بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

حب نفس، اساس گرفتاریهای بشر

من هم متقابلاً به آقایان تبریک این عید سعید را عرض می‏کنم و امیدوارم که خداوند این اعیاد را بر مسلمین و بر ملت شریف ایران مبارک فرماید و مستضعفان جهان را بر مستکبران غلبه دهد که آن روز عید بزرگ مبارکی خواهد بود. و امیدوارم که حاصل بشود یک همچو روزی.

من عرض می‏کنم که اساس این گرفتاریهایی که بشر به آن مبتلاست، از زمان آدم صفی‏اللّه‏ تا امروز و از امروز تا روز حشر، آنکه بشر به آن مبتلاست و اساس تمام فسادها و جنگها و ظلمها و تعدیها و تجاوزها بر آن محور است، اساسش حب نفس است که شعبه‏هایی از این حب نفس و مظاهری که دارد که اگر ملاحظه بفرمایید، این مظاهری که پایه‏اش حب نفس است، بشر را به تباهی کشیده و می‏کشد و انبیا هم برای اصلاح این امر آمده‏اند و مع‏الأسف، آن طوری که آنها می‏خواستند، موفق نشده‏اند و گمان ندارم که هیچ کس موفق بشود. یک شعبه از این و یک مظهری از این حب نفس، حب ریاست است؛ حب جاه است؛ حب غلبه است. از اول عالم تا حالا، از این قدرتهای جابر هر چه به مردم رسیده است، از این حب اشتهار، ریاست، حب قدرت و از اینها بوده است که

اساسش همان حب نفس است. الآن هم که ما در یک وضعی باقی هستیم در دنیا که همه می‏دانید دنیا الآن چه خبر است وبر بلاد مسلمانها چه می‏گذرد و بر کشورهای مظلومچه ظلمها واقع می‏شود، اساس همۀ اینها همان حب مسند و ریاست است. حب قدرت است که امریکا را وادار می‏کند که این جنایتهایی که در طول تاریخ بی‏سابقه است، انجام بدهد. و حب سلطه و ریاست است که شوروی را برمی‏انگیزد که اینطور با مردم دنیا و مظلومین دنیا رفتار کند. و حب نفس است که کشورهای اسلامی، سران کشورهای اسلامی در مقابل جنایاتی که از این قدرتها واقع می‏شود و از وابستگان آنها واقع می‏شود، بی‏تفاوتند. اگر این حب نفس در این سران کشورهای اسلامی نبود و این حب جاه و قدرت نبود، با این فجایع که واقع شده است، با این ظلمهایی که واقع شده است بر ایران و بدتر از او بر لبنان، نمی‏نشستند و تماشا کنند. همه ترس از این دارند که این قدرت تخیلی، که باید بگویم که هیچ ارزش ندارد، ازشان گرفته بشود. از این جهت، آن طور خاضع شدند در مقابل امریکا و بدتر از او و فجیعتر از او، درمقابل اسرائیل که الآن همه جست و خیزهایی که در این، اکثر این کشورهای اسلامی می‏شود برای این است که، اسرائیل را به رسمیت بشناسند و آن قرار داد «کمپ‏دیوید» را تحکیمش ببخشند.

اگر حب این چند روز ریاست، این چند روز سلطه نبود، هر انسانی ادراک این معنا را می‏کند که مثل اسرائیل بر بلاد مسلمین این طور رفتار کند و این طور جسورانه در مقابل همه، همه را تحقیر کند، ننگی بر چهرۀ این کشورهای اسلامی نقش بست که هیچ چیز این ننگ را نمی‏تواند بزداید، مگر اینکه توجه بکنند، مگر اینکه منقلب بشوند، متحول بشوند. و ننگی که بر همۀ این کشورهاست این است که با علم به اینکه دارند خلاف می‏کنند، به صدام کمک می‏کنند که صدام، اسلامی[را]که دارد در ایران پای می‏گیرد ان‏شاءاللّه‏، این آدم، این را زایل کند و همه کوشش‏شان بر این معناست. بعضی تصریح می‏کنند و بعضی هم خلافش را می‏گویند و دروغ می‏گویند. اگر این حب جاه نبود، که ارث شیطان است واز اول شیطان برای همین خصیصه‏ای که داشت مطرود شد، و چون

خودش را از آدم بالاتر می‏دانست و خودش را «نار» می‏دانست و آدم را «طین»[1]و آن نورانیت آدم را ادراک نکرده بود، موجب این شد که مطرود شد و قسم خورد که همه را مطرود کند، یعنی همۀ بشر را، و الآن دارد او موفق می‏شود در مقابل همۀ انبیا.

این حمله‏ای که صدام به ایران کرد، خوب، همه می‏دانید که برای این بود که سردار قادسیه بشود! و آن مسائل و این حمله‏ای که اسرائیل بر لبنان در مقابل چشم همۀ مسلمانان منطقه و دولتهای منطقه کرد، همه می‏دانید که برای قدرت طلبی وجاه طلبی[بود.]و امریکا هم همین وهمۀ قدرتها هم همین و این ممکن است که در شما هم پیدا بشود، در ما هم پیدا بشود. شیطان فقط نمی‏رود سراغ صدام و امریکا و شوروی. او همه جا هست و مظاهر شیطان، که نفس امارۀ خود ماست، پیش همه هست. چنانچه یک وقت دیدید که حب این را دارید که به مردم زور بگویید، حب این را دارید که مردم پیش شما خاضع باشند، بدانید که از آن حظ شیطانی پیشتان هست. و این حظ شیطانی است که پیش قدرتمندها هست و قدرتمندها را آن طور جسور می‏کند. و همین حظ شیطانی پیش آنهایی که خاضع در مقابل این قدرتمندان می‏شوند، ـ با اینکه امکانات اینکه در جلوی آنها بایستند، دارند ـ این همان حظ شیطانی است. همان است که شیطان را با آدم درگیر کرد و مطرود شد و حرف خدا را نشنید و امر خدا را نشنید و این را نفهمید که اطاعت امر خدا قضیۀ سجده بر آدم نیست، سجده بر خداست. مع‏الأسف، در بین این، دولتهای اسلامی ـ باصطلاح ـ و سران این دولتهای اسلامی به این امر مبتلا هستند. اگر این قدم را برداشته بودند که حب این ریاست را کم کرده بودند یا موفق می‏شدند زایل می‏کردند، ممکن نبود که بدون تفاوت بنشینند و این طور بار ذلت بکشند.

تقویت صدام

یک وقت امریکا بر مردم غلبه می‏کند و شوروی غلبه می‏کند، یک وقت اسرائیل غلبه می‏کند. اسرائیل امروز فرمانفرمای این بلاد اسلامی دارد می‏شود و اگر این بی‏تفاوتی و

این کمک و این طفره زدن برای اینکه بشناسند اسرائیل را به رسمیت، اگر این به نتیجه برسد، او فرمانفرمای همه‏شان خواهد شد. و همین طور که حالا تحقیرشان کرد و ذلیلشان کرد در مقابل خودش به امر امریکا، به طرح امریکا، این مطلب توسعه پیدا می‏کند و در همه جا ریشه می‏دواند. مکرر این مسئله ذکر شده است که اسرائیل قناعت نمی‏کند به آنجایی که هست؛ قدم قدم پیش می‏رود و هر قدمی که رفت، هی می‏گوید ما کاری نداریم، همین است، فردا قدم بالاتری برمی‏دارد؛ امروز لبنان است، فردا ـ خدای نخواسته ـ سوریه، پس فردا عراق است و همین طور.

و مع‏الأسف، این دولتها به جای اینکه در مقابل این آدم و این غیر انسان قیام کنند، نهضت کنند، اتفاق حاصل کنند برای جلوگیری، یک انکار هم نکردند. الآن هم جست و خیز می‏کنند برای اینکه تثبیت کنند مقام او را. و این یک ننگی است که در کشورهای اسلامی بر چهرۀ همه است؛ بر سران، بی واسطه و بر مردم کشورها هم که سران را این طور به جای خودشان گذاشته‏اند که هر کاری می‏خواهند بکنند و هر ذلتی می‏خواهند برای اسلام و مسلمین تهیه کنند و جلو اینها را نگرفتند، بر آنها مع‏الواسطه. ما این مصیبتها را به کجا باید ببریم؟ ما را مبتلا کردند به جنگ عراق. توطئه تدارک دیدند که ما برویم سراغ اسرائیل تا عراق تقویت بشود، آن وقت عراق و اسرائیل بیایند سراغ ما. ما این توطئه را فهمیدیم و آقایانی که متصدّی امورند توجه کردند و گفتند راه ما این است که از این راه برویم. اگر از آن راه ما رفته بودیم، امروز عراق وضعش با ما غیر از این بود و اسرائیل هم به دنبال او، با ما طور دیگری بود.

پیروزی چشمگیر سیاسی برای ایران

ملت ایران همان طوری که تا کنون عمل کرده است و پیروزی سیاسی اخیر را که پیدا کرده است، این یک امر خیلی چشمگیری است. صدام با تمام قوا کوشش کرد به اینکه سران کشورهای غیر متعهد را در بغداد جمع کند و این جمهوری اسلامی و این قدرت اسلام در این گوشۀ دنیا باعث شد که سران کشورها توجه کنند و دست رد به سینۀ صدام بزنند. بعد هم با کمال وقاحت می‏گوید: من برای اینکه وحدت اسلامی محفوظ باشد، از

او گذشتم؛ پس خوب است وزرای خارجه بیایند اینجا! آن هم هر چه توانست این ور، آن ور زد و به در یوزگی فرستاد افراد را به همه جا، منتهی به این شد که حالا باز اعلام کرده است که نه، ما برای وحدت مسلمین از این مطلب هم گذشتیم. و من عقیده‏ام این است که ایشان برای وحدت مسلمین به جهنم برود!

آنهایی که اساس اختلاف بین مسلمین را درست می‏کنند، خوب یکی‏اش هم از آن افراد، همین صدام است که اساس اختلاف است. دولت ایران با هیچ دولتی هیچ وقت جنگ نداشت و مخالفت نداشت، الاّ با آنهایی که بر ضدشان می‏خواهند کاری بکنند. این هجوم ابلهانۀ صدام به ایران اسباب این شد که دولتهای منطقه بسیارشان با ایران؛ یعنی، با اسلام به مخالفت برخیزند. آنها هم کم‏کم خواهند فهمید که صرفه در این نیست که با یک همچو ملتی که همه چیزش را در راه اسلام دارد فدا می‏کند، مخالفت کنند آنها هم توجه پیدا خواهند کرد لکن ما هم باید به مسائل؛ یعنی، به آن شیطنتهایی که نفس امارۀ انسان می‏کند، توجه کنیم؛ آن ریزه‏کاریهایی که در انسان ایجاد می‏کند. چه بسا یک نفر آدم زاهد متقی در طول عمرش به زهد و تقوا و اینها معروف باشد و شیطان یک گوشه‏ای از دل او را ربوده باشد که همۀ این اعمال و این زهد و تقوا، همه و همه فاسد بشوند. و چه بسا باشد که شما آقایانی که در مجلس تشریف دارید و امیدوارم که موفق باشید با همۀ کوششی که می‏کنید برای اسلام، لکن آن حظ شیطانی از پیش شما نرفته باشد.

مخالفتهای قدرتهای بزرگ، دلیل قدرتمندی ملت

باید خودتان مراقبت خودتان را بکنید و وادار کنید کسانی از شما مراقبت کنند. و چه بسا باشد که این سپاه پاسداران و این سران فرماندهان سپاه پاسداران با همه جدیتی که می‏کنند، برای اینکه به اسلام خدمت بکنند، در باطن قلبشان، غیر خودآگاه از این خصیصه‏های شیطانی باشد که یک وقت ببینند که کارهایی که کرده‏اند دست شیطان در آن بوده است. باید همیشه انسان مراقب خودش باشد. می‏خواهد نماز بخواند، مراقبت

کند از نمازش که مبادا دست او در آن کار باشد؛ دست نفس اماره در کار باشد. بخواهد پاسداری بکند، متوجه باشد که مبادا دست او در کار باشد؛ و او را به کاری وادار کند که خودش تباه بشود و جمهوری اسلامی را هم چهره‏اش را یک طور دیگر نمایش بدهد، شماهایی که دست‏اندر کار هستید در این جمهوری اسلامی، چه آن آقایان سفرا و کاردارهایی که در خارج می‏روند و خارج بیشتر توقع هست و چه شما سپاه پاسداران و سایر قوای نظامی و انتظامی که در داخل خدمت می‏کنید و چه و کلای محترم که در مجلس خدمت می‏کنند و چه همه؛ قوۀ قضائیه، قوۀ اجرائیه؛ همه باید از خودشان مراقبت کنند، بدانند آن که آنها را به این قدرت رسانده است که قدرتهای بزرگ دنیا حساب برای آنها باز کرده‏اند. و همین مخالفتهایی که هر روز می‏کنند و توطئه‏هایی که هر روز این قدرتهای بزرگ می‏کنند، دلیل بر قدرتمندی شماست. اگر شما قدرتمند نبودید که آنها با شما مقابله نمی‏کردند. چون می‏بینند که یک قدرتی اینجا هست، شما باید بدانید که این قدرت، قدرت بازوی شما و من و سایر افراد نیست، این یک قدرت الهی است. یک قدرت اسلامی است. یک قدرت ایمان است که این کار را انجام داده، ایمان است که شما را وادار می‏کند بروید و برای اسلام فداکاری کنید و ایمان است که در جبهه‏ها این عزیزان ما درجنگ تا حد شهادت حاضر هستند. و تا این ایمان را حفظ کردید و تا این تعهد به اسلام را حفظ کردید، هرگز نخواهید آسیب دید.

و باید ما توجه کنیم به اینکه ما امروز در حال جنگ هستیم؛ هم جنگ سیاسی و هم جنگ نظامی. الآن ما با تمام این قدرتهایی که در جهان است و آنهایی که تبع قدرتهای بزرگ هستند، در حال جنگیم؛ یعنی، آنها به ما حمله می‏کنند و ما در حال دفاعیم. باز وقت آن نرسیده است که بگوییم خیر، ما خودمان هستیم و مستقلیم و همۀ چیزها تمام شده. خیر، الآن جبهه‏ها احتیاج به افراد دارد.

در جبهه‏ها باید افراد بروند. این یک واجب شرعی ـ الهی است، منتها واجب کفایی. به همه واجب است، مگر اینکه به اندازۀ کفایت حاصل شده باشد. هر که می‏تواند، قدرت دارد، بر او واجب است. و اگر به اندازۀ کفایت به طوری که سران نظامی، از سران

پاسداران و سران ارتش و اینها گفتند دیگر احتیاج نیست، آن وقت از همه ساقط می‏شود. ما باید این مطلب را درست توجه به آن داشته باشیم که ما در حال جنگیم و در حال دفاع و اگر ـ خدای نخواسته ـ سستی بکنیم، یک مِثلِ اسرائیلی ـ خدای نخواسته ـ به ما حمله می‏کند و ما اگر سستی کنیم، بر ما چیره می‏شود. ما از حالا باید جلویش رابگیریم. ما تا هر حدی که رفته‏ایم، همه دفاع بوده. الآن هم دفاع می‏کنیم. الآن هم در عین حالی که صدام ادعا می‏کند که ما شهرهای ایران را به آن کاری نداریم، الآن هم آبادان ما و بعضی دیگر از بلاد ما هر روز ـ آبادان تقریباً، هر روز تقریباً ـ بمباران می‏شود؛ یعنی، از خارج توپ می‏اندازند و اینجا را تباه می‏کنند. مردم را شهید می‏کنند، و ما باید دفاع کنیم از این مسلمانها و باید دفاع کنیم از این کشور اسلامی. تا هر جایی که باید دفاع کرد، پیشروی باید کرد. و این بسته به همت جوانهای برومند متعهد جنداللّه‏ است که نقیصه‏ها را پر کنند و بروند و ان‏شاءاللّه‏، بزودی کار را تمام کنند تا بعد برویم دنبال آن دشمن بزرگتر، خبیثتر. اگر از صدام کسی هم خبیثتر باشد، آن بگین و امثال اینها است.

حفظ ثغور اسلام، بالاترین فرائض

ما در بین راه هستیم آقایان. انقلاب ما در بین راه است و ما باید او را دریابیم. همه باید این فکر را بکنند. آقایان نمایندگان محترم مردم هم باید این فکر را بکنند. ما بین راه هستیم. اگر اینجا احتیاج باشد به نمایندگانی که بروند در جبهه‏ها و مردم را نصیحت بکنند، آن وقت تصور این را بکنند که آیا یک سفر مستحبی حج باید بروند یا یک سفر ـ تقریباً ـ واجب به طرف جبهه‏ها و نصیحت آنها و دلداری به آنها. الآن چند روز است که به من مکرر گفته شده است که دارد مملکت برای این توجهی که دارند به سفر حج، فلج می‏شود. و کلای مجلس می‏خواهند همه مشرف شوند؛ 140 نفر یا بیشتر مشرف بشوند. البته عذر دارند، می‏گویند آقایهاشمی[2]فرمودند که این تعطیلی آنهاست، لکن ما فکر این را بکنیم که ما امروز تعطیل داریم؟ ما امروز می‏توانیم در این وضعی که

کشور ما دارد، استفاده از تعطیل بکنیم؟ و شورای قضایی هم می‏گویند بسیاریشان می‏روند. شورای نگهبان هم، خوب، ایشان هم می‏روند و از سایر قشرها هم همین طور. اگر واجب باشد مکه، خوب، هیچ کس جلویش را نمی‏تواند بگیرد؛ باید هم بروند، اگر حج فریضه باشد، مگر اینکه یک فریضۀ بالاتر از آن باشد با حفظ ثغور اسلام که همۀ فرائض را کنار می‏گذارد.

این را من عرض کردم باز هم به بعضی آقایان که اینجا تشریف داشتند که با اینکه قتل نفس مؤمن از همۀ گناهان کبیره، شاید بعد از شرک باللّه‏، بالاتر باشد؛ قتل نفس مؤمن بی گناه، لکن اسلام؛ همین اسلامی که این قدر راجع به مؤمنین سفارش فرموده است و تحذیر از قتل نفس مؤمن کرده، از احکام جهادش این است که اگر یک دستۀ از همین مؤمنین، از همین مسلمین، از همین فقها، از همین ـ عرض بکنم ـ دانشمندان را کفار جلو قرار دادند و سپر قرار دادند برای خودشان که بیایند، امر فرموده است که همه را بکشید؛ اینها با آنها، اینها همه شهیدند و به بهشت می‏روند، آنها هم جهنم؛ برای اینکه حفظ ثغور اسلام است؛ حفظ نظام اسلام است؛ حفظ ثغور اسلام است. حفظ ثغور اسلام جزءِ فرایضی است که هیچ فریضه‏ای بالاتر از آن نیست؛ حفظ اسلام است.

آقایان توجه کنند! خودشان همه دانشمند هستند، همه توجه به مسائل دارند؛ که البته بعضی مسائل دیگر هست، من نمی‏خواهم بگویم که موجب نگرانی است، ولی خودتان توجه بکنید که آیا با این وضعی که کشور ما دارد. این طور کوچ کردن به جوار بیت‏اللّه‏ با آن همه ثوابهایی که دارد، بر غیر اشخاصی که واجب عینی است، آیا الآن صلاح می‏دانند آقایان که این مملکت را به حال تعطیل درآورند؟ و ـ خدای نخواسته ـ یک وقت یک صدمه‏ای وارد بشود به کشورتان، علاوه بر یک نگرانی‏های دیگری که هست. در هر صورت، توجه به این بکنید که انگیزه‏ای که در قلب شما برای رفتن حج هست، چه هست؟ این است که به ثواب عالی برسید؟ آن وقت ببینید ثواب اینکه به حج بروید یا ثواب اینکه برای مسلمین خدمت بکنید، کدام بیشتر است؟ برای حدود و ثغور اسلام خدمت بکنید، کدام بیشتر است؟ تحصیل علم از اموری است که واجب کفایی است و از

امور مهم است، لکن اگر ما یک وقت احتیاج داشتیم به اینکه علما و افراد مستعد الآن تحصیل علم را کنار بگذارند و بروند در جبهه‏ها و دلداری بدهند به اینها، هدایت کنند اینها را یا بروند به شهرهای دور افتاده و هدایت کنند آنها را، این مستحب بسیار بزرگ را باید کنار بگذارند، بروند آن کار را انجام بدهند؛ برای اینکه آن واجب است. انجام بدهند، بعد که آرامش حاصل شد برگردند آقایان تحصیل بکنند چنانچه همۀ متصدیان روحانی که هستند، الآن از باب اینکه می‏بینند که نمی‏تواند و نخواهد توانست کسان دیگر ادارۀ این کشور را آن طوری که اسلام می‏خواهد اداره بکند و ما تجربه کردیم که نشد، این آقایان با اینکه شغلشان این نیست و حالا من عرض می‏کنم که بنای روحانیون بر این نیست که حکومت را بگیرند. حکومت چیست؟ اما بنای روحانیون براین نیست که اسلام را حفظ کنند؟! ما گمان می‏کردیم که در بین روشنفکران ما ـ به اصطلاح ـ خوب، اشخاصیپیدا می‏شوند که متعهدند و حفظ می‏کنند این را. اگر حالا هم پیدا شد یک همچو اشخاصی، یک همچو جمعیتهایی، آقایان پستهای مهمتر دارند، می‏روند سراغ کارشان؛ آقای هاشمی هم می‏روند، آقای خامنه‏ای هم می‏روند و همۀ کسانی که متصدی هستند. اما، ما چه بکنیم؟ امروز وضع ما، وضع ایران، وضع گرفتاریهای داخل و خارج به جوری است که بدون اینها نمی‏شود اداره کرد این مملکت را؛ یا می‏کشانندش به طرف امریکا و یاکمونیسم؛ یا می‏کشانندش به طرف امریکا و سرمایه‏داری یا می‏کشانندش طرف کمونیسم و آن بساط، و ما لازم است برایمان حفظ کنیم.

بی سابقه بودن چنین حکومتی در طول تاریخ

خوب، ما جواب خدا را چه بدهیم؟ جواب این شهدایی که برای اسلام جنگ کرده‏اند، چه بدهیم؟ و آن اشخاصی که الآن هم کارشکنی می‏کنند، واقعاً چه جوابی فکر کرده‏اند؟ آنهایی که اعتقادی به این مسائل ندارند، خوب راحتند؛ می‏گویند که چیزی، خبری نیست، «لا خَبَرٌ جاءَ وَلا وَحْیٌ نَزَلَ.»[3]آنها حالا راحت است وضعشان. آنهایی که

اسلامی فکر می‏کنند، مسلمان هستند، اینها مقایسه نمی‏کنند بین این جمهوری که ما الآن در اسلام داریم، در ایران داریم با آن حکومتی که سابق بود، با آن وضعی که سابق بود؟ اینها فکر نمی‏کنند که این کشور ولو تا حالا نتوانسته صددرصد مسائل را اسلامی بکند، نه اینکه نخواسته، نتوانسته، لکن آن قدری که به طرف اسلام رفته است، در طول تاریخ شما یک حکومتی را پیدا نمی‏کنید که این طور باشد، که این طور طرف اسلام جهش کرده باشد. شما وقتی ملاحظه بکنید صدر اسلام را، آیات شریفه‏ای که وارد شده، روایاتی که وارد شده، راجع به این تساهلی که در جنگ می‏کردند آنها. آن خون جگری که حضرت امیرالمؤمنین ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ می‏خورد که هی شما می‏گویید: جنگ، می‏گویید: حالا تابستان است؛ بگذارید زمستان، زمستان می‏گویید: تابستان![4]شما ببینید امروز این سپاه پاسداران، این ارتش، این نظامیها، این بسیج، این ملت در آن هوای گرم 60، 70 درجۀ خوزستان و در آن بیابانها، که انسان اگر برود خفه می‏شود، این جوانهای عزیز ما به مدد الهی در آنجا دارند زحمت می‏کشند، آخ هم نمی‏گویند، یک کدام شکایت نمی‏کنند. من تاکنون که اینجا نشسته‏ام، یکی که شکایت بکند از اینکه ما در جنگ ـ مثلاً ـ نرویم، چطور شد، من ندیده‏ام همچو چیزی. لکن هر روز می‏آیند با چهرۀ گشاده، هر روز می‏آیند و تقاضا می‏کنند که ما برویم شهید بشویم. خوب، یک همچو تحولی که حاصل شده است در یک کشوری، این آقایانی که آن کنار نشسته‏اند و اشکالتراشی می‏کنند، ـ مثلاً، در یک دهی یک آدمی در آن ده یک کاری کرده، پس وا اسلاما ـ فکر این نمی‏کنند که خوب، در یک کشوری که انقلاب شده است و الآن در حال انقلاب است، یک آدمی هم در یک گوشه‏ای از این کشور یک کاری می‏کند. مگر شما حالا با زمان پیغمبر، می‏خواهید خیلی شما جلو باشید؟ زمان پیغمبر هم همین مسائل بوده، همین مطالب بوده که یک حکومت، حضرت امیر یک حکومتی که می‏فرستاد، گاهی خرابکاری می‏کرد. عزلش می‏کرد، مگر می‏شود یکدفعه همه جا، یکدفعه ما صبح کنیم

ببینیم که همه جا بهشت برین شده است؟

ما باید ببینیم، این آقایان باید ببینند که اینها دارند روبه اسلام می‏روند یا خیر، دارند روبه خلاف اسلام می‏روند. انصاف داشته باشند اینهایی که نشسته‏اند هیچ کاری برای این جمهوری اسلامی از اولش تا حالا نکرده‏اند، کارشکنی کردند، کار نکردند. آن روشنفکرش آن طوری و آن مرتجع ـ به اصطلاح شما ـ آن جوری، همه. خوب، بعضی از اینها را که ما می‏دانیم یک قدم برای این نهضت بر نداشتند، مخالفت هم با آن داشته‏اند، نصیحت هم ما را می‏کردند که آقا وِل کنید، نمی‏شود، بگذارید این شاه باشد، خوب، بهتر از دیگران است! خوب، یک همچو وضعی الآن پیش آمده است که شما می‏بینید؛ در ایران الآن این قدر مراکز فساد از بین رفته است. اینها را حساب نمی‏کنند؛ این قدر شرابفروشیهایی که مثل آب توی مردم جریان داشت از بین رفته؛ یکی نمی‏تواند علناً بیاید یک همچو کاری بکند. این همه چیزهایی که در دولتها بوده و در مجلس بوده و هر که مجلس را در آن وقت دیده، می‏داند چه خبر بود، حالا می‏بیند که این طور است؛ خوب، شما نباید این را قدردانی و تشکر کنید از خدای تبارک و تعالی که همچو عنایتی کرده‏اند. همراهی کنید! می‏توانید بیایید قضاوت کنید. خوب، بیایید قضاوت کنید؛ می‏توانید بیایید یک استانی را استانداری کنید، بیایید بکنید. ننشینید کنار و هی نق بزنید و مردم را مأیوس کنید، با اینکه نمی‏شوند اینها مأیوس. آن اشخاصی که در خارج رفتند و فرار کردند و حالا هی اعلامیه پخش می‏کنند و خودشان هم با خودشاندر جنگ هستند و اینها، آنها از یک طرف یک جوری صدمه به اینجا می‏زنند، این آدم مقدس‏مآب هم که در بازار است یا در مدرسه است یا در کجا هست این هم یک جور دیگر صدمه می‏زند.

در محضر خدا ما نباید یک کاری بکنیم که برخلاف حکم خدا باشد؟ ما یک جمهوری الآن به دستمان آمده، این هم با جدیت ماها نبوده، خدا همچو کاری کرد. آن که مقلب قلوب است، خداست. کی می‏تواند سرتاسر کشور را، از آن بچه کوچولوهایی که زبان تازه درآورده‏اند تا آن پیر مردهایی که روی تختخواب خوابیده‏اند، اینها را

یکدل و یکجهت برای اسلام بسیج کند؟ کدام وقت شما دیده بودید که برادرهای اهل سنت و برادرهای اهل تشیع با هم مجتمع بشوند و در یک مقصد راه بروند؟ اگر بگذارند این فاسدها، اگر بگذارند که این دو تا برادر، این دو قشر بزرگ اسلامی با هم پیوند کنند و در مقابل دیگران بایستند. و بالاخره، ما باید همیشه توجه به خدا داشته باشیم و بدانیم که یک روزی همۀ ما در محضر خدا می‏رویم و همۀ ما مسؤول هستیم؛ این را باید احساس بکنیم. وقتی این احساس شد، اداره خوب می‏شود. مجلس خوب می‏شود. الحمدللّه‏، خوب هم هستند اینها؛ خوبتر می‏شود. سپاه خوب می‏شود، ارتش خوب می‏شود، شهربانی خوب می‏شود، شهرداری؛ همه چیزها خوب می‏شود. و همۀ امور ان‏شاءاللّه‏ امیدوارم که با تعهد این ملت عزیز به وفق اسلام ان‏شاءاللّه‏، به پیش برود. و خداوند همۀ ما و شما را موفق کند که خدمتگزار اسلام، خدمتگزار این مستمندان و اینهایی که در طول تاریخ شاهنشاهی تو سری خورده‏اند و محروم بوده‏اند باشیم. نگذارند اینها به محرومیت باقی باشند. دولت توجه به این معنا داشته باشد که در این جاهای دور افتاده توجه زیادتر بکنند و اینها را یک قدری به آنها رسیدگی بکنند. و خداوند همۀ شما را موفق و ما را هم ان‏شاءاللّه‏، از خدمتگزاران شما حساب کند.

والسلام علیکم