های دختران و پسران در جامعه ما بیشتر از جوامع صنعتی است. آنجا با توجه به اینکه امری است که همه اطلاع پیدا می کنند در روابط اجتماعی شفاف کمتر تجاوز و تخلف دیده می شود. وقتی رابطه پنهان است در جامعه پنهان کار ما تکرر روابط زیاد است. یکی از آسیب های روابط دختران و پسران در جامعه ما همین تکرر است. در جامعه ای که خانواده ها از روابط اطلاع دارند پدر و مادر می دانند که دختر او با این پسر دوست به معنای خاص آن است. و این دختر و پسر مادامی که با هم هستند مثل افرادی که با هم ازدواج کرده اند رفتار می کنند و در معرض تکرر رابطه نیستند. و اگر بخواهند روابط مکرری داشته باشند انگشت نما می شوند و به قول جامعه شناسان برچسب منحرف می خورند. چون در آن جامعه تک همسر حتی در روابط دوستانه نیز نمی توانید چند انتخابه باشید. آسیبی که در جامعه ما وجود دارد چند انتخابه بودن هم زمان است. این مساله به دنبال خود روابط جنسی کاملی دارد که از لحاظ قانونی و شرعی در جامعه ما ممنوعیت دارد و اگر کسی بخواهد ازدواج کند بخصوص برای خانمها مشکلاتی ایجاد می کند. صرف نظر از همه این عوامل در جامعه ما آقایان ادعا می کنند این مساله برای آنها مهم نیست ولی همچنان نظرات مردان و جوانان ازدواج نکرده ما در موضع انتخاب این است که با کسی ازدواج کنند که هیچ رابطه ای نداشته باشد یا دارای حداقل روابط باشد و این ظلمی است که جامعه ما نسبت به زن ها اعمال می کند این تبعیض فرهنگی پلشتی است اگر رابطه اینچنینی بد است باید برای هر دو طرف بد باشد. لذا بالا رفتن سن ازدواج و مسائل موجود به تکرر این روابط دامن زده است و اتفاقا یکی از عوامل عدم تمایل به ازدواج تدریجا همین موضوع است. چون از نگاه قدرت و جایگاهی که مرد دارد گفته می شود چرا باید برای خریدن یک لیتر شیر گاو بخریم. این عین اصطلاح است. این یعنی پیدا کردن فضاحت عقل و متاسفانه حکومت ما به این نگرش دامن زده است. با برگذاری سمینار و عنوان جلوگیری از آسیب های جوانان ازدواج را در حد رابطه جنسی تقلیل داده اند. وقتی چنین تحلیلی در تریبون های عمومی دیده شد این نگرش برای جوانان به وجود می اید که وقتی رابطه دارند دیگر نیازی به ازدواج نیست. این فکر که آسیب اجتماعی و انحراف اجتماعی فقط همین است فکری است غلط و اینکه فکر کنیم انحراف اجتماعی فقط مختص دختران و پسرانی است که ازدواج نکرده اند. این تز درست نبود و امری بی خود بود ولی ذهن جوانان را تقویت کرد. آنها تئوری برچسب را روی خود می پذیرند. و می گویند ما دیگر منحرف هستیم و وقتی کسی این را پذیرفت در همان شرایط باقی می ماند ولی در اسلام و در روابط فقهی و شرعی به ستار العیوب بودن تاکید شده است این یعنی چه؟! باید از این جرایم جوانان چشم پوشید. باید گفت ندیده ام حکومت در جامعه ما جای پدر را دارد این پدر مرتبا در گوش جوانان زده است و بخشی از این آسیب ها همان سیلی های پدرانه حکومت است. وقتی یک نفر یکبار توسط گشت ارشاد دستگیر شد کار او تمام می شود لج می کند و می گوید من همینم و قهرمان می شود. مگر کم اینطور قهرمان شده اند؟! وقتی این مسائل را کنار هم می گذاریم اولا حکومت باید بیش از گذشته و بیش از پیش پای خود را از حوزه های خصوصی زندگی مردم کنار بکشد. یعنی مردم خود با خود در محله و خانواده و گروه خویشاوندان خود مشکلات را حل کنند. حکومت ها اداره کنندگان کلیت جامعه هستند. ما باید در این سطوح همچنان در سطح گروه های چهره به چهره و خویشاوندی کنترل صورت بگیرد. حکومت جمهوری اسلامی با این میزان دخالت ها در حوزه های خصوصی کودکان و نوجوانان و جوانان اقتدار خانواده را کم کرده است. این یکی از تزهای من است.
در هر صورت ما به لحاظ هرم نیازهای مازلو بعد از غذا و تامین امنیت جانی نیاز به تامین نیاز های طبیعی دیگر از جمله نیاز های جنسی داریم. اگر فرویدی نگاه کنیم دچار عقده می شویم. ناکامی جنسی از نظر فروید اینگونه است که اگر افراد در موقعیت هایی که قرار می گیرند و نیاز جنسی دارند این نیاز را از راه مشروع و مطلوب برطرف نکنند و این نیاز را سرکوب کنند این سرکوب کردن تا جایی ادامه پیدا می کند ولی ادامه پیدا کردن آن در وجهی آنها را دچار افسردگی و گوشه گیری می کند و حتی باعث می شود از زندگی بیفتند و شاید در جاهایی سر باز بزند و ما شاهد رفتار هایی جامعه ستیزانه از این افراد باشیم. از دیگر تبعات این مساله می توان به آثار سرکوب های ذهنی نسبت به نیاز های طبیعی اشاره کرد چون موجب می شود اگر زمانی امکان ازدواج فراهم شود از ازدواج وحشت داشته باشند. این افراد بعد از ازدواج اعم از دختر یا پسر قادر نخواهند بود روابط جنسی مناسبی با همسر خود داشته باشند. آن حسی که به خود تحمیل کرده اند در رابطه حلال نیز باقی مانده است.
دولت ها باید سیاست های کلان را در نظر بگیرند ولی در جزئیات زندگی افراد دخالت می کنند
* خانم زرآبادی به عنوان نماینده بخشی از مردم در مجلس که عرصه قانونگذاری است، چه راهکاری برای خروج جوانان از تجرد گرایی به قانونگذاران، قانون و همکاران خود در مجلس پیشنهاد می کنید؟
حمیده زرآبادی: باید همه مسائل را با هم پیش ببریم. بحث فرهنگ و نگاه و قوانین ما نیز باید در کنار ارتقا سطح دانش و زندگی ارتقا پیدا کند. در بحث ازدواج و اشتغال که نقطه اساسی در ازدواج و تحکیم خانواده همین مساله است. بسیاری از طلاق ها در ریشه اصلی اقتصادی هستند. نکته بعد دخالت دولت و خانواده در ازدواج ها است. دولت ها باید سیاست های کلان را در نظر بگیرند ولی در جزئیات زندگی افراد دخالت می کنند و خانواده ها نسبت به جزئیات زندگی دو نفر ورود دارند. من با کلیات مشکلی ندارم. ولی نباید وارد جزئیات شود. خانواده نباید در مسائل ریز زندگی جوانان دخالت کنند این مانعی برای عدم تمایل جوانان به ازدواج است.
تجرد گرایی در ایران به دلیل تکرر روابط است
* با توجه به چالش ها و مشکلاتی که جوانان ایران با آن در امر ازدواج رو به رو هستند و با توجه به پیچ هایی که در این مسیر وجود دارد و به آن اشاره کردید، در مورد آینده تجردگرایی در ایران چه پیش بینی دارید؟ در آینده شاهد افزایش تجرد جوانان در ایران خواهیم بود یا خیر؟
سیدحسن حسینی: تجرد گرایی در ایران به دلیل تکرر روابط است؛ اگر ازدواج را فقط بخاطر رفع نیاز جنسی بخواهیم چون راههای رفع این نیاز روز به روز متنوع تر و بیشتر می شود پس ازدواج از معنا می افتد و تشکیل خانواده بی اهمیت می شود؛ باید به خانواده معنا بخشی و منزلت بخشی بیشتری کنیم. در بحث اشتغال باید اولویت با کسی باشد که ازدواج کرده است. از این بابت تفاوت هایی فرهنگی به وجود می آید و زندگی مجردانه اگر رفته رفته به ارزش تبدیل شود و افراد ارتقای اجتماعی خود را در این جهت ببینند و نمونه های اجتماعی مجرد موفقتری ببینند همین موجب تشویق مجرد ها در تجرد دائمی خواهد بود.
