امام حسین(ع) سومین امام شیعیان بوده و بیش از هر چیز دیگری نامش با شهادت و
مظلومیت گره خورده است، او را "سید الشهدا" می‌نامند، به استناد روایات،
حسین بن علی(ع) افضل شهدا و سید شهیدان است، چرا که آن حضرت علاوه بر ماجرای خاص
شهادتش، الگوی بسیاری از شهدا و رهنمای شیعیان و آزادمردان جهان در مسیر ایثار و
عدالتخواهی است.
«حسین بن على (ع) مدت شش سال از دوران کودکى خود را در زمان جد بزرگوار خود سپرى
کرد و پس از آن حضرت، مدت سى سال در کنار پدرش امیرمومنان (ع) زندگى کرد و در حوادث
مھم دوران خلافت ایشان به صورت فعال شرکت داشت. پس از شھادت امیر مومنان (در سال
40ھجرى) مدت ده سال در صحنه سیاسى و اجتماعى در کنار برادر بزرگ خود حسن بن على (ع)
قرار داشت و پس از شھادت امام حسن(ع) (در سال 50ھجرى) به مدت ده سال، در اوج قدرت معاویھ
بن ابى سفیان، بارھا با وى پنجھ درافکند و پس از مرگ وى نیز در برابر حکومت پسرش یزید
قیام کرد و در محرم سال 61 ھجرى در سرزمین کربلا به شھادت رسید».
طبق روایات تاریخی پیامبر گرامی اسلام(ص) هنگام ولادت سیدالشهدا(ع) نام او را
حسین گذارد و از شهادتش خبر داد. پیامبر اسلام، حسین بن علی(ع)و امام حسن(ع) را سرور جوانان بهشت
معرفی کرده و در باب فضایل سیدالشهدا فرموده‌اند: «إِنَّ
الحُسـین مصـباحُ الهُـدی وسفینــة النّجاة؛ حسین چراغ هدایت و کشتی نجات
است».
امام حسین(ع)، همان معصومی است که زندگی مبارکش را فدای راه اسلام کرد تا
صحرای کربلا بعد از 1339 سال هنوز هم زنده و پابرجا بماند تا فریاد عدالتخواهی ائمه
عصمت و طهارت(ع) را بر اوج رسانده و شیعیان آزادمردان سراسر جهان را گرد خویش جمع
کند.
آری او حسین بن علی(ع) است، همو که شهادتش حرارتی تمام نشدنی در قلب‌های مومنان
ایجاد کرد؛ چنانچه پیامبر گرامی اسلام در این رابطه فرموده‌اند: «به راستی که با شهادت
حسین علیه السلام آنچنان شور و حرارتی در دل مومنین ایجاد شده که هیچ گاه به سردی نخواهد
گرایید».
فضیلت زیارت امام حسین(ع) در احادیث معصومان
امام صادق(ع): «هرکس که خدا خیرش را بخواهد عشق حسین را به قلب او می‌اندازد و حب زیارتش را به او الهام می کند».(وسائل الشیعه/ج14) امام صادق (ع): «هرکس دوست دارد روز قیامت، بر سر سفره‌هاى نور بنشیند، باید از زائران امام حسین علیه‌السلام باشد».(بحارالانوار، ج 98) امام صادق(ع): «پولی که خرج زیارت حسین(ع) شود برمی‌گردد». (تهذیب الحکام ج۶) در کتاب وسائل الشیعه نیز آمده است: «خداوند در عوض شهادت امام حسین(ع) چهار خصلت به ایشان عطا کرد: شفا را در تربت او، اجابت دعا زیر گنبد او و امامان را از ذریه او و روزهای زائران او از عمر آن‌ها حساب نمی شود». احادیثی گهربار از امام حسین(ع)
«نیاز مردم به شما از نعمتهای خدا بر شما است، از این نعمت افسرده و بیزار نباشید».(بحار الأنوار، ج 74، ص 205) «شایسته شأن مؤمن نیست که ببیند کسی خدا را معصیت می کند، ولی به او اعتراض نکند». (کنزالعمّال، ج 3) «بدانید نیاز مردم به شما از نعمت‌هاى خدا بر شماست پس از این نعمت‌ها خسته و بیزار نشوید که خداوند آن‌را از شما سلب نموده و به سوی دیگران بر می‌گرداند». (بحار الأنوار، ج7) «کسی که بخواهد از راه گناه به مقصدش برسد، دیرتر به آروزیش می رسد و زودتر گرفتار می شود به چیزی که از آن میترسد». (بحارالانوار، جلد ۷۸) «در قیامت جز کسى که در دنیا از خدا بترسد در امان نخواهد بود». (بحارالانوار 44) «من کشته اشکم؛ هر مؤمنى مرا یاد کند، اشکش روان شود». (کامل الزیارات) مرحوم علامه مجلسی(ره) در معنای این جمله می‌گوید: « منظور این است که هیچ مؤمنی به یاد من نمی افتد مگر این که گریه می کند یا بغض گلوی وی را می گیرد»، ( بحارالانوار، ج ۱۱۰، ص ۳۵۶ ). حدیث امام حسین(ع) در مورد نام «علی»
«اگر صد فرزند براى من متولّد شود، نام هر یک از آنان را جز على نگذارم». (روضة المتقین، ج 8) وصیتنامه امام حسین(ع) پیش از حرکت به مدینه
«امام حسین (ع) پیش از حرکت از مدینه، وصیتنامه‌اى خطاب به برادرش «محمد حنفیه» نوشت و طى آن علت قیام و نهضت خود را اصلاح امور امت اسلامى و امر به معروف و نهى از منکر، و زنده کردن سیره جدش پیامبر و پدرش على معرفى کرد. امام در این وصیتنامه پس از بیان عقیده خویش درباره توحید و نبوت و معاد، چنین نوشت: «...من، نه از روى خودخواھى و سرکشى و ھوسرانى (از مدینه)خارج می‌کردم، و نه براى ایجاد فساد و ستمگرى، بلکه ھدف من از این حرکت، اصلاح مفاسد امت جدم و منظورم امر به معروف و نھى از منکر است و می‌خواھم سیره جدم (پیامبر) و پدرم على بن ابیطالب را در پیش گیرم. ھر کس در این راه به پاس احترام حق از من پیروى کند، راه خود را در پیش خواھم گرفت، تا خداوند میان من و این قوم داورى کند که او بھترین داوران است...» منابع:
کتاب سیره پیشوایان/استاد مهدی پیشوایی مستدرک الوسائل، ج 10 ص 318
گردآورنده: مهری هاشم زاده
انتهای پیام
انتهای پیام امام صادق(ع): «هرکس که خدا خیرش را بخواهد عشق حسین را به قلب او می‌اندازد و حب زیارتش را به او الهام می کند».(وسائل الشیعه/ج14) امام صادق (ع): «هرکس دوست دارد روز قیامت، بر سر سفره‌هاى نور بنشیند، باید از زائران امام حسین علیه‌السلام باشد».(بحارالانوار، ج 98) امام صادق(ع): «پولی که خرج زیارت حسین(ع) شود برمی‌گردد». (تهذیب الحکام ج۶) در کتاب وسائل الشیعه نیز آمده است: «خداوند در عوض شهادت امام حسین(ع) چهار خصلت به ایشان عطا کرد: شفا را در تربت او، اجابت دعا زیر گنبد او و امامان را از ذریه او و روزهای زائران او از عمر آن‌ها حساب نمی شود». احادیثی گهربار از امام حسین(ع)
«نیاز مردم به شما از نعمتهای خدا بر شما است، از این نعمت افسرده و بیزار نباشید».(بحار الأنوار، ج 74، ص 205) «شایسته شأن مؤمن نیست که ببیند کسی خدا را معصیت می کند، ولی به او اعتراض نکند». (کنزالعمّال، ج 3) «بدانید نیاز مردم به شما از نعمت‌هاى خدا بر شماست پس از این نعمت‌ها خسته و بیزار نشوید که خداوند آن‌را از شما سلب نموده و به سوی دیگران بر می‌گرداند». (بحار الأنوار، ج7) «کسی که بخواهد از راه گناه به مقصدش برسد، دیرتر به آروزیش می رسد و زودتر گرفتار می شود به چیزی که از آن میترسد». (بحارالانوار، جلد ۷۸) «در قیامت جز کسى که در دنیا از خدا بترسد در امان نخواهد بود». (بحارالانوار 44) «من کشته اشکم؛ هر مؤمنى مرا یاد کند، اشکش روان شود». (کامل الزیارات) مرحوم علامه مجلسی(ره) در معنای این جمله می‌گوید: « منظور این است که هیچ مؤمنی به یاد من نمی افتد مگر این که گریه می کند یا بغض گلوی وی را می گیرد»، ( بحارالانوار، ج ۱۱۰، ص ۳۵۶ ). حدیث امام حسین(ع) در مورد نام «علی»
«اگر صد فرزند براى من متولّد شود، نام هر یک از آنان را جز على نگذارم». (روضة المتقین، ج 8) وصیتنامه امام حسین(ع) پیش از حرکت به مدینه
«امام حسین (ع) پیش از حرکت از مدینه، وصیتنامه‌اى خطاب به برادرش «محمد حنفیه» نوشت و طى آن علت قیام و نهضت خود را اصلاح امور امت اسلامى و امر به معروف و نهى از منکر، و زنده کردن سیره جدش پیامبر و پدرش على معرفى کرد. امام در این وصیتنامه پس از بیان عقیده خویش درباره توحید و نبوت و معاد، چنین نوشت: «...من، نه از روى خودخواھى و سرکشى و ھوسرانى (از مدینه)خارج می‌کردم، و نه براى ایجاد فساد و ستمگرى، بلکه ھدف من از این حرکت، اصلاح مفاسد امت جدم و منظورم امر به معروف و نھى از منکر است و می‌خواھم سیره جدم (پیامبر) و پدرم على بن ابیطالب را در پیش گیرم. ھر کس در این راه به پاس احترام حق از من پیروى کند، راه خود را در پیش خواھم گرفت، تا خداوند میان من و این قوم داورى کند که او بھترین داوران است...» منابع:
کتاب سیره پیشوایان/استاد مهدی پیشوایی مستدرک الوسائل، ج 10 ص 318
گردآورنده: مهری هاشم زاده
انتهای پیام
کپی شد
