صُبح اُمّید

• عشقت اندر دل ویرانه‌ی‌ ما منزل کرد

• آشنا آمد و بیگانه مرا زین دل کرد[1]

• لبِ چون غنچه‌ی‌ گل باز کن و، فاش بگو:
• سّرِ آن نقطه‌ که کار من و دل مشکل کرد

• یاد روی‌ تو، غم هر دو جهان از دل برد
• صُبح اُمّید، همه ظلمت شب باطل کرد

• جان من! گر تو مرا حاصلی‌ از عمر عزیز؟
• ثمر عُمر، جز این نیست که دل حاصل کرد

• آشنا گر تویی‌ از جور رقیبم غم نیست
• روی‌ نیکوی‌ تو هر غم ز دلم زایل کرد

• نرود از سر کوی‌ تو چو «هندی‌» هرگز

• آن مسافر که در این وادی‌ جان منزل کرد.

1322 ش 1322 ش