بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

اهمیت حفظ نظام جمهوری اسلامی

در این مجلس که آقایان خطبای محترم از قم و تهران تشریف دارند و بعضی قشرهای دیگر هم تشریف دارند، لازم است که من بعض مسائلی که امروز برای ما مهم است و فرداها هم مهم است، عرض کنم. مسئلۀ انقلابات در دنیا و انقلابهایی که در ایران شده است، اصل انقلاب ـ حالا در خود ایران را عرض می‏کنم ـ اصل انقلاب بسیاری از وقتها به نتیجۀ ابتدایی رسیده است، لکن در ادامه‏اش اشکال پیدا شده است. می‏گویند: «کشورگیری آسان است، لکن کشورداری مشکل است.» انقلاب شد و همۀ قشرهای ملت هم حاضر صحنه بودند و روحانیون و خطبای محترم سرتاسر کشور هم حاضر بودند و با کمک همۀ قشرها از زن و مرد و روحانی و غیر روحانی و خطبای محترم به پیروزی رسید؛ یعنی، پیروزیهای چشمگیر، لکن پیروزیهای اولی؛ بیرون راندن چپاولگران و سقوط شاهنشاهی و برقراری جمهوری اسلامی، لکن حفظ این نتیجه، که عبارت از جمهوری اسلامی است، مهم است و امروز برای ما این مطرح است. امروز دیگر ما نباید نگاه کنیم به این که ما پیروز شدیم و جمهوری اسلامی را برقرار کردیم و دیگر در فکر نباشیم و هر کدام به کارهای خودمان مشغول بشویم. اگر اسلام عزیز فقط با پیروزی بر کفار و جانشین شدن جمهوری اسلامی به جای آنها تمام مقاصدش حاصل
می‏شد، خوب ما هم دیگر راحت بودیم و هر کدام می‏رفتیم سراغ زندگیهای شخصی خودمان، لکن باید همۀ ما بدانیم که مسئله این نیست.

مسئله این است که با این پیروزی چشمگیری که ملت اسلام، ملت ایران پیدا کرد، با این، تمام قدرتهای بزرگ عالَم را متوجه به خودش کرد؛ یعنی، چشمها همه دوخته شده است و ایادی قدرتهای بزرگ به کار افتاده شده است و توطئه‏ها یکی بعد از دیگری در کار است برای اینکه نگذارند این جمهوری اسلامی به آنطوری که اسلام می‏خواهد و خدای تبارک و تعالی اراده فرموده است، ارادۀ تشریعی؛ تحقق پیدا کند. و امروز می‏بینید که در همه جا حکومتهایی که امریکایی هستند یا[طرفدار]شوروی هستند، در فکر این هستند که در مراکز خودشان اسلام اصلش تحقق پیدا نکند. یعنی، این جنبش اسلامی که از ایران شروع شد و موجش رسید ـ بدون اینکه ما یک تبلیغات صحیحی داشته باشیم، موج، خود این حق، حقانیت رسید ـ به کشورهای اسلامی و غیر اسلامی و توده‏های مردم را و مردم مسلم را در همه جا به یک جنبشی وادار کرد؛ برای خاطر همین جنبشی که در همه جا پیدا شده است، در ممالک اسلامی، بلکه در سایر ممالک دنیا پیدا شده است ـ این موجب شده است که شما دشمنهایتان زیادتر بشود و هدف، شما باشید. شاید اینها اعتقاد دارند که اگر این مرکز جنبش و مبدأ جنبش، که ایران است، این را سرکوب کنند، سایر جاهای دیگر محتاج به قدرت و اعمال قدرت نباشد، خود به خود آنها هم کنار می‏نشینند.

نقش روحانیت در حفظ و استمرار نهضت

امروز آن چیزی که وظیفۀ همۀ ملت ما هست و این وظیفه بر دوش روحانیین بیشتر است و بر دوش خطبای اسلام ـ گویندگان ـ هم بیشتر است، این است که کوشش کنند که باقی بماند این جنبش و جلو برود. توده‏های مردم آنطور که ملاحظه می‏کنید، حاضرند برای پذیرایی حرفهایی که گفته می‏شود از روحانیون یا از خطبا. و لهذا، حجت بر روحانیون و بر خطبا و بر گویندگان، بر ائمۀ جماعت و همۀ قشرهای روحانی از طرف
خدا، تمام است. شما در زمان محمدرضا و رضا عذر داشتید که ما چه بکنیم؟ ما که با دست خالی نمی‏توانیم به جنگ مسلحانۀ اینها برویم. مردم هم که به ما گوش نمی‏دهند که ما حرف بزنیم. حرفها را هم نمی‏گذارند گفته بشود. اینها عذرهایی بود که در آن‏وقت بود، لکن امروز این عذر هست؟ پیش خدا پذیرفته است؟ امروز گویندگان، نویسندگان، علما، در هر جا که هستند، پذیرفته است از آنها که این انقلاب اسلامی به اینجا که رسیده، دیگر ما بیطرف باشیم، کنار برویم؟

در جنبش مشروطیت، همین علما در رأس بودند و اصل مشروطیت اساسش از نجف به دست علما[1]و در ایران به دست علما[2]شروع شد و پیش رفت؛ اینقدری که آنها می‏خواستند که مشروطه تحقق پیدا کند و قانون اساسی در کار باشد شد. لکن بعد از آنکه شد، دنباله‏اش گرفته نشد، مردم بیطرف ماندند، روحانیون هم رفتند؛ هر کس سراغ کار خودش. از آن طرف، عمال قدرتهای خارجی و خصوصاً در آن وقت انگلستان، در کار بودند که اینها را از صحنه خارج کنند؛ یا به ترور یا به تبلیغات. گویندگان و نویسندگان آنها کوشش کردند به اینکه روحانیون را از دخالت در سیاست خارج کنند و سیاست را بدهند به دست آنهایی که می‏توانند، به قول آنها، یعنی فرنگ‏رفته‏ها و غربزده‏ها و شرقزده‏ها، و کردند آنچه را کردند. یعنی، اسم مشروطه بود و واقعیت استبداد؛ آن استبداد تاریک ظلمانی، شاید بدتر از زمان[سابق]و حتماً بدتر از زمانهای سابق.

اگر روحانیون، ملت، خطبا، علما، نویسندگان، روشنفکران متعهد سستی بکنند و از قضایای صدر مشروطه عبرت نگیرند، به سر این انقلاب آن خواهد آمد که به سر انقلاب مشروطه آمد. امروز دشمنهای انقلاب بیشتر از آن روز و دشمنهای مشروطه بودند. امروز دو قدرت بسیار بزرگ در مقابل ایستاده است که آن وقت از اینها اینقدرها خبری نبود. امروز در مقابل این نهضت، در مقابل این انقلاب، تمام قدرتهای بزرگ عالَم که شامل همۀ قدرتهای وابسته است ـ و ما قدرت وابسته‏ای که وابستگی نداشته باشد، الآن
در دنیا نداریم یا بسیار کم است ـ اینها همه در مقابل این جنبش و این انقلاب ـ انقلاب الهی ـ ایستاده‏اند تا اینکه از حرکت این و از موج این جلوگیری کنند و خودش[را]هم در همین جا خفه کنند. ترورها روی همین زمینه است.

حفظ اسلام بالاترین فرایض

اشخاص بارزی که در کارها می‏توانند فعالیت داشته باشند و می‏توانند اداره کنند کشور را و متعهد به اسلام و دیانت هستند، می‏بینید که یکی بعد از دیگری ترور شدند یا در اثر انفجارها از دست ما گرفته شدند. و الآن هم باز همان عمال خارجی درصدد هستند که کسان دیگری هم که در امور کشور دخالت دارند و متعهد به اسلام هستند، اینها را هم از بین ببرند.

چنانچه همۀ ما، همۀ شماها، همۀ ملت و خصوصاً روحانیت و خطبا در صحنه نباشیم و حاضر نباشیم در قضایایی که می‏گذرد، مطمئن باشید که با عدم حضور شما، به سر انقلاب آن خواهد آمد ـ ولو حالا در دراز مدت هم باشد ـ که بر سر مشروطه آمد. حفظ اسلام یک فریضۀ الهی است، بالاتر از تمام فرایض؛ یعنی، هیچ فریضه‏ای در اسلام بالاتر از حفظ خود اسلام نیست. اگر حفظ اسلام جزء فریضه‏های بزرگ است و بزرگترین فریضه است، بر همۀ ما و شما و همۀ ملت و همۀ روحانیون حفظ این جمهوری اسلامی از اعظم فرایض است. اگر بنا باشد که روحانیون کنار بروند و همین گاهی با یک قلمی ـ فرض کنید که ـ اشکالات را بگویند و در رفع اشکالات کوشش نکنند و خطبا در منابر خودشان، مسائل روز را فراموش کنند و مسائل انقلاب را فراموش کنند، این انقلاب صدمه خواهد دید. اسلام به دست روحانیون تا حالا زنده ماند[ه]. هیچ قشری، هیچ قشری در این مسئله دخالت نداشته است، جز خود روحانیون و خطبایی که در دنبالۀ آنها بودند. از صدر اسلام تا حالا، اسلام به دست اینها به اینجا رسیده است. قشرهای دیگر؛ روشنفکر و امثال اینها از اسلام خیلی اطلاع ندارند؛ اگر هم داشتند کاری نداشتند به این کارها. در زمان رضاشاه و محمدرضا و خصوصاً زمان رضاشاه ـ که آنهایی که یادشان
هست می‏دانند چه خبر بود ـ همین حوزه‏های علمیه با تمام ورشکستگی که پیدا کرده بودند و توسری که از همۀ اطراف می‏خوردند، مقاومت کردند و حفظ کردند، و همین خطبا باز اشخاصی بودند که گاهی صحبت می‏کردند و مسائل را یا به صراحت یا به کنایه، به مردم می‏گفتند.

از این به بعد که هیچ عذری، نه من دارم و نه شما و نه هیچ روحانی و نه هیچ نویسنده و نه هیچ گوینده. باید ما برای ادامۀ این فریضۀ الهی، برای ادامۀ این انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی کوشش کنیم و کوششمان را افزون کنیم؛ برای اینکه آنها، مخالفین ما، مخالفین اسلام کوشش‏شان را هر روز افزون می‏کنند، هر روز توطئه‏هایشان را زیاد می‏کنند. ما هم باید در مقابل آنها هر روز کوششمان را، دفاع از حق و حقیقت را افزون کنیم.

زنده نگهداشتن محرّم و ذکر مصائب اهل بیت (ع)

باید ماها و شماها در گفتاری که داریم و خصوصاً در این ماه محرّم و صفر، که ماه برکات اسلامی است و ماه زنده ماندن اسلام است، باید ما محرّم و صفر را زنده نگه داریم به ذکر مصائب اهل بیت ـ علیهم‏السلام ـ که با ذکر مصائب اهل‏بیت ـ علیهم‏السلام ـ زنده مانده است این مذهب تا حالا؛ با همان وضع سنتی، با همان وضع مرثیه‏سرایی و روضه‏خوانی. شیاطین به گوش شما نگویند که ما انقلاب کردیم، حالا باید همان مسائل انقلاب را بگوییم و مسائلی که در سابق بود حالا دیگر منسی باید بشود؛ خیر.

ما باید حافظ این سنتهای اسلامی، حافظ این دستجات مبارک اسلامی که در عاشورا، در محرّم و صفر، در مواقع مقتضی به راه می‏افتند،[باشیم؛]تأکید کنیم که بیشتر دنبالش باشند. محرّم و صفر است که اسلام را نگه داشته است. فداکاری سیدالشهدا ـ سلام‏اللّه‏علیه ـ است که اسلام را برای ما زنده نگه داشته است؛ زنده نگه داشتن عاشورا با همان وضع سنتی خودش از طرف روحانیون، از طرف خطبا، با همان وضع سابق و از طرف توده‏های مردم با همان ترتیب سابق که دستجات معظم و منظم، دستجات
عزاداری به عنوان عزاداری راه می‏افتاد. باید بدانید که اگر بخواهید نهضت شما محفوظ بماند، باید این سنتها را حفظ کنید. البته اگر یک چیزهای ناروایی بوده است سابق و دست اشخاص بی‏اطلاع از مسائل اسلام بوده، آنها باید یک‏قدری تصفیه بشود، لکن عزاداری به همان قوّت خودش باید باقی بماند و گویندگان پس از اینکه مسائل روز را گفتند، روضه را همان طور که سابق می‏خواندند و مرثیه را همان طور که سابق می‏خواندند، بخوانند و مردم را مهیا کنند برای فداکاری.

این خون سیدالشهداست که خونهای همۀ ملتهای اسلامی را به جوش می‏آورد و این دسته‏جات عزیز عاشوراست که مردم را به هیجان می‏آورد و برای اسلام و برای حفظ مقاصد اسلامی مهیا می‏کند. در این امر، سستی نباید کرد. البته باید مسائل روز گفته بشود. باید در همۀ منابر به این جوانهایی که گول خورده‏اند ـ از این منافقین و امثال آنها ـ نصیحت بشود، دعوت به حق بشود. باید آنها را فهماند که اینهایی که شما را دعوت می‏کنند که به ضد جمهوری اسلامی قیام کنید، اینها با اسلام بَدند؛ با اسم اسلام، می‏خواهند اسلام را از بین ببرند. اینها یک روز با مقاصد اسلامی همراه نبوده‏اند. اینها نهج‏البلاغه و قرآن را اسباب دست قرار دادند؛ برای اینکه نهج‏البلاغه و قرآن را از بین ببرند. و این جوانهای بی‏اطلاع، این دخترهای بی‏اطلاع، این پسرهای بی‏اطلاع[که]دستخوش این تبلیغات سوء اینها شده‏اند و در مقابل ملت ایستاده‏اند و در مقابل ملت می‏خواهند کاری انجام بدهند، حالا باید بفهمند اینها که نمی‏توانند کاری انجام بدهند. اگر بیایند در خیابانها و بخواهند شلوغ بکنند، همان خود مردم آنها را تربیت می‏کنند. قوای نظامی و انتظامی قدرتمندند و جلوی اینها را می‏گیرند. شما بچه‏ها و جوانها، چرا خون خودتان را به هدر می‏دهید؟ شما برگردید به اسلام، رها کنید این اشخاصی که شما را اغوا می‏کنند[3]و بیایید توبه کنید، قبل از اینکه در صحنه گرفتار بشوید که آن وقت مشکل است.

آقایان در مجالس اینها را دعوت کنند. ما میل نداریم که جوانهایی که باید برای کشور خودشان خدمت کنند، در خدمت امریکا باشند، به وسیلۀ این اشخاصی که به اسم اسلام می‏خواهند اسلام را از بین ببرند. بالاخره، باید شماها که دعوت کردید تاکنون مردم را به اسلام و اسلامیت و به فضایل اخلاقی، امروز هم همت بگمارید که بیشتر دعوت کنید؛ هم مسائل روز را برای مردم بگویید و هم مفاسدی که مترتب بر فعل این گروهکها هست که می‏خواهند این جمهوری را به هم بزنند به نفع امریکا یا به نفع شوروی ـ اینها را تنبه بدهید به مردم ـ و هم جنبه‏های اخلاقی را. و من این جهت را باید عرض کنم که کسانی که به این پُست بسیار مهم گماشته شده‏اند و خودشان داوطلب آمده‏اند و وارد در سنخ روحانیون و خطبا شده‏اند، باید خودشان را تهذیب کنند و خودشان را با اخلاق اسلامی تطبیق بدهند؛ عامل به احکام اسلام باشند.

فساد اخلاقی ـ خدای نخواسته ـ مبادا در بین آنها[باشد؛]یکی ـ دوتایی[اگر]پیدا بشود که فساد اخلاق دارند، باید اخلاق خودشان را، اعمال خودشان را، کردار خودشان را، رفتار خودشان را تعدیل کنند و موافق اسلام تطبیق بدهند تا حرفهایشان در مردم تأثیر کند. اگر ـ خدای نخواسته ـ یک گوینده‏ای خودش آلوده باشد، نمی‏تواند با گفتار خودش، دیگران را از آلودگی جلوگیری کند. اول باید خودمان را اصلاح کنیم و کوشش کنیم که ان‏شاءاللّه‏، خودمان اصلاح بشویم و مردم را اصلاح کنیم. این طایفه باید در منابر، در مساجد و هر جایی که مقتضی است، با مردم صحبت کنند و علاوه بر اینکه مسائل روز را می‏گویند، مسائل اخلاقی و مسائل اعتقادی و این مسائل تهذیب نفس را به مردم بگویند و مردم را هدایت کنند و مردم را به این مسائل اسلامی آشنا کنند و در آخر منبر روضه را بخوانند و زیاد بخوانند؛ دو کلمه نباشد. همان طوری که در سابق عمل می‏شد، روضه‏خوانی بشود، مرثیه گفته بشود، شعر و نثر در فضایل اهل‏بیت و در مصائب آنها گفته بشود تا این مردم مهیا باشند؛ در صحنه باشند، بدانند که ائمۀ ما تمام عمرشان را صرف برای ترویج اسلام کردند، اگر آنها یک سازش می‏خواستند بکنند، همۀ جهات مادی برایشان مهیا بود، لکن خودشان را فدای اسلام کردند و با ستمکاران سازش
نکردند.

باید مردم را آشنا کنید به وظایف خودشان. و از مردم هم تقاضا می‏شود که راهپیماییها به عنوان راهپیمایی نباشد، به عنوان دستجات باشد. همان دستجات سنتی با حفظ جهات شرعی اسلامی. و عاشورا را زنده نگه دارید که با نگه داشتن عاشورا کشور شما آسیب نخواهد دید. شما گویندگان نقش مهمی در این باب دارید و مسئولیت بزرگی هم دارید؛ چنانچه تمام علما، هم نقش بزرگ دارند، هم مسئولیت بزرگ. هر کس به اندازۀ خودش مسئولیت دارد.

حوزه‏های علمیه و مسئلۀ قضاوت

علما باید کمک کنند به این جمهوری اسلامی، کنار ننشینند. کنار نشستن مثل کنار نشستن صدر مشروطیت است، و حالا بدتر از آن وقت است. کنار ننشینند و بگویند که قضاوت کذا و کذاست. خوب قضاوت به عهدۀ شماهاست. اسلام قضاوت را به عهدۀ فقها گذاشته است. شما کنار می‏نشینید و می‏گویید که چرا قضاوت خوب نمی‏شود؟! قضاوت خود به خود خوب بشود؟ قضاوت با کوشش شما باید خوب بشود. در هر حوزه‏ای، علمای آن حوزه قاضی درست کنند. یک کشور سی و چند میلیونی، چند، چندین هزار قاضی لازم دارد. و ما از باب اینکه قضاوت به عهده‏مان هیچ وقت نبوده است، دنبال این نبوده‏ایم که مسائل قضا را بحث کنیم، مسائل قضا را یاد بگیریم. و الآن ما برای قضاوت احتیاج داریم، دنبال قاضی دارند می‏گردند. آقایان که می‏توانند قاضی بشوند، می‏توانند کمک کنند به قضاوت، تربیت کنند قضات را. کنار می‏نشینند و اشکال می‏کنند. اشکال آسان است، حلش مشکل است. خوب بعد از آنکه ما افراد کم داریم، کمبودی از حیث قضاوت ـ خصوصاً ـ در این مملکت کمبودی دارد، آقایان مکلف نیستند که تربیت کنند قضات را؟ حوزه‏های علمیه موظف نیستند که حالا که قضاوت می‏خواهد به طور مشروع عمل بشود، قاضی‏اش هم باید قاضی شرعی باشد، این می‏شود به اینکه همه کنار بنشینند و هی اشکال کنند؟ اول اشکال به خود آقایانی است که کنار
می‏نشینند. خود آقایان وارد بشوند در میدان.

آقا اسلام امروز آمده است در اینجا و می‏خواهد پیاده بشود و فریاد می‏زند که نصرت کنید! نصرت این است که قاضی لازم داریم. حوزه‏های علمیه باید قاضی تهیه کند برای دادگاهها. ما بسیار قاضی لازم داریم، باید تهیه بکنند. و اگر ـ خدای نخواسته ـ اینهایی که در شغل قضاوت خواستند، الآن یکوقت اِعمال غرضی بکنند، انحرافی داشته باشند، علاوه بر آنکه پیش خدای تبارک و تعالی مسئول هستند، پیش ملت هم مسئول هستند، پیش مردم هم مسئول هستند و دولت هم تعقیب خواهد کرد از آنها. ما باید قاضی تحویل جامعه بدهیم، یعنی، حوزه‏های علمیه باید قاضی تهیه کنند، فقهایی که از قضاوت، توجه به قضاوت دارند و در قضاوت رأی دارند، آنها را باید تربیت کنند و آنها هم دیگران را تربیت کنند تا اینکه ان‏شاءاللّه‏، قضیۀ قضاوت حل بشود. کار بسیار مشکلی است، لکن باید بشود. البته کار مشکل است، لکن باید بشود و این «باید» هم به عهدۀ علمای بلاد و علمای حوزه‏هاست، بالخصوص.

ایرادهای مغرضانه به جمهوری اسلامی

اگر ما برویم کنار و صحنه را رها کنیم کی می‏تواند قضاوت را اداره کند؟ کی می‏تواند قاضی درست کند؟ ما قضاوت لازم نداریم؟ دارند الآن می‏گویند ما قضاوت شرعی می‏خواهیم بکنیم؛ کی باید این کار را انجام بدهد؟ ما بنشینیم کنار و بگوییم که بچه‏ها رفتند، دارند قضاوت می‏کنند! خوب شما که بزرگان هستید بیاید درست کنید. بچه‏ها هم نیستند، منتها به نظر شما می‏آید که بچه‏ها هستند. نخیر، بچه‏ها نیستند و قضاتی که هستند از امثال شماها بهترند. لکن شماهایی که نشسته‏اید کنار و قلمها را به دست گرفته‏اید و هی اشکال به جمهوری اسلامی می‏کنید، جمهوری اسلامی اشکالی در آن هست، یعنی اصل اساس جمهوری اسلامی را در آن اشکال دارید و می‏گویید رژیم شاهنشاهی خوب است؟! آدم اینقدر چشم و گوشش باز باشد و نبیند چیزی را و نفهمد چیزی را؟! آنهمه جور و ستمی که در زمان آنها بود و آنهمه مفاسدی که در زمان آنها بود و آنهمه فحشایی که و مراکز فحشایی که بود و آنهمه خَمرفروشی و امثال اینها که بود، الآن دیگر هیچ چیز
آن نیست، زمان او بهتر از حالاست؟! آن وقت شما می‏توانستید یک اشکال بکنید به آنها؟ زبانهایتان یا تبع آنها بود یا بریده می‏شد.

خوب امروز، الآن می‏گویند ما قاضی لازم داریم. شما هم می‏گویید که اینها جوانند، نمی‏توانند قضاوت کنند. خوب، شما بیایید قضاوت کنید. شما لااقل، یک نفر قاضی هستید بیا، قاضی بشو! چرا اشکال می‏کنید؟ اشکال به خود شما وارد است که وارد نمی‏شوید. خودتان نمی‏توانید، سنتان اقتضا نمی‏کند، حالتان اقتضا نمی‏کند، قاضی تربیت کنید و همین طور سایر چیزها را. هی آدم کنار بنشیند و هی اشکال کند که این حکومت چه، حکومت؛ در تمام دوران سلطنتی، رژیم سلطنتی به اندازۀ این سه سالی که در این دهات به مردم رنجدیده رسیده است دولت، هیچ نرسیده بودند. منتها من به آنها، هر کدام آمدند هی چیزهایی را، عملهایی را که کردند گفتند، گفتم: آقا بگویید به مردم.

از آن طرف هی گفته می‏شود، به گوش مردم خوانده می‏شود که این رژیم اسلامی هم آمد و هیچ کاری برای هیچ کس نکرد. خوب، این رژیم اسلامی که از همۀ اطراف به آن هجوم است؛ از خارج و داخل، تا حالا نگذاشتند یک نفس راحتی بکشد، مع‏ذلک، در دهات، در راهسازی، در مخابرات، در خانه‏سازی، در تعلیم و تربیت، در مدرسه‏سازی آنقدری که در این سه سال شده است با همۀ ابتلائاتی که این حکومت دارد و با همۀ گرفتاریهایی که از همه طرف، از دوست و دشمن، برای این ملت تحصیل می‏شود و گرفتاری ایجاد می‏شود، مع‏ذلک، با همۀ اینها، بیشتر از زمان، لااقل بیشتر از زمان این دو تا قلدر خدانشناس، عمل شده است و برای مردم رفاه حاصل شده است. بالاخره، از آسمان کسی نمی‏آید این مملکت را اصلاح کند. و شما همه و ما همه مکلف هستیم. اگر اینجا بتوانید یک اشکالاتی بکنید و خودتان هم اشکالدار باشید، پیش خدا هم می‏توانید؟ جواب می‏خواهد.

وظیفۀ روحانیت و اتمام حجّت از جانب خدا

خدای تبارک و تعالی به ما حجت را تمام کرده است. تأیید کرده این ملت را که سرنوشت خودش را به دست خودش بگیرد؛ دیگران دخالت نکنند. تأیید کرده این ملت
را که جمهوری اسلامی را به جای آن رژیمهای فاسد شاهنشاهی بنشانند. تأیید کرده این ملت را که دنبال مقاصد اسلام هستند. هر کلمه‏ای که پیدا می‏شود، هر چیزی که پیدا می‏شود، اینها مشغول می‏شوند و تأیید می‏کنند؛ جنگ واقع می‏شود، پیرزنها هم تأیید می‏کنند، پیرمردها هم تأیید می‏کنند، عمل می‏کنند. خوب وقتی که ملت اینطور است، جمعیتها اینطور هستند، زن و مرد این کشور اینطور است و الآن هم به دست شما سپرده شده است این اسلام و این مسلمین، به جای اینکه بنشینید، با هم همه دست به دست هم بدهید و این مملکت را اصلاحش کنید، ننشینید کنار و هی اشکال کنید. خوب حالا شما نیستید سرکار، خوب یکی دیگر باشد وقتی بنا شد که نظر اسلام باشد، وقتی بنا شد که ما همه مکلفیم که اسلام را حفظ کنیم.

می‏گویید نابسامانیها هست، همه، همه قبول دارند این را. کی هست که قبول نداشته باشد؟ مگر می‏شود یک انقلاب به این بزرگی باشد و همین طور همه چیزها سرجای خودش باشد؟ خوب شما یک‏قدر نگاه کنید به همۀ انقلاباتی که در دنیا واقع شده. بعد از شصت و چند سال انقلاب شوروی، باز هم نتوانستند کار را درست کنند، باز هم دیکتاتوری با کمال قوّت در آنجا هست. شما می‏خواهید سه سال با همۀ دشمنها، با همۀ گرفتاریهایی که برای این کشور دارد پیش می‏آید و پیش آوردند، می‏خواهید که بعد از سه سال، تمام امور همین طور درست مثل دستۀ گل حاصل شده باشد و بگذارند جلوی شما، خودتان هم آن کنار بنشینید و اشکال کنید؟! خوب این، شما یکی هستید، دیگران هم هر کدام یکی هستند. این یکی، یکیها باید پهلوی هم باشند و پهلوی هم کار بکنند تا این کشور را بتوانند نجات بدهند. کشاورزها، کشاورزی بکنند و می‏کنند ـ و بحمداللّه‏، امسال می‏گویند بهتر از سالهای قبل بوده ـ آنها به کار خودشان عمل می‏کنند، کارگرها هم و اهل کارخانه‏ها هم، اینها هم به اندازه‏ای که می‏توانند؛ حالا دیگر دارند انجام وظیفه می‏کنند. خوب ماها چی؟ خطبا چی؟ علما چی؟ آنها هم باید بکنند دیگر.

اینها که می‏توانند حفظ کنند اسلام را، اینها هستند که می‏توانند عقاید مردم را حفظ کنند. مردم را در صحنه نگه دارند تا این هجومهایی که از اطراف می‏شود، نتواند صدمه
بزند. اینها هم باید هر کسی به اندازۀ خودش. من یک پیرمرد هستم، می‏توانم چهار تا کلمه بگویم، باید بگویم. شما جوانها هم باید بگویید. علمایی که در حوزه‏ها هستند باید تربیت کنند؛ خطیب تربیت کنند، قاضی ـ خصوصاً ـ تربیت کنند؛ و همه[کوشش کنند.]

و در این ماه محرّم، البته طلاب علوم دینیه هم منتشر می‏شوند در بلاد. آنها هم همین چیزهایی که من عرض کردم وظیفه دارند: مردم را دعوت به صلاح، دعوت به اصلاح، دعوت به حقایق اسلامی بکنند و آنها را ارشاد بکنند. آن وقت این جوانهایی[را]که گول خورده‏اند،[دعوت بکنید،]در همه جا، در هر دهی که می‏روید، در هر شهری که می‏روید به این جوانها سفارش کنید که رها کنند، خودشان را تباه نکنند، زندگی خودشان را تباه نکنند. اینها نمی‏توانند کاری انجام بدهند؛ این سران شما فرار کردند خارج، هی شما را وادار می‏کنند به این کارها. کاری هم از شما نمی‏آید، جز اینکه خودتان را تباه بکنید. ما میل نداریم که شما در وقتی که گرفتار شدید جوری باشد که اسلام حکم جزمی کرده باشد و دادگاهها هم نتوانند تخلف بکنند. ما میل داریم که جوری باشد که دست این دادگاهها باز باشد، برای اینکه شما را عفوتان کنند، شما را رهایتان کنند. نکنید کاری که دست آنها هم بسته بشود و اسلام آن حکم جزمی که دارد، اجرا بشود.

ان‏شاءاللّه‏، خداوند همۀ شما را، همۀ ما را موفق کند که به راه اسلام باشیم و دعوت کنیم مردم را به اسلام و همۀ ملت ما را موفق کند که در این عاشورا، به همان سنتهای سابق عمل کنند. دستجات به همان طور قوّت خودش، باقی باشد و دستجات سینه‏زنی و نوحه‏خوانی به همان قوّت خودش باقی باشد و بدانید که حیات این ملت به همین روضه‏خوانیها، به همین اجتماعات، به همین دستجات است. بِسم اللّه‏ اَللّهُمَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ نَسئَلُکَ وَ نَدْعُوکَ یا اللّه‏ُ ... . خداوندا، به شهادت ابی‏عبداللّه‏ قسمت می‏دهیم، اسلام و مسلمین را توفیق بده؛ و ما را برای خدمت به اسلام و مسلمین توفیق عنایت کن؛ دست اشرار را از سر این کشور کوتاه بفرما؛ علمای اعلام و خطبای عظام و سایر قشرهای ملت را عزت و عظمت عنایت بفرما.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته