دیوان شعر امام خمینی
رازِ مستی
- بگُشای در که یار ز خُم نوش‌جان کُند
- راز درون خویش ز مستی، عیان کند[1]
- با دوستان بگو: که به میخانه رو کنند
- تا یار، از خماری خود، داستان کند
- بردار پرده از دل غمدیده‌ات، که دوست
- اشک روانِ خویش ز دامن روان کند
- با گل بگو: که چهره گشاید به بوستان
- تا طیر قُدس، رازِ نهان را بیان کند
- جامی بیار بر در درویش بینوا
- تا رازِ دلْ عیان، برِ پیر و جوان کند
- بلبل به باغ، ناله کند همچو عاشقان
- گویی که یاد از غم فصل خزان کند
- بگذار دردمندِ فراقِ رُخ نگار
- از درد خویش، ناله و آه و فغان کند.
بهمن 1367
1
- فیّاض لاهیجی با همین وزن و قافیه و ردیف:شاه اجل، به حکم تو فرمان روان کندسر خیل فتنه، هرچه تو گویی، چنان کند.