اعوذ باللّه‏ من الشیطان الرجیم

بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

من احساس تکلیف می‏کنم که در بعضی از فرصتها تذکراتی راجع به گرفتاری مسلمین به آقایان بدهم؛ شاید آقایان هم برای خودشان احساس تکلیف کنند، و شاید در صدد برآیند که آن اندازه‏ای که می‏توانند کمک کنند به برادران مسْلمشان ولو کمک به نحو تبلیغ باشد، کمک به نحو تلگراف و کاغذ باشد.

بالاترین مصیبت اسلام سلب حکومت از حضرت امیر (ع)

از اول، مسلمین و اسلام گرفتار هواهای نفسانیه‏ای بوده‏اند و این گرفتاریها که ما الآن داریم سرچشمه‏اش همان هواهای نفسانی بود که بعد از رسول اکرم ـ صلی‏اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ به واسطۀ آن هواها نگذاشتند که حکومت حق تشکیل بشود. اگر گذاشته بودند که حکومتی که اسلام می‏خواهد، حاکمی را که خدای ـ تبارک و تعالی ـ امر به تعیینش فرموده است، رسول اکرم ـ صلی‏اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ تعیین فرمود،[1]اگر گذاشته بودند که آن تشکیلات پیش بیاید، حکومتْ حکومت اسلامی باشد، حاکمْ حاکم منتخَبِ منصوبْ مِنْ قِبَلِ اللّه‏ تعالی باشد، آن وقت مردم می‏فهمیدند که اسلام چیست و معنی حکومت اسلامی چیست. مع‏الأسف بعد از رسول اللّه‏ ـ صلی‏اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ منحرف کردند مردم را از آن چیزی که پیغمبر امر فرموده بود. و اکتفا به انحراف در زمان خود هم نبود بلکه زمینه فراهم کردند از برای اینکه تا آخر نشود یک حکومت اسلامی
تشکیل بشود.

قضیۀ معاویه از چیزهایی بود که با دست سابقین، آن مشایخ سابق، این زحمت برای مسلمین و اسلام پیش آمد. این اختلاف داخلی که بدتر از هر نحو اختلافی بود پیش آمد و حضرت امیر ـ سلام اللّه‏ علیه ـ مبتلا شد به این اساسی که آنها درست کرده بودند. و بعد از ایشان هم حکومت از صورت اسلامی بکلی خارج شد و به صورت مَلِکُ‏الملوکی یا شاهنشاهی بیرون آمد. و تا آخر هم، تا حالا هم اسلام به خودش یک حکومت اسلامی[ندید]، مگر یک چند صباحی که حضرت امیر ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ بعد از رسول اللّه‏ و بعد از آن حرفها متصدی امر شدند؛ آن هم با آنهمه گرفتاریهایی که پیدا کرد: گرفتاری جنگ جمل، گرفتاری صفین، گرفتاری جنگ خوارج ـ آنهمه گرفتاریها که بود. مع‏ذلک این چند صباحی که حضرت امیر ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ حکومت کردند و برنامۀ حکومتی خودشان را تعیین کردند، همین چند صباح هم، برای مسلمین و برای اسلام یک درس عبرتی شد؛ یک مطلبی شد که فهمیدند که اسلام یعنی چه؛ تا اندازه‏ای ـ همین چند صباح.

جلوه‏ای از حکومت اسلامی علی (ع)

اگر گذاشته بودند که در پناه حکومت اسلامی، اگر گذاشته بودند در حکومت اسلامی و در پناه اسلام، حکومت تشکیل بشود و مردم در پناه حکومت اسلامی باشند، اینهمه گرفتاریهایی که از برای ماها الآن هم پیش آمده است، اینها هم ـ شاید ـ پیش نمی‏آمد. حاکمی که از طرف خدای تبارک و تعالی تعیین شد از برای امت، آن شخصی بود که وقتی به حکومت رسید، وقتی که با او جمع شدند و بیعت کردند بعد از آن خرابکاریهایی که شده بود تا آن روز و بعد از آن مصیبتهایی که برای اسلام پیش آوردند و تا حالا هم فسادش باقی مانده است، آن شخصی بود که وقتی که به حکومت رسید در حال حکومتش زندگی‏اش از جمیع زندگی امثال ماها و شماها، طلاب علوم دینیه، امثال این بقالها و این کاسبها، زندگی او پست‏تر بود. یک تکه نان جو بود که در آخر عمر مبارکشان، از قراری که گفته شده است، از بس خشک بود حضرت با دستشان
نمی‏توانستند بشکنند، با زانو می‏شکستند آن نان را و با آب تناول می‏کردند. این حکومت اسلام بود. می‏فرمود که ـ به طوری که نقل شده است ـ من می‏ترسم که در یکی از حوالی مملکت من یکوقت یک گرسنه‏ای باشد، یکوقت باشد که گرسنه در کار باشد، چطور من بخوابم«سیر»، و رعیت من یک نفرشان ـ ولو در بعض از اَرجای[2]مملکت ـ اینها گرسنه باشند.

بالاترین مصیبتی که بر اسلام وارد شد، همین مصیبت سلب حکومت از حضرت امیر ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ بود؛ و عزای او از عزای کربلا بالاتر. مصیبت وارده بر امیرالمؤمنین و بر اسلام بالاتر است از آن مصیبتی که بر سیدالشهداء ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ وارد شد. اعظمِ مصیبتها این مصیبت است که نگذاشتند مردم بفهمند اسلام یعنی چه. اسلام حالا هم به حال ابهام دارد زندگی می‏کند. الآن هم مبهم است. الآن هم نمی‏دانند مردم که معنی اسلام چیست، حکومت اسلامی چیست، اسلام چه می‏خواسته بکند، چه برنامه‏ای اسلام داشته است در حکومتش. این پنج سال حکومت، یا پنج ـ شش سال حکومت حضرت امیر، این با همۀ گرفتاریهایی که بوده است و با همۀ زحمتهایی که از برای حضرت امیر فراهم شد، سلبش عزای بزرگ است. و همین[دورۀ]پنج ساله و شش ساله، مسلمین تا به آخر باید برایش جشن بگیرند؛ جشن برای عدالت، جشن برای بسط عدالت، جشن برای حکومتی که اگر چنانچه در یک طرف از مملکتش، در یک جای از مملکتش، برای یک معاهد[3]ـ یک زن معاهد ـ یک زحمت پیش بیاید، یک خلخال از پای او درآورند، حضرت، این حاکم، این رئیس ملت، آرزوی مرگ بکند، که مرگ برای من ـ مثلاً ـ بالاتر از این است که در مملکت من یک نفر زنی که معاهد هست خلخال را از پایش درآورند. این حکومتْ حکومتی است که در رفتنش مردم باید به عزا و سوگواری بنشینند؛ و برای
همان پنج روز و پنج سالۀ حکومتش باید جشن بگیرند؛ جشن برای عدالت، جشن برای خدا، جشن برای اینکه این حاکم حاکمی است که با ملت یکرنگ است بلکه سطحش پایینتر است در زندگی؛ سطح روحی‏اش بالاتر از همۀ آفاق است، و سطح زندگی‏اش پایینتر است از همۀ ملت.

رابطۀ مؤمن و قانون

والَّذین کَفَروا یَتَمَتَّعونَ و یأْکُلُونَ کَما تَأْکُلُ الاَنْعامُ و النّارُ مَثْویً لَهُمْ[4]؛ این میزان است. هر کس که ملاحظه کرد که در تمتعاتش ـ در اکل و استفاده‏ها و لذایذش ـ به افق حیوانی نزدیک است، یعنی می‏خورد و لذت می‏برد بدون اینکه تفکر کند که از چه راهی باید باشد. حیوان دیگر فکر این نیست که حلال است یا حرام است؛ فکر این نیست که امت در گرفتاری هستند یا نیستند. آنهایی که بدون این تفکر، بدون یک قانونی ـ بدون قانون اسلامی ـ تمتع می‏کنند و می‏خورند، اینها اکلشان اکل حیوانی است والنّار مثویً لهم. در روایتی است که از برای کافر هفت تا مِعاء است، و از برای مؤمن معاء واحد است.[5]مؤمن یک معاء بیشتر ندارد و آن معاء قانون است: شکمش را، سایر لذایذش را، تطبیق می‏کند با قانون اسلام؛ تخلف از قانون اسلام نمی‏کند. اما آن کسی که مؤمن نیست، از راه شهوت می‏خورد بدون اینکه تطبیق با قانون بکند، این یک معاء؛ از راه غضب می‏خورد بدون اینکه تطبیق بکند با قانون، این هم یک معاء؛ از روی هوای نفس می‏خورد این هم یک معاء؛ مُزْدَوَج است بین هوای نفس و لذت شهوت، بین هوای نفس و غضب، بین غضب و هوای نفس، این هم سه تا؛ این شش تا مزدوج است از هر سه ـ هوای نفس و غضب و شهوت مزدوج شد و از راه اینها اکل کرد، این هفت تا؛ هفت معاء دارد. مؤمن بیش از یک معاء ندارد، و آن معائش از راه قانون است. اسلام هر چه فرموده است همان
یک راه است. این جور نیست که به غضب خودش، به شهوت ـ همۀ اینها به دست مؤمن ایمان آوردند؛ همۀ قوا تابع قوّۀ عقل شدند که عقل هم تابع شرع است. برای یک همچو حکومتی که حکومت عقل است، حکومت عدل است، حکومت ایمان است، حکومت الهی است، در رفتنش عزا لازم است و در برقراری‏اش ـ برای همان چند سال حکومت حضرت امیر ـ مسلمین باید جشن بگیرند.

... آقا اینهایی که من عرض می‏کنم مطلب تصوری نیست. مع‏الأسف برای من کاغذهایی از ایران می‏رسد و شکایاتی از ایران راجع به اوضاع می‏رسد که دائماً روح مرا در عذاب دارد. از شیراز یکی از علمای محترم شیراز ـ سلّمه‏اللّه‏ ـ نوشته‏اند به اینکه[در]

عشایر جنوب اینجا قحطی واقع شده است، در جنوب؛ و عشایر اینجا به قدری در قحطی و در گرسنگی هستند که بچه‏هایشان را در معرض فروش قرار داده‏اند. از فسا یکی از علمای آنجا به من نوشته است به اینکه ـ باز همان وضع را نوشته است لکن این تکۀ آخر را ننوشته است راجع به گرفتاریهای آنها و اینکه من ـ که یک مثلاً اهل علمی هست ایشان ـ در فکر افتادم که با یک زحمتی برای اینها یک نانی، یک لباسی، یک چیزی تهیه کنم. بنده هم اجازه دادم اینکه از سهم امام این کارها را انجام بدهند. از تهران به من نوشته‏اند که در بلوچستان و سیستان و اطراف خراسان، آنجا یک قحطی و گرسنگی شده است که مردم هجوم آورده‏اند به شهرهای بزرگ؛ و از گرسنگی نه حیواناتی دارند و نه حیوانِ خود را می‏توانند ضبط کنند و از گرسنگی اینطور هستند. اطراف مملکت ایران در این مصیبت گرفتار هستند و میلیونها تومانش خرج جشن شاهنشاهی می‏شود! برای خود شهر تهران، از قراری که یک جایی نوشته بود، برای جشن خود تهران هشتاد میلیون تومان اختصاص داده شده است. این راجع به خود شهر است. کارشناسهای اسرائیل برای این تشریفات دعوت شده‏اند. به طوری که خبر شدم و نوشته‏اند به من، کارشناسهای اسرائیل مشغول بپا داشتن این جشن هستند و این تشریفات را آنها دارند درست می‏کنند این اسرائیل که دشمن با اسلام است و الآن در حال جنگ با اسلام است، این اسرائیل که «مسجد اقصی» را خراب کرد و دیگران می‏خواستند ترمیم کنند و روپوشی کنند جرم
اسرائیل را، برای این اسرائیل نفت از ایران رفته است. از قراری که گفته شده است و در رادیوهای بزرگ دنیا گفته شده است، کشتی نفت ایران برای اسرائیل که در حال جنگ با مسلمین است رفته است. اینها شاههایی است که برایشان باید جشن بگیرید!

شاهنشاهی روسیاه

شاهنشاهی ایران، از اولی که زاییده شده است تا حالا، روی تاریخ را سیاه کرده است. جنایات شاههای ایران روی تاریخ را سیاه کرده است. برج از سر درست می‏کردند: سر مردم را می‏بریدند، قتل‏عام می‏کردند، بعد برج درست می‏کردند با آن. برای این شاهها ما باید، ملت اسلام باید جشن بگیرد! باید بازار تهران ـ حتمی است ـ بازار تهران باید از سرمایۀ خودشان بدهند برای این جشنها. جشن برای او باید گرفت که در پناه او مسلمین راحتند ؛ جشن برای آنی باید گرفت که برای اینکه یک خلخـالی از پای یک نفر معاهد ، ـ معاهده ـ در می‏آید آرزوی مرگ می‏کند نه کسی که اگر یک دفعه یک شعاری بر خلاف هوای نفس او داده بشود، بفرستد بریزند در دانشگاه. آقا نوشته‏اند که دخترها را اینقدر زده‏اند که پستانهای اینها محتاج به جراحی است، در همین چند وقت واقع شده است و نجف بی‏اطلاع است.[گریۀ حضار]فضاحتهای دیگری که کردند قابل ذکر نیست. چرا؟ برای اینکه شعار دادند که ما جشن 2500 ساله را نمی‏خواهیم؛ ما گرسنه هستیم؛ گرسنگی مسلمانها را رفع کنید؛ جشن نگیرید؛ روی مرده‏ها جشن نگیرید. آقا برسانید به دنیا؛ چرا نجف اینقدر خواب است؟ ما مسئول نیستیم؟ تمام کار ما برای مسلمین درس است؟ فقط همین، که ما درس بخوانیم؟ ما نباید به درد مسلمانها برسیم؟ ما نباید اعتراض کنیم که چرا نفت ایران و اسلام را برای مملکتی که در حال جنگ با مسلمین است می‏فرستید؟ این اعتراض ندارد؟ نباید این گفته بشود؟ ما برای چه سلاطینی، برای چه سلاطینی جشن بگیریم؟ مردم چه خوشی از سلاطین[دارند]؟ برای آغا محمدخان قَجَرْ ما جشن بگیریم؟! در زمان خود ما ـ زمان خود من ـ بوده است آن روسیاهیهایی که به بار آوردند؛ برای کسانی که در مسجد گوهرشاد مسلمین را آنطور
قتل‏عام کردند که خونهایش به دیوار تا مدتی بود و مسجد را درش را بسته بودند که کسی نبیند، ما جشن بگیریم؟! برای آنکه 15 خرداد را پیش آورده، و به طوری که گفته‏اند و یکی از علمای قم به من گفت که در قم چهارصد نفر را کشته‏اند و روی هم رفته گفته می‏شود که پانزده هزار مردم را قتل‏عام کرده‏اند، ما جشن بگیریم؟! برای اینها ما باید جشن بگیریم؟! خوبهای اینها شقاوت داشتند. یکی از آنهایی که جزء خوبها حسابش می‏کنند و شاید فواتح برایش خوانده می‏شود، برای خاطر اینکه یکوقت به کالسکۀ او جسارت کرده بود یک فوج گرسنه ـ در بین راه حضرت عبدالعظیم یک فوج گرسنه‏ای نان خواسته بودند، گرسنه بودند، بیچاره بودند، یک سنگی هم پرت شده بود یا کرده بودند طرف کالسکۀ او ـ گفت که این فوج یا این دو فوج را طناب بیندازید، بردند طناب انداختند[و]عدۀ کثیری را با طناب خفه کردند. و یکی از وزرای بزرگ، یکی از اشراف ایران، رفت اعتراض کرد که آقا اینها بندۀ خدایند، چرا این جور می‏کنید. این خوبهایشانند، بدهایشان که وامصیبتاست که ما داریم می‏بینیم.

برای این حکومتها عزا باید گرفت

اینها با هفت معاء می‏خورند؛ با هفت معاء! اصلاً اعتنای به اینکه یک ملتی است[و]این ملت باید زندگی بکند ندارند. هر روز ـ هر روز نه البته، بسیاری از اوقات ـ به ما می‏نویسند که اجازه بدهید فلان جا حمام درست کنیم. پس چه شد این حرفهای شما که می‏گویید همۀ ایران در رفاه هستند؟ همۀ ایران در رفاه هستند و بچه‏هایشان را می‏فروشند برای گرسنگی! در رفاهند همۀ ایران؟! چه رفاهی الآن برای ایران هست؟ بازار ایران را دارند الآن چپاول می‏کنند که یک مقداری‏اش را خرج این جشن مفتضحانه بکنند، باقی‏اش را هم خودشان مصرف کنند یا مأمورین مصرف کنند. سرمایه‏های مردم و مسلمین بیچاره را صرف این می‏کنند و از بودجۀ خودِ مملکت چقدرها، چقدر میلیونها، دهها میلیون خرج یک همچو ملعبه‏ای، یک همچو مضحکه‏ای می‏کنند. برای چه؟ برای هوای نفس. همینکه گفته بشود که ما آنیم که جشن گرفتیم، و ما مفاخرمان این است که
«آغا محمد قجر» داشتیم، مفاخرمان این است که «نادرقلی» داشتیم. یک آدم مزخرف سفاک این آدم بود که خدا می‏داند که چه خبر بود. اینها جشن دارند؟! مسلمین باید عزا بگیرند برای اینطور حکومتها. جشن برای او باید بگیرند که وقتی که احتمال این را می‏دهد که در آخر مملکت یک گرسنه‏ای باشد، به خودش گرسنگی می‏دهد. آنی که کنار مسجد، دارالاماره‏اش و دکة‏القضائش همین مسجد کوفه ـ یک گوشه‏ای از مسجد کوفه ـ دکة‏القضائش هست و روی زمین می‏نشیند ویأکُلُ کَما یأکُلُ العَبیدُ و یَمْشِی کَما یَمْشِی الْعَبید.[6]وقتی هم پیراهن گیرش می‏آید پیراهن نو را به «قنبر»[7]می‏دهد، پیراهن کهنه را خودش بر می‏دارد و آستینش هم، آستینش هم که بلند است پاره می‏کند همانطور می‏پوشد و می‏رود خطبه می‏خواند؛ یک مملکتی هم دارد که دَه مقابل مملکت ایران است. این جشن دارد.

نجف را بیدار کنید!

آقا به هوش بیایید؛ نجف را بیدار کنید. اعتراض کنید. اگر صدتا تلگراف از نجف برود که با کمال ادب، آقای کذا و کذا ـ «اعلی کذا» ـ[8]با کمال ادب برود که آقا این گرسنه‏ها را سیر کنید؛ این مقدار خرجی که برای این امور می‏خواهی بکنی خرج این ملت بیچارۀ گرسنه بکن؛ خرج این ورشکسته‏های بیچاره بکن که بعضی‏شان فرار کردند از ایران؛ در همین‏جا هستند، در نمی‏دانم جاهای دیگر هم بعضی. اگر یکصدتا تلگراف از اینجا، از علمای اینجا، از فضلای اینجا، از طلاب اینجا برود، احتمال تأثیر دارد لکن کو که یک همچو چیزی بشود؟ اگر اعتراض نکنند که چرا اعتراض می‏کنید خیلی ما متشکر هستیم! ما تکلیف نداریم واقعاً؟! ما باید به حال این ملت بنشینیم نگاه کنیم هر چه
سر ملت می‏آید؟! همان برویم حرم حضرت امیر و یک دعایی بکنیم؛ همین مقدار کافی است برای ما؟! یا مایی که داریم در پناه اسلام و با بودجۀ اسلام، این بودجه‏ای که یک جزئی جزئی‏اش را به ما می‏دهند مع‏ذلک با بودجۀ اسلام داریم زندگی می‏کنیم، برای اسلام یک قدم نباید برداریم؟ «تَرَتُّبْ»[9]اسلام است؟ خوب آن هم بسیار خوب، سر جای خودش اما کافی است همین؟ کفایت می‏کند که ما جمع بشویم در مسجد کذا و کذا و فقه بخوانیم و اصول بخوانیم لکن غافل باشیم از همۀ جهات مسلمین؟ غافل باشیم از اینکه این یهود می‏خواهد ممالک اسلامی را قبضه کند، تا اینجا برسد، تا همه جا برسد، این قبور را می‏خواهد خراب کند؛ ما باید غافل باشیم از این؟ آن وقت آن کسی[10]که نفت به این آدم می‏دهد مُسْلم است؟ این اعتراض ندارد که آقا نفت، نفت مسلمین را چرا به کفار می‏دهی؟ نفت مسلمین را چرا به کسی که در حال جنگ با مسلمین است می‏دهی؟ او جواب می‏دهد من نوکرم؛ اینطور فرمودند، باید اطاعت کنم. نوکر باید اطاعت کند، چاره ندارد. خودش گفت که مرا، مرا نصب کردند؛ خود متفقین آمدند در اینجا ـ در یکی از نطقهایش گفت[که]ـ متفقین آمدند در ایران و صلاحْ این دیدند که من باشم، که خاندان کذا باشد. خدا لعنتشان کند با این صلاحشان.کسی که دست نشاندۀ دیگران است خدمت باید بکند؛ نمی‏تواند نکند. هوای نفس است، همه‏اش هوای نفس است. ریختن به دانشگاه جز هوای نفس هیچی نیست؛ ریختن به مدرسۀ فیضیه و آن فضاحتی که در مدرسۀ فیضیه درآورد که شما خوابش را ندیدید؛ آن بساطی که در مدرسۀ فیضیه درآوردند: سید جوان را از پشت بام انداختند پایین که آوردندش منزل ما با کمر افسرده یا شکسته؛ آنقدر عمامه سر تفنگها کردند، آتش زدند؛ به جعفربن محمد جسارت کردند، به قرآن جسارت کردند. ما برای اینها باید جشن بگیریم؟! جشنی برای ما نمانده. برای ملت ایران چه جشنی مانده؟ ملت ایران موظف است که با این جشنْ مبارزۀ منفی بکند ـ مثبت نه، لازم نیست. از خانه بیرون نیایند وقتی که این جشنها هست،
شرکت نکنند در جشنها؛ جایز نیست شرکت کردن در این جشنها. هر چه می‏توانند از زیر بار اینطور چیزها در بروند.اگر علمای ایران دسته‏جمعی اعتراض کنند همه‏شان را می‏گیرند؟! همۀ علمای ایران را می‏گیرند و اعدام می‏کنند یا تبعید می‏کنند؟! اگر از تمام مملکت ایران، علمای ایران ـ که اقلاً صد و پنجاه هزار نفر معمم در ایران دارد و آن همه ملا و مرجع و حجت‏الاسلام و آیت‏اللّه‏ دارد ـ اگر اینها اعتراض کنند و این مُهر سکوت را بردارند و این امضا را (که به سکوت آنها امضا حساب می‏شود) این مُهر را بردارند، سکوت را بردارند، همۀ آنها را از بین می‏برند؟! آنها اگر می‏خواستند از بین ببرند اولش خوب بود مرا از بین ببرند؛ نبردند هم؛ صلاحشان نمی‏دانند. ای کاش صلاحشان بود!

من می‏خواهم چه کنم این زندگی را؟ مرگ بر این زندگی من. آنها خیال می‏کنند که من از این زندگی، خیلی خوشی دارم می‏برم که تهدید من می‏کنند. چه زندگی است که من دارم. هر چه زودتر بهتر. بیایند؛ هر چه زودتر بهتر. خوب، «عِنْدَ أکْرَمِ الْأکْرَمین» انسان می‏رود. آنجا کریم است؛ خدا کریم است. لااقل گوش انسان از اینطور چیزهایی که می‏شنود، هر روز می‏شنود، هر روز نالۀ مردم را می‏شنود، هر روز اطلاع می‏دهند که دخترها را چه کردند، دخترها را کشتند بعضی‏شان را، سر ناهار ریختند آن قلدرها و چماق‏کِشها، ریختند سر ناهار، دیگ، نمی‏دانم،[آب یا غذای]جوش را ریختند به سر این بیچاره‏ها. چه شده است؟ گفتند مثلاً مرده باد زید، زنده باد زید. این آدم کشتن دارد؟! گفتند ما جشن 2500 ساله را می‏خواهیم چه کنیم؟! جشن را آنها باید بگیرند که زندگی دارند، آنها باید بگیرند که یک حکومتی دارند که در تحت نظر آن حکومت در رفاه هستند، در پناه هستند. جشن برای حضرت امیر باید بگیرند که در زیر شمشیر او مردم در پناه هستند، مردم در امان هستند؛ هیچ کس نمی‏ترسد در حکومت او الاّ از خودش؛ از حکومت نمی‏ترسد. برای اینکه حکومتْ حکومت عدل است. اصلش حکومت عدل ترس ندارد؛ از خودش انسان باید بترسد. اما اینجا اینطوری است؟ مملکت ما این جور است که مردم از خود شما بتوانند یا ... همه در فکر این هستند که چه وقت مأمورْ درِ خانه بیاید. بیگناه است اما خوب چه بکند با احتمال، با احتمال ضعیف؛
همان طوری که در زمان حجاج و ابن‏زیاد و اینها بود که همان احتمال این معنا را که شیعۀ علی ـ علیه‏السلام ـ باشد کافی بود. حالا هم یک احتمال ضعیفی بدهند که این مثلاً چطور است؛ این کافی است برای اینکه او را بگیرند، او را زجر کنند، او را چه بکنند. یک کلمۀ نصیحت کسی می‏کند و یک کلمۀ نصیحت را یک کسی منتشر می‏کند، می‏گیرند او را. حالا معلوم هم نیست از کجا هست. یک کسی یک کلمه در سر منبر حرف می‏زند، یک کلمه‏ای که اصلاً خیلی هم برخورد ندارد؛ همان ادنی کلمه همان و او را گرفتن و حبس کردن همان! ما موظف نیستیم که این جنایات را ـ لااقل ـ ذکرش بکنیم؟!

لزوم اعتراض دسته‏جمعی روحانیت به جشنهای 2500 ساله

من وظیفه می‏دانم، چه بکنم؟ من وظیفه می‏دانم، وظیفۀ خودم می‏دانم که تذکر به شما بدهم[و]تا آن اندازه که صدای من می‏رسد فریاد کنم، تا آن اندازه‏ای که قلم من می‏رسد بنویسم منتشر کنم. اگر آقایان هم صلاح دانستند، این امت اسلامی را امت خودشان دانستند، شیعۀ خودشان دانستند، آنها هم بکنند. اگر صلاح ندانستند ان شاءاللّه‏ خداوند حفظشان کند. گرفتاریهای ما اینهاست. من چه بکنم؟ من حالا به شما اخلاق بگویم؟! اساس مسلمین و اسلام را دارند از بین می‏برند، من برای شما حالا بنشینم تهذیب نفس بگویم؟! مهذب نیستم که در فکر نیستم؛ اگر مهذب بودیم در فکر بودیم.

شماها راه دارید و آن این است که یکی یک کاغذ بنویسید. کاغذ که اینقدر تمبرش، پولش زیاد نیست؛ ولو مئونۀ[11]شما کم است لکن یک کاغذ برای خاطر خدا بنویسید به حکومت ایران به اینکه آقا! این جشن را دست از آن بردار. مردم گرسنه‏اند؛ گرسنه‏ها را سیر کنید. از آقایان خواهش کنید که آنها هم خواهش کنند. من نمی‏گویم آنها صحبت بکنند؛ آنها هم خواهش کنند؛ به طور تمنا و خواهش. بخواهید از آقایان، از افاضل اینجا، از علمای اینجا و از مراجع اینجا که آقا نصیحت کنید این حکومت را. این دارد پدر مردم
را درمی‏آورد؛ و اگر به این افسارگسیختگی باشد مصیبتهای بعد بالاتر است. هر روز اینها کار درست می‏کنند. کارشناس دارند برای اینکه ایجاد کنند یک مطلبی را. هر روز جشن درست می‏کنند و هر روز بساط درست می‏کنند. آنی که در ذهن من و شما نمی‏آید بعدها درست می‏کنند اینها. اگر اعتراض بشود، خواهش بشود، تمنا بشود، به ممالک دیگر اسلام، به اینهایی که می‏خواهند در این جشن زهرماری شرکت کنند و در خون ملت ایران شرکت کنند، به اینها نوشته بشود که آقا نروید در این جشن؛ این جشنْ جشن کثیفی است، نروید در این جشن، شاید تأثیر بکند. به این ممالک اسلامی بگویید که نروید در این جشنی که اسرائیل دارد بساط جشنش را بپا می‏کند و درست می‏کند. کارشناسهای اسرائیل در اطراف شیراز دارند بساط جشن را درست می‏کنند. در این جشنی که کارشناسهای اسرائیل دارند این عمل را می‏کنند، نروید.

توطئه‏های اسرائیل علیه اسلام

این اسرائیل که همین چند وقت پیش از این ـ همین اخیراً ـ به قرآن کریم نسبت داد به اینکه سرایت بعض از امراض در آلمان گردن قرآن است؛ برای اینکه قرآن دستور داده است، در سورۀ پنجم آیۀ ششم، دستور داده است که مسلمین وقتی که مستراح می‏روند حق ندارند با صابون بعدش دست خودشان را بشویند! باید حتماً با دست محل را چه بکنند، و بعدش هم حق ندارند جز با آب بشویند؛ از این جهت میکروب سرایت می‏کند به دست و کذا! آن آیۀ ششم سورۀ پنجم چه است؟! آیۀ وضوست و آیۀ غسل است. اینها این هستند. در آلمان یک بساطی درست کرد این مطلب، و آنطوری که نوشتند به بهداریها، به چه، به چه. و اسرائیل نقل کرد این مطلب را که به قرآن یک همچو نسبتی داده. بعد هم که اعتراض کردند، بعضی از روزنامه‏ها و بعضی از مطبوعات دست نشاندۀ آنها درست قبول نکردند. بعضیها هم که قبول کردند خیلی منتشر نکردند. اسرائیل یک همچو کسی است که با اسلام اینطور دشمنی دارد. چند وقت پیش از این، پارسال بود که قرآن را تحریف کرده بود. امروز هم که ـ در چند وقت پیش از این هم ـ یک همچو
نسبتی به قرآن داده و آن هیاهو را درآورده. خداوند ان شاءاللّه‏ تأیید کند این دانشجوهایی که در خارج هستند؛ آنها با کمال جدیّت تکذیب کردند این معنا را، و نوشتند و نشر کردند و ملاقات کردند و با ـ عرض می‏کنم ـ سران آنها ملاقات کردند که مطلب یک مطلب دروغی بوده است، و در مطبوعات آنها منتشر کردند.[12]خوب، حالا یک همچو خدمتی چقدر ارزنده است. ببینید ما تا حالا یک همچو خدمتی کردیم؟ آنها دانشجوهای علوم جدیده هستند منتها دانشجوی مُسْلم بیدار؛ من و شما هم دانشجوی قدیم هستیم لکن خواب و گرفتار.[دربارۀ]اوضاع اینجا که نباید یک کلمه صحبت کرد! اصلش صحبتْ با مرجعیت منافات دارد! صحبت با آخوندی اصلاً منافات دارد! آخوند نباید صحبت کند؟![13]

وظیفۀ روحانیت دخالت در سیاست است

حضرت امیر ملاّ نبود[که]خطبه‏های به آن طولانی داشت؟ حضرت رسول[که]خودشان خطبه‏های به آن طولانی دارند، ایشان ملّا نبودند؟ وقتی نوبت به ماها می‏رسد عذرها درست می‏کنیم برای اینکه ما می‏خواهیم از زیر بار در برویم. شما این جور تربیت نشوید آقا. شما موظفید برای اینکه به اسلام خدمت بکنید. موظفید. خدمت همین نیست که درس بخوانید؛ این هم یک شعبه است. موظفید که گرفتاریهایی را که برای مسلمین پیش می‏آید شما دخالت در آن بکنید. موظفید دخالت بکنید. هی به گوش ما خواندند که آقا شما چه کار دارید با کار دولت؟! دولت است، نمی‏دانم چه است! هی به گوش ما این را خواندند، ما هم باورمان آمد که نباید دخالت در کار دولت بکنیم، نباید معارضه بکنیم.

از اول تاریخ بشر تا حالا، دولتهای جائر را مقابلشان انبیا ایستاده بودند و علما ایستاده بودند. آنها عقلشان نمی‏رسید؟! خدای تبارک و تعالی که موسی را می‏فرستد که این
شاهنشاه را از بین ببر، خدای تبارک و تعالی مثل من و شما نمی‏دانست قضیه را که نباید با شاه مخالفت کرد؟! در روایت است،[از]«طبری»[14]نقل می‏کنند یا از «ابن‏اثیر»[15]روایت است که «مَلِکُ الْمُلوک» پیغمبر فرموده است که منفورترین کلمات است پیش من؛[16]یعنی شاهنشاه. این جزو کلمات منفور است که به کسی از بشر نسبت داده بشود. این مال خداست. از اوّلی که بساط انبیا بوده است تا زمان رسول اکرم، تا بعدها زمان ائمه ـ علیهم السلام ـ مرتب مقابله کردند. تو حبس هم[که]بودند مقابله کردند. موسی‏بن جعفر تو حبس هم مقابله می‏کرد. حضرت ابی‏عبداللّه‏[17]با آن تقیۀ کذایی و کذایی، آن «روایت مقبوله»[18]را می‏فرماید و مقابله می‏کند با آنها. مقابله می‏کند با کلام، با تبلیغ؛ تبلیغ بر ضدشان می‏کند، مردم را سوق می‏دهد به خلاف آنها. معاویه یک سلطان بود در آنوقت؛ حضرت امام حسن بر خلافش قیام کرد در صورتی که آن وقت همه هم با آن مردک بیعت کرده بودند و سلطانش حساب می‏کردند. حضرت امام حسن قیام کرد تا آن وقتی که می‏توانست. وقتی که یک دسته علاف نگذاشتند که کار را انجام بدهد، با آن شرایط صلح کرد که مفتضح کرد معاویه را. آنقدری که حضرت امام حسن معاویه را مفتضح کرد به همان قدر بود که سیدالشهداء یزید را مفتضح کرد. مقابله همیشه بوده است. بعدها هم علمای بزرگ همیشه، همیشه علمای بزرگ مخالفت می‏کردند؛ با قدرتها همیشه علمای بزرگ مخالفت می‏کردند برای اینکه می‏دیدند که این مخالفین، این قلدرها، بودجۀ مملکت را خرج عیاشیهای فرنگشان و کذا می‏کنند؛ قرض می‏کنند به عهدۀ این ملت و می‏روند به عیاشی. چند کرور قرض کرد آن شخص[19]و[به اروپا]
رفت دو مرتبه، سه مرتبه. مگر تمام می‏شود شهوات انسان. علما[که]با آنها مخالفت می‏کردند آن وقت هم قدرت داشتند.

ملت یک ملت زنده‏ای بود که همراهی می‏کرد با اینها؛ کار از پیششان می‏رفت. ما هم اگر زنده باشیم کار از پیشمان می‏رود؛ اشتباه نکنید. منتها ما هر کداممان یک حکمی داریم. اگر صد میلیون آدم صد میلیون رأی داشته باشد، این نمی‏تواند کار بکند ـیَدُاللّه‏ مَعَ‏الجَماعة[20]اجتماع می‏خواهد؛ متفرقه‏ها کار ازشان نمی‏آید. اگر امروز علمای ایران، قم، مشهد، تبریز، اصفهان، سایر اَرْجاء مملکت، اگر چنانچه اعتراض کنند به این مطلب و به این کثافتکاریهایی که اینها دارند می‏کنند، این جنایتکاریهایی که اینها دارند می‏کنند، این عیاشیهایی که اینها می‏خواهند راه بیندازند و مملکت را به باد فنا بدهند، ملت را به باد فنا بدهند برای شهوات نفسانی خودشان، اگر اینها اعتراض بکنند، اعتراض دسته‏جمعی بکنند، شک نکنید که تأثیر می‏کند اما وقتی بنا شد که یکی برای یک جهتی، یکی برای یک جهتی، یکی تکلیف شرعی[را]اینطور می‏داند، آن یکی تکلیف شرعی‏اش را آنطور می‏داند، این مصیبت[است]. اینها مصیبت اسلام[است]. اسلامْ داشتنِ یک همچو معممینی برایش مصیبت است. مثلِ منِ معمم مصیبت است برای اسلام. من این را برای شما می‏گویم که آتیۀ شما تاریکتر است خدای نخواسته از حالا.

قیام سیدالشهداء هم برای تشکیل حکومت بود

شما یک قدری به فکر باشید، یک قدر توجه داشته باشید. هی ننشینید تکلیف شرعی برای خودتان درست کنید: کار تنبلها! تکلیف شرعی‏ام این نیست؛ تکلیف شرعی آنی است که پیغمبر ... شما قوه‏تان بیشتر از قوای سیدالشهداء است. قوایی نداشت در مقابل آن قوه[ولی]پاشد قیام کرد، مخالفت کرد، چه کرد، تا کشته شد. آن هم می‏توانست اگر تنبل بود ـ نعوذباللّه‏؛ می‏توانست بگوید که تکلیف شرعی من نیست. از خدا می‏خواستند آنها که سیدالشهداء ساکت باشد و آنها به خرسواری خودشان سوار باشند. از قیام او
می‏ترسند. او «مُسْلم» را فرستاده که مردم را دعوت کند به بیعت تا حکومت اسلامی تشکیل بدهد؛ این حکومت فاسد را از بین ببرد. اگر او هم سر جای خودش می‏نشست و در مدینه وقتی که مردک[21]می‏آمد می‏گفت که بیعت کن، می‏گفت بسیار خوب سلّمه‏اللّه‏ تعالی! نعوذباللّه‏ اگر یک همچو چیزی می‏گفت، از خدا می‏خواستند؛ خیلی هم احترامش می‏کردند، دستش را هم می‏بوسیدند، روی سرشان هم می‏گذاشتند؛ پسر پیغمبر بود. شما هم اگر احترامتان کنند، مثل احترام به امامزادۀ مرده! به امامزادۀ مرده خیلی احترام می‏کنند: می‏آیند در مقابل امامزاده یا امام ـ علیه‏السلام ـ می‏ایستند و خیلی هم احترام می‏کنند اما یک امامزادۀ زنده‏ای اگر یک کلمه‏ای بگوید، اگر خود حضرت امیر ـ خدا می‏داند که ـ اگر حضرت امیر در مقابل این حرفها بود همان بساطی را که سر دیگران می‏آوردند سر او هم می‏آوردند. خدا می‏داند اینطور است. برای اینکه شهوت است؛یَأکُلُون کَما تَأْکُلُ الأنْعامُ. حیوان نمی‏داند که خوراکی[که]دارد از کجاست، چه جور است، چه وضعی دارد. تمام دنیا کشته بشوند این علفش سر جای خودش باشد. بسیار خوب، همۀ عالم هم کشته بشوند بشوند. اینها حیوانند:یَأکُلُونَ کَما تَأْکُلُ الأنْعامُ والنارُ مَثْویً لَهُمْ. بشارت باد بر ایشان که نار جای آنهاست. عار دارند! دنیا عار از اینها دارد، مسلمین عار دارند از این شاهنشاهها.

خداوند ان شاءاللّه‏ همۀ شما را تأیید کند و بیدار کند؛ حوزه‏های مسلمین را و اسلام را و علمای اعلام را تأیید کند؛ و آنها را متوجه کند به این مفاسد. و شما همه موظفید به دعا کردن به اسلام و مسلمین و این بیچاره‏ها که الآن گرسنه هستند و بیچاره هستند و گرفتار هستند و عده‏ای در حبس هستند و عده‏ای در زجر هستند و عده‏ای در بیمارستانها هستند و عده‏ای را که پستانهایشان را می‏خواهند عمل بکنند و اینها. دعا کنید به اینها؛ اینها مسلمانند، اینها بیچاره‏اند.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته