پشت پانزدن به "حرام های خدا" ،نه تنها درعاقبت، سعادت را از آدمی سلب می کند، بلکه از همان لحظه که تخریب و تعدّی ازانسان نسبت به حدود و مرزهای تعریف شده دین آغاز شود؛حال خوش و سلامت و امنیت روح و روان انسان را سلب کرده و آراستگی شخصیت آدمی را آلوده می کند و سرآغاز سختی خواهد شد.
آیه ۷۷ سوره قصص، موضوع نوشتار ما: «وَابْتَغِ فیما آتاکَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْکَ وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْمُفْسِدینَ»
آیه شریفه چهار قدم را معرفی فرموده:
۱ - و با آنچه خداعنایت نموده سراى آخرت را بجوى،
۲ - از داشته هایت غفلت مکن،
۳ - با همگان به بهترین روش تعامل کن همچنانکه خدا با شما چنین نموده،
۴ - در هیچ زمین و زمینه ای، باعث و عامل پیدایش و تقویت حس مسموم و منفی مباش.
قدم اول:
قدم اول از نوع نیت و اندیشه، و نهایتا باور است. و آن اینکه همیشه؛ محور فکری و قلبی انسان رشد یافته، بهره های بزرگ از کمترین هاست، به این شکل که؛ آدم دوراندیش در زندگی و همه ی معاشرت هایش؛ با یک نیت مثبت و اندیشه خوب که "رنگ خدا" و انگیزه "خیرخواهی" دارد ، ورود می کند.
پس؛ همه رفتارش متکی بر زیبایی ها شده و دارای آثار پایدار و لذت بخش می شود که همان برکات "جهان ابدی" همه ماست.
به این مهم، اینچنین اشارت مان نمود که؛ در استفاده از همه داشته هایمان متوجه خدای مهربان و آینده ماندنی باشیم : "وَ ابْتَغِ فیما آتاکَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ"
قدم دوم:
دنیا پر از زیبایی است، واقعا پر از زیبایی است -به قول امام علی: عمر، جوانی، سلامت، نشاط، امکانات- پس همه در بین زیبایی ها هستیم، یکی کمی بیشتر و دیگری شاید کمتر، یکی در یک زیبایی و دیگری در نعمتی دیگر ...
چقدر منفی بین اند آنانکه که این زیبایی ها رانمی بینند!
جالب است؛ خدای زیبا و زیبا آفرین، کسانی که خود را از نعمت ها و بهره های دنیا محروم می کنند، توبیخ کرده که؛ «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَةَ اللَّهِ الَّتی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ...(الأعراف/۳۲)چه کسی زیبایی های رزق پاکِ خدارا، حرام اعلام می دارد؟!
پس در حد امکانات؛ خوب بپوشیم، خوب میل کنیم، خوب رفت و آمد کنیم و خلاصه در یک کلمه ؛خوب زندگی کنیم والبته بدیگران هم بدهیم. (که درقدم بعدی می آید)
چه دلنشین است که می بینیم مثلا در دید و بازدید عید یا تفریح روز سیزده نوروز ؛ هم خانواده ای با ماشین گران قیمت در حرکت است و هم خانواده ای کوچک بر موتور با زنبیل آذوقه اش رهسپار شادی است.
در این صورت به ندای آسمانی آسمانیان، گوش داده ایم که ؛ "وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا" ؛ و سهم خود را از دنیا فراموش مکن و از آن استفاده کن.(قصص/۷۷)
قدم سوم:
نیکی در رفتار و سخن نسبت به همگان، مهمترین حرکت زیبای که انسان فهیم و باشخصیت است...
چقدر و با چه کسی و چگونه؛ نیک و خوش رفتار و خوش سخن باشیم؟
همه پاسخ در این یک کلام جمع است که؛
ببین خدای مهربان با تو چقدر و چگونه مهربانی کرده-علامه طباطبائی گوید احسان خدا، بدون استحقاق و ضرورت است-شما هم چنین باش .
در دنباله آیه قصص فرمود:
"وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللّه إِلَیْکَ" ؛ و آنچنان که خدابه تونیکى واحسان کرده ،شماهم نیکى کن..
درجمع های خانوادگی مان؛ رعایت ادب واخلاق را در نشستن ها و گفتن ها رعایت کنیم، به عنوان نمونه آدم؛
پرنگاه به صورتها نباشیم، پرنشستن نباشیم، پرسخن با فرد همشنین و غفلت از دیگر حضار نباشیم، پرسخن بافرد یا جمع محفل خانوادگی نباشیم، وخلاصه همه جوره شخصیت تمام نمای ادب واخلاق باشیم، انشاءالله
قدم چهارم درآیه سوره قصص:
" وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ" ؛ازهرچیزی که منشاءفسادوتباهی وخرابی است دوری جوئیم.
درارتباطات مان حدود شرع و عقل را رعایت کنیم.
پشت پانزدن به "حرام های خدا" ،نه تنها درعاقبت، سعادت را از آدمی سلب می کند، بلکه از همان لحظه که تخریب و تعدّی ازانسان نسبت به حدود و مرزهای تعریف شده دین آغاز شود؛حال خوش و سلامت و امنیت روح و روان انسان را سلب کرده و آراستگی شخصیت آدمی را آلوده می کند و سرآغاز سختی خواهد شد.
پس مواظبت بر"حلال وحرام، محرم و نامحرم" که آئین های آسمانی ما رابه آن فراخوانده، باشیم.
و به حکم عقل و خرد؛
آدم باشخصیت؛ کلاازهر" پُزوتُفی" گریزان است.
نه برداشته های خود، "فخر فروشی" می کند، و نه برداشته های دیگران "حسادت" می ورزد.
همانطوریکه بر اساس شخصیتش؛ به اعتقادات دیگران دربحثهای خانوادگی، اجتماعی و سیاسی، احترام می گذارد؛ اگردرمیان جمع، فردی با تفکر خاصی حضور داشته باشد، حتما از طرح هر موضوعی که بوی مقابله باایشان استفاده شود، پرهیزکرده و در برابر اندیشه مخالف، از زبان تلخ "نیش و کنایه ها" استفاده نمی کند.
اینها و مشابه شان مواردی است که بدون تردید اگر لحاظ نشود؛ بذر نامبارک "فساد و خرابی" را در روابط اجتماعی و خانوادگی بار ور می کند.
