در این مطلب آمده است: بعضی از اوقات انسان ها اگر مسیر خود را پیدا کرده باشند و قدر و منزلت جواهر گران بهای عمر را که درست پیش پای آنها افتاده است بدانند، ارزشی همسان همان یافته را در بهره بردن از این سرمایه بی بدیل پیدا می کنند که می تواند همه ابعاد زندگی را متحول نماید. رمضان از همان اوقات ناب و ارزشمندی است که اگر محتوای آن چشیده شود طعمی شیرین تر از عسل خواهد داشت که قادر است لحظات امساک از خوردن و همچنین گفتن، دیدن و شنیدن های بیهوده را به رؤیای صادقه تبدیل نماید تا مالک آن بتواند افول های ناخواسته را به فرازهایی خواسته برساند. عروج از فرود به سوی ملکوت اعلی درحالی که مشکل به نظر می رسد اما بسیار سهل و آسان است زیرا تنها سرمایه و زیرساخت مورد نیاز آن خواستن می باشد که به توانستن می رسد.
کنار زدن نفس اماره از پیش رو رسیدن به نفس مطمئنه را به همراه خواهد داشت که لوامه نیز در این میان عادلانه داوری می کند و می تواند یگانه قاضی القضات فارغ از همه بهره وری ها باشد. آستین های انفاس را بالا بزنیم و به گزینش پرداخته تا به سوی انتخاب مطمئن بشتابیم و از میان این سه آنی را بیابیم که می تواند به راحتی ما را به سوی معبود راهنما باشد. رسیدن به این مرحله مقدمات خود را می طلبد که از چهارچوب این کالبد خارج نیست، چشم ها را بسته و چهره ها را به یاد بیاوریم، آرشیو درون را بگشاییم و لایه های خاکستری را در انتهای ذهن زیرورو کنیم و با درون خود به قضاوت و نوعی محاکمه بپردازیم و پرسش نماییم که آیا توانسته ایم برای احساسات و روح و روان دیگران اهمیت و ارزش قائل باشیم هرچند به ما ظلم کرده باشند؟! فرازها از این نقطه آغاز می شوند! نباید کسانی را که به آنها مدیون هستیم و درباره آنها تعهد داریم فراموش کنیم و منتظر بمانیم تا از ما بخواهند جبران مافات شود بلکه موظفیم هوشیار و مترصد باشیم در زمان های نابی که به ما نیازمندند اگرچه ابراز نمی کنند اما از آنها عاجزانه بخواهیم تا افتخار خدمت متقابل را شامل حال ما نمایند که دستگیرشان باشیم زیرا عبادتی بالاتر از خدمت به خلق رقم نخورده است.
سفره امتحان همیشه و در همه مکان های مسیر گذار ما همچنان پهن است و تنها چشم بصیرت می خواهد تا دیده شود. عبور سریع و پرتنش حوادث از کنار ما نمونه ای از این گزینش هاست که به دلایل متعدد ازجمله سیری معده و منفعل بودن مغز و روان و پر بودن جیب و درد بیدردی می گذرند و ما را همچنان با دلمشغولی های خود تنها می گذارند!
ماه رمضان از آن فرصت های ناب است که می شود از دریای متلاطم آن با تور نخوردن اغذیه، ندیدن نامحرم، نشنیدن تهمت، نگفتن غیبت و دروغ و کنار نهادن افترا ماهی های بهشتی صید کرد و مفت و ارزان به آن سو خزید. نیاز این انتخاب سعه صدر و فاصله گرفتن از رنگ و لعاب های دنیای فانی است که بالطبع دوری از گناه را به همراه خواهد داشت. کشتن و دفن نفس اماره مشکل ترین اقدام در چنین مسیری است که برای رسیدن به قله های این ایده آل نیازمند مقدمات زیرساختی در دیدگاه خود هستیم و تمثیلی ساده میتواند راهگشای گریز از انحراف افکار باشد تا به خود تلقین کنیم « رود ها هم برای خود خانه دارند که در جمع رودخانه نامیده می شوند » ، حالا اگر ما به حاشیه رود ها که خانه آنهاست تجاوز کنیم و مزرعه، ویلا، باغ و هتل بسازیم و به نوعی تعدی کنیم قطعًا آنها هم ذیحق هستند تا به کمک سیل های خروشان به حریم ما تعدی نمایند!
7141/6026/
انتهای پیام کنار زدن نفس اماره از پیش رو رسیدن به نفس مطمئنه را به همراه خواهد داشت که لوامه نیز در این میان عادلانه داوری می کند و می تواند یگانه قاضی القضات فارغ از همه بهره وری ها باشد. آستین های انفاس را بالا بزنیم و به گزینش پرداخته تا به سوی انتخاب مطمئن بشتابیم و از میان این سه آنی را بیابیم که می تواند به راحتی ما را به سوی معبود راهنما باشد. رسیدن به این مرحله مقدمات خود را می طلبد که از چهارچوب این کالبد خارج نیست، چشم ها را بسته و چهره ها را به یاد بیاوریم، آرشیو درون را بگشاییم و لایه های خاکستری را در انتهای ذهن زیرورو کنیم و با درون خود به قضاوت و نوعی محاکمه بپردازیم و پرسش نماییم که آیا توانسته ایم برای احساسات و روح و روان دیگران اهمیت و ارزش قائل باشیم هرچند به ما ظلم کرده باشند؟! فرازها از این نقطه آغاز می شوند! نباید کسانی را که به آنها مدیون هستیم و درباره آنها تعهد داریم فراموش کنیم و منتظر بمانیم تا از ما بخواهند جبران مافات شود بلکه موظفیم هوشیار و مترصد باشیم در زمان های نابی که به ما نیازمندند اگرچه ابراز نمی کنند اما از آنها عاجزانه بخواهیم تا افتخار خدمت متقابل را شامل حال ما نمایند که دستگیرشان باشیم زیرا عبادتی بالاتر از خدمت به خلق رقم نخورده است.
سفره امتحان همیشه و در همه مکان های مسیر گذار ما همچنان پهن است و تنها چشم بصیرت می خواهد تا دیده شود. عبور سریع و پرتنش حوادث از کنار ما نمونه ای از این گزینش هاست که به دلایل متعدد ازجمله سیری معده و منفعل بودن مغز و روان و پر بودن جیب و درد بیدردی می گذرند و ما را همچنان با دلمشغولی های خود تنها می گذارند!
ماه رمضان از آن فرصت های ناب است که می شود از دریای متلاطم آن با تور نخوردن اغذیه، ندیدن نامحرم، نشنیدن تهمت، نگفتن غیبت و دروغ و کنار نهادن افترا ماهی های بهشتی صید کرد و مفت و ارزان به آن سو خزید. نیاز این انتخاب سعه صدر و فاصله گرفتن از رنگ و لعاب های دنیای فانی است که بالطبع دوری از گناه را به همراه خواهد داشت. کشتن و دفن نفس اماره مشکل ترین اقدام در چنین مسیری است که برای رسیدن به قله های این ایده آل نیازمند مقدمات زیرساختی در دیدگاه خود هستیم و تمثیلی ساده میتواند راهگشای گریز از انحراف افکار باشد تا به خود تلقین کنیم « رود ها هم برای خود خانه دارند که در جمع رودخانه نامیده می شوند » ، حالا اگر ما به حاشیه رود ها که خانه آنهاست تجاوز کنیم و مزرعه، ویلا، باغ و هتل بسازیم و به نوعی تعدی کنیم قطعًا آنها هم ذیحق هستند تا به کمک سیل های خروشان به حریم ما تعدی نمایند!
7141/6026/
کپی شد
