بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

اسلامی و مردمی بودن انقلاب، دو ویژگی مهم آن

این انقلاب ویژگیهای بسیار مثبت داشت و دارد. این انقلاب از باب اینکه یک انقلابی از خود ملت بوده است و مثل انقلابهای دیگری[نبود]که اکثراً یا همه، انقلاب ملت مستقیماً نبوده. بلکه گاهی حزبی در رأس بوده است و انقلاب کرده است و گاهی حکومتی بر حکومت دیگر قیام کرده است، بر ضد حکومت دیگر و او را سرنگون کرده است. انقلاب ایران نه مثل کودتاهای دنیاست و نه مثل انقلابات دنیا، یک انقلاب خاص خودش است؛ انقلابی است از خود ملت با فریاد «اللّه‏ اکبر» و با فریاد جمهوری اسلامی. این دو خصوصیت، که یکی خود ملت در صحنه حاضر هست و بود و یکی اینکه راه یک راه بود، یک راه اسلامی، این دو خصوصیت و دو ویژگی اسباب آن شد که بعد از اینکه بر این قدرتهای شیطانی که در ایران هدایت می‏شد و همۀ قدرتها هم در دنبال آن بودند، به شکست رسیدند، این طور نبود که ملت کنار برود و بگوید که ما رژیمی را کنار زدیم و حالا اشخاص خاصی بیایند و در صحنه اداره کنند کشور را. خود ملت در همه جا و در همۀ ارگانها حاضر بودند و تمام جهات انقلاب جوشیده از متن ملت بود. این انجمنهای اسلامی که در سرتاسر کشور در همه جا تشکیل شد، این‏طور نبود که یک کسی طرح‏ریزی کرد که ای ملت بیایید انجمن اسلامی تشکیل بدهید، یکدفعه خود ملت
در هر جا که بودند، خودشان انجمن اسلامی تشکیل دادند. الآن شما آقایان که اینجا هستید و از استان مازندران تشریف آوردید، یک شعبه از این گروه کثیری که در هر جا انجمن اسلامی تشکیل داده‏اند شما هستید و ان شاءاللّه‏، موفق باشید. تمام چیزهایی که بعد از انقلاب حاصل شد برای خاطر همان که ملت، انقلاب را از خودش می‏دانست؛ نه یک انقلابی که به دست شرق واقع بشود یا به دست غرب واقع بشود یا به دست حزبی از احزاب واقع بشود یا گروهی از گروهها.

یک انقلابی بود که خود ملت انجام داد و قیام کرد و خود ملت هم از خودش دانست این انقلاب را، همان طوری که اسلام را از خودش می‏داند و این اسباب این شد که در سرتاسر کشور خود ملت در همۀ حوایج اقدام کرد و حاضر در صحنه بود؛ بی‏تفاوت نبود، این طور نبود که رها کنند؛ بعد از اینکه انقلاب کردند، رها کنند و بروند سراغ کارشان، رها نکردند، در صحنه حاضر هستند و همین حضور است که موجب این است که آسیب نبیند این انقلاب. اگر انقلاب مال یک حزبی بود یا مال یک گروهی بود و مردم حاضر نبودند در صحنه، آن انقلاب دوام نداشت و همیشه باید با سرنیزه حفظش می‏کردند. آنهایی که انقلاب کردند در جاهایی یا شورش کردند، بعدش حفظ انقلاب را باید با سرنیزه بکنند. ایران حفظ انقلاب را با افراد مؤمن کرد و الان هم به دست افراد مؤمن این انقلاب پیش می‏رود.

این انجمنهای اسلامی که در سرتاسر کشور بعد از انقلاب یکدفعه جوشید و از متن مردم بیرون آمد، و همین‏طور کمیته‏ها، پاسداران و جهاد سازندگی، همۀ اینهایی که الان در ایران مشغول به فعالیت هستند، اینها از باب این است که کشور را از خودشان می‏دانند؛ مثل رژیم سابق نیست که این توهم ،یا این واقعیت، در کار باشد که خوب، ما برای کی فعالیت کنیم، برای امریکا فعالیت کنیم؟ آنها دارند همه چیز ما را می‏برند و در همۀ ارگانهای ما مستشار دارند و چپاولگر، ما چرا خدمت بکنیم و دیگران و اجنبی منافع را ببرند؟ از این جهت، مردم یا بی‏تفاوت بودند و یا یک مخالفی بودندکه کارشکنی می‏کردند برای دولتهای غاصب.

مردمی بودن مسئولان در نظام اسلامی

اما حالا وضع یک وضع دیگری است؛ شما می‏بینید که حکومت از خود مردم است و اگر شما شکل و شمایل وزرای این حکومت را تماشا کنید و سوابق زندگی آنها را، می‏بینید که حتی یک نفر از آنها شبیه به آن افرادی که در زمان طاغوت بود نیستند، اینها چهره‏هایی هستند از خود ملت و چهره‏هایی هستند که از توده مردم هستند. دیگر «سلطنه»ها نیست در کار و «مُلک»ها[1]در کار نیست، و امثال ذلک. یک مجله‏ای چند روز پیش از این آوردند پیش من، دیدم هیأت وزرای زمان طاغوت و همۀ آن زمانهایی که بودند یک هیأت وزرایی بود که همه جزء مُلک‏ها و سلطنه‏ها و همه از آن طاغوتها بودند و یک تشکیلی کرده بودند که جامع بود بین اشخاصی که خائن بودند یا اگر خائن هم نبودند از طبقه بالای کشور بودند؛ یعنی، آن طبقۀ مرفه بالانشین. همین طور مرسوم شده بود از اول تا این زمان که باید حتماً آنهایی که به وزارت می‏رسند از تودۀ مردم نباشند؛ باید به قول خود آنها از طبقۀ ممتاز، ممتاز به نظر آنها، یعنی ثروتمند، یعنی یال و کوپال‏دار، یعنی اطرافی‏دار و دارای پارکهای بزرگ و زمینهای زیاد، تا این طور نبودند لیاقت نداشتند که در یک حکومتی وارد بشوند و اگر یک وقت ـ فرض کنید ـ از دستشان در می‏رفت و یکی که از آنها نباشد، وارد بشود، این یک امر نادری بوده است و شاید برای بازی دادن مردم بوده است، لکن امروز شما هر یک از اینهایی که متصدی کارها هستند وقتی ملاحظه کنید می‏بینید که از همین خود مردم هستند. رئیس جمهور یک شخصی است پسر بنی‏صدر همدانی، یک ملای همدان،[2]حالا هم که هستش از آن یال و کوپال‏دارها نیست و از خود مردم است. نخست‏وزیر[3]هم که می‏بینید که کسی است که در آن دوره آن قدر زجر کشیده است، از خود این مردم است و همین طور سایر اشخاصی که در این ارگانهای دولتی هستند. الآن ما نمی‏توانیم بگوییم که یک دولتی
است و یک ملتی. الآن یک دولتی است که بعضی از آنها را خود مردم روی کار آوردند برای ادارۀ کشور، از خودشان است، مردم اینها را از خودشان می‏دانند. و لهذا، آن طوری که در سابق بود که هیچیک از مردم، الاّ آنهایی که در اطراف خود آنها بودند و برای چپاولگری و ابزار چپاول و چپاولگری بودند، تودۀ مردم، بازار، کارخانه‏ها و کشاورزها و تودۀ جمعیت هیچ به آنها نظری نداشتند و آنها را از خود جدا می‏دانستند، آنها هم خودشان را از ملت جدا می‏دانستند، آنها هم وقتی که ـ فرض بفرمایید ـ بین مردم گاهی پیدا می‏شدند با آن دم و دستگاههای زیاد و افرادی که نگهبان آنها باشد و نگهدار آنها باشد و کالسکه‏های کذایی و اتومبیل کذایی و امثال اینها، آنها به مردم نظر استضعاف می‏کردند و اینها را کوچک می‏شمردند و مردم هم آنها را ظالم می‏دانستند و چپاولگر، امروز نه دستگاههای دولتی ما مردم را استضعاف می‏کنند و کوچک می‏شمارند ـ می‏گویند کابینۀ ما خود این مردم هستند و واقع هم همین است، مردم خودشان حاضرند در صحنه ـ و نه مردم اینها را یک جنس ممتاز و یک افراد والامقام می‏دانند، از خودشان می‏بینند و از خودشان می‏دانند. با مردم هم می‏روند و صحبت می‏کنند و میان مردم هستند. این از ویژگیهای این است که انقلاب، انقلاب مردمی است، نه انقلاب حزبی، نه انقلاب حکومتی، نه کودتای یک حکومتی، یا یک کسی بر ضد دیگری. خود مردم جمع شدند آن حکومت را کنار گذاشتند، یک حکومتی را سرجایش گذاشتند و خود مردم کمیته درست کردند. آن روزی که انقلاب به ثمر رسید و پیروز شد و محتاج بود کشور به حفظ انتظامات، خود مردم متکفل این شدند. یک دسته‏ای به عنوان «پاسدار» مشغول فعالیت شدند و حفظ کردند کوچه و خیابان و بازار را و منزلهای مردم را، نه کسی به آنها گفته بود که بیایید این کار را بکنید. اینها چون از خودشان می‏دانستند کشور را، خودشان وارد صحنه شدند. شمایی هم که در سرتاسر کشور خودتان و رفقایتان انجمنهای اسلامی تشکیل دادید، این طور نبود که یک کسانی آن بالا بنشینند و بگویند که انجمن اسلامی درست کنید. خودتان احتیاج دیدید که باید یک کشوری که اسلامی است، همه چیزش اسلامی باشد، این احتیاجی که شما دیدید اسباب این شد که همان
طوری که پاسدارها مملکت را محتاج می‏دانستند به اینکه باید حفظ بشود، مشغول شدند، شما هم گفتید که باید چهرۀ اسلام حفظ بشود و در همه جا این معنا را قیام بر آن کردید.

وظیفه مهم انجمنهای اسلامی در انتخاب افراد

لکن باید این مطلب را انجمنهای اسلامی سرتاسر کشور بدانند که با این انجمنهای اسلامی، اشخاصی هستند که دشمن‏اند و با صورت دوست در بین شما وارد می‏شوند و می‏خواهند که انجمنهای اسلامی شما را به فساد بکشند. باید هر یک از شما توجه به این معنا داشته باشید که اینهایی که در انجمن اسلامی می‏خواهند وارد بشوند و فعالیت بکنند، زندگی قبل از انقلابشان چه بوده، یک ساواکی نباشد که حالا آمده باشد یک تسبیحی دستش گرفته باشد و یک ریشی گذاشته باشد و شما را بخواهد بازی بدهد، ببینید قبلاً این چکاره بوده، خانواده‏اش چه خانواده‏ای است، خودش چه بوده است، تحصیلاتش کجا بوده؛ و چه بوده است فکرش، چه جور فکری بوده است. اینها را باید از قبل از انقلابشان ما شناسایی بکنیم. زمان انقلاب همه انقلابی هستند. الآن از اشخاصی که ـ فرض کنید ـ در ساواک بودند الان هم اینها می‏گویند که ما آن وقت هم مخالف بودیم با رژیم! حالا همه اظهار مخالفت با رژیم سابق می‏کنند، لکن عده‏ایشان هستند که نوکر همانها هستند و چشمشان را دوخته‏اند به اینکه دوباره آن آمال و آرزوهایی که داشتند، دوباره برگردد به حال خودش و این خیال خام را در سر خودشان می‏پزند و وارد می‏شوند در این ارگانهایی که جوانهای عزیز ما، متعهد ما، دارند خدمت می‏کنند و تشکیل دادند. اینها ممکن است که در اینها وارد بشوند و بدون اینکه شماها توجه بکنید، یک وقت توجه بکنید به اینکه به فساد کشیده شده این انجمن. انجمن اسلامی باید از افرادی باشد که خانواده‏اش مسلم؛ خودش مسلم، زمان قبل از انقلابش آدم متعهد مسلم، بعد از انقلابش این طور، یک همچو افرادی باید باشند، نه اینکه هر کس آمد خواست وارد بشود و یک قدری هم ـ فرض کنید ـ که اظهار انقلابی بودن کرد و اظهار اسلام کرد، شما بازی
بخورید. باید با دقت افراد را بررسی کنید که مبادا ـ خدای نخواسته ـ در بین شما اشخاصی باشند که انجمن اسلامی را به تباهی بکشند و دنبال او صورت اسلام را در دنیا مشوّه کنند. این یک تکلیف شرعی ـ الهی است برای همۀ این ارگانهایی که یا به عنوان «انجمن اسلامی» یا به عنوان «کمیته» یا به عنوان «جهاد سازندگی». همۀ اینها خدمتگزار هستند و به عنوان خدمتگزاری در این کشور دارند خدمت می‏کنند، برای اینکه کشور را از خودشان می‏دانند، لکن توجه به این معنا لازم است که افراد انتخاب بشوند، خصوصاً، در انجمنهای اسلامی که اسم اسلام و انجمن اسلامی روی آن گذاشته شده است. باید درست، با کمال دقت، ملاحظه بشود و اگر فردی یا افرادی را دیدند که سوابق این، آن سوابقی که باید باشد نیست، آنها را وارد نکنند در این انجمنها، نه اینکه آنها را از جامعه طرد بکنند؛ کارهای دیگری جامعه دارد، بروند کارهای دیگر را انجام بدهند. لکن انجمن اسلامی که می‏خواهد بلندگوی اسلام باشد و می‏خواهد در هر جا اسلام را پیاده کند به افرادی که سابقاً، سوابقشان اسلامی نبوده، اطمینان نمی‏توانید شما بکنید.

متعهد بودن انجمنهای اسلامی در انجام وظیفه

بنابراین، یکی از وظایف شما انتخاب افراد است؛ افراد مؤمن قبل از انقلاب و در زمان انقلاب، خانواده چه خانواده‏ای بوده و امثال ذلک. یکی هم قضیۀ عهده‏داری شماست یک همچو محلی را، که در هر جا می‏گویید ما انجمن اسلامی داریم، این یک مسئله‏ای است که یک عهده‏داری بر انسان تحمیل می‏شود. انسان وقتی که ادعا کرد که من مسلمانم، این عهده‏دار کأنّه پیمانی است بین او و خدای تبارک و تعالی که به اسلام عمل کند و به اسلام معتقد باشد. شمایی که الآن می‏گویید ما «انجمن اسلامی» هستیم، انجمن اسلامی معلمین، انجمن اسلامی ارتش، انجمن اسلامی فلان اداره، فلان کارخانه، باید خودتان توجه به این معنا بکنید که مبادا ـ خدای نخواسته ـ از افراد جوانی که تجربه‏شان کم است از اینها یک وقت یک حرکاتی صادر بشود، یک چیزهایی واقع بشود که برخلاف مقاصد اسلام باشد. انجمن اسلامی در همه جا خوب است، لکن نه به
این معنا که در هر جا که رفتند، بخواهند قدرت به دست بگیرند؛ به این معنا که هر جا رفتند بخواهند ارشاد بکنند مردم را. یک مدرسه باشد، در یک جایی که ـ فرض بفرمایید ـ پیشتر نبوده است. این شمایی که انجمن اسلامی معلمین هستید باید معلمین را ارشاد بکنید به اینکه راه و روش باید چه باشد. آنهایی که انجمن اسلامی در ارتش هستند، آنها هم تبلیغ باید بکنند، ارشاد باید بکنند، اما دخالت نظامی نباید بکنند.

و من به همۀ شماها و به همۀ ملت ایران اطمینان می‏دهم که مادامی که شما توجهتان به اسلام است و مادامی که خودتان در صحنه حاضر هستید،[پیروز می‏باشید]همان طوری که الآن هستید و الآن جنگ وقتی که در ایران بپاشد و تحمیل شد بر ایران می‏بینیم که سرتاسر کشور مردم حاضر هستند درصحنۀ جنگ، آن که پشت جبهه هست خدمت می‏کند به جنگجویان و آنهایی که در آنجا هستند با کمال جدیت و اخلاص و با روحیۀ بزرگ مشغول فعالیت هستند و بحمداللّه‏ در این روزهای اخیر هم، پیروزیهای چشمگیری به دست آوردند. باید شماها که در پشت جبهه هستید توجه کنید که تقویت کنید روحیۀ ارتش را، روحیۀ پاسداران را، و روحیۀ همه رزمندگانی که در آنجا هستند، چه از جهاد سازندگی و چه از توده‏های مردم و عشایر. باید همان طوری که تا حالا پشتیبانی اظهار کردید، از این به بعد هم حاضر باشید و پشتیبانی خودتان را از این قوای مسلح اعلام کنید و عمل کنید و همین طور راجع به جنگزده‏ها، همان طوری که تاکنون مشغول بودید به اینکه همراهی کنید، از این به بعد هم همراهی کنید و نگذارید به این جنگزده‏هایی که از خانمانشان آواره شدند، بد بگذرد.

من امیدوارم که خدای تبارک و تعالی همۀ ما را و همۀ شما را و همۀ ملت را موفق کند که به اسلام وفادار باشیم و عمل کنیم.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته