اگر چه موی سپید کرده و گرد روزگار بر چهره اش نشسته، اما قامت بلند و استخوان دارش نشان از تیپ ورزشکاری در ایام جوانی دارد که طنین آن همچنان در صدا و رفتارش هویداست.
بلند پرواز است و برای رسیدن به خواسته هایش هیچ سنی را محدودیت نمی داند، تا جایی که بدون دانستن کلمه ای انگلیسی حدود چهار دهه قبل راهی آمریکا شده و در آنجا ضمن کار و تلاش ادامه تحصیل می دهد.
شهرساز منتخب نظام مهندسی کشوردر سال 1394، نگاهی به هنر نیز داشته و در جوانی به نقاشی مشغول بوده و نقاشی هایی چند در نمایشگاه های پاریس و استانبول شرکت داده است؛ می گوید این هنر در خانواده شان جاری است، تا جایی که حتی مادرش هم به صورت آماتور نقاشی می کرد.
بعد از پایان خدمت سربازی برای ادامه تحصیل عزم رفتن به آمریکا می کند و در حالی که کلمه ای انگلیسی نمی دانست، در دانشگاه 'هووارد' واشینگتن در رشته شهرسازی دانشکده معماری و مهندسی مشغول تحصیل می شود و کار و تحصیل را توامان پیش می برد. خود می آورد.
'کریم حسین زاده دلیر' یکی از بزرگان دانشگاهی و مفاخر تبریز، متولد محله لیل آوای تبریز که سخت عاشق این شهر است و همشهریانش را لایق بهترین زندگی و بالاترین پیشرفت ها می داند و با نگاهی واقع بینانه به چالش های موجود، راهکارهایی را برای بهبود کیفیت زندگی مردم تبریز ارائه می کند.
او بعد از اتمام کارشناسی ارشد برای دیدار خانواده راهی تبریز می شود و این همزمان با پیروزی انقلاب است که منجر به ماندگاری اش و تدریس در دانشگاه تبریز می شود؛ دکتر باروقی اولین رئیس دانشگاه تبریز بعد از انقلاب خواهان استخدام وی شده و همزمان رئیس سه دانشکده ادبیات، علوم انسانی و علوم تربیتی می شود.
به گفته خودش با درجه مربی برای استادان بزرگ آن دوره نظیر دکتر منوچهر مرتضوی (استاد ادبیات و رئیس سابق دانشگاه تبریز)، دکتر انزابی نژاد، دکتر بهروز و استاد قاضی، رئیس می شود ولی نه در جایگاه رئیس و مرئوس، بلکه جانب حرمت بزرگان به جای می آورد.
خود را جزو خوشبختان این نظام می داند، چون اولین بورسیه اعزام به تحصیل جمهوری اسلامی بعد از انقلاب است، این بار دانشگاه بیرمنگام انگلیس و دوره دکتری که حین تحصیل در همان دانشگاه تدریس هم می کند.
استاد برجسته مدیریت و برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز معتقد است: وقتی آذربایجان سر ایران است، پس تبریز چشم آذربایجان و این خیلی مهم است؛ موقعیت تبریز یک حیثیت خاص را برای آن به ارمغان آورده است که کمتر شهری در خطه آذربایجان و در میان شهرهای ایران از چنین ویژگی‌ای برخوردار است.
حسین زاده دلیر در کارنامه زنددگی علمی و فرهنگی خود نیم نگاهی نیز به مسایل سیاسی و عالم سیاست دارد؛ او خود را فردی مستقل معرفی کرده و می گوید: نه اصولگرا هستم و نه اصلاح طلب. در دوره ای هم که رییس شورای شهر بودم، یک چیز مرا وادار به ورود به عرصه انتخابات شوراها کرد و آن عشق به تبریز و دلبستگی شدید به آن است.
ورود به عرصه انتخابات را رجعت و بازگشتی دوباره به عشق شهر می داند و می گوید: من متولد این شهر، بزرگ شده و تحصیل کرده در آنم و تمام خاطرات کودکی تا بزرگسالی ام در کوچه پس پس کوچه های این شهر ثبت است.
** تبریز 2018 از زاویه نگاه یک استاد شهرسازی
حسین زاده دلیر برای تبریز 2018 و چگونگی برگزاری آن نگران است و در جمله هایش نگرانی اش را چنین بیان می کند: چه کار می کنیم، چه می شود؛ بالاخره آبروی ما می رود یا ؟ اینها دغدغه هایی است که من درباره شان می اندیشم.
او همفکری، تعامل و هم اندیشی بیشتر با نمایندگان مجلس را لازمه توسعه شهر و نقطه قوت شوراها دانسته و می گوید: حرف دیگرم با نمایندگان تبریز است! شوراها باید با نمایندگان مجلس جلسات مستمر و هم اندیشی دایمی داشته باشند، اعضای شورا باید بالاتر از نمایندگان مجلس باشند تا آنها را واردار به کار کنند و این بزرگ ترین دغدغه من است.
برای بیان بزرگی گذشته و مظلومیت کنونی تبریز از جلال آل احمد وام می گیرد و می گوید:' تبریز شهری که به ایران همه چیز داد، اما خودش چیزی نگرفته است.' این جمله تامل برانگیز است.
رها سازی گذر پیاده رو از خیابان آذربایجان و ایجاد روگذر و زیر گذر، وارد کردن کابل های پل کابلی از فرانسه و اتمام آن،اصلاح میدان شهید فهمیده، پل توانیر، ایجاد مرکز پژوهش های شورا که دردوره های بعد تعطیل شد، ایجاد شورای مشورتی تخصصی شهرسازی در شورا که اعضای آن رایگان مشاوره می دادند وتاسیس سازمان فرهنگی، هنری شهرداری تبریز را از جمله کارنامه پربار و قابل تامل شورای دوم اسلامی شهر تبریز به ریاست خودش می داند.
خبرنگار: نعمت مرادپور**انتشاردهنده: محمد عزیزی راد
6132/518
انتهای پیام بلند پرواز است و برای رسیدن به خواسته هایش هیچ سنی را محدودیت نمی داند، تا جایی که بدون دانستن کلمه ای انگلیسی حدود چهار دهه قبل راهی آمریکا شده و در آنجا ضمن کار و تلاش ادامه تحصیل می دهد.
شهرساز منتخب نظام مهندسی کشوردر سال 1394، نگاهی به هنر نیز داشته و در جوانی به نقاشی مشغول بوده و نقاشی هایی چند در نمایشگاه های پاریس و استانبول شرکت داده است؛ می گوید این هنر در خانواده شان جاری است، تا جایی که حتی مادرش هم به صورت آماتور نقاشی می کرد.
بعد از پایان خدمت سربازی برای ادامه تحصیل عزم رفتن به آمریکا می کند و در حالی که کلمه ای انگلیسی نمی دانست، در دانشگاه 'هووارد' واشینگتن در رشته شهرسازی دانشکده معماری و مهندسی مشغول تحصیل می شود و کار و تحصیل را توامان پیش می برد. خود می آورد.
'کریم حسین زاده دلیر' یکی از بزرگان دانشگاهی و مفاخر تبریز، متولد محله لیل آوای تبریز که سخت عاشق این شهر است و همشهریانش را لایق بهترین زندگی و بالاترین پیشرفت ها می داند و با نگاهی واقع بینانه به چالش های موجود، راهکارهایی را برای بهبود کیفیت زندگی مردم تبریز ارائه می کند.
او بعد از اتمام کارشناسی ارشد برای دیدار خانواده راهی تبریز می شود و این همزمان با پیروزی انقلاب است که منجر به ماندگاری اش و تدریس در دانشگاه تبریز می شود؛ دکتر باروقی اولین رئیس دانشگاه تبریز بعد از انقلاب خواهان استخدام وی شده و همزمان رئیس سه دانشکده ادبیات، علوم انسانی و علوم تربیتی می شود.
به گفته خودش با درجه مربی برای استادان بزرگ آن دوره نظیر دکتر منوچهر مرتضوی (استاد ادبیات و رئیس سابق دانشگاه تبریز)، دکتر انزابی نژاد، دکتر بهروز و استاد قاضی، رئیس می شود ولی نه در جایگاه رئیس و مرئوس، بلکه جانب حرمت بزرگان به جای می آورد.
خود را جزو خوشبختان این نظام می داند، چون اولین بورسیه اعزام به تحصیل جمهوری اسلامی بعد از انقلاب است، این بار دانشگاه بیرمنگام انگلیس و دوره دکتری که حین تحصیل در همان دانشگاه تدریس هم می کند.
استاد برجسته مدیریت و برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز معتقد است: وقتی آذربایجان سر ایران است، پس تبریز چشم آذربایجان و این خیلی مهم است؛ موقعیت تبریز یک حیثیت خاص را برای آن به ارمغان آورده است که کمتر شهری در خطه آذربایجان و در میان شهرهای ایران از چنین ویژگی‌ای برخوردار است.
حسین زاده دلیر در کارنامه زنددگی علمی و فرهنگی خود نیم نگاهی نیز به مسایل سیاسی و عالم سیاست دارد؛ او خود را فردی مستقل معرفی کرده و می گوید: نه اصولگرا هستم و نه اصلاح طلب. در دوره ای هم که رییس شورای شهر بودم، یک چیز مرا وادار به ورود به عرصه انتخابات شوراها کرد و آن عشق به تبریز و دلبستگی شدید به آن است.
ورود به عرصه انتخابات را رجعت و بازگشتی دوباره به عشق شهر می داند و می گوید: من متولد این شهر، بزرگ شده و تحصیل کرده در آنم و تمام خاطرات کودکی تا بزرگسالی ام در کوچه پس پس کوچه های این شهر ثبت است.
** تبریز 2018 از زاویه نگاه یک استاد شهرسازی
حسین زاده دلیر برای تبریز 2018 و چگونگی برگزاری آن نگران است و در جمله هایش نگرانی اش را چنین بیان می کند: چه کار می کنیم، چه می شود؛ بالاخره آبروی ما می رود یا ؟ اینها دغدغه هایی است که من درباره شان می اندیشم.
او همفکری، تعامل و هم اندیشی بیشتر با نمایندگان مجلس را لازمه توسعه شهر و نقطه قوت شوراها دانسته و می گوید: حرف دیگرم با نمایندگان تبریز است! شوراها باید با نمایندگان مجلس جلسات مستمر و هم اندیشی دایمی داشته باشند، اعضای شورا باید بالاتر از نمایندگان مجلس باشند تا آنها را واردار به کار کنند و این بزرگ ترین دغدغه من است.
برای بیان بزرگی گذشته و مظلومیت کنونی تبریز از جلال آل احمد وام می گیرد و می گوید:' تبریز شهری که به ایران همه چیز داد، اما خودش چیزی نگرفته است.' این جمله تامل برانگیز است.
رها سازی گذر پیاده رو از خیابان آذربایجان و ایجاد روگذر و زیر گذر، وارد کردن کابل های پل کابلی از فرانسه و اتمام آن،اصلاح میدان شهید فهمیده، پل توانیر، ایجاد مرکز پژوهش های شورا که دردوره های بعد تعطیل شد، ایجاد شورای مشورتی تخصصی شهرسازی در شورا که اعضای آن رایگان مشاوره می دادند وتاسیس سازمان فرهنگی، هنری شهرداری تبریز را از جمله کارنامه پربار و قابل تامل شورای دوم اسلامی شهر تبریز به ریاست خودش می داند.
خبرنگار: نعمت مرادپور**انتشاردهنده: محمد عزیزی راد
6132/518
کپی شد
