خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها: طلاب جهادی این روزها در خط مقدم مبارزه با کرونا، یعنی در قلب بیمارستان‌ها حضور پررنگی دارند؛ افرادی که آنچه از درس و بحث آموخته‌اند را در صحنه بیمارستان‌ها عملی می‌کنند و سنگر امروز خود را خدمت به مردم دانسته‌اند.
یکی از طلبه‌ها که در حال کمک به بیمار ناتوان است و پاهای وی را روی تخت می‌گذارد، در مورد هدف خود از خدمت در بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) به خبرنگار مهر، می‌گوید: زمانی که متوجه شدم کادر درمانی در موقعیت سختی قرار دارند، وظیفه خود دانستم که کمک کار آنان باشم.
رسول احمدی در پاسخ به این سوال که چه خدماتی در بیمارستان ارائه می‌دهید؟ می‌گوید: هر کاری که به ما بگویند مانند تمیز کردن شیشه پنجره‌ها، سرم زدن، دادن آب و دستشویی بردن بیماران را انجام می‌دهیم؛ همه مردم برادر و خواهرهای ما هستند و در این شرایط بحرانی تا جایی که بتوانیم کمک می‌کنیم تا تسلایی برای بیمارها و خانواده آنان که اجازه ملاقات ندارند باشیم تا خیالشان راحت باشد مراقبت به خوبی انجام می‌شود.
این طلبه جهادی ادامه می‌دهد: برخی بیمارها مضطرب هستند و آن‌قدر روحیه‌ها ضعیف هست که گاهی از من می‌پرسند آیا تاکنون کسی از اینجا مرخص شده؟ و وقتی آمار بهبود یافته‌ها و کسانی که ترخیص شدند را به آنان می‌گوئیم، آرامش پیدا می‌کنند.
نیاز شدیدی به وجود جهادگران در بیمارستان است
طلبه دیگری هم همان‌طور که پتو را روی بیمار می‌کشد، در مورد نیاز بیمارستان‌ها به نیروهای جهادی، می‌گوید: به عینه می‌بینیم که نیاز شدیدی به وجود جهادگران در بیمارستان است؛ ما به خاطر خدا و با هدف خدمت به مردم وارد این عرصه شدیم و حس می‌کنیم در جهاد در راه خدا شرکت کردیم و کاری به حاشیه‌ها و صحبت‌هایی که در گوشه و کنار هست نداریم.
هم‌اکنون میدان مبارزه در بیمارستان است و وظیفه خود دانستم در کنار کادر درمانی باشم
علی حیدری، طلبه‌ای هم که بیمار را با ویلچر به داخل بخش می‌برد، می‌گوید: آرزو داشتم مدافع حرم شوم با خود گفتم هم‌اکنون میدان مبارزه در بیمارستان است و وظیفه خود دانستم برای خدمت به مردم در کنار کادر درمانی باشم.
طلبه‌ای که مدرک لیسانس حقوق را هم دارد، می‌گوید: خیلی‌ها به من گفتند محیط بیمارستان خطرناک است و امکان ابتلاء وجود دارد اما حس کردم به وجود من نیاز است و با تشویق خانواده و میل قلبی‌ام به خدمت به خلق به اینجا آمدم؛ خانواده‌ام هم مسئولیت پخت غذا برای گروهی از نیروهای جهادی را به عهده گرفتند.
وی به یکی از خاطرات خود در این روزها اشاره می‌کند و می‌گوید: خانم سالخورده‌ای را به این بخش آوردند که خیلی بی‌قراری و ناله می‌کرد، دائم در حال گریه بود و وضعیت روحی خوبی نداشت؛ وقتی دلداری‌اش دادیم و با گفت‌وگو وی را آرام کردیم، خندید و شروع به دعا کردن کرد و هم اکنون روحیه خوبی دارد؛ من حس می‌کنم مبتلایان به این بیماری بیش از هر چیزی نیاز به تسکین و آرامش روحی دارند، باید کنارشان باشیم و با انگیزه دادن آنان را امیدوار کنیم تا بهبود پیدا کنند.
حضور نیروهای جهادی واقعاً بار بزرگی را از روی دوش کادر درمانی برداشته و خیلی از زحمات را متقبل شدند
پزشک بخش هم که شاهد گفت‌وگوی ما بود، بیان می‌کند: با توجه به اینکه بیماران کرونایی همراه ندارند، حضور نیروهای جهادی واقعاً بار بزرگی را از روی دوش کادر درمانی برداشته و خیلی از زحمات را متقبل شدند و ما فرصت ویزیت بیمارهای بیشتری را پیدا کردیم.
طلبه دیگری می‌گوید: جنگ، زلزله یا مشکلات دیگر برای ما تفاوتی ندارد، هرجایی که همنوعان ما نیاز داشته باشند می‌رویم، همان‌طور که اگر مشکلی برای ما پیش آید انتظار داریم دیگران به ما کمک کنند.
احمدرضا یاوری افزود: در حال حاضر برادران و خواهران ما گرفتار شدند و وظیفه انسانی ما است که به آنان کمک کنیم؛ این‌گونه نیست که بگویم من با این جایگاه، شرایط و شأنم نباید این کار را انجام دهم.
این طلبه قمی ادامه می‌دهد: انسان‌ها در شرایط بحرانی باید هر طور که می‌توانند به یکدیگر کمک کنند؛ همه کارهای اینجا وظیفه ماست و شأنی به غیر از کمک به مردم نداریم.
وی در پاسخ به این سوال که آیا همسر و فرزندی هم دارید؟ می‌گوید: بله؛ می‌پرسم برای سلامت آنان احساس خطر نکردید که می‌گوید: مسائل بهداشتی را رعایت می‌کنیم که خدایی نکرده آن‌ها درگیر نشوند.
همه نیروهای جهادی که در بیمارستان‌ها فعالیت می‌کنند می‌دانند که خدمت در بیمارستان برای خود و خانواده‌شان خطر دارد و در روزگاری که مردم حتی به عیادت نزدیکان خود که به این بیماری مبتلا هستند نمی‌روند، باید قدردان و دعاگوی نیروهای جهادی بود و با مراقبت از خود، جان کادر درمانی، جهادی و خدماتی را به خطر نینداخت.
