حادثه فروریختن ساختمان پلاسکو با همه خاطرات نوستالوژیک که برای صنف پوشاک و دهه های گذشته دارد از یکسو و از سوی دیگر فاجعه اسفبار زیر آوار ماندن عده ای از شهروندان تهرانی و جانفشانی عده ای از آتش نشانان فداکار تهران جدا از این که ضعف مدیریت و اهمال مسئولان شهری را می رساند، به مساله مهمی که نیاز به بازنگری در مدیریت بحران حوادث پیش بینی نشده آتی دارد نیز توجه می دهد و آن عدم حضور روانشناسان زبده و کاربلدی ست که متاسفانه هیچ گاه مجال استفاده از علم خویش را برای مدیریت فرهنگ عمومی و تاثیر گذاری بر مسئولین تصمیم گیر و تصمیم ساز کشور نداشته اند.
استفاده نابجا و افراطی از فضای مجازی و شبکه های اجتماعی توسط شهروندان که سبک زندگی و تربیتی نسل آینده و کانون خانواده ها را نشانه رفته است و این روزها از پلیس فتای کشور گرفته تا مرکز ملی فضای مجازی و سیاستگذاران عرصه های فرهنگی و اجتماعی کشور به هر چیزی اعم از فیلترینگ و.....می اندیشند الا بهره مندی از ظرفیت روانشناسان و روانپزشکان کشور. متاسفانه در حادثه پلاسکو می بینیم شهروندان قبل از این که به فکر نجات همنوعان خود و همدلی با آسیب دیدگان باشند در حال گرفتن عکس های سلفی و فیلمبرداری از این فاجعه هستند به نحوی که در کار امداد رسانی و اطفای حریق تیم های اعزامی آتش نشانی اخلال ایجاد شده و حتی پلیس های حاضر در محل هم نمی توانند مردم را متفرق کنند.
مصاحبه های احساسی و دیرهنگام مسئولین مربوطه بدون توجه به فضای روانی جامعه و شوک وارد شده به شهروندان و خانواده آسیب دیدگان.
عکس العمل منفعلانه و گاه سطحی و دم دستی صدا و سیمای کشور همراه با ارائه آمار متناقض و بکار بردن کلماتی نظیر خوشبختانه و.... که نه تنها مخاطبین را از نگرانی نمی رهاند بلکه بازار شایعات و عدم اعتماد را به این رسانه بیش از پیش داغ می کند. پرواضح است که این روزها انتقال آمار و اطلاعات خواه درست یا نادرست به مردم از طریق فضای مجازی و شبکه های اجتماعی جایی برای چنین رفتارهای سطحی که مخاطبین را فاقد شعور تلقی می کند نمی گذارد.
همچنین عدم وجود روانشناس زبده در محل حادثه برای کنترل نمودن فضای ملتهب و هیجانی ناشی از زیر آوار ماندن عده ای از آتش نشانان عزیز کشورمان که ممکن بود قابلیت های حرفه ای آنان را بعد از تماشای صحنه زیر آوار ماندن همکارانشان به شدت تنزل داده و رفتارهای هیجانی و غیر قابل کنترل را دیگر شهروندان جامعه نیز منتقل کند
و از همه مهمتر عدم حضور به موقع برخی مسئولین مربوطه و اجرای شو همدلی توسط دیگر مسئولین غیر مربوطه نیز از دیگر مصادیقی ست برای دیدن نقاط ضعف در فرهنگ عمومی کشور.
فراموش نکنیم برای فرهنگ سازی نیاز داریم فکر و احساس را به رفتار در آورده و تغییر رفتار نیز مستقیما از تغییر نگرش افراد نشات می گیرد که همین موضوع جای خالی روانشناسی را در عرصه های اجتماعی و فرهنگی و حتی سیاسی نشان می دهد.
