خبرنگار ایرنا در نخستین جمعه ماه مبارک رمضان میهمان خانواده محترم و خونگرم عابدینی بود تا از وضعیت سلامت وی بعد از گذشت این مدت آگاه شود.
علی آقا بعد از حداثه شوک عصبی ورزشگاه یادگار امام سه هفته در کما بود و با عنایت خداوند متعال و تلاش پزشکان با هوشیاری اندک به آغوش خانواده
بازگشت.
علی آقا که متولد 1366 است، در آن زمان مرکز توجه رسانه ها و مسوولان ورزشی بود، اما طبق روال رایج با گذشت زمان، دشواری های وی و خانواده اش در های و هاوی زندگی ماشینی تبریز 1.8 میلیون نفری دچار نسیان شد.
در شرایطی که در آن زمان مسوولان، مربیان و بازیکنان تیم تراکتورسازی در یک فضای هیجانی و تبلیغاتی با علی دیدار می کردند و عکس یادگاری می گرفتند، علی این روزها تنهاست و دیگر کسی از مسوولان و بازیکنان سراغی از او و خانواده اش نمی گیرد.
گفتنی است علی در خانواده ای پر جمعیت بزرگ شده که سه برادر و چهار خواهر دارد و علی فرزند ششم خانواده عابدینی می باشد.
س- آقای عابدینی این اتفاق در چه تاریخی برای جگرگوشه شما رخ داد؟
ج- این اتفاق در تاریخ سیزدهم آذر سال 1389 در دیدار دو تیم تراکتور سازی و نفت آبادان رخ داد.
س- شما چگونه مطلع شدید و عکس العمل تان چه بود؟
ج- یکی از دوستان علی به من خبر داد که حال علی در استادیوم خراب شده و با آمبولانس ورزشگاه او را به بیمارستان امام رضا رسانده اند و من بلافاصله خودم را به بیمارستان رساندم؛ موقع رسیدن به بیمارستان شاهد بودم که پزشکان با تلاش زیاد عملیات احیا را انجام می دهند زیرا علی به دلیل فشار عصبی زیاد دچار ایست قلبی شده بود و با توجه به راهنمایی یکی از پزشکان بیمارستان، علی را سریعا به بیمارستان شمس منتقل کردیم.
-س: لطفا در مورد جزییات اتفاق بیشتر برای ما بگویید.
-ج: پسرم به مدت دو ماه در بیمارستان شمس بستری بود و از نظر فیزیکی خیلی تحلیل رفته بود، لذا با درخواست خودمان او را به خانه آوردیم تا بیشتر به او برسیم، ولی باز نتیجه ای حاصل نشد و او را این بار به تهران بردیم؛ یکی از پزشکان متخصص ایرانی مقیم خارج از کشور معتقد بود علی فعلا نیازی به عمل جراحی ندارد و باید دارو مصرف کند.
-س: بعدا چه شد؟
-ج: چون از داروهای پزشک قبلی نتیجه ای حاصل نشد علی را پیش دکتر دیگری بردیم که وی نیز به ضرورت انجام عمل جراحی اعتقاد نداشت و دارو تجویز کرد و در ضمن به ما گفت که با گذر زمان حافظه و توانایی وی بر خواهد گشت و ما همچنان امیدواریم.
س- آیا در این مدت از مسئولان ورزشی برای عیادت علی آمدند؟
ج- در آن زمان بعد از مدتی سردار جعفری، مدیرعامل وقت باشگاه تراکتور سازی و فراز کمالوند، سرمربی وقت این تیم برای عیادت علی به منزل آمدند و حتی وجهی هم برای کمک به ما دادند که من در آن زمان گفتم نیازی به پول شما ندارم و فقط پزشکی مجرب و معتبر می خواهم تا حال پسرم خوب شود.
-س: مراجعه به پزشکان مختلف چه نتیجه ای در سلامتی علی آقا داشت؟
-ج: در طول این مدت پزشکان داخلی تاکید داشتند که علی برای بازیابی سلامت خود نیازی به عمل جراحی ندارد، با این حال فکر می کنم اگر علی را به خارج از کشور ببریم و پزشکان خارجی روی وی عمل جراحی انجام دهند، حالش خوب می شود و به این دلیل به اخذ گذرنامه برای علی اقدام کردم.
-س: حال علی این روزها چگونه است؟
-ج: گاهی اوقات حالش خوب می شود و گاهی نه. متاسفانه خود علی برای حل مشکل خود همکاری نمی کند تا جایی که بنده در زیرزمین خانه مسیری را برای راه رفتن و دوچرخه ثابت برای رکاب زدن و تقویت عضله هایش درست کردم، اما علی از این وسایل استقبال نمی کند.
- س: اکنون چه خواسته ای از مسئولان دارید؟
- ج: خواسته ای که ما از مسئولان داریم این است که راه حلی برای از کارافتادگی پسرمان پیش روی ما بگذارند، زیرا بعد از مدت ها دوندگی به اداره بهزیستی و دریافت کارت، هزینه خیلی اندکی به عنوان کمک ماهانه تعیین کردند که کفاف حتی یک قلم از داروهای علی را نمی کند و ما بیشتر این داروها را آزاد و سفارشی تهیه می کنیم.
-س: میزان همکاری اداره کل بهزیستی استان در چه حد است؟
-ج: مدت ها قبل من از اداره بهزیستی تقاضای یک عدد ویلچر برقی کردم تا علی خودش برای بیرون رفتن از خانه تلاش کند و استفاده از فضای بیرون خانه در بهبودیش تاثیر کند، ولی متاسفانه با این درخواست ما هم مخالفت شد.
در حین سوال و جواب با پدر علی، ناگهان به او خیره شدم و دیدم انگار می خواهد با من سخن بگوید، من هم از او نیز سوال کردم تا کمی آرام شود.
-س:علی آقا از مسئولان خواسته ای داری؟
علی با مکثی کوتاه می گوید 'اگر فرزند خودشان هم بود پیگیر نمی شدند'.
-س: علی با دوستانت حرفی داری بزنی؟
-ج: به ورزشگاه نروند زیرا این حال و روز من است و کسی جوابگو نیست.
ولی زیر چشمی که علی را پاییدم، دیدم که به پرچم قرمز رنگ تراکتور را نگاه می کند و لبخند میزند؛ با گذشت هفت سال از آن حادثه ناخواسته بازعاشق تیم محبوبش است. گفت و گویم را پدر علی ادامه می دهم.
-س: تاکنون چه کسانی از چهره های مطرح فوتبای به عیادت علی آمده اند؟
-ج: بازیکنان وقت تیم فوتبال تراکتورسازی وقت به وقت به دیدن علی می آمدند؛ حتی روزی سرمربی تیم صبای قم از فرودگاه تبریز به عیادت علی آمد و عکس های روی دیوار اطاق علی آقا گواه این صحبت هاست.
صمد عابدینی، پدر علی آقا در پایان این مصاحبه از خانواده های ورزش دوست تقاضا کرد به فرزندان خود درس تحمل و صبر و امید به آینده یاد دهند تا خدای ناکرده با کسب نتیجه ای غیرمنتظرانه به هم نریزند.
خبرنگار: مهدی آب بسته**انتشاردهنده: محمد عزیزی راد
9853/518
انتهای پیام علی آقا بعد از حداثه شوک عصبی ورزشگاه یادگار امام سه هفته در کما بود و با عنایت خداوند متعال و تلاش پزشکان با هوشیاری اندک به آغوش خانواده
بازگشت.
علی آقا که متولد 1366 است، در آن زمان مرکز توجه رسانه ها و مسوولان ورزشی بود، اما طبق روال رایج با گذشت زمان، دشواری های وی و خانواده اش در های و هاوی زندگی ماشینی تبریز 1.8 میلیون نفری دچار نسیان شد.
در شرایطی که در آن زمان مسوولان، مربیان و بازیکنان تیم تراکتورسازی در یک فضای هیجانی و تبلیغاتی با علی دیدار می کردند و عکس یادگاری می گرفتند، علی این روزها تنهاست و دیگر کسی از مسوولان و بازیکنان سراغی از او و خانواده اش نمی گیرد.
گفتنی است علی در خانواده ای پر جمعیت بزرگ شده که سه برادر و چهار خواهر دارد و علی فرزند ششم خانواده عابدینی می باشد.
س- آقای عابدینی این اتفاق در چه تاریخی برای جگرگوشه شما رخ داد؟
ج- این اتفاق در تاریخ سیزدهم آذر سال 1389 در دیدار دو تیم تراکتور سازی و نفت آبادان رخ داد.
س- شما چگونه مطلع شدید و عکس العمل تان چه بود؟
ج- یکی از دوستان علی به من خبر داد که حال علی در استادیوم خراب شده و با آمبولانس ورزشگاه او را به بیمارستان امام رضا رسانده اند و من بلافاصله خودم را به بیمارستان رساندم؛ موقع رسیدن به بیمارستان شاهد بودم که پزشکان با تلاش زیاد عملیات احیا را انجام می دهند زیرا علی به دلیل فشار عصبی زیاد دچار ایست قلبی شده بود و با توجه به راهنمایی یکی از پزشکان بیمارستان، علی را سریعا به بیمارستان شمس منتقل کردیم.
-س: لطفا در مورد جزییات اتفاق بیشتر برای ما بگویید.
-ج: پسرم به مدت دو ماه در بیمارستان شمس بستری بود و از نظر فیزیکی خیلی تحلیل رفته بود، لذا با درخواست خودمان او را به خانه آوردیم تا بیشتر به او برسیم، ولی باز نتیجه ای حاصل نشد و او را این بار به تهران بردیم؛ یکی از پزشکان متخصص ایرانی مقیم خارج از کشور معتقد بود علی فعلا نیازی به عمل جراحی ندارد و باید دارو مصرف کند.
-س: بعدا چه شد؟
-ج: چون از داروهای پزشک قبلی نتیجه ای حاصل نشد علی را پیش دکتر دیگری بردیم که وی نیز به ضرورت انجام عمل جراحی اعتقاد نداشت و دارو تجویز کرد و در ضمن به ما گفت که با گذر زمان حافظه و توانایی وی بر خواهد گشت و ما همچنان امیدواریم.
س- آیا در این مدت از مسئولان ورزشی برای عیادت علی آمدند؟
ج- در آن زمان بعد از مدتی سردار جعفری، مدیرعامل وقت باشگاه تراکتور سازی و فراز کمالوند، سرمربی وقت این تیم برای عیادت علی به منزل آمدند و حتی وجهی هم برای کمک به ما دادند که من در آن زمان گفتم نیازی به پول شما ندارم و فقط پزشکی مجرب و معتبر می خواهم تا حال پسرم خوب شود.
-س: مراجعه به پزشکان مختلف چه نتیجه ای در سلامتی علی آقا داشت؟
-ج: در طول این مدت پزشکان داخلی تاکید داشتند که علی برای بازیابی سلامت خود نیازی به عمل جراحی ندارد، با این حال فکر می کنم اگر علی را به خارج از کشور ببریم و پزشکان خارجی روی وی عمل جراحی انجام دهند، حالش خوب می شود و به این دلیل به اخذ گذرنامه برای علی اقدام کردم.
-س: حال علی این روزها چگونه است؟
-ج: گاهی اوقات حالش خوب می شود و گاهی نه. متاسفانه خود علی برای حل مشکل خود همکاری نمی کند تا جایی که بنده در زیرزمین خانه مسیری را برای راه رفتن و دوچرخه ثابت برای رکاب زدن و تقویت عضله هایش درست کردم، اما علی از این وسایل استقبال نمی کند.
- س: اکنون چه خواسته ای از مسئولان دارید؟
- ج: خواسته ای که ما از مسئولان داریم این است که راه حلی برای از کارافتادگی پسرمان پیش روی ما بگذارند، زیرا بعد از مدت ها دوندگی به اداره بهزیستی و دریافت کارت، هزینه خیلی اندکی به عنوان کمک ماهانه تعیین کردند که کفاف حتی یک قلم از داروهای علی را نمی کند و ما بیشتر این داروها را آزاد و سفارشی تهیه می کنیم.
-س: میزان همکاری اداره کل بهزیستی استان در چه حد است؟
-ج: مدت ها قبل من از اداره بهزیستی تقاضای یک عدد ویلچر برقی کردم تا علی خودش برای بیرون رفتن از خانه تلاش کند و استفاده از فضای بیرون خانه در بهبودیش تاثیر کند، ولی متاسفانه با این درخواست ما هم مخالفت شد.
در حین سوال و جواب با پدر علی، ناگهان به او خیره شدم و دیدم انگار می خواهد با من سخن بگوید، من هم از او نیز سوال کردم تا کمی آرام شود.
-س:علی آقا از مسئولان خواسته ای داری؟
علی با مکثی کوتاه می گوید 'اگر فرزند خودشان هم بود پیگیر نمی شدند'.
-س: علی با دوستانت حرفی داری بزنی؟
-ج: به ورزشگاه نروند زیرا این حال و روز من است و کسی جوابگو نیست.
ولی زیر چشمی که علی را پاییدم، دیدم که به پرچم قرمز رنگ تراکتور را نگاه می کند و لبخند میزند؛ با گذشت هفت سال از آن حادثه ناخواسته بازعاشق تیم محبوبش است. گفت و گویم را پدر علی ادامه می دهم.
-س: تاکنون چه کسانی از چهره های مطرح فوتبای به عیادت علی آمده اند؟
-ج: بازیکنان وقت تیم فوتبال تراکتورسازی وقت به وقت به دیدن علی می آمدند؛ حتی روزی سرمربی تیم صبای قم از فرودگاه تبریز به عیادت علی آمد و عکس های روی دیوار اطاق علی آقا گواه این صحبت هاست.
صمد عابدینی، پدر علی آقا در پایان این مصاحبه از خانواده های ورزش دوست تقاضا کرد به فرزندان خود درس تحمل و صبر و امید به آینده یاد دهند تا خدای ناکرده با کسب نتیجه ای غیرمنتظرانه به هم نریزند.
خبرنگار: مهدی آب بسته**انتشاردهنده: محمد عزیزی راد
9853/518
کپی شد
