بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

فاطی که ز من نامۀ عرفانی خواست

از مورچه‏ای تخت سلیمانی خواست

گویی نشنیده «ما عرفناک»[1]ازآنک‏به

جبریل از او نفخۀ رحمانی خواست

آخر پس از اصرار، مرا وادار کردی از آنچه قلبم ناآگاه است و از آن اجنبی هستم طوطی‏وار چند سطری بنویسم. و این در حالی است که ضعف پیری آنچه در چنته داشتم ـ هر چند ناچیز بود ـ به طاق نسیان سپرده و گرفتاری‏های ناگفتنی و نانوشتنی بر آن اضافه شده و کافی است که تاریخ این نوشتار بگویم تا معلوم شود در چه زمانی برای رد نکردن تقاضای تو شروع نمودم. شنبه 24 شعبان المعظم 1404 ـ 5 خرداد 1363 ـ خوانندگان در این تاریخ ملاحظه کنند اوضاع جهان و ایران را.

از کجا شروع کنم؟ بهتر آن است از فطرت باشدفِطْرَةَ اللّه‏ِ الّتی فَطَرَ النّاسَ عَلَیْها لا تَبْدیلَ لِخَلْقِ‏اللّه‏[2]در این جا به فطرت انسانها بسنده کرده، گرچه این خاصّۀ خلقت استوَ اِنْ مِنْ شَیْ‏ءٍ اِلاّ یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِیحَهُمْ[3]همه گویند:

ما سمیعیم و بصیریم و هُشیم

با شما نامحرمان ما خامُشیم[4]