به گزارش روز سه شنبه ایرنا از روابط عمومی بنیاد قم پژوهی، حسین صادقی در گفت و گویی بیان کرد: در روز عاشورا و تاسوعا چند تن از مردم قم در جلوی دسته‌ها راه می افتادند که عده‌ای کاه و گل و خاکستر و عده‌ای گلاب، بر سر و روی دسته‌ها می‌پاشیدند.
وی افزود: طبل زنی در سپیده دم روز عاشورا برای خبر کردن مردم از برپایی دسته‌ها از دیگر آداب عزاداری در قم به شمار می‌رفت و عده‌ای از سحرگاهان با آب‌پاش، مسیر عزاداران را آب پاشی می‌کردند تا از برخاستن گرد و غبار و شیوع بیماری جلوگیری کنند.
وی با اشاره به این که اهالی هر منطقه هرگز دسته عزاداری، محله خود را رها نکرده و به محله دیگری نمی‌رفتند، ادامه داد: برپایی سقاخانههای سیار و قربانی شتر، گاو، گوساله یا گوسفند، جلوی برخی دسته‌های عزادار از برنامه‌های برخی دسته‌ها بود و علما به این برنامه توجه داشته و سفارش می‌کردند.
صادقی گفت: تعزیه‌خوانی سیال از قدیم الایام در قم رسم بود و هیئت تجار واقع در مسجد امام حسن(ع)، اولین بار به تقلید از عزاداران تهران دسته زنجیرزنی راه انداخت.
وی افزود: روحانیون در زمان آیت‌الله العظمی حائری با سر و پای برهنه، تربت به پیشانی مالیده، برخی در حالی که عمامهها را شوریده میبستند، از مدرسه رضویه به حرکت در میآمدند و در زمان آیت‌الله العظمی بروجردی از مدرسه فیضیه آغاز می‌کردند و تا حرم مطهر به عزاداری میپرداختند.
وی ادامه داد: روز سیزدهم محرم، یعنی سوم عاشورا، در تکایای مهم شهر، عده‌ای عزادار، عقال عربی به سر و شالی به کمر میبستند و بیل و کلنگ و کوزه کوچکی بر دوش میگرفتند و به تقلید از طایفه بنی اسد، برای دفن هفتاد و دو تن شهید کربلا، در بیرون شهر، نزدیک خاکفرج، به مصلی میرسیدند، نوحه خوانی می‌کردند و مردم بر سر وسینه میزدند.
عضو بنیاد قم پژوهی قم گفت: یکی دیگر از رسوم عزاداری مردم قم در سوگ سید و سالار شهیدان کمکی رفتن بود، بدین معنا که یک روز تکیه‌ای برای برپایی دسته عزاداری به تکیه دیگر می‌رفت و روز بعد، جهت سپاس از یاری آنان، آن تکیه به کمک تکیه کمک کننده می‌شتافت.
7405/ 6133/
انتهای پیام وی افزود: طبل زنی در سپیده دم روز عاشورا برای خبر کردن مردم از برپایی دسته‌ها از دیگر آداب عزاداری در قم به شمار می‌رفت و عده‌ای از سحرگاهان با آب‌پاش، مسیر عزاداران را آب پاشی می‌کردند تا از برخاستن گرد و غبار و شیوع بیماری جلوگیری کنند.
وی با اشاره به این که اهالی هر منطقه هرگز دسته عزاداری، محله خود را رها نکرده و به محله دیگری نمی‌رفتند، ادامه داد: برپایی سقاخانههای سیار و قربانی شتر، گاو، گوساله یا گوسفند، جلوی برخی دسته‌های عزادار از برنامه‌های برخی دسته‌ها بود و علما به این برنامه توجه داشته و سفارش می‌کردند.
صادقی گفت: تعزیه‌خوانی سیال از قدیم الایام در قم رسم بود و هیئت تجار واقع در مسجد امام حسن(ع)، اولین بار به تقلید از عزاداران تهران دسته زنجیرزنی راه انداخت.
وی افزود: روحانیون در زمان آیت‌الله العظمی حائری با سر و پای برهنه، تربت به پیشانی مالیده، برخی در حالی که عمامهها را شوریده میبستند، از مدرسه رضویه به حرکت در میآمدند و در زمان آیت‌الله العظمی بروجردی از مدرسه فیضیه آغاز می‌کردند و تا حرم مطهر به عزاداری میپرداختند.
وی ادامه داد: روز سیزدهم محرم، یعنی سوم عاشورا، در تکایای مهم شهر، عده‌ای عزادار، عقال عربی به سر و شالی به کمر میبستند و بیل و کلنگ و کوزه کوچکی بر دوش میگرفتند و به تقلید از طایفه بنی اسد، برای دفن هفتاد و دو تن شهید کربلا، در بیرون شهر، نزدیک خاکفرج، به مصلی میرسیدند، نوحه خوانی می‌کردند و مردم بر سر وسینه میزدند.
عضو بنیاد قم پژوهی قم گفت: یکی دیگر از رسوم عزاداری مردم قم در سوگ سید و سالار شهیدان کمکی رفتن بود، بدین معنا که یک روز تکیه‌ای برای برپایی دسته عزاداری به تکیه دیگر می‌رفت و روز بعد، جهت سپاس از یاری آنان، آن تکیه به کمک تکیه کمک کننده می‌شتافت.
7405/ 6133/
کپی شد
