در این مطلب آمده است: واردات و صادرات با استفاده از ارز دولتی به منظور رفع نیازهای داخلی و کنترل بازار و حصول ارز مورد نیاز کشور، ضرورتی انکارناپذیر است؛ اما اگر بر مجاری تصمیم گیرنده و ارز دهنده و وارد کنندگان و صادرکنندگان نظارت درستی نشود، به دلیل اختلاف قیمت دلار و ارز تخصیص یافته با بازار، مفاسد زیادی رخ خواهد داد؛ از رانت خواری تا انواع تقلب و تخلف و فرار از قانون و بی توجهی به حقوق عمومی و حتی گران فروشی، احتکار و ... . آنچه پس از دوره ای نه چندان طولانی در کنترل و تعادل بخشی به قیمت دلار شاهد آن هستیم این است که دلار باز شتاب می گیرد و قیمتش پرواز می کند و اتفاقا صادرکنندگان عمده گاه از وظیفه تحویل ارز در موقع مقرر سر باز می زنند و معلوم نیست دلاری که برای واردات مثلا کاغذ، گوشت و ... دریافت شده، کجا رفته است؛ زیرا از کاغذ، گوشت و ... خبری نیست و شاهد اوج گیری قیمت خودرو و سایر اقلام و کالاها هستیم و به قول قدیمی ها هم ارز مان و هم عرضمان!
بستن روزنه های فساد به صورت کارشناسانه و برپایه دانش روز و استفاده از تجربیات کشورهایی که در این زمینه موفق بوده اند و مبارزه با این مقوله خبیث از خواسته های همیشگی همه انسان ها در همه سرزمین ها و اعصار بوده و امروز از آرزوها و انتظارات ملت بزرگ ایران است. مردم به شدت از نهادهای حکومتی می خواهند روزنه های اقدام به فساد افراد و احزاب و گروه های ذی نفوذ را از سرچشمه ببندند تا آسایش خیال در این کشور پدیدار شود و رانت و گرانی و سوء استفاده های کلان اقتصادی از کشور رخت بر بندد و مردم به نشاط اقتصادی دست یابند. البته و متأسفانه باید به صراحت گفت راه های مبارزه با فساد در ایران به بیراهه رفته است و در مبارزه با فساد نیز احتمال وقوع فساد به خوبی نزد تیز بین های ایرانی دیده می شود .
واقعیت تلخ این است که مردم این مرز و بوم به دلایل گوناگون اخبار و گزارش های مبارزه با فساد را به دلیل اینکه به بیراهه می روند، چندان جدی نمی گیرند و با تردید و دودلی به دستگیری فاسدان می نگرند و بی اعتمادی را در حرف ها و داوری هایشان می توان شنید. این تردید دلایل گوناگونی دارد که یکی از مهم ترین آن ها رفتارهای سیاسی مدیران درگیر با این مقوله است؛ به این معنی که شهروندان ایرانی پس از هر دستگیری و بازداشت فردی به اتهام فساد اقتصادی با جو و غوغا سالاری سیاسی مواجه می شوند و این احساس را در جامعه دامن می زند که شاید این دستگیری به مبارزات سیاسی جناحی ارتباط دارد؛ بنابراین استیلای دیدگاه ها و خواسته های سیاسی بر منطق و عقلانیت اقتصادی و فرهنگی در مبارزه با فساد اقتصادی از ضعف های موجود است و این بدبینی با به محاق رفتن پرونده هایی و عدم نتیجه درست یا عدم اطلاع رسانی به موقع، به ویژه زمانی که فساد گر ارتباطی سببی یا نسبی یا گروهی با اشخاص سیاسی یا گروه های سیاسی داشته باشد، نگرانی بیشتری به وجود خواهد آورد.
واقعیت این است که مبارزه سیاسی برای کسب قدرت در جامعه ایرانی فاقد شفافیت، کارآمدی و عقلانیت سیاسی است. این وضعیت موجب شده است احزاب و گروه های درگیر در مبارزه برای کسب قدرت در وضعیتی تأسف برانگیز قرار گیرند و به جای ارائه برنامه های مفید، مدون و از پیش اندیشیده شده برای جلب آرای شهروندان، عموما بر ضعف های حریف متمرکز شوند. در مسیر چنین مبارزه ای که افشا گری درباره اقدامات فاسد رقیب در دستور کار قرار می‌گیرد، دقت در بحث های مرتبط با این موضوع نشان می دهد درست در اوج مبارزات انتخاباتی برای کسب صندلی های مجلس یا کرسی ریاست جمهوری است که مبارزه با فساد اقتصادی اوج می گیرد و پس از پایان مبارزات به سردی می گراید و خاموش می شود تا روزی که قرار است یک گروه رقیب سیاسی، گروه دیگر را از میدان بیرون کند.
دستگیری فرد یا افرادی به اتهام فساد بدون اطلاع رسانی دقیق از سوی نهادی که اقدام به دستگیری کرده است، این شبهه را که شاید پای تسویه حساب سیاسی در میان است، بین مردم به ویژه علاقه مندان به اقتصاد سیاسی دامن می زند. این شبهه اگر پدیدار شود، معنایش این است که فساد در مبارزه با فساد نیز احتمال وقوع دارد. برای اینکه اعتماد شهروندان به نهادهای مسئول مبارزه با فساد مخدوش نشود، می توان انتظار داشت دلایل بازداشت متهمان با شفافیت و در کمترین زمان ممکن به اطلاع افکار عمومی برسد. اگر قرار باشد احتمال فساد در مبارزه با فساد به حداقل برسد، می توان انتظار داشت رسانه های گروهی از هر گروه و جناح سیاسی بدون تبعیض در جریان قرار گیرند و راه ایجاد شبهه سیاسی بودن مسدود شود. وقتی فردی خارج از دولت باشد و نتواند از امکانات دولت برای ارتکاب به عمل فساد استفاده کند و در همان حال بازداشت شود نیز، شهروندان با تردید به این داستان نگاه می کنند و احتمال می دهند فساد در مبارزه با فساد رخ داده است.
تردیدی نیست که ایرانیان همانند همه شهروندان جهان از مبارزه با فساد استقبال می کنند و خرسند می شوند و البته با چشم هایی باز همه رفتارهای مبارزه با فساد را بررسی می کنند تا مبارزه با هدف سیاسی را از مبارزه با هدف پاک کردن جامعه تشخیص دهند. مردم همیشه از مبارزه با فساد استقبال می کنند؛ اما مسئولان چرا عزم جدی از خود نشان نمی دهند ؟
/6026/7141
انتهای پیام بستن روزنه های فساد به صورت کارشناسانه و برپایه دانش روز و استفاده از تجربیات کشورهایی که در این زمینه موفق بوده اند و مبارزه با این مقوله خبیث از خواسته های همیشگی همه انسان ها در همه سرزمین ها و اعصار بوده و امروز از آرزوها و انتظارات ملت بزرگ ایران است. مردم به شدت از نهادهای حکومتی می خواهند روزنه های اقدام به فساد افراد و احزاب و گروه های ذی نفوذ را از سرچشمه ببندند تا آسایش خیال در این کشور پدیدار شود و رانت و گرانی و سوء استفاده های کلان اقتصادی از کشور رخت بر بندد و مردم به نشاط اقتصادی دست یابند. البته و متأسفانه باید به صراحت گفت راه های مبارزه با فساد در ایران به بیراهه رفته است و در مبارزه با فساد نیز احتمال وقوع فساد به خوبی نزد تیز بین های ایرانی دیده می شود .
واقعیت تلخ این است که مردم این مرز و بوم به دلایل گوناگون اخبار و گزارش های مبارزه با فساد را به دلیل اینکه به بیراهه می روند، چندان جدی نمی گیرند و با تردید و دودلی به دستگیری فاسدان می نگرند و بی اعتمادی را در حرف ها و داوری هایشان می توان شنید. این تردید دلایل گوناگونی دارد که یکی از مهم ترین آن ها رفتارهای سیاسی مدیران درگیر با این مقوله است؛ به این معنی که شهروندان ایرانی پس از هر دستگیری و بازداشت فردی به اتهام فساد اقتصادی با جو و غوغا سالاری سیاسی مواجه می شوند و این احساس را در جامعه دامن می زند که شاید این دستگیری به مبارزات سیاسی جناحی ارتباط دارد؛ بنابراین استیلای دیدگاه ها و خواسته های سیاسی بر منطق و عقلانیت اقتصادی و فرهنگی در مبارزه با فساد اقتصادی از ضعف های موجود است و این بدبینی با به محاق رفتن پرونده هایی و عدم نتیجه درست یا عدم اطلاع رسانی به موقع، به ویژه زمانی که فساد گر ارتباطی سببی یا نسبی یا گروهی با اشخاص سیاسی یا گروه های سیاسی داشته باشد، نگرانی بیشتری به وجود خواهد آورد.
واقعیت این است که مبارزه سیاسی برای کسب قدرت در جامعه ایرانی فاقد شفافیت، کارآمدی و عقلانیت سیاسی است. این وضعیت موجب شده است احزاب و گروه های درگیر در مبارزه برای کسب قدرت در وضعیتی تأسف برانگیز قرار گیرند و به جای ارائه برنامه های مفید، مدون و از پیش اندیشیده شده برای جلب آرای شهروندان، عموما بر ضعف های حریف متمرکز شوند. در مسیر چنین مبارزه ای که افشا گری درباره اقدامات فاسد رقیب در دستور کار قرار می‌گیرد، دقت در بحث های مرتبط با این موضوع نشان می دهد درست در اوج مبارزات انتخاباتی برای کسب صندلی های مجلس یا کرسی ریاست جمهوری است که مبارزه با فساد اقتصادی اوج می گیرد و پس از پایان مبارزات به سردی می گراید و خاموش می شود تا روزی که قرار است یک گروه رقیب سیاسی، گروه دیگر را از میدان بیرون کند.
دستگیری فرد یا افرادی به اتهام فساد بدون اطلاع رسانی دقیق از سوی نهادی که اقدام به دستگیری کرده است، این شبهه را که شاید پای تسویه حساب سیاسی در میان است، بین مردم به ویژه علاقه مندان به اقتصاد سیاسی دامن می زند. این شبهه اگر پدیدار شود، معنایش این است که فساد در مبارزه با فساد نیز احتمال وقوع دارد. برای اینکه اعتماد شهروندان به نهادهای مسئول مبارزه با فساد مخدوش نشود، می توان انتظار داشت دلایل بازداشت متهمان با شفافیت و در کمترین زمان ممکن به اطلاع افکار عمومی برسد. اگر قرار باشد احتمال فساد در مبارزه با فساد به حداقل برسد، می توان انتظار داشت رسانه های گروهی از هر گروه و جناح سیاسی بدون تبعیض در جریان قرار گیرند و راه ایجاد شبهه سیاسی بودن مسدود شود. وقتی فردی خارج از دولت باشد و نتواند از امکانات دولت برای ارتکاب به عمل فساد استفاده کند و در همان حال بازداشت شود نیز، شهروندان با تردید به این داستان نگاه می کنند و احتمال می دهند فساد در مبارزه با فساد رخ داده است.
تردیدی نیست که ایرانیان همانند همه شهروندان جهان از مبارزه با فساد استقبال می کنند و خرسند می شوند و البته با چشم هایی باز همه رفتارهای مبارزه با فساد را بررسی می کنند تا مبارزه با هدف سیاسی را از مبارزه با هدف پاک کردن جامعه تشخیص دهند. مردم همیشه از مبارزه با فساد استقبال می کنند؛ اما مسئولان چرا عزم جدی از خود نشان نمی دهند ؟
/6026/7141
کپی شد
