یادی از استادی که "جهانی از تواضع" بود

پایگاه خبری جماران، "انصاری شیرازی" یک نام تنها نیست، بلکه مرحوم آیت الله آقای انصاری شیرازی(ره)؛ یک "کوه راسخ"در شرح صدر بود، یک "آسمان" معنویت بود، یک توده بزرگ از "ابرهای پیوسته" برای بارش فیض الهی بر تشنگان معارف الهیه بود، یک "دریای مواج" در دانش و علوم اهل بیت(ع)بود وخلاصه یک "استاد بی نظیر" برای مثل منِ طلبه بود.

همیشه منتظر ساعت ۴ عصر بودم تا روانه مسجد سلماسی (همانجا که محل تدریس امام راحل بود) شده و ملاقات استاد عزیزم را باز یابم. از او در این محفل؛ دو جلد (۷ و ۶) اسفار ملاصدرا که در الهیات به معنی الاخص است را فرا گیرم. او با اینکه منبری یک پله و کوچک کنارش بود ، ولی روی زمین می نشست و تکیه به ستون می داد و از "خدا" برای مان می گفت. اما شوق دیدارش را روزانه ساعت ۱۱ داشتم که محفل خصوصی در منزل محقر و با روحش برای عده ای انگشت شمار داشت.

استاد در آن ساعت؛ روایات معاد- کتاب بحارالانوار علامه مجلسی - را تدریس می نمود. درسش، واقعا درس بود ... دانش آموزی وسیعی داشت، گاه ذکر خاطرات مهمی از گذشته حوزه داشت، معنویت داشت، گاه اشک چشمش را به همراه داشت، اشعار با حال حافظ و مولوی داشت و از همه مهمتر؛ درسش، بیشترین تعظیم و عرض ارادت به ائمه(ع) خصوصا نسبت به مقام امیرالمومنین(ع) داشت. خدا می داند با چه عشقی نام مولا را می برد و شمع وجودش ؛ "نور می گرفت و نور می داد و آب می شد ...".

بله؛ او در عین اینکه یک حکیم عقل گرا و فیلسوف برهان نشین بود، اما در مورد حضرت امیر(ع)، "قنبر" وار و "صعصعه" گون و "مالک" مرام؛ "فانی محض" در علی (ع) بود.

در پایان دلنوشته ام، فراموش نکنم که بنویسم، او "عاشق امام خمینی" بود و با امضاء بر تایید مرجعیت امام در سال ۴۲ ، آماده زندان و تبعید و حتی شهادت شد و البته از آن سوی هم ، مورد عنایت خاص حضرت امام بود، نه تنها به فرزندش "احمد" سفارش کرده بود زانوی شاگردی در محضر ایشان زند، بلکه بعد از پیروزی انقلاب، برای دیدارش نماینده ویژه به صورت مرتّب اعزام می نمود.

استاد عزیز ما در ۱۴ دی۱۳۹۳ به جوار رحمت الهیه سفر کرد و شاگردان و مریدانش را در غم پایان ناپذیری تنها گذاشت.

همانطوریکه حیات آیت الله شیرازی همه اش درسِ حکمت و عرفان و اخلاق بود ، رحلتش هم درسی دیگر شد ؛

آنجا که وصیت کرد به تابوت من بنویسید: "نوکر امام حسین (ع) مُرد" .