صدام به هیچ عنوان نمی‌پذیرفت که یک کشور عربی در جنگ کشور عرب دیگر با یک کشور غیرعرب نقش داور را ایفا کند، چراکه از نظر وی دشمن یک کشور عربی قطعا دشمن همه عرب‌ها است و الجزایری‌ها برای دخالت در مسأله‌ای به آنجا آمده بودند که هیچ ربطی به آن‌ها نداشت.
به گزارش جماران؛ پس از گذشت حدود ۳۶ سال از سرنگونی هواپیمای وزیر خارجه پیشین الجزایر و ۱۳ الجزایری دیگر در مرز ایران، عراق و ترکیه، وزیر دفاع سابق الجزایر فاش کرد که دیکتاتور سابق عراق در این حمله دست داشته و رئیس جمهوری اسبق الجزایر روی این قضیه سرپوش گذاشته است.
به نقل از سایت شبکه سومریه نیوز عراق، بخش دوم کتاب خاطرات خالد نزار، وزیر دفاع سابق الجزایر که ماه آینده میلادی منتشر می‌شود، دربرگیرنده شهادت‌نامه‌ای جنجال‌برانگیزی درباره یکی از جدی‌ترین جنایات در تاریخ سیاسی معاصر الجزایر مربوط به کشته شدن محمد صدیق بن یحیی، وزیر خارجه پیشین و هشت عضو وزارت خارجه، یک خبرنگار و چهار عضو کادر پرواز ریاست‌جمهوری است. زمانی که هواپیمای بن یحیی عازم کشورش بود، هواپیمای او در نقطه مرزی مشترک میان ایران، عراق و ترکیه هدف موشکی قرار گرفت و منفجر شد و همه سرنشینان آن هم جان باختند.
هیئت الجزایری به رهبری بن یحیی در آن برهه برای توقف جنگ ویرانگر بین ایران و عراق در خاورمیانه میانجیگری می‌کرد.
در همین راستا، سایت "الجزائر الوطنیه" که متعلق به پسر نزار است گوشه‌ای از خاطرات وی را منتشر کرده که در آن به ذکر دست داشتن صدام، دیکتاتور سابق عراق در حمله به هواپیمای محمد بن یحیی پرداخته شده است، چراکه صدام نمی‌پذیرفت که یک کشور عربی در جنگ میان یک کشور عرب با یک غیر عرب داوری کند.
به گفته نزار، یک هیئت فنی تحقیقات الجزایر به سرپرستی "صالح گوجیل"، وزیر وقت راه و ترابری الجزایر برای بررسی ماجرا و انتقال اجساد کشته شدگان الجزایری به تهران آمدند. کارشناسان فنی این کمیته هنگام بازدید از محل این حادثه تکه‌های موشکی که منجر به سقوط این هواپیما شده بود را بررسی کردند که متعلق به یک موشک هوا به هوای روسی بود که در آن زمان به ارتش عراق تحویل داده شده بود و الجزایر سریال این موشک را در اختیار دارد.
نزار به نقل از یک افسر نظامی الجزایر که در زمان این حادثه فرمانده نیروهای زمینی و فرد مهمی در حکومت این کشور بود، تاکید کرد که کارشناسان هواپیمایی الجزایر موفق شدند مشخصات فنی این موشک را که متعلق به نیروی هوایی عراق بود، شناسایی کنند.
نزار در این شهادت‌نامه به منظور سندیت بخشیدن به گفته‌های خود آورده است: میانجیگری الجزایر به ریاست بن یحیی برای پایان دادن به جنگ عراق و ایران همه شرایط موفقیت را دارا بود و الجزایر با قدرت این مساله را پیگیری می‌کرد اما صدام به هیچ عنوان نمی‌پذیرفت که یک کشور عربی در جنگ کشور عرب دیگر با یک کشور غیرعرب نقش داور را ایفا کند، چراکه از نظر وی دشمن یک کشور عربی قطعا دشمن همه عرب‌ها است و الجزایری‌ها برای دخالت در مسأله‌ای به آنجا آمده بودند که هیچ ربطی به آن‌ها نداشت.
وزیر دفاع پیشین الجزایر در بخش دیگری از این شهادت‌نامه خود به دلایل مخالفت ارتش کشورش برای نجات صدام در حمله عراق به کویت در تابستان ۱۹۹۰ پرداخته است.
وی در این باره می‌گوید: علی‌رغم ابراز همبستگی ملت الجزایر با عراق در این جنگ اما الجزایر در آن روز احساس نمی‌کرد مشکلاتی را که صدام به وجود آورده است به این کشور ربطی داشته باشد.
این نخستین بار است که یک مقام بلند پایه الجزایری به این حادثه اشاره کرده و می‌گوید که «یک کشور و یک رئیس جمهور مسؤول کشته شدن بن یحیی ۵۰ ساله هستند».
این جنایت از جمله اسرار الجزایر در زمان حکومت الشاذلی بن جدید و همچنین در دوره‌های کوتاه ریاست جمهوری محمد بو ضیاف، علی کافی، الیامین زروال و حتی دوره ریاست جمهوری عبدالعزیز بوتفلیقه رئیس جمهور کنونی الجزایر به حساب می‌آمده و می‌آید.
