[مضمون نامۀ امام خمینی به آقای خوانساری]

... شما که در مرکز هستید، خانه‏نشین شده‏اید. اصلاً نه حرفی، نه اعلامیه‏ای. هیچ کار نمی‏کنید. شما که در تهران هستید، مردم را دعوت به قرآن، یعنی وحدت و یگانگی نمی‏کنید. فایده‏اش چیست؟ شما باید مردم را دعوت به قیام کنید. شما باید مردم را به اتحاد دعوت کنید تا موقعی که می‏خواهیم دستور قیام بدهیم آنها آماده باشند تا ریشۀ شاه و دولت را از میان برداریم.

چرا علمای تهران در مقابل این گرگهای درنده سکوت اختیار کرده‏اند؟ چرا در مقابل این لامذهبها که می‏خواهند دینمان را از دستمان بگیرند، سکوت کرده‏اید؟ چرا در مقابل شاه مملکت که می‏خواهد روحانیت را از میان بردارد قیام نمی‏کنید؟ چرا در مقابل حکام سکوت می‏کنید؟ شما شنیده‏اید که حضرت علی خانه‏نشین شده بود؛ اما دستور این بوده که 25 سال خانه‏نشین بشود. و بالاخره پس از این مدت، پدر مخالفین را در
آورده است. یعنی مردم دیدند حق با حضرت علی است آن وقت در مقابل بی‏دینها قیام کرده‏اند. حال ما چند سال صبر کرده‏ایم. در زمان پدرش هر کاری کرد هیچ کس حرفی نزد. گفته‏اند ببینیم آخرالامر چه می‏شود. تا آنطور مُرد. حالا پسرش دارد لطمه به دین می‏زند. باید هر طوری است حساب او را تصفیه کنیم. از امروز به بعد، سکوت فایده ندارد. امروز دیگر روز سکوت نیست. امروز روزی است که باید در مقابل لامذهبها قیام کرد. اگر دلتان می‏خواهد مملکت اسلامی ما و دین و آیین ما از بین برود به من بگویید[1]...