بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

دشمن اسلام و انسانیت

دشمنِ خونخوار همه است، نه دشمنِ خونخوار من[1]. خدا نگهدار همۀ ملت باشد. خدا این دشمن خونخوار را دفعش کند؛ دشمنی که دشمن هستی این مملکت است، دشمن هستی کشور ماست، دشمن هستی اسلام و مسلمین است. اینها بچه‏های هفت ـ هشت ساله، بچه‏های دبستانی، دختر بچه‏های دبستانی، پسر بچه‏های دبستانی، همین چند روز قبل اینها را عده‏ای از اینها را، این مأمورین شاه کشتند. این دشمن من نیست، دشمن همه است، دشمن انسانیت است، دشمن شرف است؛ و باید دست به دست هم بدهید و با اشخاصی که در ایران، در مملکتی که یکپارچه ایستاده است در مقابلش، ما هم که بیرون هستیم وظیفه داریم که با آنها هم صدا بشویم، بلکه این دشمن از بین برود ان شاءاللّه‏. حالا هم نزدیک شده، دیگر وقت نزدیک است. آن هیاهوهای سابق را الآن دیگر ندارند.[شاه]ایران رو به سراشیبی است ان شاءاللّه‏، لکن ما نباید غفلت کنیم. ما که در خارج کشور الآن هستیم، نباید از حال برادرانی که در کشور هستند، غفلت کنیم. وظیفه داریم، وظیفۀ وجدانی داریم، وظیفۀ دینی داریم که با آنها به هر مقداری که می‏توانیم کمک بکنیم. کمک تبلیغاتی بکنیم؛ کمک هرطوری که می‏توانیم در اینجا، در مطبوعات، می‏توانیم در تبلیغات مطبوعاتی اعلامیه می‏توانیم بدهیم. هر کاری می‏توانیم بکنیم.

شاه، مأمور امریکا

الآن یک مملکت گرفتارند. الآن تمام مملکت ایران گرفتار است به این آدم[2]. این آدم هم مأمور است از برای اینکه سرکوبی کند و نگذارد که منافع اجنبی از بین برود، نگذارد که نفت برای خود شما بماند؛ مأمور است. ایشان را برای این کار، اصلش آورده‏اند. اینکه می‏گوید که برای وطنم، خدمت برای وطنم، «مأموریت برای وطنم»[3]؛ صحیح است! مأمور است برای وطنش؛ اما از طرف امریکا، از طرف امریکا مأمور است که این مملکت را تا پرتگاه نیستی برساند. این مأمور است که تمام نفت ما را به امریکا بدهد و در ازایش یک قدری آهن پاره بخرد به منفعت آنها. این اسلحه‏هایی که الآن خریداری می‏شود، این اسلحه‏ها به درد خود ایران نمی‏خورد، این اسلحه‏ها همان اسلحه‏هایی است که اینها می‏خواهند که در یک مرکزی باشد که اگر یک جنگی پیدا شد بین امریکا ـ مثلاً ـ با شوروی، اینها داشته باشند یک اسلحه‏ای در یک محلی؛ ایران یکی از مراکزی است که آنها می‏خواهند اسلحه داشته باشند. نفت ما را می‏برند، اسلحه برای خودشان می‏آورند اینجا، می‏آورند ایران. پایگاه درست می‏کنند در ایران برای اینکه اگر جنگی پیش آمد، داشته باشند این پایگاه را. خیال نکنید که حالا در ازای نفت به ما اسلحه می‏دهند. ما اسلحه‏ای که نمی‏توانیم استعمال کنیم به چه دردمان می‏خورد؟ اسلحه‏ای است که در ایران کسی نیست بتواند استعمالش کند. اسلحه‏هایی است که خود اینها می‏خواهند اینجا باشد. اگر نفت هم نگرفته بودند، اسلحه‏هایشان را می‏آوردند اینجا و پایگاهشان را محکم می‏کردند که مبادا یکوقتی شوروی به آنها حمله کند. حالا چه بهتر که نفت ما را ببرند و پایگاه، در مقابل اینکه نفت ما را می‏برند، می‏خواهند یک نفعی به ما برسانند! پایگاه برای خودشان درست می‏کنند در ایران! این چیزی است که ما از نفت عایدی داریم.

آن وقت، چه نفتی می‏برند! بعضی اشخاص که رفتند، رفته بودند سابقاً ـ حالا شاید
زیادتر از این مسائل باشد ـ دیده بودند، گفتند که یک آدم صاف همین طور ایستاده می‏رود توی این لوله‏ها! لوله‏ها به این بزرگی است! چه قدر ذی‏حق شدند کشتیها در چند دقیقه پر می‏شوند از نفت و خارج می‏شوند. این نفتی است که قاعده‏اش این بود که این مملکت تا آخر زندگی‏اش را به آن بگذراند. این نفت را شاه می‏گوید تا چند سال دیگر، تا سی سال دیگر، این نفت تمام می‏شود. کِی تمامش می‏کند؟ تمام می‏شود؛ اما از ایشان باید پرسید که این نفت را کی دارد تمام می‏کند؟ این ذخیرۀ بزرگی که باید این طبقه از آن ارتزاق کنند و مملکت ما محفوظ بماند و آباد بشود به واسطۀ درآمد آن، تا سی سال دیگر ایشان می‏گوید تمام می‏شود. این[نفت را]تا سی سال دیگر، کی تمامش می‏کند؟ شما تمامش دارید می‏کنید؛ شاه دارد این مخازن به این بزرگی را که خدا به ما داده است، دارد تمام می‏کند. در ازایش خوب، چه گیر ما می‏آید؟ چه گیر ملت می‏آید؟ باید پرسید که شما در ازای نفت چه چیز می‏گیرید؟[می‏گویید:]اسلحه می‏گیریم. اسلحه برای چه می‏گیرید؟ مگر شما می‏توانید با شوروی جنگ کنید؟ مگر شما می‏توانید با امریکا جنگ بکنید؟ شما برای سرکوبی مردم وطن خودتان همین تفنگهای خودتان کافی است، دیگر محتاج به اینکه از امریکا بیاورید، نیست.شما همین تفنگهایی که دارید برای اینکه بازاریهای ما را، جوانهای ما را، دانشگاهیهای ما را، دخترهای ما را، پسرهای ما را، خانمهای ما را، آقاهای ما را بکوبید؛ خوب این بس است دیگر. این دیگر آن دستگاههای عظیمی که در مقابل این نفت عظیم می‏گویید می‏آید در ایران ...، این غیر از این معناست که یک پایگاهی است برای خود آنها؟ یعنی نفت را می‏برند، نفعش را هم خودشان می‏برند! هم خود نفت رامی‏برند،هم مقابلش رامی‏برند!این‏مال خودشان است.

ملی یا شاهی؟!

ما نمی‏دانیم اینها دارند چه می‏کنند با این مملکت؛ ما اطلاع نداریم. اگر این[شاه]ان شاءاللّه‏ رفت، آن وقت اشخاص مطلع حرفهایشان را می‏توانند بزنند. اینهایی که از واقعیات ایران اطلاع دارند، از خیانتهای این آدم اطلاع دارند، آنها آن وقت حرفشان را می‏زنند، لکن ما بی‏اطلاع هستیم. ما آن مقدار اطلاعات سطحی را که داریم، این است که
می‏بینیم که ایشان با اسم «اصلاحات ارضی» زراعت ایران را بکلی از بین برده. الآن شما خیال می‏کنید ایران دیگر زراعتی برای خودش چیزی دارد؟ زراعت ایران را ایشان از بین برده است، آن وقت خیلی تعریف می‏کنند از اینکه چقدر وارد کردیم! این مضحک است واقعاً! یک مملکتی که صادر می‏کرده است این چیزها را، گندم را، جو را، نمی‏دانم چیزهای دیگر را صادر می‏کرده، حالا مداحی از آنها می‏کنند که چقدر ما وارد داریم می‏کنیم! این عزاداری دارد نه مداحی. کی از بین برد این زراعت عظیم ایران را که یک استانش برای خود ایران کافی بود؟ حالا باید ما همۀ چیزهایمان را از خارج بیاوریم. دامداری را اینها بکلی از بین بردند؛ مراتع ما را که جای دامداری بود، گرفتند «ملی» کردند به اصطلاح خودشان. معنی «ملی» هم این است که خود ایشان ملتند؛ اصلاً تمام ملت عبارت از شاه است و عائلۀ شاه! این چیزی را[که]می‏گویند ملی شد؛ یعنی خودمان داریم می‏خوریم! دیگر ملت که نداریم ما؛ دیگران بروند سراغ کارشان. چه[کاره]هستند اینها؟ یک مشت مردم همین طوری و بازاری و دانشگاهی؛ به چه درد می‏خورند؟ ملت، یعنی شاه و دارودستۀ شاه! ملی کردند مراتع را، ملی کردند جنگلها را؛ معنی ملی کردن جنگل؛ یعنی به نفع خودشان. اینها مردم را ممنوع کردند از اینکه دامهایشان در آنجا برود. از بین رفت همۀ[دامها]شان. مردم را ممنوع کردند از اینکه از جنگلها استفاده کنند. جنگلها را دادند به این طرف و آن طرف؛ فروختند به اینها و منافعش را هم خوردند و رفت سراغ کارش. ما نمی‏دانیم اینها دارند چه می‏کنند.

اصلاحات ارضی و پیامدهای آن

خوب، ما زراعت ایران را می‏بینیم در این زمانی که اینها «اصلاحات ارضی» کردند تا حالا؛ زراعت از بین رفت، تمام شد. آن وقت ضررش چه بود؟ یک ضررش این بود که ما بازار شدیم از برای امریکا؛ باید گندم امریکا، همه چیز از خارج باید بیاید و مردم پولشان رابدهند درازای گندمهای‏امریکا. چیزی که ازخودشان و ازمملکت خودشان بود و خودشان باید استفاده‏اش را ببرند؛ یعنی برادرانشان بفروشند و پولش را بگیرند، حالا مابایدگندم‏امریکارابخریم؛یاهمه چیزش،حتی تخم‏مرغ هم می‏گویند از اسرائیل می‏آید.

یک ضرر دیگرش اینکه این رعیتها و دهقانهای این دهستانها نتوانستند دیگر در دهات بمانند؛ آنها رو آوردند به شهرها، به تهران راه افتادند. الآن در اطراف تهران، آنطوری که تفصیلش را برای من نوشته بودند و من حالا نمی‏توانم یادم بیاید که تفصیل چیست، اجمالش این بود که قریب بیست ـ سی جا، محلهای مختلف، در همین خود تهران، در پایتخت، پایتختِ جایی که به «تمدن بزرگ» دارد می‏رسد یا دروازۀ آن باز شده است ! در خود این تهران، ده بیست سی جا یا بیشتر، الآن نمی‏توانم من یادم بیاید محلهایی است که عائله‏های ـ محله محله است ـ این محله توی یک گودالِ خیلی[عمیق]، این بیچاره‏ها جمع شدند یک چادری زدند؛ عرض می‏کنم که با یک چوبی، چیزی، برای خودشان یک محفظه‏ای درست کردند و توی اینجا خودشان و بچه‏های کوچکشان، بزرگشان، توی یک چادری زندگی می‏کنند. یک محله؛ یعنی فرض کنید دویست تا، سیصد تا، پانصد تا چادر است یا دویست ـ سیصد تا امثال این چیزها؛ و اینها در آنجا زندگی می‏کنند. برق ندارند که هیچ، آب ندارند که هیچ، اسفالت ندارند[که]هیچ، اینها اگر بخواهند آب برای خوردن بچه‏هایشان بیاورند، اینهایی که برای ما نقل کردند نوشتند، گفتند باید آن زن بیچاره یک کوزه بردارد، از پنجاه ـ شصت تا پله برود بالا از این گودال، تا آن بالا برسد به یک شیری که آنجا آب دارد؛ آنجا آب کند، باز پنجاه ـ شصت پله یا زیادتر، از آنجا بیاید پایین. شما تصور زمستان تهران را بکنید. زمستان تهران که برف می‏آید، باران می‏آید، این زن بیچاره، باید از اینجا، یک کوزۀ آب می‏خواهد برای اینکه بچه‏ها بخورند، باید با این مصیبت تهیه کند که برود آن بالا، آنجا کوزه‏اش را آب کند و پنجاه تا پله بیاید پایین. حالا چقدر زمین می‏خورد، چقدر اذیت می‏شود، اینها را خدا می‏داند. آن‏وقت یک محله نیست، چهل ـ پنجاه تا، سی ـ چهل تا اینطوری در اطراف، فلان جا، فلان جا، فلان جا، نوشتند. یکی یکی را برای من نوشتند که در کجا، در کجا، کجا، کجا، محله‏هایی است که مال این اشخاصی است که برای خاطر «اصلاحات ارضی» و زمین خوردن زراعت، اینها از دهاتشان پاشدند هجوم آوردند به تهران؛ و شاید در شهرستانهای دیگر هم باشد؛ اما
تهران مهمش است؛ آمدند به تهران و پناه آوردند به تهران؛ برای اینکه ارتزاق کنند بیچاره‏ها. این وضع زندگی این بیچاره‏هاست در تهران؛ در یک مرکزی که کاخهای اینها تا کجا رفته!

گُلکاری پنج میلیون دلاری و زاغه‏نشینی دهقانان

آن وقت این یک زندگی است که اینها دارند، یک زندگی هم آن عائلۀ این آقا دارد که همین چند روز من خواندم، در یک جایی نوشته بود که یک ویلایی یکی از این خواهرهایش در کجا تهیه کرده است به چند میلیون دلار، آنش را یادم نیست، اینکه یادم مانده این است که پنج میلیون دلار هم برای گلکاری این ویلا ایشان خرج کردند! پنج میلیون! یعنی سی و پنج میلیون تومان خرج! من نمی‏توانم تصور کنم که یعنی چه. گفتند پنج میلیون دلار خرج گلکاری و تزیینات گل این ویلا برای این خانم[4]شده است آن یک زندگی است که ملت دارند، این یک زندگی؛ از کجا پیدا شده؟ از اینجا که ایشان به امر امریکا گفته «اصلاح ارضی» بکنید؛ یعنی بازار برای ما درست بکنید! اجناس ما زیاد است، باید توی دریا بریزیم، بدهیم به شما پول بگیریم! از آن طرف، از این بهرۀ نفتی که آنها آنقدر را می‏برند، یک مقدار آن را هم خود اینها می‏خورند و می‏برند و عرض می‏کنم که این عیاشیها را می‏کنند.

امریکا، مجرم اصلی

منطق ما این است که این وضع باید از بین برود. منطق هر آدمی این است.[منطق]هر بشری این باید باشد که این وضع که مملکت ما این نحو گرفتار شده است به دست این آدم و زندگی مردم ما این نحو شده است در زمان سلطنت از پدر تا این پسر، ما می‏گوییم که این وضع باید از بین برود. ما حرف دیگری نداریم. حرف ما این است که اینها خیانت به این مملکت ما کردند. اینها الآن هم مشغول به خیانت هستند در مملکت ما و باید ما دست خائنها را ببریم از این[کشور]ما باید دست خائنها را از این مملکت قطع بکنیم. ما
می‏گوییم که آن کسی که به مملکت ما خیانت اصلی را کرده، امریکاست. الآن ما سر و کارمان با امریکاست؛ اینهای دیگر شاخ و برگش هستند. شاه یکی از شاخه‏های امریکا است. این نوکر است؛ نوکر است؛ المأمورُ معذور. تو سرش می‏زنند، باید بکند. ما می‏گوییم امریکا هم باید برود که اصل است. این شاخه‏ها هم که هرزه‏خورند و هرزه‏بَرَند و مال مردم خورند و خیانتکارند، اینها هم باید بروند. مملکت مال خودمان است، و ما خودمان می‏خواهیم اداره‏اش کنیم. امریکا چه کار دارد که شما نمی‏توانید به رشد برسانید؛ خیلی مضحک است این!

کارتر، استاد اعظم شاه

همین امروز برای من یک روزنامه‏ای را آورده بودند؛ دیروز هم بود که آقای کارتر در نطقشان فرموده‏اند که شاه از باب اینکه یک اجتماع مترقی می‏خواهد آنجا درست کند و از باب اینکه یک آزادی می‏خواهد به مردم بدهد؛ مردم با او مخالفند! این همه مردم که با این مخالفند؛ این ملت که با این مخالف است، برای این[است]که آنها می‏گویند: آقا بگذار آزادتان کنیم؛ اینها فریادشان درآمد که آقا ما آزادی نمی‏خواهیم! ایشان فریادش از آن طرف بلند است، بلندگوهای شاه، به حسب منطق آقای کارتر ـ که استاد اعظم است ـ منطق ایشان این است که فریاد بلندگوهای شاه این است که آقا بگذارید من یک زندگی مرفه به شما بدهم! اینها می‏گویند ما نمی‏خواهیم، ما می‏خواهیم که توی این چاله‏ها زندگی کنیم! آقای کارتر گفته؛ خوب، ما با این مردم چه بکنیم؟ ما با این کارتر چه بگوییم؟ چه فحشی لایق این است اصلاً نباید داد؟ بگوییم نمی‏داند؟ کارتر اطلاع ندارد؟ معقول است این معنی که کارتر بی‏اطلاع باشد، آن وقت من و شما مطلع باشیم؟ کارشناسهای او پر است در همه جا؛ در اعماق همه جا هست؛ پس می‏داند؛ می‏خواهد چه کسی را بازی بدهد؟ آن این حرف را که می‏زند، در مجمعِ نمی‏دانم کذا این حرف را می‏زند که همۀ اختلافاتی که هست در ایران، برای این است که شاه می‏خواهد این کار را بکند، آزادی بدهد، مردم با او مخالفت می‏کنند! خوب این را اگر به هر جا بگویند که مطلع از واقعیت نباشد؛ می‏گوید: خوب اینها یک دسته دیوانه هستند در
ایران؛ همۀ اهالی ایران دیوانه‏اند؛ برای اینکه شاه که اینقدر رئوف است می‏خواهد شما را آزاد کند، خوب شما نمی‏خواهید آزاد بشوید؟ اینکه می‏خواهد یک زندگی خوبی به شما بدهد، آخر چرا از زیر بار زندگی خوب، شما بیرون بروید؟ شما دلتان نمی‏خواهد اتومبیل داشته باشید، دلتان نمی‏خواهد زندگی مرفه؟ او می‏خواهد بدهد؛ همین‏طور جلو آورده، دستهایش را اینطور کرده: آقا بیا بگیر، حالا می‏زنید زیر دستش که برو ما نمی‏خواهیم؟ این منطق آقای کارتر است. منطق رئیس‏جمهور امریکا! با فهم این را می‏گویند! نه اینکه نمی‏فهمد، کارتر را نمی‏توانیم بگوییم نفهم است؛ کارتر با فهم این حرف را می‏زند و می‏گوید؛ شاید یک دسته‏ای اغفال بشوند. بر فرض که یک دسته‏ای را شاید اغفال کند؛ شیطنت دارد.

شکنجه و زندان در منطق شاه آزادی است

ماها گرفتار یک همچو موجوداتی هستیم در عالَم. ما مردمی عقب‏مانده، منطق ما این است که آقا، مال خودمان را می‏خواهیم خودمان صرف بکنیم. ما مردمی که شما می‏گویید که عقب مانده‏اند اینها. گاهی هم می‏گویند اینها لایق آزادی[نیستند]. خود شاه اینها را می‏گوید که مملکت ما باز افرادش جوری نشدند که لایق بشوند آزاد بشوند. همۀ اینها چون لایق نیستند، باید توی حبس باشند. اینها لایق اینکه بگوییم آقا حبس نباشید، لایق اینکه به آنها آزادی بدهیم[نیستند]، مملکت ما افرادش لایق نیستند که آزادی بدهیم! چرا؟ برای اینکه دارند فریاد می‏زنند، داد می‏زنند که آقا آزادی بدهید، آزادی بدهید. اینها لایق نیستند؟ شما ببینید از آن بچۀ کوچولو، حالا خوب بچه[ها]هم از بزرگها گرفتند دیگر، این بچۀ چند ساله به من دارد می‏گوید؛ چهار ـ پنج ساله تا آن آخر: «استقلال، آزادی». اینها آزادی می‏خواهند و استقلال می‏خواهند. همۀ مردم دارند فریاد می‏زنند که ما استقلال می‏خواهیم، ما آزادی می‏خواهیم. خوب، اگر آنها آزادی داشتند، دیگر چه چیز می‏خواهند؟ اگر ایشان می‏خواهند آزادی بدهد، این همه مردم فریاد می‏زنند «استقلال، آزادی»؛ چیست؟ معلوم می‏شود منطقها فرق دارند. منطق شاه این است که مملکت من آزادی است؛ یعنی همۀ آنها تحت شکنجه‏اند؛ این
منطق است، یک کسی اسم آزادی را می‏گذارد به آن چیزی که شما می‏گویید شکنجه! ایشان می‏فرمایند به حسب این منطق که این اشخاصی که توی حبس الآن در اختناق واقع شده‏اند، در حبس واقع شد[ه‏ا]ند، در شکنجه واقع شده‏اند، اینها هستند که اعطای آزادی به آنها کردم! استقلال هم در منطق شاه یک چیز دیگر است: یک مملکتی که همه چیزش پیوسته به‏غیر است، یک مملکتی که به تمام ابعادش وابسته است؛ و ایشان وابسته‏اش کرده.

نمایندگان برگزیدۀ امریکا

شما خیال می‏کنید که این وکلایی که شاه خودش انتصاب می‏کند، و به ملت هم که مربوط نیست، خودش است؟ نخیر، اینها را سفارتخانه اسمهایشان را هم نوشته‏اند قبلاً، می‏آورند می‏دهند اینجا، اینها باید وکیل بشوند. این حالا نبوده، در زمان رضا خان هم بود از سفارتخانه‏ها. منتها در یکوقت این سفارت انگلیس این کارها را می‏کرد؛ سابقش هم لابد سفارت روس می‏کرده است؛ حالا سفارت امریکا می‏کند. شاید هم با هم باشند؛ انگلیس و شوروی و امریکا تفاهم کرده باشند. برای خوردن مال مردم تفاهم هم می‏کنند: این گازش را می‏برد، این نفتش را. این وکلای ما دیکتۀ امریکاست.[اگر]از شاه هم بود، می‏گفتیم خوب باز اهل مملکت است؛ با آنکه یک اهل مملکتِ این جوری ما نمی‏خواهیم، لکن این خودش هم این را نمی‏گوید؛ این را از آنجا می‏نویسند که اینها باید وکیل بشوند؛ او هم عیناً ارجاع می‏دهد به دستگاههای اجرایی، می‏گوید: اینها وکیل بشوند. مردم چه‏کاره‏اند؟ به مردم چه کار دارند اینها؟ مردم باید دست تو سرشان[زد]. مردم باید کار بکنند و هیچ نخورند. عمل بکنند و خوراک ...؛ چیزی که از آنها پیدا می‏شود به جیب ایشان برود؛ و آنچه که ... زیادش آمد، کارتر و امریکا زیاد آمده، به جیب عائلۀ شاه برود و پهلوی. وضع مردم چه است؟ وضع مردم کتک است؛ خوب، یک چیزی باید بخورند! کتک[بخورند].

رژیم شاه از دید اسلام

ما حرفمان این است که این وضع باید برچیده بشود. نمی‏شود اینطور. نمی‏شود که
یک مملکتِ سی میلیونی یا بیشتر همیشه تحت فشار باشد. این نمی‏شود، این مطابق هیچ منطقی نیست که سی میلیون جمعیت[5]همیشه تحت فشار[باشند]و همیشه این جمعیت کار بکنند و حاصل کارشان را دیگران ببرند. این باید درست بشود. این وضع باید آقا درست بشود. منطق اسلام این است. اینها چه می‏گویند؟ با این منطق حرفی دارند بگویند؟ می‏گویید که اسلام مرتجع است، به شما چه، «ارتجاع» است؛ معنی ارتجاعش این است که آقا تو برو بیرون، من می‏خواهم خودم زندگی کنم. این معنی ارتجاعی است که اینها می‏گویند. «اسلام ارتجاعی است» این معنایش همین است که اسلام می‏گوید که نباید اینها، دیگران به شما حکومت کنند. منع کرده حکومت دیگران را بر شما. باید مستقل باشید شما. البته به منطق اینها استقلال، همان ارتجاع است؛ تا پیوند به امریکا نباشید و همه چیزمان زیر دست او نباشد، مترقی نیستیم! اینها می‏خواهند ما را مترقی کنند و به دروازۀ تمدن برسانند و منطقشان این است! منطقها فرق دارد. اصطلاحات مردم فرق دارد با هم. منطق رسیدن به «دروازۀ تمدن» همینهاست که دارید می‏بینید، الآن ایشان دارد عملی می‏کنند اینجا!

امریکا، مایۀ عقب‏ماندگی

الآن، همین حالا که ما نشسته‏ایم اینجا، شما احتمال بدهید که در ایران چندین جا زد و خورد است؛ مسلسل است. ما می‏گوییم که نمی‏خواهیم که شما ما را به «دروازۀ تمدن» برسانید؛ شما بروید بیرون، ما خودمان می‏دانیم. امریکا برود؛ مستشارهای امریکا بروند. اگر مستشارهای امریکا رفتند، ما خودمان زندگی‏مان را اداره می‏کنیم؛ ما خودمان اداره می‏کنیم؛ چه کار دارید شما؟ شاه هم می‏خواهد که «رشد» بدهد، ما این رشدی که ایشان می‏خواهند بدهند، نمی‏خواهیم. ما اگر توانستیم، خودمان خودمان را رشد می‏دهیم. اگر نتوانستیم ما خودمان می‏خواهیم، ما یک دسته اشخاص رعیتی هستیم که می‏خواهیم خودمان روی زمین خودمان گندم یا جو بکاریم، و خودمان بخوریم. شمایی
که آقای امریکا هستی و از آن طرف دنیا آمدی این طرف، دستت را گذاشته‏ای و همۀ مخازن ایران، مخازن نفت و مس و همه چیز، فولاد و همه چیز ایران را دارید می‏برید؛ شما دستت را بردار، ما خودمان اینها را هرجور دلمان می‏خواهد چه[اداره]می‏کنیم. می‏گوید: نمی‏توانید! خوب به تو چه؟ من عبایم را نمی‏توانم درست بپوشم، به شما چه ربط دارد؟ حالا شما بیایید عبای من را بگیرید، چون من نمی‏توانم عبایم را بپوشم؟ و حال آنکه دروغ می‏گویید؛ شما نمی‏گذارید.

امریکا، مانع رشد ایرانی

ما هفتاد سال یا بیشتر است که دانشگاه داریم، از زمان امیرکبیر تا حالا ما مدرسه داشتیم، دانشگاه داریم، نگذاشتید که این دانشگاهها درست درس بخوانند. فرهنگ ما فرهنگ استعماری است. فرهنگی است که درست کردند آنها برای ما؛ دیکته کردند. نمی‏گذارند جوانهای ما تحصیل بکنند. آنها نمی‏گذارند که ما رشد بکنیم. آنها دستشان را بردارند، ایرانی کمتر از اینها نیست. ایرانی هم رشد می‏کند، اما شما نمی‏گذارید که ما رشد کنیم؛ برای اینکه اگر ما رشد کنیم منافع شما در خطر است. شما می‏خواهید همۀ شرق را بخورید و همۀ شرق را عقب نگه دارید. عقب نگه داشتن برای خوردن مال شرق است. و شما شرق را دارید عقب نگه می‏دارید که هر چه دارند، بخورید. هر جا یک مأموری گذاشتند سر آن؛ در مملکت ما هم که «مأمور برای وطن» آقای شاه است که می‏بینید چه کرده و چه می‏کند.

هدف ما: قطع سلطۀ اجانب

ما منطقمان، منطق اسلام، این است که سلطه نباید از غیر بر شما باشد.[6]نباید شما تحت سلطۀ غیر بروید. ما هم می‏خواهیم نرویم زیر سلطه. ما اصل گفتنمان این است که امریکا نباید باشد. نه امریکا تنها، شوروی هم نباید باشد؛ اجنبی نباید باشد. منطق ما این است و فریاد ما هم همین است. با این منطق اگر بحث کسی دارد، بکند. دیگر شاخ و
برگ و توی این روزنامه‏هایی که تبلیغات می‏کنند و به حسب آنطوری که می‏گویند صد میلیون دلار شاه برای تبلیغات می‏دهد؛ برای حفظ موجودیت خودش صد میلیون دلار در هر سال خرج می‏کند! البته توی روزنامه‏ها این حرفها در می‏آید: آخوندها چیز هستند، رجعی هستند؛ آخوندها کهنه‏پرست هستند؛ آخوندها، نمی‏دانم چه هستند این آخوندها. بعد هم می‏روند سراغ اینکه اسلام این جوری است. هم اسلام را بد معرفی می‏کنند؛ هم آخوند را بد معرفی می‏کنند. چرا؟ برای اینکه آنی که در مقابل اینها بایستد، اسلام است. آن کسی که می‏خواهد پیاده کند آن را، آخوند است. آنها نمی‏خواهند این مطلب واقع بشود. آنها می‏خواهند که اسلام را بد معرفی کنند، مردم از اسلام برگردند و آخوند هم که کنار برود، باقی بماند خودشان و هر کس که دلشان می‏خواهد.

یورش به حوزه، دانشگاه و مدارس

دانشگاههایمان را هم که به آن صورت در آورده‏اند؛ نمی‏گذارند یک تحصیل صحیحی بکنند. از بس که اینها فشار آوردند، از بس که[هجمه]کردند، الآن نه حوزه‏های علمیۀ ما تحصیل می‏توانند بکنند، نه دانشگاه. دانشگاه همیشه در حال اعتصاب؛ یک سال[است]می‏بینید که در حال اعتصابند اینها. کار نمی‏توانند بکنند؛ نمی‏گذارند؛ یا می‏ریزند توی آن، زن و مردش را می زنند و عرض می‏کنم، زخمی می‏کنند؛ یا می‏گیرند می‏برند در حبسها. توی مدرسه‏های ما هم همین طور. آنها می‏ریزند توی آن، هر کاری دلشان می‏خواهد می‏کنند. هر چند وقت یک دفعه می‏ریزند این مدرسه را، سر تا ته آن را، اینها می‏زنند و[سرکوب]می‏کنند. خوب نمی‏توانند دیگر. محیط آرام الآن ما نداریم که در آن محیط آرام، طلبه تحصیل کند یا در آن محیط آرام، دانشگاهی تحصیل بکند. دبستانی‏اش هم حالا اینطوری شده. الآن این بچۀ دبستانی را هم دارند کتک می‏زنند، و کشتند. چند نفر را همین امروز به ما، دیروز و امروز، اطلاع دادند که در فلان جا چند تا دختر بچه، دختر بچه اینقدر، چند تا پسر اینقدر، کشتند.

عقب‏نشینی از برابر ملت

اصلاً وضع زندگی ایران الآن یک وضع نمونه است. از آن طرف هم یک نمونۀ بالاتر، وضع روحیۀ مردم ایران در این وقت است. این مردم ایران الآن روحیه‏شان همچو قوی است که تانک از آن طرف می‏آید، سرباز با سرنیزه از آن طرف می‏آید، اینها با مشت جلو می‏روند و با سنگ و با چوب با آنها مقابله می‏کنند. این زمین می‏خورد، مرده است، آن یکی می‏آید سر جایش؛ هیچ دست برنمی‏دارد و این روحیه‏ای است که اینها را عقب خواهد زد و الآن پیاده‏شان کرده است.

این روحیۀ «حزب رستاخیز»، که اینقدر برایش این مدیحه‏سرایی کرد و اینقدر پافشاری کرد و اینقدر که هر کس که وارد نشود در این حزب، دیگر باید برود، این ایرانی نیست، دیگر وطن ندارد، باید از اینجا برود، چه؛ بعدش برگشت به اینکه خوب، حزب رستاخیز حالا دیگر اینطوری می‏گوید. حزب رستاخیز چیست؛ این مثل سایر احزاب؛ آیا بشود، آیا نشود[7]! یک امری را می‏گویند و گاه آنقدر پافشاری می‏کنند. حالا همین مردم، ... همین مردم این کار را به اینجا رساندند که این حزب رستاخیزِ کذا، شد هیچی، توخالی بود؛ از اول نتوانستند. من از روز اول گفتم که حزب نیست این؛ این حرف است می‏زند. حزب رستاخیز که آنقدر با آن[پافشاری مطرح کردند]؛ خودشان حالا می‏گویند: هیچ، حزب نه حزب! سایر کارهایشان هم اینطوری است. بعد کم کم اصلاح ارضی هم می‏گوید[هیچ]؛ برای اینکه این اصلاح که نبود، این فساد بود. اصلاح ارضی این نیست اصلش، که سپاه دانش، سپاه کذا، سپاه، ... آخر چه کاری اینها می‏کنند، جز اینکه بروند برای شما مداحی بکنند یا الزاماً بروند برای شما مداحی بکنند و شاه را ترویج بکنند.

هم صدایی در ایران

الآن مردم از آن دهات آخر تا آن شهرهای مرکز یکپارچه ایستاده‏اند، می‏گویند: ما
نمی‏خواهیم این را. رفراندم از این بهتر؟ یک مملکت دارد می‏گوید: من نمی‏خواهم این را. خوب، امریکا چه می‏گوید؟ مملکت خودمان است، نمی‏خواهیم این را؛ یکی دیگر.[این]برود، به شما ربطی ندارد. ما خودمان تعیین می‏کنیم. مقدرات هر مملکت دست خود افراد است؛ خود مملکت است. ما این را نمی‏خواهیم، برود. ما خودمان یکی را تعیین می‏کنیم. این مقدرات ما روی موازین، روی موازین عقلی و عقلایی، روی قوانین، دست اشخاصی که باید باشد، باشد.

در هر صورت، وظیفۀ ما که الآن اینجا هستیم و شما که در خارج کشور هستید و هستیم، این است که کمک کنیم به ایرانی‏ها. ایرانی قیام کرده‏است، نهضت کرده؛ یعنی الآن پانزده سال از عمر نهضت می‏گذرد، لکن یک سال است که این قوی شده است؛ یعنی درست فعالیت دارد می‏کند و الآن یک تاریخ حساسی را ما داریم می‏گذرانیم. شاید ایران همچو تاریخی نداشته باشد؛ یک همچو حساسیتی در تاریخ ایران نباشد، به این وضعی که الآن ایران در آمده است؛ یعنی به این وضعی که بچۀ هفت ـ هشت سالۀ دبستانی‏اش تظاهر کند و بگوید که ما نمی‏خواهیم شاه را. مرگ بر شاه! بچۀ اینقَدَری، که آن وقت بگیرند بکشند او را. این را می‏کشند، باز آن بچۀ بعدی‏اش هم می‏آید همین حرف را می‏زند؛ آن بزرگترش هم که همین حرف[را می‏زند]؛ دانشگاهش هم که همین حرفهاست. توی مدارس علمی هم بروی همین حرفهاست؛ توی مدارس قدیمه‏اش هم بروید همین حرفهاست، جدیدش هم بروید همین حرف است. هر جا بروی الآن این صحبت است. توی بازار هم می‏روی همین حرف است، توی مسجد هم می‏روی همین حرف است. ما نداشتیم یکوقتی که ایران در یک مطلبی، اینطور اتفاق کلمه داشته باشند. نه، من یادم نیست، تاریخ یادش نیست؛ نه، تاریخ ایران یادش نیست؛ تاریخ هیچ جا یادش نیست که این اتفاق کلمه‏ای که همه بگویند که ما نمی‏خواهیم[باشد]. شما این را بدانید که اگر این سرنیزۀ امریکا برداشته بشود، ارتش هم نمی‏خواهند او را؛ اما سرنیزه امریکا، امریکا پشت سرایستاده. همۀ مصیبت ما زیر سر امریکاست. اگر این سرنیزه را بردارد، ارتش هم این را نمی‏خواهد. هیچ کس این را نمی‏خواهد. خوب، یک همچو
اتفاقی الآن در ایران هست؛ و من امید دارم به این اتفاق و به رسیدن نتیجه در این اتفاق.

خاکریز اول، شاه و خاکریز دوم، امریکا

یک ملت را نمی‏شود همیشه به این حال نگه داشت که بدون حکومت نظامی نتوانند زندگی کنند. حالا هم با حکومت نظامی‏اش هم[که]دارند، نمی‏توانند؛ یک مملکت را نمی‏شود همیشه حکومت نظامی سرش گذاشت و همیشه با سرنیزه نگهش داشت. این چاره نیست جز اینکه به هم بخورد این وضع. هیچ چاره نیست. هر چه هم می‏خواهد آقای کارتر،[بگوید]او دارد می‏گوید، هر چه می‏خواهد بگوید: خیر، برای خاطر آزادی است[که]این کار دارد می‏شود! برای خاطر اینکه می‏خواهد رشد بدهد مردم را، این کار می‏شود! این هر چه دلش می‏خواهد بگوید، لکن الآن وضع جوری شده است که با این وضعی که الآن ایران پیدا کرده است دیگر پیشرفت همراهش است؛ ضروری است همراهش.

لکن ما موظفیم اینجا که کمک کنیم؛ یعنی من می‏توانم صحبت کنم، همین جور با یک زبان کوتاهی صحبت بکنم؛ شما هم می‏توانید برای برادرهای دیگرتان صحبت کنید، بگویید، چه کنید، منتشر کنید، هر چه می‏توانید. من نمی‏دانم وضع اینجا چه جور است؛ ولی هرچه می‏توانید کمک کنید به این رفقای خودتان، به این برادرهای خودتان که قیام کرده‏اند و دارند خون می‏دهند. آنها بچه و کوچک و بزرگ را دارند می‏دهند؛ ما باید قلم و قدم و صحبت و اینها بکنیم که ان شاءاللّه‏ همه دست به دست هم بدهیم و این سد را بشکنیم؛ این سدی که جلویش سد محمدرضا شاه است، عقبش سد کارتر. اینها شکسته شود؛ وقتی شکسته بشود، آن وقت سعادت است. بعد از شکستن، آن طرفش سعادت همۀ شماها و ملت شماست و من از خدای تبارک و تعالی توفیق همۀ شما را می‏خواهم. دعا می‏کنم به همۀ شما. همه‏تان ان شاءاللّه‏ سالم باشید و همه‏تان جدیت کنید که برای مملکتتان یک اشخاص مفیدی باشید. آنجا که می‏روید به مملکتتان، که ان شاءاللّه‏ برگردید، مفید باشید برای مملکتتان؛ مثل این هیأت حاکمه نباشید ان شاءاللّه‏. خدا همه‏تان را حفظ کند.