بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

خداوندا، زبان ما را از بیهوده گفتن و گزاف و لغو و دروغ حفظ بفرما. خداوندا، قلوب ما را به نور اسلام و روحانیت روشن بفرما؛ خداوندا گوش شنوا عنایت بفرما به سلاطین دوَل اسلام، به رؤسای جمهور دوَل اسلامی، به نمایندگان مجلسیْن دوَل اسلامی، به نخست‏وزیران و وزرای دوَل اسلامی، به رؤسای دانشگاههای دوَل اسلامی، به کارفرمایان و کارمندان دوَل اسلامی. خداوندا، آنها را قرار بده ...

جنایات با ماسک اسلام‏پناهی

این سال برای روحانیت، عرض کنم بسیار بد سالی بود و از جهتی بسیار خوب سالی بود: بد بود برای اینکه یک مملکتی که باید به دنیا معرفی بشود به اینکه مملکت صحیحی است، هیأت حاکمۀ درستی دارد، دستگاه عدالت دارد، دادگستری دارد، محاکم قضایی دارد، اقتصادش خوب است، زراعتش خوب است؛ یک مملکتی که باید به صلاح و به صحت معرفی بشود در جامعۀ بشر، معرفی شد به مرکز فساد و مرکز هر چیزی که شما بخواهید اسمش را بگذارید؛ از آن بدتر، بخواهیم بگوییم مثل زمان مغول است، نمی‏توانیم همچو بی‏احترامی‏ای به مغول بکنیم. آنها یک جمعیتی بودند کفار، و شاید مهدور می‏دانستند دم ما را؛ و وارد شدند در مملکت برای گرفتن مملکت اجنبی، آن هم مملکتی که برخلاف مسلک آنها و دیانت آنها بود و کردند آن کارهایی را که کردند. اینجا در این قضایا، اینها مدعی اسلام هستند، مدعی ایمان هستند، مدعی تشیع هستند ! در عین حال که با این ادعاها امرار روز می‏کنند و امرار حیات می‏کنند، کارهایشان
همان کارهایی است که مغول باید انجام بدهد، چنگیز باید انجام بدهد. در مراکز علمی می‏ریزند، خون بچه‏های شانزده ساله و هفده ساله[را]می‏ریزند، خراب می‏کنند مرکزهای علمی را، به علما اهانت می‏کنند، فحشهای ناموسی می‏دهند، در حبس می‏برند، زجر می‏کنند، می‏کشند، می‏زنند، خونخواری می‏کنند؛ در عین حال نطق می‏کنند، اظهار اسلامیت می‏کنند، اظهار تشیع می‏کنند، اظهار کشف[و]کرامت می‏کنند.[1]آنها دیگر نمی‏گفتند که ما شیعه هستیم؛ دشمن بودند با ما، در حال تعدی وارد شدند در مملکت ما. اینها با حال دوستی و ادعای دوستی، ادعای تشیع، بالاتر از تشیع، با این ادعاها این اعمال را انجام دادند و می‏دهند.

توطئۀ دیرینه بر ضد حوزۀ قم

من[آنچه]به شما عرض کنم مطلبی نیست که مال این چند ماهه باشد؛ این یک مطلب ریشه‏دار است، مطلبی است که مال چندین سال پیش از این است، اگر نگویم چهل و چند سال پیش از این، لااقل بیست سال پیش از این است که اینها نقشه‏شان این بود که قم نباشد. در زمان حیات مرحوم آقای بروجردی ـ رضوان‏اللّه‏ علیه ـ هم نقشه این بود که ایشان نباشند و قم نباشد. قم را برای[2]منافع خودشان مضر می‏دانند. قم لشکر حق است؛ جنود ابلیس،جنود حق را با مقاصد خودشان مخالف می‏دانند. در همان زمان ایشان هم، نسبت به ایشان تعبیراتی می‏شده است که من نمی‏توانم در این منبر عرض کنم. همان وقت بوده است که، نقشۀ خارج این بوده است که قم نباشد تا ما هر کاری می‏خواهیم انجام بدهیم و یک نفس‏کش در مقابل ما صحبت نکند، حرف نزند، بحث نکند، ایراد نکند، اعتراض نکند.

اینها از همان زمان مرحوم آقای بروجردی، اگر نگویم از چهل و چند سال پیش از این، از زمان مرحوم آقای بروجردی این نقشه را داشته‏اند، منتها با بودن ایشان می‏دیدند
که مفسده دارد اگر بخواهند کارهایی را انجام بدهند. بعد از اینکه ایشان تشریف بردند به جوار رحمت حق تعالی؛ از همان اول، اینها شروع کردند به اسم احترام از مرکزی، کوبیدن این مرکز را؛ نه از باب اینکه حُبی به آن مرکز داشته‏اند؛ به هیچ مرکزی از مراکز دیانت اینها احساس حُب نمی‏کنند؛ نه از باب اینکه به نجف علاقه داشتند، از باب اینکه قم را نمی‏خواستند. قم موی دماغ بود، نزدیک بود به اینها، مفاسد را زود ادراک می‏کرد و کارهای اینها زود برش منکشف می‏شد. اینها قم را نمی‏خواستند منتها نمی‏توانستند به صراحت لهجه بگویند: قم نه، می‏گفتند: نجف آره، مشهد آره؛ «در قم چیزی به نظر نمی‏خورَد»![3]فهمیدند که چیزهایی به نظر می‏خورَد، چیزهایی به چشم می‏خورَد، چیزهایی به دهان می‏خورَد، به گوش می‏خورَد؛ فهمیدند که نه آنطور نبوده است. اینها از آن وقت نقشه کشیدند برای نابودی روحانیت و دنبالش نابودی اسلام و دنبالش نفع رساندن به اسرائیل و عمال اسرائیل.

عنصری بیسواد در رأس دولت

از اول، مطلب اینطور بود، منتها در پرده بود؛ اعلان نکرده بودند مطالبشان را؛ گاهی اعلان می‏کردند، لکن مضمضه می‏کردند مطلب کفر خودشان را. بعد از فوت ایشان، ابتدائاً یک نقشۀ شیطانی کشیدند و در بلاد ایران، آنجاهایی که من مطلع شدم، از مردم می‏خواستند التزام بگیرند به اینکه شما به فلان مرکز تلگراف کنید و انتخاب کنید فلان مرکز را؛ نه از باب اینکه علاقه‏ای به آن مرکز داشتند، از باب اینکه این مرکز را نمی‏خواستند. مردم اعتنا نکردند به آنها.[به]دنبال آن، نقشه‏ها کشیده شد، دولتها سر کار آمد؛ نمی‏دانم به آن دولتها این پیشنهادها شد و قبول نکردند، یا اینکه نتوانستند اینقدر بی‏شرافتی بکنند. شاید شریف بودند، عالِم بودند، دکتر بودند، مهندس بودند، و نتوانستند با همۀ مراکز علم مخالفت کنند. تا اینکه منتهی شد به اینکه باید دولت، دولتی
باشد که علم نداشته باشد، قدر علم را نداند، تا کلاس پنج بیشتر درس نخوانده باشد، آن هم در کرج تحصیل اجازه‏نامه با اعمال نفوذ کرده باشد، نداند معنای علم چه هست، نداند معنای دیانت چه هست، نداند نقش روحانیت در بقای این مملکت چیست، نفهمد مطالب را؛ سربسته و چشم بسته به او دیکته کنند و بگوید و نفهمد چه می‏گوید، و بکند و نفهمد چه می‏کند.

دیدیم که از اولی که این دولت بیسواد و بی‏حیثیت روی کار آمد، از اولْ اسلام را هدف قرار داد: در روزنامه‏ها با قلم درشت نوشتند که بانوان را حق دخالت در انتخابات داده‏اند، لکن شیطنت بود؛ برای انعطاف نظر عامۀ مردم به آن موضوع بود که نظرشان به الغای اسلام و الغای قرآن، درست نیفتد؛ و لهذا، در اولی که اینجا ما متوجه شدیم و اجتماع شد و آقایان مجتمع شدند با هم برای علاج کار، توجه ما در دفعۀ اول منعطف شد به همان قضیه؛ بعد که مطالعه کردیم دیدیم آقا، قضیه، قضیۀ بانوان نیست، این یک امر کوچکی است؛ قضیۀ معارضه با اسلام است: منتخِب و منتخَب، مسلمان لازم نیست باشد، حَلْفِ[4]به قرآن لازم نیست باشد، قرآن را می‏خواهیم چه کنیم؟ بعد که مصادف شدند با تودهنی از ملت مُسْلم، تأویل کردند حرفشان را به اینکه خیر، مراد ما از «کتاب آسمانی» قرآن است. ما هم ازشان پذیرفتیم؛ به حَسَب ظواهر شرع، لکن به مجرد اینکه اینها یک چند نفر عمله را دور خودشان دیدند و یک زنده‏باد و مرده‏باد را دیدند، باز همان مطالب خبیثشان را از سرگرفتند، همان مطلبی را که ابطال کرده بودند دوباره از سرگرفتند: دوباره تساوی حقوق مِنْ جَمیعِ الْجَهات. تساوی حقوق من جمیع‏الجهات، پایمال کردن چند تا حکمضروری اسلام است، نفی کردن چند تا حکم صریح قرآن است. بعدش باز دیدند که مصادف شد با یک ناراحتیها و یک حرفها و یک چیزهایی؛ حاشا کردند؛ وزیرشان یک جا حاشا کرد، امیرشان یک جا حاشا کرد.

در روزنامه‏ها به صراحتِ لهجه نوشتند که بردن بانوان به سربازی، تصویبش در دست
تنظیم است؛ لکن بعد از آنکه دیدند که خیلی فضاحت بار آمد[و]مردم ناراحت شدند، همان نوکرهای ارباب، به حَسَب واقع هم ناراحت شدند؛ وقتی دیدند[مردم]ناراحت شدند، گفتند: اکاذیب است. پرونده‏سازی خواستند بکنند؛ پرونده‏سازیهای بچگانۀ مضحک بکنند.

شاه و یورش به مراکز دین و دانش

این سال بد بود برای اینکه حمله به اسلام زیاد شد، حمله به قرآن زیاد شد؛ مراکز علم را کوباندند به حَسَب توهّم خودشان؛ بچه‏های ما را، عزیزهای ما را زدند، سرهایشان را شکستند، پاهایشان را شکستند، بعضی‏شان را کشتند، از پشت‏بامها انداختند. اگر اینها دهقانها بودند،[5]پس چرا این دستگاه انتظامی کمکشان می‏کرد؟ اینکه دیگر مخفی نبود؛ این را صد هزار جمعیت از توی خیابانها و از توی صحن و از توی مدرسه، خوب می‏دیدند که دستگاه شهربانی دارد کمک مستقیم می‏کند؛ این دهقانها را کمک می‏کرد بر ضد اسلام. اگر راست می‏گویند که دهقانها بوده‏اند، پس چرا وقتی که مَرْضای ما را بردند در مریضخانه‏ها، شهربانی و[ساواک]فرستادند گفتند: دشمنهای اعلیحضرت را می‏برید در مریضخانه؟ پدرتان را درمی‏آوریم، اینها باید بروند. اگر دهقانها بودند، به اعلیحضرت چه کار دارد؟ اگر کماندوها بودند و آنهایی که مربوط به خود ایشان است و از دستگاه خود ایشان هست،[آیا]با قول ایشان بوده، با فرمان ایشان بوده است و یا بدون اطلاع و بدون فرمان؟ اگر با اطلاع است، خوب بگویید ما تکلیفمان را با ایشان بفهمیم؛ خوب بفهمیم؛ خوب ما، طرفمان کی است؟ یک نفر است. اگر اینطور نیست، خوب بگویند تا ما بفهمیم که این کماندوها سرِخود آمدند؟! و همین طور بیخودِ بیخودی آمدند؟! یا سازمان امنیت اینها را آورد؟ یا شهربانیها آوردند؟ یا نخست‏وزیر امر کرد، یا فلان وزیر و فلان امیر امر کرد؟ خوب بگویند کی این کارها را کرده؛ چرا حاشا می‏کنند؟
پیش هر که می‏روی، گردن دیگری می‏گذارد، به هر که اعتراض می‏کنی، به دیگری نسبت می‏دهد، دستگاه شهربانی می‏گوید که سازمان امنیت؛ سازمان امنیت می‏گوید شهربانی؛ دوتایشان می‏گویند: امر اعلیحضرت؛ راست می‏گویند که امر اعلیحضرت است؟ اعلیحضرت با دیانت اسلام مخالف است؟ واقعاً با قرآن مخالف است اعلیحضرت، به حَسَب قول اینها؟ اگر مخالف است، آن حرفها چه هست دیگر؟ آنهمه کشف و کرامت کجاست؟ اگر مخالف نیستند، پس چرا جلوگیری نمی‏کنند از این وحشیگریها؟ چرا تودهنی نمی‏زنند به این شهربانیها، به این سازمانها، به این نخست‏وزیرها؟ ایشان که فعال مایشاءاند می‏توانند یک همچه کاری را بکنند؛ حالا که دیگر مطلبی نیست، برگرد[ند]به عصر سابق[دوران استبداد]و قبل از صد سال پیش از این. حالا که مطلب اینطوری است، خوب بزنند تودهنی به اینهایی که کار بد می‏کنند، کارهای خلاف اسلام می‏کنند، کارهای خلاف دیانت می‏کنند و نسبت می‏دهند به ایشان؛ تبرئه کند خودش را. آقا، نمی‏شود سلطان اسلام با اسلام مخالف باشد؛ نمی‏شود این. اگر نیستند بگویند، اظهار کنند، اظهار تأسف کنند به اینکه مردک[6]آمده است، ریخته مدرسۀ فیضیه را خراب کرده است.

دیداری از فیضیۀ به خون خفته

بنده[هنوز]این مسائلِ جوانهای خودمان را ندیدم، و بعد از مباحثه می‏روم می‏بینم. اول وقتی است که می‏روم می‏بینم. برویم آنجا یک فاتحه‏ای بخوانیم برای آنهایی که کشتند[گریۀ حضار]؛ یک اظهار تأثری بکنیم برای اینها؛ اینها که نمی‏گذارند ما فاتحه هم بگیریم[گریۀ حضار]. اگر دهقانها کردند، پس چرا نمی‏گذارید فاتحه بگیریم؟ چرا فاتحۀ تهران را به هم می‏زنید؟

سال بدی بود برای اینکه مفتضح شد هیأت حاکمه؛ مفتضح شد دستگاه جبار؛ و ما
نمی‏خواستیم. ما نمی‏خواهیم که مملکت ما در خارج معرفی بشود که همچو عناصر خبیثی سرِکارند؛ ما نمی‏خواستیم این را. ما می‏خواهیم که مملکت ما از آن نقطه اولی‏اش تا آن آخرش، جوری باشند، طوری سلوک بکنند که مایۀ افتخار یک مملکتی باشد. بگویند آقا، ما امیرکبیر داریم؛ وزرای سابق، مشاورین سلاطین سابق، علما بودند؛ علی بن یقطین بوده است؛ گاهی ائمۀ اطهار ـ علیهم‏السلام ـ بوده‏اند.

خطر عمال اسرائیل

حالا مشاورین کیانند؟ اسرائیل!؟ مشاورها اسرائیل، از یهود ... . دو هزار نفر بهایی را به اقرار خودشان که در روزنامۀ دنیا[7][نوشته است]ـ بعد فردا مردک[شاه]نگوید که اشاعۀ اکاذیب است ـ در روزنامه دنیا دو هزار نوشته است، اسرائیل بهایی را، اسم بهایی[را]نیاورده؛[نوشته]بعض وابستگان به مذاهب، اسمش را مذهب گذاشت!؛ دو هزار نفر را، و می‏گویند پنج هزار است، دوتایش را اینجا نوشته است، اینکه نوشته حالا؛ اینها با کمال احترام ـ نه مثل حاجیهای بدبخت ما که وقتی می‏خواهند تذکره[8]به آنها بدهند، باید چقدر زحمت بکشند، چقدر رشوه بدهند، چقدر بیچارگی بکشند تا اینکه یک چند را رد کنند، چند تا را قبول بکنند، آن وقت در فرستادنشان چه فضاحتها باشد، در برگشتنشان چه فضاحتها باشد؛ وقتی هم مکه می‏روند، در «منی»، حتی آن نمایندۀ بی‏عرضۀ آنجا هم شکایت می‏کند که فلان آقا[9]را بگیرید از باب اینکه جایی حرف حقی زده است، گفته اسلام در خطر است از دست یهود. آقا مگر شما یهودید؟ مگر مملکت ما، مملکت یهود است؟ ـ دو هزار نفر را با کمال احترام، با دادن به هر یک از اینها پانصد دلار ارز، به هر یک پانصد دلار از مال این ملت مُسْلم به بهایی داده‏اند، ارز داده‏اند، به هر یک هزار و بیست تومان تخفیف هواپیما[داده‏اند]، چه بکنند؟ بروند در
جلسه‏ای که بر ضد اسلام در لندن تشکیل شده است شرکت کنند.

سکوت مرگبار و همراهی با رژیم جبار

وای بر این مملکت! وای بر این هیأت حاکمه! وای بر این دنیا! وای بر ما! وای بر این علمای ساکت! وای بر این نجف ساکت، این قم ساکت، این تهران ساکت، این مشهد ساکت! این سکوت مرگبار، اسباب این می‏شود که زیر چکمۀ اسرائیل، به دست همین بهاییها؛ این مملکت ما، این نوامیس ما، پایمال بشود. وای بر ما! وای بر این اسلام! وای بر این مسلمین! ای علما، ساکت ننشینید؛ نگویید عَلی مَسْلَک الشَّیْخ[10]ـ رضوان‏اللّه‏ علیه ـ واللّه‏، شیخ اگر حالا بود، تکلیفش این بود.

سکوت؛ امروز سکوتْ همراهی با دستگاه جبار است؛ نکنید سکوت. دو هزار بهایی را با پانصد دلار ارز به هر یک، و هزار و بیست تومان تخفیف هواپیما؟! اینها در روزنامۀ دنیاست. یک شخصی به من گفت که یک معامله‏ای کرده است شرکت نفت با ثابت پاسال[11]و در این معامله تخفیفی داده است که بیست و پنج میلیون تومان در این تخفیف نفع برده است؛ برای نفع این جمعیتی که فرستادند به لندن بر ضد اسلام. این وضع نفت ما، این وضع ارز مملکت ما، این وضع هواپیمایی ما، این وضع وزیر ما، این وضع همۀ ما؛ سکوت کنیم باز؟ هیچ حرف نزنیم؟ حرف هم نزنیم؟ ناله هم نکنیم؟ خانه‏هایمان را خراب می‏کنند آخ نگوییم؟

وضع ما با این «اعلیحضرت»

مردک می‏فرستد رئیس شهربانی را، رئیس این حکومت خبیث را، می‏فرستد منزل آقایان.[12]من راهشان ندادم. ای کاش راه داده بودم تا آن روز دهنشان را خرد کرده بودم! می‏فرستند منزل آقایان که اگر نَفَستان در فلان قضیه[13]درآید، فرموده‏اند
اعلیحضرت فرموده‏اند: اگر نفس شما درآید، می‏فرستیم منزلهایتان را خراب می‏کنیم، خودتان را هم می‏کشیم، نوامیستان را هَتْک می‏کنیم. این وضع ماست با این اعلیحضرت، اگر اینها راست می‏گویند. اگر دروغ می‏گویند، پس ایشان بگویند: دروغ می‏گویند؛ ایشان بفرمایند، اعلام کنند که حکومت قم[14]دروغ گفته است تا من پدر حکومت قم را درآورم؛ بگویند: رئیس شهربانی دروغ گفته تا من زیر چکمۀ اهل علم، پدرش را درآورم؛ نمی‏گوید که.

و اما سال خوبی بود برای اینکه روحانیت ارزش خودش را به دنیا اعلام کرد؛ فهماند که آنکه صحبت می‏کند، باز روحانی است، آنکه ایستادگی می‏کند در مقابل ظلم و جور ظالم و جائر، باز حوزه‏های علمیه است؛ کتک می‏خورد، داد می‏زند، کشته می‏دهد، فریاد می‏کند، مدرسۀ فیضیه‏اش را خراب می‏کنند، اعتنا نمی‏کند، باز صحبت خودش را می‏کند؛ هر کاری سرش بیاورند، این صحبت می‏کند. روحانیت موجودیت خودش را به همۀ عالَم اعلام کرد. پس بد بود چون هیأت حاکمه، فضاحتِ ایران را در همه جا اعلام کرد؛ و خوب بود برای اینکه روحانیتْ حیثیت خودش را به عالَم معرفی کرد. فهماند به عالَم که ما آدمیم، روحانی هستیم ما. همه‏اش قضیۀ ذکر و دعا نیست؛ ما داد می‏زنیم، ما می‏گوییم نباید بکنید این کارها را، ما نصیحت می‏کنیم به شما.

رفراندم رسوای شاه

من نصیحت کردم به شاه. فرستاد آدم آنجا؛ در آن اول امر، قبل از رفراندم، به وسیلۀ بهبودی،[15]به وسیلۀ پاکروان[16]پیغام دادم به او، آقا! نکن این کار را، این رفراندم را نکن؛ این خوب نیست برای شما[که]این کار را بکنید، دست به این قانون نزن. اگر امروز ارسنجانی[17]چهار تا رعیت را بیاورد برقصاند و بگویند: زنده‏باد؛ فردا چهار تا رعیت

می‏آیند و می‏گویند: مرده‏باد! نکن این کار را؛ صلاح نیست بکنی این کار را. گوش نکرد، دیدید چه جور شد. دو هزار نفر رأی نداشتند اینها، باقی‏اش زور بود. همه می‏دانند بازار تهران بسته شد که رأی ندهد، بازار قم بسته شد که رأی ندهد، سایر شهرستانها رأی ندادند؛ اینها دو هزار تا رأی آزاد بدون سرنیزه نتوانستند تهیه کنند.

ما نمی‏خواستیم اینطور مفتضح بشوی[18]ما نمی‏خواستیم ملت از تو رویگردان بشوند. ما می‏خواستیم شما آدمی باشی که وقتی یک چیزی را بگویی[مثلاً]«ای ملت»، تمام ملت لبیک بگویند. ما میل داریم شاه ما این‏جور باشد؛ ما میل داریم وزیر ما این‏جور باشد که اگر یک مطلبی را گفت تمام ملت با او موافق باشند نه اینکه با حرفهایش[ادعا کند]«شش میلیون»، «شش میلیون»؟!![19]به جان عزیز شما، اگر اینها چند هزار هم داشتند؛ باقی‏اش با پر کردن صندوق. شاید به سمع ایشان نرسیده. شاید آنها گفته‏اند به او که خیر «شش میلیون، اکثریت قاطع». و الاّ شاه که دروغ نمی‏گوید؛ نمی‏شود که دروغ بگوید. «با اکثریت قاطع! تمام قاطبۀ اهل ایران!» پس بازار تهران از اهل ایران نیست؟ خیابانهای تهران اهل ایران نیستند؟ قم از اهل ایران نیست؟ روحانیین از اهل ایران نیستند؟ سایر شهرستانها ایرانی نیستند؟ این ایران کجاست؟ این آرا از کجا آمد؟

بد شد امسال برای اینکه این مطالب واقع شد؛ و خوب شد برای اینکه شما آقایان زنده کردید اسلام را، ایستادید در مقابل ظلم؛ ایستادید، اگر نایستاده بودید خدا می‏داند که حالا رفته بودند تا آن آخر. ایستادگی شما اسباب این شد که حاشا کردند مطالبشان را؛ گفتند: «خیر، طلاق به دست مرد است؛ کی ما گفتیم؟» تساوی حقوق این است؟ دِ مردک از «حزب مردم» است.[20]... که داد زد که «تساوی حقوق من جمیع‏الجهات» تساوی حقوق من جمیع‏الجهات، از این طرف می‏گویند؛ از آن طرف می‏گویند: کی ما گفتیم طلاق به دست زن باشد؛ نخیر طلاق به دست مرد است. از آن طرف می‏گویند: نخیر کی

ما راجع به ارث گفتیم؛ نخیر ارث هم همان طوری است که خدا گفته. از آن طرف هم می‏گویند: کی ما گفتیم زنها بروند به نظام وظیفه. تو روزنامه‏هایتان هست آقا! این روزنامه‏هایی که دیکته می‏کند سازمان امنیت، و می‏نویسند.

می‏گویند که مدیر کیهان[21]گفته است: ما دیگر راحتیم؛ برای اینکه آن وقت ما می‏نوشتیم و اینها[22]نظر می‏کردند، حالا خودشان می‏نویسند، ما دیگر راحتیم. منتها این اعتراض هست که آقا! چرا اینقدر بی‏حیثیت هستید که آنها بنویسند و شما هم بنویسید؟ چرا باید مطبوعات ما اینقدر بی‏حیثیت باشند؟

خطر صهیونیسم

خوب بگویید آقا حرف را؛[مگر]چه می‏کنند؟ اگر همۀ علمای اسلام یک مطلبی را بگویند، حالا که خطر بر اسلام وارد شده و آن خطر یهود است و حزب یهود ـ که همین حزب بهاییت است ـ این خطر که حالا نزدیک شده، اگر آقایان، علمای اعلام، خطبا، طلاب، همه با هم هم‏صدا بگویند که آقا ما نمی‏خواهیم که یهود بر مقدرات مملکت ما حکومت کند، ما نمی‏خواهیم که مملکت ما با مملکت یهود هم‏پیمان بشود در مقابل پیمان اسلامی؛ آنها ـ مسلمین ـ باهم هم‏پیمان می‏شوند، آقایان با یهود هم‏پیمان می‏شوند! خوب، چه وضعی است این مملکت؟ اگر نوکر هم هستید چرا اینقدر نوکر؟! من سرم درد می‏کند؛ و من برای خواندن یک فاتحه لازم می‏دانم بروم به مدرسۀ فیضیه؛ و از خدای تبارک و تعالی، می‏خواهم که در این سال و سالهای بعد، همه سالم باشید، اسلام مؤید باشد، اسلام مؤید باشد.